Noord wijk in de bloemen - De Maastunnelbouw te Rotterdam
7??>e iasrgang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Een goede zakenvrouw
FEUILLETON
GISTEREN WERD TE NOORDWIJK HET BLOEMENFEEST OFFICIEEL GEOPEND.
De gasten van het gemeentebestuur werden per coach langs de versierde gedeelten
gereden.
HET GROOTE SCHAAKTÖUR-
NOOI TE MARGATE.
De wereldkampioen dr. Aljechin
bij zijn eerste partij.
„PANAMA-IIOEDEN'MNDUSTRIE DE MINISTER VAN WATERSTAAI Mr. Dr. Ir. J. A. M. VAN BUREN
te Tanggerang bij Batavia. Een bezocht gisteren Amsterdam en bezichtigde o.a. de verkeerslichten bij het
hoedenmaakster met een stapel onaf- Vondelpark. De min. (4de v. rechts), laat zich inlichten door comm. P.
gewerkte hoeden op het hoofd. Bakker, van verkeerswezen. Op rug gezien de burgem. dr. W. de Vlugt.
DE MAASTUNNEL-
BOUW te Rotterdam.
Teekening van den tun
nelingang aan den linker
Maasoever.
HET BLOEMENFEEST TE NOORDWIJK.
EEN LIEFTALLIG VIERTAL TUSSCHEN DE
BLOEMEN.
ENGELSCHE SCHOLIEREN die in ons land vertoeven,
brachten een bezoek aan Marken en Volendam. Een aardig
groepje Manker kinderen wordt onder schot" genomen.
HET SIGNALEER EN VAN HEIDEBRAND DOOR VLIEG ERS. - Een gedeelte van de
Hoenderlosche heide werd in brand gestoken, welke brind gesignaleerd werd door leden
van de vrijwillige organisatie van sportvliegers aan het hoofdkwartier van de Nederl.
Heide-Mij., welke op haar beurt de brandweer van dezen brand in kennis stelde.
door HERMAN ANTONSEN.
4)
„Hoe kan iemand in vredesnaam roeke
loos op een paard rijden? Begrijp jij dat,
Ned? Ik ook niet. En toch heelt Val dat
gedaan! Dat doet men toch niet meer te
genwoordig? Midden door het drukke ver
keer heeft ze gegaloppeerd. En de Asso
ciated Press geeft er een heel relaas over.
waardigheid? Geen schijn of schaduw ook
maar!"
Ned ging er vandoor en liep de trap op
haar de kamer van Valentine. Ze had juist
een bad genomen en zich in een kimono
gehuld.
„Zoo, Ned", begroette ze hem. „Wat
hen je nog niet in avondcostuum? Weet je
aan niet, dat we in avondcostuum dlnee-
ren, sedert vader solliciteert voor gouver
neur?"
„De kolonel steekt een philipplca over
waardigheid in de huiskamer af. Wat is
®r van aan, dat Je door de hoofdstraat als
een razende gereden hebt?"
«Een jonge man moest den trein halen."
„roch waar?" vroeg Ned belangstellend.
„Wie dan wel?"
J^nt.ine 3'ng zitten en begon haar ko-
,ieui'8cn haardos te kammen.
r w«*t niets van hem af, dan dat zijn
4am Jonathan Corinthius Blair is en....
oeh verdraaiddat hijdat hij een
beetje krankjorum is."
Ze keerde zich om en keek haar broer
aan.
„Dat vond ik juist zoo leuk in hem, Ned.
Hij doet dingen, die de tegenwoordige lui
niet meer aandurven". Ze keek hem glim
lachend langs haar kam heen aan. „Er
zijn zooveel heerlijke dingen, die de men-
schen van tegenwoordig niet meer doen",
zei ze peinzend.
„Bijvoorbeeld?" vroeg Ned ultnoodigend.
„Och, op een rijdenden trein springen
van een galoppeerend paard af. Ik heb dat
nooit zien doen, behalve dan op de film,
voordat Jonathan Blair het vandaag 'm
lapte".
„Och", zei Ned. „dat zou allemaal heel
mooi en aardig zijn, als je nog jong was;
maar voor lui over de tachtig behoorde
een trein toch te stoppen".
„Je snapt er geen steek van", pruttelde
Valentine tegen. „Ik wil dat heelemaal niet
aanbevelen als een goede manier, om op
een trein te springen. Ik wil alleen maar
zeggen, dat als andere dingen mislukt zijn,
het heerlijk is tot zoo'n krankzinnig ding
'n staat te zijn. Probeer dat ook maar
eens!"
„Dat kan ik niet. Ik studeer rechten. Ik
zal een rechtskundig licht worden en zeer
eerzaam en fatsoenlijk leven. Maar ver-
tci me eens wat meer over dien gekken
kerel".
„Hij denkt, dat ik een koeiendrijfster
ben", zei Valentine. En weer brak ze in
juichend schaterlachen uit. „En het speet
iiem zoo, dat ik geen geldprijs gewonnen
had. Op mijn eigen wedstrijd, Ned! En hij
zou ééns met een voetbalwedstrijd meedoen
en verrekte toen zijn nek, voordat hij nog
aan het spelen was".
