Admiraal Horthy in Polen - De Maastunnelbouvo te Rotterdam
78 ste iü&gar.g LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
et Groote Avontuur
I I —————Bi
>lï WERELDKAMPIOENSCHAPPEN SCHAATSENRIJDEN
IN DAVOS.
De Noren Ballangrud (links) en Mathisen, die het wereldrecord over
10.000 meter met den gelijken tijd van 17 min. en 14.4 sec. verbeterden.
DE EERSTE ATELIER-OPNAME VAN KONINGIN
FARIDA VAN EGYPTE, IN HAAR
BRUIDSKLEED.
I)E OPPASSER VAN ARTIS bij een stoeipartijtje
met een 2 jaar oude tijgerkat. Het is geen katje om
zonder handschoen aan te pakken.
DE HONGAARSCHE RIJKSREGENT, admiraal Horthy brengt een
officieel bezoek aan Polen. Kinderen in Poolsch nationaal costuum begroe
ten admiraal Horthy bij zijn aankomst in Krakau. Rechts va-n hem
president Moscicki.
DOOR DE CH1NEEZEN TOT ZINKEN GEBRACHT CHINEESCH
SCHIP VERSPERT DE HAVEN VAN TSINGTAO.
Het schip voor den haveningang van Tsingtao.
GALA-CONCERT - voor het garnizoen Utrecht, door
het Utrechtsch Sted. Orkest t.g.v. de geboorte van Prin
ses Beatrix. De garnizoenscommandant luit.-kol. Bartels
in gesprek met gen.-majoor P. "\V. Best, (links).
DE MAASTUNNELBOUW TE ROTTERDAM. Enorme voorraden zand en grind
worden voor het groot aantal kubieke meters beton, dat verwerkt moet worden,
aangevoerd. Het lossen der schepen.
Roman uit de Tropen door
FRANS DEMERS.
7)
Wat er zoo van zij, gromde de nog
daperige eerste piloot, wij vertrekken op
net vastgestelde uur mèt of zonder mijn-
neer Lebon.
Juist op dit oogenblik hoorden zij het ge
ronk van een auto in de eenzame, nachtc-
njke stad en even later deed het plantertje
^jln intrede. Hij had een groote, witte
nioem op de borst en op het hoofd droeg
enn.vuui-rood papieren mutsje. Dronken
was hij volstrekt niet, want hij stond nog
^nvig op zijn korte beentjes. Hij was alleen
i"?ar buitengewoon luidruchtig, van een
uiflruchtigheid, die heelemaal niet in har
monie was met de nuchtere morgenatmos-
eer- Hij liet 2ich op een stoel vallen en
P tot een bediende:
Koffie, slechte koffie natuurlijk!
en mijn valies.
Op weg naar' het vliegveld sloeg de stem-
am van den Planter om. Hij had den
m»an den journalist gegrepen:
Ja, zuchtte hij. wij koloniale ratten, we
In h P' Soduvende vele jaren zwoegen wij
nct ellendige tropenland in eenzaamheid
Jf-y®'Loting. Dan gaan we met verlof en
aten aiies op. Daarna kunnen we op-
<ueu\v beginnen. V/at een leven!
Het zal wel beter gaan, als U eens goed
hebt geslapen, suste Riefenberg en duwde
hem In den hoek'van den wagen.
Alvorens in het vliegtuig te stappen
klampte de journalist een postbediende aan
en vroeg inlichtingen aangaande den Fran-
schen nachtdienst. Samen rekenden ze uit,
dat de brief, dien hij den vorigen avond
had ontvangen, een paar uur na zijn ver
trek te Brussel had kunnen worden gepost.
Dat is dus niet zoo ingewikkeld, over
woog hij. Uit het feit, dat ik vertrokken
ben, heeft men afgeleid, dat ik het geheim
heb bewaard. Voor de rest poogt men mij
schrik aan te jagen.
De piloten hadden hun plaats in de cock
pit ingenomen. Driemaal weerklonk „con
tact", er deden zich drie explosies voor en
achtereenvolgens gingen de schroeven aan
het wentelen. Een oogenlik later bevonden
zij zich in de lucht om de 995 K.M., die
Oran van Reggan scheiden af te leggen,
met als eenige tusschenlanding den Fran-
schen woestijnpost Colomb Bechar. Links
van het vliegveld kroop puffend een klein
treintje over de vlakte. Het zou een dag en
een nacht moeten zwoegen om Colomb
Bechar te bereiken.
Het zware geronk van de motoren was
voor Lebon een zacht wiegelied en hij
maakte dan ook dadelijk aanstalten om te
slapen. Riefenberg trachtte hem te over
tuigen, dat het gek zou staan met een roos
in het knoopsgat en een kleurig fuifmutsje
op het hoofd over de woestijn te vliegen.
Ik wil met de woestijn niets te maken
hebben, morde het plantertje nog met eer.
krachtig gebaar van de hand en sloot de
oogen.
Die zal het mij vandaag niet lastig
maken, dacht de journalist.
Het was de eerste maal in zijn leven, dat
hij zich boven de Afrikaansche woestijn be
vond en het besef, dat hij thans ver was
verwijderd van al wat betrekking had op
de geheimzinnige zaak van Ada Hjen, had
mede tot gevolg, dat hij thans al zijn be
langstelling kon wijden aan dezen vreem
den tocht.
