Op zoek naar den goudschat - Wil kins op Schiphol - Hooioogst
79sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
FEUILLETON
HET H001SEIZ0EN IS WEER AANGEBROKEN. MODE BIJ DE ASCOT-RACES.
Voor de boeren een drukke tijd. Het is met veulens als met menschen- E®? nieuwe hoed naar Zwitsersch
model, bij de rennen te Asoot
kinderen jong geleerd,„oud gedaan. getoond.
SIR HUBERT WILKINS de beroemde pooi-
vorscher, vloog van Oslo naar Londen. Foto ge
maakt tijdens de tusschenlanding op Schiphol
Wilkins in gesprek met Evert van Dijk
ONVERMOEID zoekt de „Kari-
mata" naar het goud van de
,,Lutine". Een kijkje op de brug:
de molenbaas bij de bedienings
toestellen.
DE AFLOSSING VAN DE „KARIMATA" wordt met JOHN ROOSEVELT de zoon, van den
een sleepboot van Terschelling naar den molen gebracht. Amerikaanschen president, met zijn bruid
Bij het verlaten van de haven. Op den achtergrond de Anne Lindsay. Zij treden 18 dezer in
,,Brandaris". het huwelijk.
DE BOUW VAN DE NIEUWE KOOPMANSBEURS AAN DEN COOLSINGEL TE
ROTTERDAM.
De eerste spant voor de overkapping van de enorme Keurszaal is reeds geplaatst.
DE SULTAN VAN BOELOENGAN NAAR HET A.S. REGEERINGSJ UB1LEUM VAN H.M. DE KONIN
GIN. Met de Dempo" reisde uit Indië af Z.H. Maulana Mohamed Djaloedin, sultan yan Boeloengan (Z.O.
Borneo), die het a.s. regeeringsj ubileum zal bijwonen. Tweede van rechts de sultan, naast hem ass.-resident
Israels van Boeloengan.
door LADY TROUBRIDGE.
8)
Toen zij die eenmaal in handen had, wist
Linet wat haar te doen stond. Met een
bijna wraakzuchtige uitdrukking begon zij
het plaatje in duizend stukjes te scheuren,
die weldra als een massa grijze snippers
glanzend papier aan haar voeten lagen.
Zelfs dat was nog niet genoeg. Zij zette
haar blooten hiel op het hoopje verscheurd
Papier en begon ze In het vloerkleed te
boren.
,.Zoo zal ik probeeren Tonjuil Rowant In
mijn netten te verstrikken", zei zij met een
hartstochtelijken snik.
Na een poosje begon Linet iets kalmer te
worden en kreeg de zachte kant van haar
karakter weer de overhand.
Al was dat afgeluisterde gesprek dan
hoogst onvriendelijk geweest, het was niet
Ie ontkennen, dat Tante Beatrice in een
heeleboel andere opzichten bijzonder aar
dig was. Aardig en toch wel erg royaal ook.
En het was noch de bedoeling van Tante
Beatrice noch van Tanis geweest, dat Linet
dat gesprek zou hooren. Zij zouden het mis
schien vreeselijk vinden als zij wisten hoe
hj haar gekwetst hadden met de woorden
„dat boerenkind" en als zij geweten had
den, dat zij vlaik achter de deur gestaan
had, inplaats van rustig in haar eigen ka
mer te liggen slapen.
Linet besloot, met het oog op haar eigen
gemoedsrust, het gehoorde te vergeten. Zij
zou probeeren dat geheele pijnlijke voorval
voor goed uit haar gedachten te verbannen
en te doen, alsof het nooit had plaats
gehad.
Zij trok alleen haar voorhoofdje ln rim
pels over het probleem, hoe zij Tanls zou
kunnen laten weten, dat zij, Linet, haar
nooit en te nimmer in den weg zou staan,
waar het Lord Rowant betrof. Want zij zag
nu heel duidelijk, wat zij gisteren slechts
gegist had: tante Beatrice was besloten die
beiden te laten trouwen.
Klaarblijkelijk was dit ook de bedoeling
van Tanis.
Toch had Linet den avond te voren
onder het diner en later op het bal sterk
den indruk gekregen, dat Eldred Byrne, de
man met het interessante uiterlijk, zijn
jeugdige gezicht en zijn grijze haren,
degene was, die Tanis' aandacht geboeid
had.
Het was moeilijk deze puzzle op te lossen
en dus schudde zij haar blonde krullen en
trok haar blauwe mantelpakje aan en zette
voor den spiegel haar oude hoedje op.
Maar ondanks haar dappere poging er
gewoon en vroolijk uit te zien, zag Linet's
jeugdige gezichtje bleek en ernstig, toen
Mrs. Winsley haastig de kamer binnen
trad. Zij droeg een uiterst elegant costuum
van wit en zwart en een grooten hoed. die
een ietsje schuin stond op haar kastanje
bruine haren, die hier en daar grijs door
schemerden. Het was een feit, dat tante
Beatrice over een geweldige dosis energie
beschikte.. Zij was weer tot alles bereid, al
was het haar wel aan te zien, dat zij slaap
tekort gekomen was. Zij knikte goedkeu
rend. toen zij zag, dat Linet geheel ge
reed was.
