Uitreiking prijzen van de Military-De wereldtentoonstelling te New York
Een goede zakenvrouw
79sfe Jaargang LEIDSCH DAGBLADTweede Blad
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
J8)
••Wel, dat is Bliss. Abias Bliss," kwam
f™ey verwonderd tusschenbeide, „U weet
"en nog wel ik heb hem naar u toe-
sestuurd.de man, die mijn sloep van de
"piinda afgehouden heeft, toen ze dreigde
2? terd te worden."
i Wntple, die vlak naast hem stond, keek
Sp schuldig voor zich en werd vuurrood.
had de tien dollars in Bermuda opge-
S? fu en nu za® kij een lange rij van
iieschjes aIa in een droom op hem af
stormen.
Maar Valentine schonk Wimple geen
vjpnolik aandacht. Haar bos rozen viel
F naar arm op het dek. Abias Bliss bukte
nam k en raaP*e hem voor haar op. Ze
Ak- m hijna werktuigelijk van hem aan.
sn'att herhaalde ze, naar adem
ywtehd. en probeerde iets te vinden, om
tea Al)ias Bliss, die haar met een spot-
daa B'tmlach aanzag, te zeggen. („Hap
-jnnou maar eens in, jonge dame!")
het fi lelijke ontvangst, de serpentines,
j.'t'tnten en de microfoon, wat beteeken-
a"ea op dit oogenblik voor haar! En
zouden niets blijven beteekenen, zoolang
srhrfJl1 niet had kunnen zeggen, hoe ver
haar t alles haar speet. Want vóór
tiin unschen zijn eigen bemanning, onder
eigen vlag, stoer in zijn werk, moedig
z'in daden.... dezelfde krankzinnig
vroolijke jonge man, die de Limited had
ingehaald en er uit het zadel Ingespron
gen was.
Ze begreep, dat ze daar zoo niet langer
kon blijven staan. Maar, goeie genade, wat
voelde ze zich idioot bespottelijk!
„Driemaal hoezee voor jou!" zei ze met
onvaste stem en drukte hem de hand. Ze
kon op dat oogenblik geen woord méér
uitbrengen. Ze moest de rij verder langs
gaan en dat deed ze ook. maar het
schemerde haar voor de oogen en iedere
man scheen spottende grijze oogen te heb
ben en een dreigenden kin.
Opeens besefte ze, hoeveel afkeer Jona
than Blair van haar hebben moest. Dat
zou haar vroeger geen steek hebben kun
nen schelen. Nu trok ze zich dat heel
erg aan.
Maar het deed haar in zekeren zin toch
ook goed. Die jonge man was razend. Hij
was op het oorlogspad. („Hap daar maar
eens in, Valentine!")
XV.
Kolonel George Ransome, in keurig
avondkostuum, stond in zijn woonkamer
voor den haard en voelde zich goed ge
stemd tegenover de heele wereld. Door de
terrasdeuren heen zag hij de maan laag
boven de groote eiken met hun mosfes
toenen aan den hemel staan, boven de ka-
toenbosschen en palmboschjes, die weelde
rig op zijn uitgestrekte landgoed groeiden.
Het was een van die zeldzame oogenblik-
ken, waarop alles goed en vreedzaam lijkt
te zijn. Waarop een telefoon eigenlijk een
ongeoorloofde storing veroorzaakte Maar
zijn negerhuisknecht kwam met een draag
baar toestel naar hem toe.
„New-York belt op, mijnheer."
„New-York?" herhaalde kolonel Ran
some vragend. „Goed ,ik zal hier wel ant-
woordgeven."
De huisknecht stak den stekker in het
stopcontact en de kolonel ging er op zijn
gemak bij zitten.
„Hallo!" zei hij. „Met wie? O, ben jij het
Chauncey? Heb ik het goed gehoord?" Hij
ging plotseling rechtop zitten. „Wordt Va
lentine morgen op het stadhuis gehuldigd?
Waarom?Groote goedheid, wat deed ze
op dat schip?.Hoort die schuit van
haar?" De oogen van den kolonel begonnen
uit zijn hoofd te puilen
Blijkbaar daalde mijnheer Chauncey iet
wat in bijzonderheden af, want tegen dat
hij met zijn verhaal klaar was, had de
kolonel een paars gezicht gekregen. Hij
zette het toestel neer, haalde diep adem
en haastte zich dan naar boven, om zijn
zoon op diens kamer op te zoeken.
Ned was bezig zich in galakostuum te ste
ken en zijn knecht stond bij hem met zijn
hoogen hoed en overjas en witte hand
schoenen, toen de kolonel naar binnen
kwam gestormd
„Valentine!" riep hij uit.
Ned. keek hem verbluft aan. „Waar er
gens?" vroeg hij.
„Chauncey heeft me net uit New-York
opgebeld. Ze is eigenares van een reederij,
die juist een moeilijke redding op zee door
een harer schepen heeft verricht."
Ned. floot eens tusschen zijn tanden. „Ik
heb er iets over gelezen. Val was op die
boot, is het. niet?"
„Dat zal waar zijn!" zei de kolonel
trotsch. „En ze is op het stadhuis plechtig
ontvangen en houdt morgenochtend een
groote radiotoespraak."
„Dat is me ook een grap!" grijnsde Ned.
„Ze gaat naar New-York om kleeren te
koopen en een paar tooneelstukken te zien
en ze schaft zich een reederij aan!"
