Het rooien van bloembollen Prins Bemhard te Utrecht
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
79ste Jaargang
FEUILLETON
PRINS BERNHARD VERLAAT HET JAAR-
BEURSGEBOUW TE UTRECHT - na een cau
serie te hebben bijgewoond van dr. F. H. Fentener
van Vlissingen over zijn reis door Indië.
TRAINING VAN BEP VAN KLAVEREN. In verband met den wedstrijd om het kampioenschap
van Europa tegen den Franschen kampioen Tenet in het Feijenoord-stadion op 17 Juli a.s. Van
Klaveren in actie tegen zijn sparringpartner Jo de Groot. tRechts de manager TEeo Huizenaar).
DE INSTALLATIE VAN DEN PRESIDENT VAN IER
LAND. De 78 jaar oude president dr. Douglas Hyde in
specteert de eerewacht na zijn installatie.
DE DEELNEMERS AAN HET WEGENCON
GRES maakten een excursie naar den Wierin-
germeerpolder en den Afsluitdijk. Het gezelschap
bij het monument op den Afsluitdijk.
IN DE BLOEMBOLLENSTREEK
heeft men een aanvang gemaakt met het rooien der bollen. Foto genomen te Hillegom, waar velen aan
het werk zijn om de bollen uit den grond te halen.
DE INAUGURATIE VAN PROFESSOR M. A. BOUDIJK BASTIAANSE - tot Koogleeraar in
de medisdho faculteit aan de Gemeentelijke Universiteit te Amsterdam. Tijdens de rede van den
nieuwen hoogleeraar. Op de voorste rij links v.l.n.r.weth. Jac. Rustige, weth. G. Baas Kzn.* en
de gemeente-secretaris mr. S. J. van Lier.
MET DE „EFA" de motorraceboot van den heer Malg-
huis uit Amsterdam, waarmede deze aan de int. wedstrij
den in Engeland zal deelnemen, werd op den Amstel ge
oefend. De ,,Efa" kan 90 k 100 k.m. snelheid bereiken.
AUSTIN GEVALLEN maar niet geslagen.
De Britsche tennisspeler in zijn wedstrijd
tegen G. Mako (Amerika) te Wimbledon,
yan wien hij won.
door LADY TROUBRIDGE.
I 20)
Llnet verbaasde zich, want hij had afge
sproken met hen te dineeren en daarna
mee te gaan naar een uiterst modern bal,
waar zij om tien uur uitgenoodlgd waren,
als het groote diner voorbij was.
Een oogenblik aarzelde Marcus en deed
alsof hij druk bezig was zijn sigaret aan te
steken.
Toen nam hij Linet's handje en bestu-
I deerde afwezig haar mooie, ovale, roze
I nageltjes.
„Heel erg", zei hij ontwijkend, „maar ze
I hebben me gelijmd voor een diner bij die
I Amerikaansehe vriendin van Carrie Je
I hebt nu eenmaal vrouwen, die geen welge-
I ring accepteeren en dus heb ik maar ge-
I zegd, dat ik zou komen. Maar ik zal den
I heelen avond verlangen naar het oogen-
I blik, dat jij komt. Dat begrijp je toch wel,
I is het niet?"
En Llnet zei dat zij het volkomen be-
I greep. Doch dat nare gevoel van onzeker-
I heid en teleurstelling werd sterker en zij
I was blij, toen zij Ladogan Terrace bereik-
I ten en een" slaperig dienstmeisje de deur
I voor haar opende.
„Morgen", zei Marcus met een charman-
ten glimlach, toen zij naar binnen ging.
Linet beantwoordde dien glimlach, maar
toen zij de trap opliep en de deur van haar
slaapkamer achter zich sloot, begreep zij
niet. hoe het kwam, dat zij zich zoo teleur
gesteld gevoelde. Van al de opwinding van
dien avond was niets meer over.
Zij was moe en een beetje gedesillusio
neerd. Maar het was toch een zalige avond
geweest. Marcus had haar gekustMar
cus. dien zij toch zoo vreeselijk graag mocht
lijdenEn toch had zij den indruk, dat
het voor hem iets anders geweest was. dan
voor haar.
En hij had zich toch werkelijk niet be
hoeven te laten „lijmen", zooals hij zich
uitdrukte, door Luella Clarke Davies. als
hij van plan geweest was met Linet mee te
komen.
Toen begon zij zichzelf onder handen te
nemen.
„Waarschijnlijk ben ik de landelijke on
schuld", besloot zij, „om te denken, dat een
man niet van ie houdt, als hij je kust en je
niet prompt daaron ten huwelijk vraagt.
Natuurlijk houd* hii van me en als het
"eschikto oogenblik zich voordoet, zal hij
ook wel ernstig zijn. Morgen misschien
wel."
En' met de gedachte aan „morgen" viel
Linet in een droomloozen slaap.
Voet.", zei tante neatriee den voleen-
rï«n rnfinpn ru»t, een stem. die uitemt, koel
Honk. ladv movno is zoo "'-iendeliik ge
weest, te vragen of ïii eeliik met- Tanis.
bruidsmeisje wilt ziin bij het huwelijk van
haar dochter Pamela."
„Ik?" zei Linet opgetogen. „Wat eenig.
Maar ik ken haar nauwelijks."
