De „Karimata" - 100 Jaar Artis - Afscheid professor Kleintjes
79 iie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Een goede zakenvrouw
FEUILLETON
DE TINBAGGERMOLEN „KARIMATA"
ligt op de werf van J. en K. Smit te Kinderdijk gereed om naar TerscBelling te vertrekken,
ten einde daar een poging te doen het goud van de Lutine te bergen.
IN DE AULA VAN DE AMSTERDAMSCHE UNIVERSITEIT Eeeffc prof. mr. PE. Kleintjes
afscheid genomen. Prof. N. \V. Posthumus (links), voorz. van de Economische faculteit, drukt
prof. Kleintjes na zijn afscheid de hand. Dat dit een afscheid van het leven ia geworden, zou op
dit oogenblik niemand hebben durven vermoeden.
FEESTELIJKE BIJEENKOMST TER HERDENKING VAN HET XOO-JARIG BESTAAN VAN „ARTIS"
Tijdens de thee v.l.n.r.oud-min. van Lidth de Jeude, min. Slotemaker de Bruine, dr. Sunjer, direc-
teur van Artis, jhr. M. H. de Beaufort en prof. dr. L. F. de Beaufort, leden van Ket bestuur.
DE NOORDERKERK TE HOORN werd na de restauratie, welke tweb
jaar duurde, door de restauratie-commissie weer aan den Kerkcraad over
gedragen. De restauratiecommissie: v.l.n.r. J. C. Kerkmeyer, directeur
West-Friesoh Museum, G. Scholten, en H. J. Cramer, architect.
DE BOKSWEDSTRIJD VAN KLAV EREN—CURISTOFOR1DIS werd
gisteren in de Nenyto-hal te Botterdam gehouden. Van Klaveren behaalde
een fraaie puntenoverwinning op den Griek. Moment tijdens den strijd.
PRINS LOUIS FERDI
NAND en. zijn gemalin
aan boord van de „Bre
men" te Southampton.
HIJ LIET ZIJN MACHINE ACHTER ZICH.
De Norton-rijder C. W. Davis, vliegt van zijn motor af tijdens de Sydenham Cup Race Bij Crystal
Palace te Londen.
door HERMAN ANTONSEN.
31)
Mijnheer Blair wilde dat gaarne doen.
•UI bood haar eerst een sigaret aan. Ze
«igerae het aanbod hoofdschuddend. Hij
stalt er zelf een aan en leunde in een wolk
'in rook achterover in zijn stoel.
..Zeventien jaar geleden is er een aan
varing geweest tusschen een der schepen
'an de Blair Lijn en een schip van de re-
Seering in een der havens aldaar. Het schip
het gouvernement werd middendoor
Stsneden."
knikte onbewogen.
.I>e regeering deed ons een proces aan
kreeg een vonnis tegen ons van rijfhon-
tkrdduizend dollar. Vader was toen direc-
*ur van de Lijn en verweerde zich uit alle
Hij stelde hooger beroep in. Maar
™ordat dit appèl in behandeling kon wor-
jen genomen, versoheen daar een nieuwe
.rijder van den staat aan den horizon en
«Sen den tijd, dat de rust in het land weer
wsteld was, was het proces vastgeloopen
wtt massa formaliteiten en op den ach-
JvfBond geraakt. En zie, al deze jaren
weft het in de archieven van het Minis
erie van Marine gelegen. Maar het vonnis
een half millioen schadevergoeding
nog van kracht."
duwde zijn sigaret in den aschbak uit
"kt tergende zorgvuldigheid.
„Ga toch door!" riep Valentine met on
vaste stem.
Hij keek haar glimlachend aan.
„En nu, miss Ransome, is dat vonnis
weer opgehaald." zei hij vriendelük, „en de
regeering wenscht dat half millioen op te
eischen. En. zoolang die zaak niet is afge
wikkeld, zai aan uwe schepen verlof wor
den geweigerd, om eemge vracht uit de
havens aldaar te verschepen. De regeering
wil geen enkel schip van de Blair LUn in-
of uitklaren. Daarom kunnen we die kof-
fiecontracten niet nakomen. Schande,
vindt u niet?"
Diepe stilte volgdediepe drukkende
stilte. Valentine zag heel bleek.
,De regeering daar heeft dat vonnis wel
heel plotseling opgedolven." zei ze vinnig
sarcastisch. „Ik veronderstel echter, dat u
daarmee niets te maken hebt gehad."
HU dacht even na.
„In zekeren zin wèl," gaf hij ten slotte
toe. ,.De oude kapitein Guthrie, die voor
mijn vader en grootvader gevaren heeft,
rentenierde daar. Hij vertelde my het ge
val. en toen ben ik aan het nasnuffelen
gegaan.
Dat deed Valentine opstuiven. Ze sprong
overeind en keek hem met vlammende
oogen aan.
„Zoo ben jü aan het snuffelen gegaan!"
viel ze trillend in al haar zenuwen tegen
hem uit. „JU bent gaan modderen! Dat was
wel het waanzinnigste, wat je doen kon.
uu we er juist wat bovenop gaan raken!
Waarom heb je slapende honden wakker
gemaakt, jou ongeloofelUk stomme stoet
haspel?"
Maar oogenblikkelUk hield ze haar woede
in en herstelde zich.
