Een bijzondere Kerstmis
Nieuws
uit de Filmwereld
Paul Muni
ONDRAGELIJKE
BRANDWONDEN
LEIDSCH DAGBLAD, Vrijdag 24 December 1937
Zesde Blad No. 23850
KLOOSTERBALSEM
78ste Jaargang
door J. P. Baljé
AKKER S ORIGINEEL TER INZAOC
mn INtETTEfEJt
Een meesterlijke
karakter-actewr
MET halftoegeknepen oogen keek
Olga van Maren naar de slanke,
elegante figuur van Eddy Lumei,
die, een sigaret in de hand waar
van een licht rookpluimpje opsteeg, beleefd
naar de gastvrouw, haar moeder, luisterde.
Er met een gemengd gevoel van spijt en
welbehagen realiseerde zij zich, dat ze toch
wel heel erg van hem gecharmeerd was!
Olga was een volleerde flirt, die er haar
liefhebberij van maakte, de mannen om
haar slanke vingertjes te winden. Het was
een soort sport van haar geworden, die ze
met nietsontzienden ijver beoefende. Haar
succes was even groot als haar ijver, wat
geen wonder was, want niet alleen was Olga
van goede familie en zeer gefortuneerd,
maar ze had ook een natuurlijke charme,
en haar lief, knap gezichtje had al tallooze
jongelui het hoofd op hol gebracht. Toen
dan ook plotseling Eddy Lumei, die jaren
lang in het buitenland had gezworven, en
van wiens jachtavonturen een groote roep
uitging, in haar wereldje zijn intrede deed,
werd hij als een welkom nieuw slachtoffer
door haar ontvangen.
Hijzelf had er bitter weinig van gemerkt,
dat hij haar welkom was. Want Olga had
een bepaald systeem van verovering, dat
tot nu toe nog nooit gefaald had. Ze was
uiterst lief in den aanvang, maar scheen dan
langzamerhand te bevriezen. Angstvallig
waakte ze er echter voor, dat het slachtoffer
haar nooit geheel ontsnapte, ze wist op on
navolgbare wijze haar doelwit duidelijk te
maken, dat ze zeer begeerenswaardig, en
vooral zéér mooi was. Altijd weer waren ze
er in gevlogen, altijd waren de jongelui bin
nen eenige weken onder haar bekoring ge
komen. Maar ditmaal scheen het systeem te
falen. Eddy Lumei was beleefd en vriende
lijk geweest, zoolang zij dat óók was, maar
toen de „bevriezingsperiode" was aangebro
ken, scheen hij eerst verwonderd, en daar
na werd hij uiterst koel. Een lichte „dosis"
liefheid, die ze toen vlug poogde toe te die
nen, hielp niet meer. Het fatale was in dit
geval, dat z ij n koelheid bewerkstelligde,
wat de teedere verliefdheid en de smachten
de blikken van anderen nooit hadden ver-
moogd: Olga was zelf tot over haar kleine
oortjes „smoor" op hem geworden! Tot die
slotsom was ze na ampele overwegingen en
heetvergoten tranen moeten komen. En
Eddy Lumei scheen een onbereikbaar ideaal
voor haar te zijn geworden, naar welks ver
overing ze thans bereid was, met elk moge
lijk middel te strijden. In haar romantisch
hartje was nu het parool: „Hèm bezitten,
ofsterven!" Welk laatste vreeselijk
schrikbeeld ze met een zuchtje voorloopig
maar naar een verre, niet gewenschte toe
komst bande!
Lang had ze gezonnen op het onfeilbare
middel, waarmee ze haar doel zou bereiken
En dat meende ze nu gevonden te hebben.
Toen ze zag. dat haar moeder den gast
even alleen liet, stond ze op en met bestu
deerde gratie liep ze op hem toe. Ze liet
zich in de fauteuil vallen, die haar moeder
juist verlaten had. Dan wierp ze hem één
van haar mysterieuze blikken toe, en toen
ze sprak toonde ze haar parelwitte tandjes,
die tusschen de bloedkoralen lipjes schitter
den.
„Ik hoor. dat je uitgenoodigd bent om
Kerstmis te vieren bij tante Bets. Ga je
erheen?"
