Voetbal NederlandSchotland - De Grotius-herdenking te Delft
79sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Een goede zakenvrouw
FEUILLETON
SURlMAMf:
TBR HERDENKING van den 75sten jaardag van de vrij
verklaring der slaven in Suriname zullen van 1 Juni tot en
met ultimo December in Suriname speciale postzegels,
emancipatie-hlerdenkings-zegels worden uitgegeven.
DE ROTTERDAMSCHE ATHLETIEKVEREENIGING „PRO PATRIA"
organiseerde atletiekwedstrijden op de Nenyto-sintelbaan te Rotterdam. Finale 100 meter klasse A,
gewonnen door Osendarp (Trekvogels). Tweede werd Baumgarten.
door HERMAN ANTONSEN.
30)
„Ja", zei Jonathan. „En ik heb daar niet
5»lgezeten ook. Drie koffiecontracten ge
sloten. joggie!" Hij was op den rand van
«et ledikant gaan zitten met zijn handen
°w zijn knie heen. „Dat is de buit, dien ik
®ee naar huis breng. Eén in Santos met
»e Pan-American-Coffee-CompanyEen der
directeuren was nog een oude kennis uit
Princeton. Dat heeft me geholpen", voegde
«ij er zedig aan toe. „En toen kreeg ik er
oog een ander belangrijk contract bij in
Bahia en een derde in Barranquilla. Dat
"i BarranquUla is niet zoo omvangrijk,
incest verscheping naar het Canal. Maai
oe twee andere helpen ons aan onze jaar-
"Jksche onkosten, daar kun je op reke
nen".
Bick schudde beduusd het hoofd.
Jk ben naar al die koffieplantages toe-
„cweest", vervolgde Jonathan. „Ik heb
tolfie zien groeien, plukken, sorteeren en
''«schepen. Het is een geweldige Industrie!
Blek",
„Voor een buitenstaander", zei Dick, „heb
)c ongetwijfeld goede zaken voor je ree-
"crij gedaan".
„Voor een buitenstaander?" herhaalde
Jonathan. „O. daarmee bedoel je zeker,
nat ik geen belang behoef te stellen in de
'ccierij, omdat ik toch geen directeur meer
ben? Maar ik zou toch een lammeling zijn,
als ik er zoo over dacht, vind je niet?" Hij
maakte een afwerend gebaar. „Dit was nu
eenmaal een kans voor ons en die heb ik
aangegrepen! Ik hoopte alleen maar, dat
de reederij niet bankroet geslagen was,
voordat ik die contracten had afgesloten.
Het is een wonder geweest, dat we lang
genoeg drijvende zijn gebleven, maar nu
hebben we voor een poosje adem genoeg".
Hij stak een sigaret op.
„Ik heb nog méér gedaan", vervolgde hij.
„Ik ben er daar achter gekomen, dat er
een monopolie voor bananenvervoer te krij
gen was. Niemand zou het ons beletten,
vertelde mijn agent me. Zoodoende ver
kreeg ik optie op een groote bananenplan
tage in Cuardozo. Schitterend zaakje, Dick
Een eigen haventje, drie lichters, een
spoorweg, aanlegsteiger en een stel pak
huizen". Hij knikte grimmig. „Die lui zul
len ons er gauw genoeg inwerken, of an
ders beginnen we zelf aan bananentrans-
porten".
Dick besefte, hoe hard hij aan het werk
was geweest. Hij was strijdlustig en hij ge
bruikte zijn verstand er goed bij.
„Nou", zei Dick tot besluit, „me dunkt, je
hebt een geweldig grooten dienst bewezen
aan dat meisje uit Texas, dat op het
oogenblik je reederij bestuurt."
Jonathan bleef vlak voor hem staan. Hij
blies een grooten rookwolk uit en keek Dick
met een guitig lachje aan.
„Toch waar?" zei hij. „Denk je dat?"
Maar verder ging hij er niet op in en ver
volgde; „Geef je een partijtje, Dick? Best,
noodig mij erbij! En leen me een schoon
overhemd, wil je?"
Hij liep naar de badkamer en even later
hoorde Dick hem met water plensen en
vroolijk een deuntje fluiten. En toen hij
weer te voorschijn kwam, neuriede hij
„Stap, stap, stap, de jongens gaan mar-
cheeren!" Blijkbaar waren oorlogsliedjes
aan de orde van den dag.
„Je bent, naar het schijnt, nog al wat
van plan", zei Dick.
„En of", antwoordde Jonathan. „En of!"
Hij kleedde zich op zijn gemak verder en
stond voor den spiegel zijn das te strik
ken met een veelbeteekenend peinzend
glimlachje. Of hij iets van plan was? Hij
zou een zeker meisje een aardige verras
sing bezorgen. Als ze dan beslist met Jon
gens wilde spelen moest ze ook tegen een
duwtje kunnen. Enfin, hij had haar van
te voren gewaarschuwd, dat ze er nog eens
spijt van zou hebben!
XVI.
Zoodra de laatste gast verdwenen was,
nam Jonathan Dick terzijde.
„Ik zou je graag even spreken. Ik heb
misschien je hulp voor mijn plannen noo
dig. Heb je een vijand wel eens in de
flank aangevallen, Dick?"
Dick staarde hem aan.
„Een vijand in de flank aangevallen?"
vroeg hij. „Neen, toch niet."
„Dan wordt het tijd, dat je het leert,"
vond Jonathan grinnikend. „Kom, laten
we eens overleggen."