„Dat", legde tante Beatrice een beetje
scherp uit, „heeft niets met het geval te
maken. Een van de bruidsmeisjes ls plotse
ling ziek geworden en jij hebt ongeveer het
zelfde figuur en kunt heel goed haar japon
dragen. Dat is de reden, waarom zij
jou wilde hebben, lieve kind. Nergens
anders om."
„Oh." Linet's stem klonk veel minder
enthousiast.
Tante Beatrice had een bijzondere ma
nier om alles te kleineeren, waardoor zelfs
de heerlijkste dingen hun glans schenen te
verliezen. Zij scheen er tegenwoordig inder
daad behagen in te scheppen Linet klein te
houden en begon een betoog over de kos
ten. die een nieuwe japon voor het bruids
meisje zou meebrengen, „want ik zal na
tuurlijk de moeder van het meisje schade
loos stellen", en ging hier zoo lang op door
tot Linet voorstelde, dat zij er vanaf zou
zien om bruidsmeisje te zijn.
Natuurlijk vond tante Beatrice dat Idee
belachelijk en toen dat onderwerp afge
handeld was had zij nog een appeltje met
Linet te schillen over den vorigen avond.
Linet was spoorloos verdwenen en toen
tante Beatrice en Tanis naar huis wilden,
was zij nergens te vinden geweest.
Het was heelemaal niet In den haak ge
weest, dat zij jia het souper weer naar
boven gegaan was, zonder eerst haar cha-
Deronne te vragen, hoe lang deze nog dacht
te blijven.
Linet bood zoo goed zij kon haar veront
schuldigingen aan en gevoelde plotseling,
dat de koele, blauwe oogen van haar tante
haar scherp en onderzoekend aanzagen.
„A propos", vroeg mrs. Winsley op luch-
tigen toon, doch met een niet te misken
nen bedoeling: „Hoe kwam het, dat jij met
Lord Rowant soupeerde?"
„Ik was er heelemaal niet op gesteld met
hem te soupeeren", zei Linet openhartig.
„Alleen zijn broer, die zieke jongen, stond
er op en toen kon hij er niet van af".
Als bij tooverslag helderde tante Bea
trice's gezicht op. Haar glimlach kwam
weer te voorschijn en zij zei vriendelijk:
„Ik zie, dat je een brief hebt van je moe
der. Is alles goed?"
„Ja dank u, tante Beatrice."
Doch Linet's oogen dwaalden weer af
naar den brief, dien zij nog niet uitgelezen
had en tante Beatrice, die dien wenk be
greep, liet haar nichtje alleen.
„Ik ga weg. Dan kun je hem rustig le
zen," zei zij. „Doe haar mijn hartelijke
groeten, als je haar schrijft en zeg, dat je je
over het geheel goed gedraagt."
„Over het geheel," peinsde Linet, toen zij
zich weer in de dichtbeschreven velletjes
verdiepte „Wat bedoelde tante Beatrice
daar in vredesnaam mee?"
Toen vergat zij het gesprek en genoot van
haar brief, waaruit bleek, dat haar moeder
haar schriftelijk even goed begreep, als
wanneer zij samen praatten.
„Ik geniet van je beschrijvingen van al
de dingen, die je gedaan en gezien hebt en
de menschen, waar je mee kennis hebt ge
maakt". schreef haar moeder, „en hoewel
ik er zelfs heimelijk niet aan denk je uit
te huwelijken, interesseert het me toch heel
erg. met wie mijn lieve kind zoo al in aan
raking komt. Misschien heb je wel gelijk,
dat ik niet zóó enthousiast zou zijn over
dien charmanten Standish, maar ik ben nu
eenmaal wat ouderwetsch en ik geloof
niet, dat het goed is, dat jonge menschen
zoo roekeloos met geld omspringen, dat
hun niet toebehoort, doch zoolang mijn Li
net haar hart niet te spoedig verliest en
niet van den verkeerden man gaat houden,
verheugt het mij, dat je met allerlei slag
mannen in aanraking komt en op deze
wijze eenige ervaring opdoet."
Toen volgden er allerlei nieuwtjes uit het
dorp. Dat de delphiniums reusachtig hoog
geworden waren, en dat de geraniums ver
regend waren en de stokrozen er heel slap
bij hingen.
„En nicht Kitty is een paar dagen bij
me, waar ik erg blij om ben, want vooral
de avonden waren wel eens een beetje een
zaam. Zij spreekt er over een boottocht te
gaan maken en eerlijk gezegd, benijd ik
haar hartgrondig. Je weet dat het altijd
een illusie van me geweest is om te reizen."
Toen volgde er aan het slot van den brief
nog een zinnetje, waarbij Linet haar wenk
brauwen optrok.
„Ik vraag me af, of je dien Lord Rowant
ook ontmoet hebt. over wien wij destijds
nog gesproken hebben. Weet je nog, dat je
me eens een foto van hem hebt laten zien?
Nicht Kitty kent die familie en zegt, dat
hij op zijn buitenverblijf in het Noorden
zeer bemind is."
Dit schrijven bracht iets mee van de
sfeer van haar geliefde tehuis. Zoolang
haar moeder er nog was, kon de rest van de
wereld haar niet al te zeer deeren.
'Nadruk verboden). (Wordt vervolgd)