„We zullen ons er niet door laten weer
houden," zei ze vastbesloten. „We hebben
nog enkele andere groote contracten voor
de zuidelijke staten. Daar kunnen we op
blijven drijven."
„Maar dat neemt het feit niet weg, dat u
aan dat vonnis niet kunt voldoen," merkte
Jonathan bedaard op.
Ze gaf geen antwoord. Jonathan
stond op.
Het is een vrij lastig geval" erkende hij.
„Maar scheepvaartlenen hebben nu een
maal ook haar moeilUkheden. Enfin, u be
stuurt de Blair Lijn. Die is van u, jonge
dame. Ik kom er later nog wel eens over
praten. Goedendag, miss Ransome".
Valentine wuifde hem met één hand
flauwtjes toe Jonathan verliet het kan
toor en trok de deur achter zich dicht. HU
bleef er een oogenblik tegenaan geleund
staan en glimlachte heel eventjes.
„Ze heeft voor het oogenblik genoeg te
verduwen", mompelde hij.
Valentine bedacht zich niet lang. Ze
vocht tegen de haar dreigende paniek
stemming en belde de advocaten van de
Blair LUn op. Runnyson, die de maatschap-
pU al vyf en twintig jaar vertegenwoor
digde. kon zich het proces nog zeer goed
herinneren en stond bUna sprakeloos, toen
hU hoorde, dat het vonnis uit het stof der
archieven weer was opgediept. Het had
daar immers jarenlang begraven gelegen?
Het heele proces zat vol juridische voet
angels en klemmen. Nu in hooger beroep
gaan, beteekende een langgerekt en uit
puttend proces en. hangende dat geding,
waren de schepen van de Blair LUn van
het voordeelige koffievervoer uitgesloten.
De regeering immers had een nog geldend
vonnis. Jonathan Blair had iets noodlot
tigs aan het rollen gebracht!
Valentine kon het niet begrUpen. Jona
than kon haar dit toch onmogehjk alleen
laten uitvechten, al had hU dan ook nog
zoo'n hekel aan haar! HU was een gentle
man en hU had zUn hart aan de Blair LUn
verpand en hfj zou die in de gegeven om
standigheden niet in den steek laten! HU
zou het niet doen! Hij kon het niet doen!
De matroos Ablias Bliss zou het zeker niet
doen. Daaraan klampte ze zich krampach
tig vast.
En in zekeren zin vond ze het nog méér
van belang, hoe Jonathan Blair in deze
moeilUkheden zich tegenover haar zou hou
den, dan hoo het met de Blair LUn zelf zou
afloopen
Den volgenden dag, Zondag, belde Jona
than haar op in haar kleine appartement
op Washington Square.
„Het gaat over de zaak", zei hU meteen.
,.Ik heb er lang en veel over nagedacht en
ik geloof, dat ik nog een enkel kansje voor
ons ontdekt heb. Ik zou er graag eens met
u over praten".
Valentine wilde niets liever. Jonathan
Blair kwam haar toch ietwat tegemoet!
„Ik ben op het oogenblik op de Morrow
Foint Anchorage", zei hU. „Dick Segrave
houdt theevisite aan boord van zUn jacht.
Kom daarheen. Weet u waar Morrow Point
ergens ligt?"
Hy gaf haar de noodlge aanwUzingen.
Het was een jachthaven dichtbU de George
Washington Brug. Valentine ging er ter
stond heen.
Een wit zeewaardig Jacht lag daar voor
anker op het vrieskoude water en twee
matrozen, die op het einde van een stee-
nen landingspier stonden te luieren, gingen
in de houding staan en gooiden hun siga
retten weg, toen zU eraan kwam.
„Miss Ransome soms?" vroeg een hun
ner tegen zyn pet tikkend. „MUnheer Blair
heeft ons gestuurd om u af te halen".
HU hielp haar in een mahoniehouten,
overdekte motorsloep. Ze snelden over het
water heen en het koude buiswater spatte
hoog over den boeg heen. De wind gierde
iangs haar ooren. Jonathan en Dick ston
den haar aan den valreep op te wachten.
..Hallo!" riep Jonathan. .Aardig van u
om te komen! U kent Dick, is net niet?"
„Het zou heel wat prettiger zUn. als deze
boot in Miami lag", grinnikte Dick. „Maar
u moet uzelf de palmen en het witte zand
en zoo meer er maar trij probeeren voor
te stellen. Komt u aan dek".
De theevisite van Dick was in vollen
gang. Er was muziek, er werden cocktails
geschonken en een kleine groep gasten
babbelde gezellig over Miami, Bermuda,
Charleston, Havana en Dominica. Dick was
met zyn jacht uit Miami gekomen en liet
alles weer in gereedheid brengen, om weer
spoedig naar de een of andere zuidelijke
haven te vertrekken.
Jonathan begeleidde Valentine van de
longroom langs een trap omlaag naar de
eigen hut van Segrave.
„Daar kunnen we rustiger praten", zei hU
„Gaat u zitten, alstublieft."
Ze nam plaats en keek hem opmerk
zaam aan. MUnheer Blair was een hoffe-
lUke jongeman. Jonathan zette zich in een
diepen leunstoel en legde zUn handen om
zUn achterhoofd heen.
tNadruk verboden) (Wordt vervolgd)
