Deli's jubileum - Lammerenmarkt op Texel - Tandem-dag te Parijs
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
V
Een goede zakenvrouw
79sfe Jaargang
FEUILLETON
DE GROOTE JAARLIJKSCHE LAMMEREN-MARKT IN DEN BURG OP TEXEL.
Er werden 5500 lammeren aangevoerd. Een overzicht van de zeer
druk bezochte markt.
SCHEVENINGEN BEREIDT ZICH VOOR OP HET ZOMERSEIZOEN.
DE PARADE DER STRANDSTOELEN.
DELI'S VIJF EX ZEVENTIG-JARIG JUBILEUM. - Er werd nog eens
ouderwetse!" gek gedaan en even oudenvetsch werden de bloeme
tjes buiten gezet. „Pootje baden" in de Niemhuys-fontein.
IN ARTIS TE AMSTERDAM is dezer dagen
een Mutsmangabey r.it de Fransche Congo ge
boren. Moeder en kind.
TANDEM-DAG TE PARIJS.
Tandems van vroeger en thans. Een paar uit 1938 in gesprek met
een paar uit 1900.
GISTERMIDDAG ZIJN OP DE MARINEWERF TE DEN HELDER
Hr. Ms. „Johan Maurits van Nassau", de „Hydra" en de „Brinio" officieel
in dienst gesteld. Hr. Ms. „Johan Maurits van'Nassau" in de haven.
DE WINDMOLEN-HOED - de
nieuwste mode in Hyde Park
gedemonstreerd.
HET TRADITIONEELE LELIËN-FEEST TE COMPIEGNE BIJ PARIJS
werd met groote opgewektheid gevierd. Een foto van den optocht
voor het kasteel.
8| door HERMAN ANTONSEN.
Amuseert u zich nog al, mijnheer Blair?"
tv vrij vinnig ln haar toon.
loïiath me geamuseerd," antwoordde
..Nou zeg!" lachte Dacre als een spet-
«Ju stuk vuurwerk. „Hebt u zich geamu-
mijnheer Blair? Toch niet waar?"
jJieusch", zei Jonathan. „Toch waar!"
t 611 muziek en zelfs het gouden
op glanzende gewadendat
den ^konde niets voor hem. Ze had-
pistolen, geen secondanten, geen
Tuorekenden dageraad, maar niettemin
jij duel in vollen gang. Winky Meade
Chiang genoeg rustig gehouden.
I K «eb toch zoo in spanning gezeten,"
bevnn ••Toen de eerste berichten binnen
«tlbm 11 komen kon ik al niet meer
alw Hevel Vertel me toch eens, hoe
gegaan is."
tk,„ dtine wendde haar blik van Jona-
,,a' en keek Winky glimlachend aan.
ij^jl mannen een toppunt van moed en
eitt o'ü v°iharding bereiken, dan is dat
i MeadÏÏ. r w°orden te brengen, mevrouw
mii„. 1 zei ze langzaam. „Misschien is
"i'lnneer Blair ertoe in staat"
Wet
It ei wn
denk van niet,
zei Jonathan. „Ik ben
teliit." ^®rk in het beschrijven van der-
'£f gebeurtenissen."
schijn lijk omdat u zooiets nooit
^«maakt hebt," waagde ze te zeggen.
„Waarschijnlijk," gaf hij toe. „Ik weet
alleen, wat ik in de kranten gelezen heb.'
Hij was al te hoffelijk naar haar zin. Hij
scheen in het minst niet verlegen over het
feit, dat hij als deserteur gebrandmerkt werd
die op een eiland zijn vermaak zocht, ter
wijl zijn mannen geworsteld hadden om
zijn vlag hoog te houden. Hij scheen zich
daar zelfs niets van aan te trekken. De
trouw van den ouden Marston aan de Blair
Lijn. wat was dat een verspilling ge
weest!
„Maar iemand moet het me toch be
schrijven zei Winky, niet van zins zich te
laten afschepen. „U was op die boot, miss
Ransome en Corry niet, dus u bent de
aangewezen persoon!"
„Ik zal het probeeren," zei Valentine.
„Het eenige, wat ik kan zeggen, is, dat je
dan pas begint te beseffen, hoe ideaal de
scheepsdienst is en wat voor echte kerels
zeelui zijn. Een ideaal, dat levend gehou
den moet worden, ook al zou iemand er een
paar polo-ponnies of een vischpartijtje
voor moeten opofferen. Alle polo-ponnies
van de heele wereld zijn niet zooveel
waard, dat daarvoor zulke mannen zouden
mogen verloren gaan. Hoe staat het met
uw golfspel, mijnheer Blair?"
Ze had zich plotseling tot hem gewend.
Ze kon raak slaan; en in haar diepen af
keer kon ze zelfs hard raak slaan. Winky
schrok bijna van de plotselinge wending in
het gesprek.
Jonathan keek haar onverschillig aan.
Hij draaide langzaam een sigarettenkoker
tusschen zijn handen rond en gaf niet da
delijk antwoord, ook al had de vurige
schicht van haar minachting hem pijnlijk
diep getroffen.
„Golf?" herhaalde hij eindelijk. „O.
dat gaat niet zoo heel goed. Ik heb mijn
vinger bezeerd." Hij liet zijn verbonden
vinger zien. „Kan geen golfstok vast
houden."