Ze ging naar de werkkamer van Dick en
deden de deur op slot
Den volgenden morgen begaf hij zich
naar het Blair Gebouw. Meggs was blij hem
terug te zien. Ze schudden elkaar de hand
en kwamen tot de bevinding, dat hun bei
der gezondheid nog uitstekend was.
„En zeg nu eens," zei Jonathan vastbe
sloten, „denk je, dat Ik miss Ransome te
spreken kan krijgen?"
Meggs keek bedenkelijk. Maar hij had
geen verantwoordelijkheid te dragen. Hij
ging dus naar binnen, om Jonathan aan te
dienen, hopend, dat de politie niet zou be
hoeven ter hulp geroepen te worden.
„Jonathan!" riep Valentine uit, zich
rechtop in haar stoel zettend. „Dat is toch
niet waar, mijnheer Meggs? Vraagt u hem
alstublieft dadelijk binnen te komen!"
Ze voelde, dat er ergens in haar keel iets
begon op te zetten. Jonathan! Als hij ooit
had kunnen raden
Jonathan kwam terstond naar binnen
stappen.
„ZooJonathan!" zei Valentine.
Haar stem had een ernstigen klank, deels
verlegen, deels guitig, toen ze zijn voor
naam noemde. Hij schonk er geen aan
dacht aan. Mijnheer Blair bleef volkomen
zakelijk.
„Hoe maakt u het, miss Ransome?" vroeg
hij kortaf. „Mag ik gaan zitten?"
Valentine wees op een stoel. Iedere ver
onderstelling, dat deze jonge man met
vriendschappelijke gevoelens kon zijn geko
men, was vernietigd. Dat was eigenlijk ook
wel wat tè veel verwacht geweest, maar ze
zou graag gehad hebben, dat hij het haar
wat gemakkelijker gemaakt had. Ze keek
naar zijn sterk sprekenden mond en kin,
naar zijn keurig gescheiden haar en zijn
stoere schouders. de matroos Abias
Bliss van Reddingssloep Nummer Een!
„Ik heb u al sedert lang iets willen zeg
gen," begon ze met neergeslagen oogen.
„Ik zou
„Alstublieft niet!" zei hij, zijn hand af
werend opstekend. „Ik ben er zeker van
dat ik u iets véél belangrijkers te vertel
len heb."
Valentine was het er niet mee eens, maar
ze zweeg toch.
Hij haalde een dikke gele enveloppe uit
zijn zak te voorschijn en schoof haar die
over haar bureaublad toe.
„Daarin zult u drie koffievervrachtings-
contracten vinden," zei hij. „Ik heb die uit
Zuid-Amerika meegebracht."
Alleen het tikken van de klok verbrak de
stilte In het vertrek. Valentine leunde ach
terover in haar stoel. Hij was dus naar
Zuid-Amerika geweest om voor de reederij
te werken!
„Jonathan Blair," zei ze. „Je bent onge
twijfeld een onkwetsbaar iemand."
„Jammer genoeg zijn die contracten niet
ve^l waard," vervolgde hij zakelijk. Ze
sperde de oogen open.
„Nietniet veel waard?"
„In de gegeven omstandigheden ten min
ste niet," zei hij onbewogen. „U moet weten,
miss Ransome. dat ik in Zuid-Amerika óók
ontdekt heb, dat er nog steeds een proces
van het Gouvernement aldaar tegen de
Blair Lijn hangende was. Dat hebt u nooit
geweten, wel? Tja, dat toont alleen, wat je
op den koop toe kunt krijgen, als je aan-
deelen aanschaft, vooral als je dat alleen
voor de aardigheid doet!"
Hij knikte een paar maal vormelijk. Het
meisje trok haar donkere wenkbrauwen
verbluft- samen. Ze begreep niet. waar het
eigenlijk om ging, maar ze had het gevoel,
dat Jonathan Corinthius Blair daar als een
levende wraakgodheid voor haar gezeten
was.
„Wil je zoo goed zijn, nadere verklaring
te geven?" vroeg ze gejaagd.
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
NEDERLAND—SCHOTLAND 1—3.
Het derde Schotsche doelpunt, dat
gemaakt werd door Walker. V.l.n.r.
O'Donnell, Caldenhove, Weber,
Walker en van Male.
DE GROTIIIS HERDENKING TE DELFT vond Zaterdag op de Markt voor het standbeeld van Hugo
de Groot plaats, waarbij mr. J. P. Fockema Andreae, algemeen voorzitter van de Vereeniging voor Vol
kenbond en Vrede een krans iegde. Overzicht van de plechtigheid.
GROOT RUITERFEEST van het comité Ruitersport Am
sterdam op het Minerva-terrein aldaar. Black and White
carrousselrijden door de jeugd.
NAKANO (VOOR) EN VAN SWOL
(ACHTER) in den tenniswedstrijd
Nederland-Japan op de M.E.T.S.-baan
DE VOETBALWEDSTRIJD NEDERLAND—SCHOTLAND.
De burgemeester van Amsterdam, dr. W. de Vlugt, en
de Engelsche gezant sir Charles Hubert Montgomery op de
eere-tribune.
DE BEKENDE RADIO-REPORTER HAN HOLLANDER werd in het Amstel-hotel te Amsterdam gehul
digd ter gelegenheid van het verslaan van den SOsten interland-wedstrijd. Namens het huldigingscomité biedt
dr. Max Euwe den jubilaris een boek met handteekeningen van bewonderaars aan.
Geheel rechts Karei Lotsy.