„Nou. krankzinnig lijkt hij me wel!"
bromde Ned.
„En het valt niet te zeggen, wat hij nog
meer gedaan zou hebben. Hij raakte net
aardig op streek, toen de trein binnenliep.
En, het is niet te zeggen, wat hij verder
nog doen zal ook! Een heel interessante
jonge man!"
„Dat klinkt als één per millioen", vond
haar broer. Hij stond op en klopte haar op
haar schouder. „Kom, je moest je maar
gaan voorbereiden om den kolonel onder
de oogen te komen. Als je een advocaat
noodig hebt, roep mij dan maar. Ik heb
wel een beetje practijk noodig". Met een
heel tevreden gezicht verliet hij het ver
trek.
Ze trok een donkerkleurige avondjapon
aan. die de kleur van haar haren en haar
slanke gestalte voordeelig deed uitkomen.
Zorgvuldig schoof ze een krulletje op zijn
plaats terug, zette haar lippen even aan
tn bekeek zich in den spiegel.
,,'n Koeiendrijfster!" mompelde ze met
een glimlachje.
Ze ging naar beneden. Haar vader stond
met de handen op zijn rug voor den haard
en zag er in zijn avondcostuum deftig en
sollede uit. Ned zat op den divan. Hij
grinnikte en vouwde zijn handen samen,
toen hij haar zag aankomen.
„Goedenavond, Valentine", zei de kolo-
nei op plechtigen toon. „Heb je toevallig
de kranten al ingekeken? Er staat een
verhaal over jou in. Een bericht van de
Vereenigde Persbureaux. Dat wil zeggen dat
het in heel wat kranten staat. Valentine,
ik zou gTaag zien. dat je dergelijke din
gen niet meer deed".
„Het spijt me heel erg", zei ze, haar arm
door den zijne stekend. „U weet toch wel,
schat, dat ik u voor geen geld ter wereld
onaangenaamheden bezorgen wil?"
„Die rodeo's bijvoorbeeld", zei haar va
der, „Kun je nu heusch niets anders be
denken? Het is al erg genoeg, dat Je de
mannen en de beesten van de ranch weg-
naalt, zonder dat je er zelf in meerijdt.
Je zou een ongeluk kunnen krijgen. Goeie
genade, heb ik al geen zorg genoeg?"
„Nu ja, maar ik moet toch iets te doen
hebben", zei ze. „U hebt ook van ruiter
feesten en zoo gehouden. Maar", vervolg
de ze met een zucht, „dat was voordat u
door het volk gekozen wilde worden".
Ik denk soms wel, dat je beter een man
had kunnen zijn", bromde haar vader
„Soms zou ik het zelf graag willen",
antwoordde zij kortaf. „Maar nu is het te
laat, om dat nog te veranderen".
„Juist", zei Ned loom. „En laat mij dan
alsjeblieft ook zooals ik ben".
„Ik zal u eens wat vertellen, vader", zei
Valentine opeens. „Ik zal u helpen bij uw
verkiezingscampagne!" Ze knipte opgeto
gen met haar vingers. „Dat is een idee. Ik
zal stemmen voor u werven en toespraken
nouden; ik zal circulaires schrijven, re
clame maken en verk zingsnlakkaten op-
nangen. Ik zal den heelen Staat hier be
werken!"
„Ochnee...." zei haar vader ge
jaagd. „Ik ben je wel heel dankbaar, maar
hm... ik geloof, dat het beter is van
niet".
„Hoort u eens, ik wel erop wedden, dat ik
u gekozen kan krijgen!" verklaarde zijn
dochter.
„Beslist!" beaamde Ned. „Het is een uit
stekend idee, vader. Ze zou muziekkorpsen
huren, parade houden, fakkeloptochten
en
„Radiotoespraken uit vliegmachines" zei
Valentine opgewonden. „Dat is iets heel
nieuws! En wolkenschriftKiest Ran-
some!Wie is uw tegenpartij, vader.
Noem zijn naam eens!"
„Wacht nog eventjes", zei de kolonel.
„Ik ben nog lang niet gekozen tot candi-
daat".
„Daar zorgen we ook wel voor verze
kerde Valentine hem stellig.
Kolonel Ransome twijfelde geen oogen-
blik aan haar voornemen. Als ze in zoo
iets belang ging stellen, dan was niet to
voorzien, wat ze wel doen zou. Waarschijn
lijk zou ze zooveel leven maken, dat het op
de rotsige kust van Maine hoorbaar was.
„Ik ben bang, Je te moeten verzoeken,
er niet meer over te denken", zei hij be
slist „Politiek is mannenwerk en het is
een ernstige zaak. Dat schijn je niet te
beseffen".
Valentine legde haar handen op zijn
schouders en keek hem heel ernstig aan.
„Heusch waar, ik meen het. Ik zou dol
graag samen met u vechten. Eerlijk waar!"
Haar vader scheen haar teleurstelling
mee te voelen. Hij kwam naast haar zit
ten, legde zijn hand op de hare en keek
haar een beetje verdrietig aan.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