Dat bracht den kolonel weer tot naden-
den. Hij verloor een groot deel van zijn uit
bundigheid. Fatsoen en waardigheid! Geen
snars!
„Dat is zoo," bromde hij. „En een reederij,
die bovendien op springen staat ook nog!
Dat vertelde Chauncey me ten minste. Ze
kan zich in meer wespennesten steken dan
wie ter wereld ook! Een failliete reederij!"
De kolonel knikte een paar maal heftig en
beslist. „Ik ga regelrecht naar New-York
om eens te zien, hoe dat geval in elkaar zit!
Het komt toch niet te pas voor een vrouw,
om dergelijke dingen te doen!"
Valentine zat drie dagen te wachten op
Jonathan, of hij soms op kantoor zou ver
schijnen en toen hij dat niet deed, belde ze
het havenkantoor op. Abias Bliss was afge
monsterd, zoodra het schip was aangeko
men, vertelde men haar. Meer wisten ze
niet van hem af
Het meisje wilde het daarbij echter niet
laten. Dus zette ze Meggs aan het zoeken.
De kleine secretaris was goed op de hoogte
met het doen en laten van Jonathan en
kende de meesten zijner vrienden. Hij be
steedde er uren aa:i om allerlei menschen
op te bellen en plaatsen te bedenken, waar
Jonathan met eenige mogelijkheid zijn kon.
Hij kreeg maar tweemaal eenig resultaat.
De Princeton Club. deelde hem mee, dat
mijnheer Blair daar een nacht gelogeerd
had en toen vertrokken was zonder adres
achter te laten. En de kennel op Long Is
land wist te vertellen, dat hij twee dagen
geleden er een kort bezoek had gebracht,
om te zien, of zijn hond goed werd ver
zorgd. Een man en zijn club. Een man en
zijn hond. En dan.stilzwijgen!
In dien hopeloos spannenden tijd kwam
kolonel Ransome in New-York aan met ge
mengde gevoelens van gestrengheid en op
rechte radeloosheid bij het vinden van zijn
dochter op een kantoor in het Blair Ge
bouw. Maar het viel hem uiterst moeilijk
zijn gestrenge houding t£ bewaren, toen
een slank, vlug ding op hem toe vloog, haar
armen om zijn hals sloeg en jubelde:
„Vadertje! Lieve oude schat!" Ze hield hem
op armslengte van zich af en nam hem
aandachtig op.
„Drommels, wat ziet u er patent uit!"
riep ze lachend uit. „Heeft een of andere
weduwe hier u nog niet ingepalmd?"
„Och!" gromde de kolonel. „Hm!Ik
ben anders ook erg blij, jou te zien, Valen
tine. maar.
„Bent u al gekozen?"
„Pieker nu maar niet over mij," zei de
kolonel. „Hoe staat het met jou? Wat moet
dat met die reederij? Hoe ben je daaraan
gekomen?"
„Afgepakt van een jongmensch, die hier
in de hoofdstad numero drie in het skat-
spel was!"
„Nou," ried hij haar aan. „Geef hem dat
zaakje terug en ga mee naar huis."
„Teruggeven?" riep zijn dochter veront
waardigd. „Ik denk er niet aan! Ik ga van
deze reederij iets groots maken en
„Je schijnt er veel plezier in te hebben,
om je goeie geld aan een failliete stoom
vaartlijn weg te gooien, wat?"
Zijn zakelijke dochter scheen opeens een
groote verandering te ondergaan Ze ging
achter haar bureau zitten en vouwde haar
handen samen op den lessenaar.
„Op het oogenblik toch niet, vadertje,"
zei ze langzaam. „Ik ben erg in mijn wiek
geschoten, paps. En ik kan er schijnbaar
niets tegen doen. Ikochver
draaid.
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
DE COMMANDANT VAN HET NEDERLANDSCHE LEGER DES HEILS, STRUISVEEREN zijn in En- TEN PALEIZE VAN' DEN G.G. TE BUITENZORG werden de regentencon-
Bouwe Vlas en zijn echtgenoote, werden bij hun terugkomst uit Indië aan het station te geland weer groote mode. Een ferenties besloten met een receptie. V.l.n.r. de regenten van Garoet, Koeningan,-
lange cape van witte Chenbon, de gouverneur van Java's Oostkust, van der Plas, de regent van
Amsterdam hartelijk verwelkomd. struisveeren. Soemedahg, de alg. secr. Kiveron en de regent van Soekaboemi.
MODEL van het gebouwencomplex dat de regcering van de Ver.
Staten zal doen inrichten voor de bezoekers aan de wereldtentoon
stelling te New York. Bij het kruisje, de plaats, waar het
Nederlandscho paviljoen zal verrijzen
Z.K.H. PRINS BERNIIARD reikte gisteren de inde tweedaagsche Mili
tary" te Amersfoort, behaalde prijzen uit. Luitenant M. van der Hoog, de eerste
prijswinnaar, krijgt de zilveren medaille, beschikbaar gesteld door Prins Bernhard
NETTENBOETSTERS AAN HET WERK.
TE KATWIJK
SIC TRANSIT. Na een diensttijd van
14 jaar zal het bekende tramviaduct bij
Gulpen worden afgebroken.
GENERALE REPETITIE, -
voor het groote militaire tour-
nooi, het Royal Tournament"^
in Olympia-hall te Londen.