Hij maakte een nonchalante handbewe
ging. „Kerstmis op je eentje is niet prettig,"
zei hij. „Ik heb de vriendelijke invitatie
daarom graag aangenomen. Het is lang ge
leden, dat ik een intiem Kerstfeest mee
maakte."
„Ik ben ook van de partij. De oudelui blij
ven liever thuis, dus ga ik alleen in den
wagen. Als je misschien lust hebt, met me
mee te rijden?"
Ze sloeg de oogen neer, om niet de span
ning te verraden, waarmee ze zijn antwoord
afwachtte. Hij scheen even na te denken
en keek haar van terzij aan. In zijn oogen
lag een gloed, die ze niet opmerkte.
„Och," kwam hij voorzichtig, „het is altijd
prettiger, dan in die propvolle treinen. Als
het je dus niet te lastig is
Ze stond op, bang, toch nog de vreugde
te verraden, die zijn besluit haar gaf. „All
right!" besliste ze kortaf. „Kom dan morgen
na de lunch om een uur of drie. 't Zal zoo
wat vier uur rijden zijn, we kunnen dus
tijdig arriveeren. Adieu, Eddy."
Dat was de voorbereiding
Snel gleed de prachtige wagen over de
modderige, glibberige wegen. Zij zat achter
het stuur, de blik strak op den weg gericht.
Hij zat naast haar, zonder te spreken, de
eeuwige cigaret in zijn mond. Het stortre
gende, en al heel vroeg werd het donker.
Het land was in een troosteloos, naargeestig
waas gehuld. Een uur lang reden ze al zoo
„Wil je de auto even laten stilhouden?"
Het waren zijn eerste woorden, sinds ze
waren weggereden. Verwonderd minderde
ze vaart en onwillekeurig keek ze hem aan.
Maar iets in zijn blik dwong haar, aan
z'n verzoek te voldoen.
„Wat wil je?" vroeg ze norsch.
„Vrouwen aan het stuur is aardig op zon
nige, zomersche dagen, als ze in lichte ja
ponnetjes op de boulevard kunnen para
deeren." vond hij. „In het donker, en met
d i t weer is het mannenwerk. Daarom zal
i k sturen." Hij zei het kalm en scheen niet
tc verwachten, te worden tegengesproken.
Ze beet zich op de lippen van ergernis.
„Nonsens!" weerde ze af. „Belachelijk. Ik
denk er niet aan!"
Maar hij was al opgestaan en met zach-
ten dwang schoof hij haar opzij. „Wat heb
je ertegen?" vroeg hij kort.
Ze zag, dat hij vastbesloten was en met
wanhoop in het hart nam ze zijn plaats in.
Ze móést wel, want als ze bleef weigeren
zou hij later alles begrepen hebbenEn
nunu zou alles mislukken
Met het hoofd tegen den zijwand geleund
trachtte ze naar buiten te kijken, om hem
de tranen, die in haar oogen verschenen,
niet te laten zien. Razendsnel vloog de auto
weer voort, en ze merkte, dat hij een prima
chauffeur was.
Na een half uur sloeg hij een zijweg in.
Vlug greep ze zijn arm. „Je rijdt verkeerd!"
riep ze. We moeten rechtdoor."
Maar hij schudde het hoofd. „Dit is een
kortere weg," antwoordde hij kortaf.
De wanhoop in haar hart nam toe. Hij
negeerde haar, nóóit nóóit zou het haar luk
ken. Wat had ze zich hiervan voorgesteld en
wat was het nu geworden? Een fiasco, even
als al haar andere pogingen.... Ze snikte
zacht, zoodat hij onrustig naar haar keek.
„Is er iets?" hoorde ze zijn stem.
Ze wilde hem een bits antwoord geven,
maar toen gebeurde het kleine ongeval,
waarover hij zich bittere verwijten maakte
naderhand. Misschien kwam het. doordat zij
zijn aandacht had afgeleid, misschien reed
hij te snel en slipte de auto een weinig,
maar in ieder geval reed de wagen in een
greppel langs den weg. Zijn forsch remmen
en het omgooien van het stuur hadden al
leen tengevolge, dat het incident nog be
trekkelijk goed afliep, maar konden niet
voorkomen, dat de wagen met de kop in de
modder zat.
