80e Verjaardag mr. D. Fock- Wielerkampioenschappen van Nederland
79sfe Jaargang
LEiDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
FEUILLETON
DE SOSTE VERJAARDAG VAN DEN OITD-G.G. VAN NED.-
INDIc, MR. D. FOCK. Tijdens het diner in het Palace-hotel te
6cheveningenv.l.n.r.mr. D. Fock, min.-pres. dr. H. Colijn en de
minister van Financiën, mr. J. A. de Wilde.
EEN HENGELAAR te Zeven
huizen wist dezen karper, zwaar 21
pond en 82 c.m. lang met een hen
gel te verschalken.
DE LONDENSCHE HAVENPOLI
TIE hield haar jaarlijksche red-
dingdemonstraties. Een politieman
springt gekleed een drenkeling na.
BOMMENWERPERS VOOR FINLAND. - Twee door de Bristol
Blenhime fabrieken te Bristol (Eng.) voor Finland vervaardigde
bommenwerpers, landden op reis naar hun plaats van bestemming
op Schiphol om brandstof in te nemen
DE KAMPIOENSCHAPPEN WIELRENNEN VAN NEDERLAND
1938 OP DEN WEG verreden bij Valkenburg. De renners in het
prachtige Limburgsche landschap. Bij de mergelgroeve op den
Geulemmerberg.
LEDEN VAN DE KENT LAWN TENNIS ASSOCIATION toonen
hoe men in 1873 voor het eerst in Engeland tennis speelde. Spelers en
toeschouwers zijn gekleed in costuums uit dien tijdig
TE DELFT wordt hard gewerkt aan de voorbereiding van het
lustrumspel ,,Jan Klaassen". De bouw van de tribune voor de
Nieuwe Kerk is in vollen gang.
door LADY TROUBRIDGE.
14)
„En vergeet vanavond op het bal, na de
opera, ook niet den goeden raad, dien ik je
gegeven heb. Als je dien jongen Vereker
ziet, dans dan met hem, inplaats van in
een hoekje met dien jongen Standish te
zitten praten."
En met deze laatste scherpe opmerking
schreed Tante Beatrice, kaarsrecht en haar
schouders naar achteren, de kamer uit,
waar zij een verslagen en een verwarde
Linet achter liet.
Het was een opluchting, toen Tanis
eenlge oogenbllkken later binnenkwam en
het vertrek rondkeek naar haar moeder,
„Moeder uit?" vroeg zij.
„Ja, net."
„Mooi, dan ga ik ook weer." Doch Tanis
scheen geen haast te hebben. Zij stak een
sigaret op uit een van de groote zilveren
aoozen en wierp nu en dan een blik op
Linet. „Wat scheelt er aan? Standje gehad
van moeder?"
Na den dag van den polowedstrijd, waar
zij haar nichtje gevraagd had een leu
gentje voor haar te lanceeren, waar deze,
tegen haar zin, gehoor aan had gegeven,
was Tanis tamelijk vriendschappelijk ge
weest en had dikwijls op het punt gestaan
vertrouwelijk te worden. Dat leek ook nu
weer het geval.
Het was duidelijk, dat zij zich niet langer
tegen de aanwezigheid van het meisje in
haar ouderlijk huis verzette en zl) scheen
er zelfs een genoegen in te scheppen met
Linet uit te gaan. Naast de eenvoudige Li
net kwam Tanis nog brillanter uit.
Met eenigen tegenzin herhaalde Linet
ongeveer het gesprek met Mrs. Winsley en
Tanis lachte spottend.
„Net iets voor haar", merkte zij op.
„Maar stoor je daar niet aan hoor, tenzij je
er natuurlijk net zoo over denkt. Ik heb een
nieuwtje voor haar, dat haar wel in een
goed humeur zal brengen." Zij zweeg een
oogenblik en zei toen:
„Torquil Rowant komt vanavond in onze
loge. Hij heeft zoo juist opgebeld. En dat
sluit in, dat hij met ons naar het bal van
de St. Keyne's gaat. Moeder zal dus wel ln
den zevenden hemel zijn."
Linet keek haar verbaasd aan. Zij be
greep nooit waarom Tanis op dien toon
over Lord Rowant sprak. Het was een min
achtende, uiterst cynische toon, alsof het
alleen maar de schuld van haar moeder
was, dat hij zoo dikwijls werd ultgenoodigd.
En toch was het Linet in het geheel niet
ontgaan, dat als hij aanwezig was, Tanis
alles in het werk stelde, om zijn aandacht
te boeien en hem aan haar zijde te houden.
„Geef je echt niet om Lord Rowant?"
vroeg zij plotseling in een opwelling om dit
raadsel op te lossen. Zij, Linet, mocht dien
man nu eenmaal niet, maar zij kon zich
heel goed voorstellen, dat een ander meisje
zich tot hem gevoelde aangetrokken. Het
leek haar alleen niet heelemaal fair om
achter zijn rug op zoo'n minachtenden toon
over hem te spreken en in zijn gezicht zoo
vriendelijk te zijn.
Tanis ried haar gedachten. Zij nam haar
sigaret uit haar mond en keek Linet strak
aan.
