De plannen voor een centrale
luchthaven - Hotelbrand in Atlanta
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Ken goede zakenvrouw
79 ste Jaargang
FEUILLETON
xvm.
DE KONING VAN ITALIË IN TRIPOLIS.
Tijdens de troepenparade. Links Koning Victor Emanuel, rechts
naast hem maarschalk BalKo, gouverneur van Lybië.
H.M. „JOIIAN MAURITS VAN NASSAU" VERTROK VAN
NIEUAVEDIEP voor convooidiensten in de Spaansche wateren.
Terwijl de Marinekapel het. volkslied speelt, verlaat
het schip de haven.
HET WATER LOKT. Een blokband-taxi te Amsterdam kon geen
weerstand bieden aan de verleiding en nam een bad in de Maurit3-
kade tegenover het W. P.-station. De wagen wordt weer
op het droge gebracht.
EE\' OVERZICHT VAN HET LAGE POLDERLAND BIJ LEIDER
DORP, DE POLDER ACHTHOVEN TEN OOSTEN VAN DE
DOES, WAAR DE CENTRALE LUCHTHAVEN VAN
NEDERLAND GEDACHT IS. HET LIGT 32 K.M. VAN
AMSTERDAM EN 36 K.M. VAN ROTTERDAM
VERWIJDERD.
KONING PETER II VAN ZUID-SLA VIc EN PRINS REGENT
PAUL begroeten de officieren van de bereden Koninklijke
garde bij het Slava-feest te Belgrado.
CATASTROFALE BRAND IN EEN HOTEL TE ATLANTA. - In
het oude hotel Terminus te Atlanta in de Vereenigde Staten, brak in
de vroege morgenuren een zware brand uit. Van de gasten, die in
den slaap door het vuur verrast werden, vonden er 25 den dood en
werden er meer dan 100 zwaar verwond.
HET AMERIKAANSCHE VLOOT-ESKADER
in de Chineesche wateren bracht een bezoek aan Tandjong Priok'.
Eén der onderzeeërs vaart de haven binnen.
door HERMAN ANTONSEN.
Ongerust? Over het verlies van de Blair
I-.'i1 Dat kwam voor haar pas op de
Rede plaats. Ze had geen verlies gele-
rA zeker niet, als die man bleef optre-
Iws, zooals hij gedaan had. Zij had hem
r por gegeven, het volle leven in ge-
l'-vd en dat had hij noodig. Dat was haar
ls»winning!
I.Jif", vervolgde Jonathan verlegen, „heb
II-in uvergist".
I 2* hield haar adem in. „Heuschls
I-' zoo?"
IJl", antwoordde hij. „U bent een meer
l uitstekende zakenvrouw".
I «wendig kromp ze ineen. Zakenvrouw!
lf!'oelde een plotselingen afkeer van dien
l'%
Izei ze vaag. „Nouwel be-
I "(er zwegen ze een poosje.
I ,-Us u soms nog plannen hebt", zei hij
Ij11 polsend, „dan zou ik u graag alle
■rtrtijke medewerking willen aanbieden.
BJfn u bijvoorbeeld uw aandeelen te
Bf* zoudt willen maken, dan zal ik graag
B^Jbest daarvoor doen".
B^r ga Je, Valentineen doe de
■pachter je dicht, als je weggaat!
■"ank Je", zei ze ietwat gedwongen.
„Dat zou heel aardig van Je zijn. Nou....
veel succes dan maar!"
„Goedendag, miss Ransome!" zei hij
glimlachend. „We hebben allebei een flln-
ken douw gehad toen we verloren, maar
u hebt u verdraaid veel beter gehouden
dan ik".
„Verloren?" herhaalde Valentine zacht
jes, „Zoo denkt u erover. Ik vond het een
reuzegrap. Daaag!"
Hij keek haar vragend verwonderd na,
loen zij met lange schreden het kantoor
verliet. Dat was zeker, ze blies met vlie
gende vaandels den aftocht.
Plotseling kwam hij tot het besef, dat hij
hcelemaal geen afkeer van haar had. Die
jonge dame was een kemphaantje. En die
jonge dame was sportlef!
Twee dagen later bracht Bart Calhoun
haar naar het station en nam daar af
scheid. „Kijk eens, ik heb al lang gezien,
dat je niet van me houdt", zei hij. „Maar
dat neemt niet weg, dat ik nog altijd
Ze schudde het hoofd.
„Neen, niet waar, Bart! Niet heel echt en
diep. Er is een schattig meisje in German-
town, op wie je wel weer tot over Je ooren
verliefd zult worden, ouwe jongen!"
Hij stopte zijn handen in zijn zakken en
keek naar den grond.
„Dusje verbrandt al Je schepen
achter je. Val? Hoor nu eens, kom nog
inaar 'n keer gauw terug!"
Ze wuifde met haar hand.
„Quien sabe?" Ze legde haar handen op
zijn schouders en gaf hem een kus. „Wie
weet! Dag Bart! Je bent een goeie vriend
voor me geweest".