Snel gooide hij het portier open, hij
sprong lenig op den weg en hielp haar uit
den wagen. Met opeengeklemde lippen nam
hij de situatie op. Hij smoorde een verwen-
sching.
„Ik vrees, dat het een droeve Kerstnacht
wordt," zei hij somber, „dat ding krijgen we
niet meer op de weg zonder hulp. En die is
hier ver te zoeken."Even scheen hij uit het
veld geslagen, toen hij zag dat de tranen
haar over de wangen liepen. In stroomen
viel de regen op hen neer.
„We moeten zien ergens te schuilen,"
stelde hij voor.
Ze liepen den weg af en telkens trapten ze
in groote modderplassen. Met de minuut
werd ze wanhopiger.
,,'k Zie daar een huis." zei hij zonder veel
enthousiasme, toen ze tien minuten hadden
geloopen. „Maar alles is donker. Ik kan het
in ieder geval eens probeeren."
„Het is een zomerhuisje" zei ze schamper,
„daar is natuurlijk niemand in."
De deur was gesloten. Ze liepen om het
huisje, nergens was licht te bespeuren. Aan
den achterkant stond hij stil.
„We hebben geen keus," mompelde hij.
„Nergens in de buurt zijn hier huizen. Het is
een verlaten weg." Resoluut stapte hij op de
achterdeur toe en sloeg een ruitje in. Hij
stak zijn arm door het gat en kon de deur
toen openen.
„We moeten hier even schuilen," zei hij.
„Als het noodweer ophoudt, kunnen we ver
der Den eigenaar zal ik mijn excuses wel
maken, en als ik de situatie vertel zal hij
die zonder twijfel accepteeren."
Ze aarzelde, maar trad toch binnen. Toen
ze den regen niet meer voelde, scheen ze op
te leven. Om haar mond was zelfs een lachje
gekomen dat hij in den donkeren gang na
tuurlijk niet kon zien.
Eddy trad een kamer binnen en knipte
het licht op. Ze zetten zich in een paar ge
makkelijke stoelen. Het was blijkbaar een
knus salonnetje. Vijf minuten zaten ze zwij
gend en hij vermeed het haar aan te zien.
Toen hij eindelijk opkeek, merkte hij. dat
ze huiverde. Direct stond hij op.
„Ik zal eens even zien, of er ergens hout
is," zei hij. „Het is wel een zomerhuisje,maar
je kan nooit weten, en dan kunnen we hier
allicht een vuurtje maken. Er is een haard,
zeker voor koude nazomerdagen."
Hij wachtte haar antwoord niet af. maar
verdween. Even later verscheen hij weer, de
armen vol hout. Handig legde hij het vuur
aan. dat vroolijk opvlamde. Na tien minu
ten was er een behaaglijke warmte in het
vertrek.
„Je schoenen en kousen zijn doorweekt,"
merkte hij op. „Trek ze zoolang uit." Hij
schoof een stoel bij de haard. Zonder tegen
spreken nam ze er in plaats en ontdeed zich
van haar schoenen en kousen. Een weldadig
gevoel doorstroomde haar, nu ze de warmte
aan haar beenen voelde. Hij was intusschen
naar de ramen geloopen en keek naar bui
ten. De storm nam nog in hevigheid toe,
regen, vermengd met hagel, kletterde tegen
de ruiten, en met een norschen trek op het
gezicht liep hij terug. Zonder iets te zeg
gen verdween hij weer, en ze hoorde hem
nu in de keuken bezig. Ze hoorde het geluid
van pannen, en een minuut of tien later
kwam er een braadlucht in haar neus.
„Ik heb eens rondgeneusd," zei hij, toen
hij met een paar borden, waarop gebakken
eieren en ham, terugkeerde, „en ik vond
dit. Je zal wel honger hebben, en later ver
goed ik het wel aan den eigenaar. Het is
een geval van force majeur."
Ze knikte, niet in staat, zich tegen zijn
wil te verzetten. Bovendien had ze een ver-
schrikkelijken trek en alles rook zoo lekker.
„Je kunt uitstekend eten klaar maken!"
prees ze.