„Ik ben een echte dochter van mijn
moeder", merkte zij cynisch op. „Waarmede
ik bedoel, mijn landelijke onschuld, dat lk
niet zoo onverstandig zal zijn den rijksten
bult van het seizoen door mijn vingers te
laten slippen, als ik de kans krijg."
„Oh Tanis, dat meen je toch niet echt?"
Linet's toon deed Tanis in lachen uit
barsten.
„Natuurlijk meen ik dat", zei zij met na
druk. „Ik veronderstel, dat het niet geheel
en al tot je is doorgedrongen, dat moeder
met angstwekkende snelheid bezig is, zich
door haar kapitaaltje heen te werken, om
dat succes te verzekeren en dat wij leelijk
aan den grond zullen zitten, als ik mijn
kaarten verkeerd zou spelen. Dan zou ik
ergens mannequin kunnen worden of een
ellendig baantje als winkeljuffrouw moeten
zoeken. En daar bedank lk voor. En dat heb
ik Elfred ook gezegd", mompelde zij.
„Watbegon Linet.
Linet gevoelde, dat zij iets voorzichtig
moest vragen, doch Tanis was ln een
roekelooze bui en het kon haar niet sche
len, wat zij zei.
„Grootendeels bestaat het heele geval
alleen maar in moeders verbeelding", gaf
zi.i eenlgszins aarzelend toe. „Maar hij
schijnt me wel te bewonderen en hij komt
hier vrij veel en dat zou hij niet doen, als
hij er geen bedoeling mee had. Bovendien
is er niemand anders. Dat weet ik absoluut
zeker, hoewel alle meisjes jacht op hem
maken."
Linet glimlachte bij deze opmerking,
hoewel zij leelijk geschrokken was van de
openhartige verklaring van haar nichtje.
„Daar is hij toch eigenlijk te goed voor",
dacht zij onwillekeurig. Om getrouwd te
worden, alleen maar ter wille van zijn
hulzen, zijn jacht, zijn rijkdom, en zijn
titelal die dingen, die tante Beatrice
en Tanis zoo aanlokten en oorzaak waren,
dat zij zooveel werk van hem maakten.
Hij zag er echter niet naar uit, alsof hij
in een dergelijke val zou kunnen loopen.
Die resolute mond en die rustige, doordrin
gende oogen wezen toch wel op een ster
ken wil en het leek haar niet waarschijn
lijk, dat hij ooit Iets tegen zijn zin zou doen.
Maar Tanis was nu eenmaal een schoon
heid en had haar zinnen er op gezet met
hem te trouwen. Het was dus niet geheel
en al uitgesloten, dat zij haar zin zou weten
door te zetten. Hardop zei Linet:
„Maar als die andere meisjes dan ook
jacht op hem maken, wat dan?"
En zij dacht aan de schattige tweelingen
Baba en Fenella Blake, met wie zij laatst
geluncht had. Een van haar had Linet toen
in vertrouwen meegedeeld, dat zij dol was
op Torquil Rowant en hem den knapsten
man vond van heel Londen.
Bij deze vraag trok Tanis de wenkbrau
wen op; een beweging, die haar sterk op
haar moeder deed gelijken.
„Dan zullen ze merken, dat ze rekening
met mij moeten houden", antwoordde zij
ernstig. „Er zijn genoeg manieren om een
man van een meisje af te houden en die
ken ik allemaal. En die zal ik gebruiken
ook als ik ooit mocht merken, dat een
ander me den loef tracht af te steken."
Als Tanis zoo sprak, leek zij op een
schoone Medusa en was de uitdrukking van
haar knappe gezichtje onheilspellend en
wreed.
Ondanks zichzelf huiverde Linet, want
nu herinnerde zij zich weer de andere
woorden, die Tanis eens gesproken had:
„En wat als zij tracht Torquil Rowant ln
haar netten te verstrikken?" En toen was
het over haar, Linet, dat zij gesproken
hadden.
Zij keek haar nichtje eens aan en be
dacht, dat dat ln ieder geval het laatste
was wat ooit zou kunnen gebeuren. Toch
bleef een vaag gevoel van angst haar bij
en dat werd zelfs niet weggenomen, toen
Tanis, weer geheel de oude, haar verder
meedeelde, wie er nog meer ln de loge zou
den zijn.
„Voor jou is je vriendje Marcus er",
plaagde zij. ,Daar heb ik voor gezorgd, net
zoo goed als lk er voor gezorgd heb, dat
Eldred Byrne vanavond niet zal komen.
Dan hebben we Colonel Braton voor moe
der, en misschien komt Carrie Carstairs
met een Amerikaansch meisje, dat op het
oogenblik bij haar logeert. Ik had die twee
niet willen vragen, maar moeder stond er
op; natuurlijk alleen omdat Carrie op zoo'n
goeden voet staat met de St. Keyne's. Door
haar bemiddeling hebben we trouwens
laatst ook die uitnoodlglng voor het bal
gekregen", eindigde zij openhartig.
Dat was een goede eigenschap van Tanis.
Zij was volkomen eerlijk en stak ook de
slechte dingen niet onder stoelen of ban
ken
Toen zij Linet dus een complimentje
maakte, wist Linet, dat dat eerlijk gemeend
was en deed het haar genoegen.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