Valentine voelde zich nog meer geërgerd.
Niets ter wereld scheen hem op stang te
kunnen jagen.
„Dat is heel erg," zei ze op medelijdenden
toon. „Misschien hebt u dus uw tijd wel
moeten verbeuzelen. U hadt beter met de
Marinoco kunnen meevaren. Dan hadt u
wellicht nog een en ander kunnen leeren.
Hij gaf niet terstond antwoord, maar
hield haar op een afstand, terwijl hij haar
nadenkend met zijn grijze oogen aanstaar
de. Opeens begon hij te glimlachen.
„Vertelt u me er eens wat van," zei hij
plotseling. „Hebt u het schip bestuurd?
Aan het roer gestaan? Of was dat nu juist
geen pretje?"
Dacre Twynings lachte onzeker. Jona
than stak den sigarettenkoker met een
bruuske beweging in zijn zak terug en
wendde zich tot den adjudant.
A.1 vind ik het erg. me aan het gezel
schap te moeten onttrekken," zei hij losjes
weg, „ik meen toch, dat ik beter eerst mijn
opwachting kan gaan maken."
,Hè?" vroeg Dacre. „Opwachting? O, ja„
natuurlijk. Dat is een goed idee. Ik zal u
even binnen brengen." Hij lachte nogmaals
heel joviaal. „De gouverneur zal dan wel
voor een of andere kleinigheid beslag op
me leggen, maar dat hoort er nu eenmaal
bij, als je in dienst bent. niet waar?"
„Er zijn oogenblikken. dat uw baantje
buitengewoon vervelend is." meende Jona
than. „U moet tegen allerhande mensohen
vriendelijk zijn. Maar ieder heeft zijn eigen
last te dragen, wat? Dus.... eh.... aan
genaam u getroffen te hebben, miss Ran
some."
Die zat. Hij ging naar binnen om zijn op
wachting te maken bij zijn voornamen
gastheer en diens vrouw. Valentine wist
geen woorden te vindenten minste
geen passende woorden. Ze gaf een nijd!
gen ruk aan haar ragfijne zakdoekje,
stampte ongeduldig op den grond en
wenschte, dat als ze dien meer dan ver-
achtelijken kerel dan toch had moeten
aantreffen, het gebeurd was op een plaats,
waar ze niet zoo gebonden was geweest aan
allerlei beleefdheidsvormen
Niemand na Asschepoester is denkelijk ooit
tot zoo'n overhaast vertrek gedwongen ge
weest, ais Jonathan Blair dien avond. Voor
Abias Bliss was een dienstorder een dienst
order, want hij was gewoon matroos en
moest te middernacht aan boord terug zijn.
Hij trachtte weg te komen, zoodra hij
eenigsztns met fatsoen daartoe in staat
was. maar omdat hij zoo talloos veel men-
schen moest begroeten, was het half twaalf
geworden, voordat hij eindelijk tegen Ben
en Winky kon vertellen, dat hij weg moest.
„Ga je weg?" vroeg Ben verbaasd. „Maar
waar moet je dan toch in vredesnaam
heen?"
„Wacht heel even." zei Winky. „Je kunt
zoo maar niet wegloopen. Je hebt al zoo
veel malligheden uitgehaald. Heeft het
soms iets met dat meisje uit te staan?" Ze
nam hem heel scherp op.
„Welk meisje?" vroeg Jonathan.
„Je weet heel goed, wie ik bedoel," be
klaagde Winky zich vlakweg. „Die knappe
miss Ransome. Als je ooit op een beleefde
manier mishandeld bent, schat, dan is het
wel daar op het terras geweest. Maar als
je het waagt, Corry Blair, om voor haar op
den loop te gaan, dan ben ik woedend op
je. Geen man mag voor zoo iemand de
vlucht nemen. Verdedig je toch tegen haar,
jongen!"
„Je bent een kleine wijsneus, is het zoo
niet?" vroeg hij grinnikend. „Kom, denk er
maar niet meer over, klein nest. Dit heeft
niets met haar te maken. Ik heb alleen
maar een afspraakje ln de stad."
Hij schudde hun haastig de hand.
.Nou, dan ga ik. Ik zie jullie later nog
wel. Tot ziens dus en wel bedankt voor
alles."
Voordat ze nog iets meer konden zeggen,
was hij al weg.
„Er is hier iets vreemds aan de hand,"
zei Ben spijtig.
„Het is alleen dat meisje," meende Winky
heel beslist.
Jonathan verliet vliegensvlug het Gou
vernementshuis en liep op een drafje de
oprijlaan af. in de hoop, dat er op den
grooten weg wel rijtuigen stonden te wach
ten. Maar het was blijkbaar nog te vroeg;
nergens was eenig voertuig te bespeuren,
dat hem van dienst kon zijn.
Hij stak een sigaret op en begon met de
handen in zijn zakken te wandelen. Wat
een verrukkelijke avond was het toch!
Geen rijtuig, te middernacht aan boord
zijn en het vooruitzicht van in avond-
costuum op het voordek te moeten ver
schijnen, dat alles bezorgde hem wel eenige
moeilijkheid! Die ellendige avondkleeding
ookhij zou ze met de eerste de beste
boot uit New-York aan Ben moeten terug
zenden Ben zou wel denken, dat hij gek
geworden was.
iNadruk verboden) (Wordt vervolgd)