Voor het eerst dien avond zag ze hem
lachen. „In de wildernis leer je zooiets wel,"
deed hij verlegen. Nooit had ze gedacht, dat
hij zou kunnen blozen.
Toen alles opgegeten was, bracht hij de
boel weer weg. Ondanks de scheeve situatie
en ondanks haar wanhoop van het begin
van den avond, voelde ze zich nu als een
koningin.
Ze zaten weer bij elkaar en rookten een
sigaret. Plots sloeg hij zich voor het voor
hoofd. „Dat ik daar niet eerder aan dacht."
verweet hij zich. Snel keek hij rond. In de
hoek van de kamer stond een telefoon. Hij
liep erheen en ze volgde zijn bewegingen in
spanning.
Hij nam de hoorn op en luisterde: Na
eenige oogenblikken wierp hij het ding moe
deloos neer. „Blijkbaar stuk," zuchtte hij. „ik
had willen telefoneeren om hulp. Jammer!"
De wind rukte aan de ramen en het nood
weer bleef voortduren. Het was twaalf uur
gewegden. Verlegen nam hij haar op.
„We kunnen hier niet weg," was zijn con
clusie. „Het beste lijkt mij. dat jij het je
hier op den divan wat makkelijk maakt. Je
kunt mijn jas over je leggen. Ik heb een
paar makkelijke stoelen gezien in een
andere kamer. Daar breng ik den nacht dan
wel in door."
Weer knikte ze. Wat kon ze anders doen?
„Het is een prettige Kerstnacht." zei hij
schamper, „en alles door mijn schuld.
Ellendig!"
Bij de deur draaide hij zich om. „Welte
rusten, Olga!"
DE VELLEN HINGEN ERBIJ
Dank zij KLOOSTERBAISEM komt
zijn hand weer goed in orde
,,'t Gebeurde dopr kokend lieete olie en
mijn rechter hand was geheel en al
wond. Ik was ten einde raad en huilde
van de ondragelijke pijnen. Mijn man
heeft mijn hand dadelijk verbonden
met Kloosterbalsem, welke we altijd
voor ons kleintje in huis hebhpn. U kunt
er zich geen voorstelling van maken,
hoe dat ineens heerlijk verzachtte. Ik
geef U de heilige verzekering, dat ik
zelf verstomd sta over het wonder.
Binnen 14 dagen was mijn hand weer
gewoon." Mevr H Fr ie <5.(7.
„Geen goud zoo goed"
Onovertroffen bij brand- en snij wonden
Ook ongeëvenaard als wrijfmlddel bij
Rheumatlek, spit en pijnlijke spieren
Schroefdoos 35 ct. Potten: 62'/2 ct. en f 1.04
3397
(Ingez. Med.)
„Welterusten, Eddy!"
Toen ging de deur dicht en gaf ze zich
over aan haar droomen.
Den volgenden morgén al heel vroeg werd
ze wakker. De zon scheen in de kamer, en
ze hoorde Eddy al weer bezig.
Toen ze ook in de keuken kwam, wenschte
hij haar met een tikje humor in zijn stem
een „Prettig Kerstfeest." Maar na het eten
verdween die humor.
„Beste kindje," zei hij, „ik heb je in een
uiterst onaangenamen toestand gebracht.
Ik zie maar één middel: we moeten ons ver
loven en over een paar maanden trouwe».
Je goede naam.
Ze viel hem in de reden. „Jawel, ik ken
dat. De publieke opinie veroordeelt zulke
situaties, ook al weten ze geen omstandig
heden. Maaris het alleen om mijn goe
den naam?" vroeg ze, en bevend wachtte ze
op zijn antwoord.
Hij kreeg een kleur. „Alleen daarom zou ik
met je willen trouwen." zei hij vast, „maar
hierHij wachtte even en keek haar
aan. „Ik hou ook van je," zei hij eenvoudig,
„en misschien wil je het met me probeeren?"
Ze snikte zacht van geluk. Dus tóch
Zijn handen beroerden haar lokken. „Olga,"
zei hij. haar kussend.
Maar na het eerste geluk won zijn practi-
sche geest het.
„Ik ga direct naar den wagen kijken,"
zei hij. „maak jij je intusschen gereed, Olga.
Tot straks."