Spoedig na het vertrek, steeg het toestel
tot op 150 Meter hoogte om de ruwe, bruine
toppen van de Djebel Tessalabergen te
overschrijden. Daarna kwam een vlakte,
schaars met gras begroeid. Af en toe ont
dekte Riefenberg een tent, groote kudden
schapen en de witte gedaanten van Ara
bieren. Vervolgens kwamen de Tlemcenber-
gen opdagen en dan strekte de woestijn
zich schier oneindig uit zonder nog één
teeken van leven.
Nog vroeg in den morgen landde het
vliegtuig te Colomb Bechar en reed tot bij
de metalen loodsen. Iedereen stapte uit be
halve Lebon. die even de oogen opende,
maar ze dadelijk weer sloot en vervaarlijk
snurkte.
Riefenberg kreeg een troosteloozen in
druk, toen hij op den beganen grond stond
en om zich heen keek. Achter hem strekte
zich de nederzetting uit: een kleine verza
meling van huizen en palmboomen. Maar
vóór hem. zoo ver het oog reikte, ontwaar
de hij de dorre zandvlakte, waarop de zon
meedoogenloos brandde en gegeeseld door
gierende winden, die wolken van zand aan
voerden. De nijdige korreltjes drongen in
mond en ooren en kletterden tegen het ge
golfde Dlaatijzer van de loodsen.
De journalist was met een Fransch offi
cier gaan schuilen onder een afdak en
vroeg enkele inlichtingen over den post.
Het leven moet hier troosteloos zijn.
meende hij tenslotte.
De officier glimlachte.
Dank zij de spoorlijn naar Oran is het
hier een paradijs, vergeleken met andere
vooruitgeschoven woestijnposten.
Maar Riefenberg voelde het als een op
luchting opnieuw Doven dit paradijs uit te
stijgen en de zandzee vanuit de lucht te
kunnen bekijken. Met het zicht was het
evenwel niet steeds in orde, al gloeide een
witte zon in den vlekkeloozen hemel. Af en
toe kwam het vliegtuig in hevige zandstor
men terecht, zoodat men niets meer kon
onderscheiden: zon, hemel, noch aarde. Na
een paar uren echter ging de wind liggen
en kreeg men een duidelijk uitzicht op de
oneindigheid van de woestijn. De journalist
tuurde omlaag en ontdekte het vage zand
spoor, dat door de vliegers werd gevolgd.
Verder waren er andere belangrijke herken
ningspunten: indrukwekkende zandduinen
vreemde, grauwe bergketens en af en toe
een oase, die uit de hoogte gezien een on-
gewonen indruk maakte. De palmboomen,
met den voet in het wit-gele zand, zonder
een spoor van gras of ander groen, leken op
stokken met een zwarten kuif.
Ondertusschen was de temperatuur op
indrukwekkende wijze gestegen in het
vliegtuig. Riefenberg had zijn jas uitge
trokken en zag hoe zweetdruppels parelden
op het ronde gezicht van Lebon. Diens ker-
mismutsje was scheef gezakt en de witte
verlepte roos wiegde zachtjes op en neer.
gedragen door het rhythme van een zware
ademhaling. Op een gegeven oogenblik
snakte de planter op pijnlijke wijze naar
adem, opende de oogen en zei met schorre
stem: Ik heb dorst. Dat was begrijpelijk en
hoefde geen na-dorst te zijn, want sedert
een uurtje was iedereen op ontzettende
wijze aan het drinken gegaan.
Lebon had zijn roes uitgeslapen en zijn
humeur was er niet op verbeterd. Hij
bracht de hand naar het hoofd, betastte
een beetje verwonderd het fuifmutsje en
slingerde het, vergezeld van de roos, uit het
raampje. Riefenberg moest lachen en de
planter keek hem even scherp aan.
Omstreeks het middaguur bevond het
vliegtuig zich boven de oase van Kezzan en
een paar uur later was Reggan bereikt.
Toen Riefenberg de deur van de kajuit
opende en naar buiten stapte dacht hij
verschrikt, dat op zijn minst de motoren in
brand gevlogen waren, zulk een ontzetten
de hitte overviel hem. Het duizelde hem
voor de oogen. Hij vroeg zich een oogenblik
af wat er gebeurde. Daar kwam een blanke
opdagen: 'oloote voeten in sandalen, bloote
beenen, een kort broekje, dat nog niet tot
aan de knieën reikte, het bovenlijf naakt..
en blootshoofds. Die vreemde heer reikte
hem en den planter de hand, stelde zich
voor als de houder van het Reggan-hotel
en zei lachend:
Welkom te Reggan heeren, tempera
tuur 65 graden.
Lebon was onder den vleugel van het
vliegtuig gesprongen en stond even suf voor
zich heen te kijken.
Ah. zei hij plotseling, dat gaat hier
zoo. Wacht even
Een twee, drie had hij zijn jas uitgetrok
ken. zich van zijn boordje en zijn hemd
ontdaan en schold de huid vol van een
paar negerbedienden, die niet vlug genoeg
waren om de kleedingstukken op te van
gen.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