Hij wachtte tot ze Ingestapt was. Toen
de trein begon te rijden, wuifde ze hem
door het raampje toe, tot zijn gestalte in
de schaduwen der overkapping onzichtbaar
was geworden. Al haar schepen verbrand!
Adios, New-York! Het had alles en alles
kunnen worden. Zooals de toestand nu
was, beteekende het voor haar niets meer
dan een verzameling hooge gebouwen.
De rossige kleindochter van grootvader
Ransome keerde naar Texas terug met
leege pistolen. Ze had al haar kruit ver
schoten!
Drie weken lang hield Jonathan Blair
gemiddeld drie conferenties per dag en
toen hij eindelijk even tijd kreeg om adem
te scheppen, was het eerste, hetgeen hij
zich verwonderd afvroeg, waarom Valen
tine Ransome zich heelemaal niet op kan
toor had laten zien, om naar den gang van
zaken te vragen. Als ze er werkelijk be
langstelling voor koesterde, dan zou dat
toch zeker te verwachten zijn geweest.
In een plotselinge opwelling schelde hij
Meggs. „Weet je soms, waar miss Ran
some ergens verblijf houdt?" vroeg hij.
„Ja, mijnheer. In de buurt van Was
hington Square".
„Nou, bel haar dan eens op", zei Jona
than. „Zeg haar, dat er morgenochtend om
elf uur directievergadering is".
Meggs trok zich terug, om aan Miss
Ransome te gaan meedeelen, dat haar te
genwoordigheid in de directiekamer der
Biair Lijn den volgenden morgen noodig
werd geacht. Jonathan glimlachte. Er was
geen enkele reden voor een dergelijke bij
eenkomst. maar die zou hij wel verzinnen.
Met een of ander geval ter tafel komen en
dan hooren, wat zij er op haar gewone
bruuske manier op te zeggen had. Per
slot van rekening had zij een begin ge
maakt met de reorganisatie van de Blair
Lijn en had ze het recht te weten, hoe het
ermee stond.
Meggs kwam terug. Hij scheen niet goed
te weten, hoe hij het had.
„Miss Ransome is verhuisd, mijnheer",
zei hij.
„Verhuisd?" herhaalde Jonathan. „Waar
heen verhuisd?"
„Ik weet het niet, mijnheer. Ze heeft geen
adres achtergelaten".
Dat stond Jonathan niet aan. Het was
iets vaags en onbestemds met betrekking
tot een meisje, dat allesbehalve vaag en on
bestemd was.
„Och!" zei hij. „Ze moet toch ergens in
de stad zitten? Calhoun zal het wel weten"
Hij belde het kantoor van Bart op.
„Goedenmorgen. Bart. Met Corry Blair.
Ik wil een directievergadering houden en
ik weet niet, waar ik Valentine zoeken
moet. Weet jij soms, waar ze ergens zit?"
„Wel, zij is naar Texas teruggegaan",
zei Bart.
„Hè? Naar Texas?" Jonathan slikte den
hoorn bijna in van verbazing. „Maar wan
neer danwaaromhoe lang ge
leden?"
„Meer dan drie weken", zei Bart, die be
greep, wat er aan de hand was.
„Drie weken? En wanneer komt ze terug?"
„Voor zoover ik weet, komt ze niet terug.
Ze ls naar huls gegaan."
„Dank je wel!" zei Jonathan en hing den
hoorn op.
Texas! Ze was dus niet eens meer in
New-York. Hij zonk achterover in zijn
stoel en trachtte zich het in te denken.
Meggs kwam met een bundeltje papieren
binnen.
„Hier is het Irving rapport voor de
Banco de la Nacion, mijnheer".
„Alle donders!" stoof Jonathan op. „Rap
porten en dat op het oogenblik
„Het zijn de financieele regelingen van
die bananenverschep.
„Bananen?" zei Jonathan met holle stem
„Als Rome in brand staat, praat jij dan
nog van bananen?"
Meggs maakte gauw, dat hij weg kwam.
Jonathan legde zijn armen op den lesse
naar en staarde in de ruimte.
Neen maar, dat kon Valentine toch niet
gedaan hebben! Zoo maar uit zijn leven
verdwijnen! Gewoonweg haar poederdoosje
meenemen, hem toewuiven en er vandoor
gaan. Hij dacht aan haar, zooals hij haar
kende, gracieus, volbloedig en levendig,
driftig, spottend, bij de hand, geestig....
een slank meisje uit Texas, dat zoo maar
in zijn leven gekomen was en er een groote
plaats veroverd had. Die plaats zou ze
nooit verliezen....
Hij knipte met de vingers. Texas! Hij
belde Meggs weer.
Ik ga naar Texas!"
Meggs beet op zijn wijsvinger.
„Nu dadelijk, mijnheer?" vroeg hij, zwak
jes tegenstribbelend „En die reorganisa
tieplannen dan
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd)