„Vooruit, kind", zei zij opgewekt. „Ik ga
mijn heelèn morgen aan jou wijden. Wij
moeten zien, dat vrij iets beters voor je krij
gen om in uit te gaan, dan dat."
En haar blik gaf duidelijk te kennen,
dat zij het costuumpje rijp vond voor de
kist, waar zij haar afgedragen kleeren in
placht te bergen.
Linet keek zwijgend naar buiten, toen zij
naast Mrs. Winsley in den wagen gezeten,
naar de kleine modezaak reed in Wigmore
Street, die gedreven werd door een vriendin
van de Winsley's, een dame uit de eerste
kringen. Zij hoopte van harte, dat de
scherpe oogen van de oudere vrouw niet
zouden ontdekken, hoe moeilijk het haar
dien morgen viel vroolijk en gezellig te zijn,
zooals zij dat den dag te voren als vanzelf
sprekend geweest was.
Zij had zich daar geen zorgen over be
hoeven te maken. Mrs. Winsley merkte
nooit iets op in andere menschen: behalve
in Tanis en van haar dochter ontging haar
dan ook geen enkele stemming.
Zij had Linet's bleekheid wel gezien, doch
deze eenvoudig toegeschreven aan het feit,
dat het meisje niet gewend was, zoo laat
naar bed te gaan. En terwijl de auto zich
een weg baande door het drukke verkeer,
sprak zij over Tanis. Over het succes, dat
Tanis behaald had.
„Ze had gisteravond nog wel tweemaal
zooveel kunnen dansen".
En toen bracht zij het gesprek op het
succes van Tanls bij een speeialen man.
„Torquil Rowant is de meest gezochte
partij ln geheel Londen", merkte zij rustig
op, terwijl zij een zijdelingschen blik op het
meisje wierp. „En charmant ook, vind je
niet?"
Zonder evenwel een antwoord af te
wachten ging zij verder:
„Onder ons gezegd geloof lk, dat hij
sterk onder haar bekoring gekomen is en
dat wij, voor het seizoen voorbij is, nog wel
eens heel trotsch op onze Tanis kunnen
zijn".
Linet had bijna kunnen glimlachen over
de kinderlijke wijze, waarop haar tante
haar trachtte te imponeeren. Maar dezen
morgen glimlachte zij heelemaal niet.
„Dat zou heel prettig zijn, tante Bea
trice", zei zij, met gefingeerde belangstel
ling, „want dat zou u beiden heel gelukkig
maken."
Mrs. Winsley keek het meisje scherp aan,
maar werd blijkbaar geheel gerustgesteld,
toen zij die oprechte blauwe oogen zag.
„Ik wist wel, dat jij het ook leuk zou vin
den", zei zij beminnelijk. „Maar op het
oogenblik is dat natuurlijk alles nog ge
heim", eindigde zij schalks, „dat zijn zulke
dingen altijd in het begin", en toen stopte
de auto voor een elegante, kleine zaak,
waar het houtwerk om de vensters een hel
derblauwe kleur had.
Op het eerste gezicht vond Linet Carrie
Carstairs. de eigenaresse van de zaak,
sympathiek.
Het was een donkere, levendige, jonge
vrouw, die haar in het kleine vertrek wel
kom heette, waar beeldige modellen achter
groote kastdeuren verscholen waren. On
middellijk begon zij zich op zakelijke en
tegelijkertijd vriendschappelijke wijze in
Linet's uitzet te verdiepen. De geheele ma
nier van doen deed Linet prettig aan.
„Ik zie precies wat zij noodig heeft",
deelde zij Mrs. Winsley mede, toen deze
dame haar had uitgelegd, wat er zooal noo
dig zou zijn. Toen wendde zij zich tot Linet
en zei:
„Ik hoop, dat u van blauw houdt Miss
Seton, want dat is natuurlijk uw kleur".
In een oogenblik had zij Linet uit haar
daagsche jurkje geholpen en haar een
beeldig blauw japonnetje van licht rui-
schende tafzij aangetrokken, dat een
patroon had met kleine lichtblauwe,
bloempjes.
„Vindt u zichzelf niet beeldig, daarin?"
riep zij uit. „U ziet er net uit als een schat
tig schilderijtje van Greuze. dat ik een
dezer dagen in een landhuis heb zien
hangen".
Zij wendde het hoofd om en riep:
Breng dat blauwe shantung japonnetje
even, Mariëtte en ook dat met die witte
ceintuur en dat mousseline kraagje; en die
witte organdie met dien blauwen strik
Nog al meer blauwalles om uw oogen"
legde zij uit. „Daar moet ik in de eerste
plaats rekening mee houden".
Al deze modellen waren beeldig en
mooier dan eenige jurk, die Linet ooit be
zeten had. Doch het bleek, dat ze geen van
alle duur waren.
Bij elk nieuw japonnetje knikte tante
Beatrice even en ging zelfs zoo ver. dat zij
twee japonnetjes kocht voor de Ascot-
races. Een rose, met veel strikjes en kant en
de ander de kleur van een theeroos met
een donkerbruine ceintuur, die er een on
verwachte diepere kieur aan verleende
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