Met een juichend hart maakte ze haar
verdere toilet in orde. In-gelukkig keek ze
de kamer rond, die haar het geluk gebracht
had. Toen viel haar oog op een klein stukje
papier, dat in een hoekje van den schoor
steenmantel lag, en dat ze den vorigen
avond niet hadden opgemerkt.... Het was
een briefje. Ze las het. en een vreemde uit
drukking kwam in haar oogen.
Ronkend reed even later de auto voor.
„Het viel erg mee. Gisteravond in het don
ker en bij dat noodweer leek alles erger, dan
het was," riep zijn vroolijke stem. „Kom
vlug, baby!"
Ze liep naar buiten, maar stapte niet in.
Zwijgend reikte ze hem het briefje.
„Geachte meneer Eddy,
„Alles heb ik in orde gebracht, zooals
U mij hebt bevolen. Hout is in de keu-
„ken, brood en ham en eieren staan
„in de kast. De telefoonverbinding is
„verbroken. Ik hoop, dat U tevreden zal
„wezen.
Van der Werf."
Hij beet zich op de lippen en vermeed het,
haar aan te zien.
„Het was dus een voorafberaamd plan?"
vroeg ze koud.
Hij knikte onbeholpen.
Dan stapte ze in.
„Rijdt me naar tante Bets," zei ze koel.
Het scheen, dat hij nog wat zeggen wilde,
maar toen hij haar donkere oogen zag,
startte hij met een moedeloos gebaar. Even
zwijgend als den vorigen avond reden zij,
en ditmaal was er wanhoop in zijn hart.
En nog andere dingen van den vorigen
avond schenen zich te zullen herhalen.
Want nu legde zij plotseling haar hand op
zijn arm, en verzocht hem stil te houden.
„Wou jij rijden?" vroeg hij kleintjes.
„Nee," ontkende ze. Toen wees ze op een
klein landhuisje, vlak bij den weg.
„Zie je dat huisje?" vroeg ze.
Verwondercfckeek hij haar aan. „En
vroegen zijn oogen.
In de hare tintelden lichtjes. „Dat Is mij'n
landhuisje. En daarin zouden we den nacht
hebben doorgebracht, als mijn plan ge
lukt was."
Een minuut zat hij beduusd. Di&rna pas
scheen hij te begrijpen.
„Dusjij had hetzelfde plan
bracht hij stotterend uit.
„Ja!" lachte ze. „ik dacht, dat je niet van
me hield. En ik hield zoo van jou. En daar
om wilde ik jou ook dwingen."
„En ik dacht hetzelfde van jou." Toen
keek hij haar aan. „Maar waarom was je
clan zooeven zoo koud, toen je ontdekte, dxt
ik met dien goeien van der Werf had afge
sproken
Ze liet hem niet uitspreken.
„Had je dan niet een klein beetje straf
verdiend?" kwam ze coquet. „Zoowel voor
je hartelooze houding van de laatste maan
den. als voor dien streek van gisteravond?"
Hij grinnikte. „Jij had hetzelfde plan, dus
dan heb jij ook straf verdiend," zei hij, en
hij nam haar tegenstribbelende gestalte in
zijn armen en strafte haar op zijn manier.
De wagen bleef tien minuten langs den weg
staan
Nadruk verboden).
(Auteursrecht voorbehouden).
NIEUWE UITGAVEN.
Verschenen is het eerste nummer van
„Rubber" uitgave van de Rubberstichting
te Amsterdam.
Verschenen is het Kerstnummer 1»37
van „Het Kind".
Wij ontvingen het Jubileum-nummer
van het Dagblad „De Grondwet" te Roo
sendaal.
Door den organist van de Dorpskerk,
dr. H. L. Oussoren zal Dinsdag a.s. een
kerkconcert worden gegeven. Als medewer
kenden zullen optreden de heer en mevr.
Stotijn, resp. hoboïst en sopraan-zangeres.
De opbrengst zal dienen tot restauratie
van het kerkorgel.
Onkosten verlagen door
méér reclame.
„Wanneer wij onze onkosten willen
verlagen, gaan wij ons reclame
budget verhoogen", zei onlangs een
chef uit het heerehkleeding-bedrijf.
„Grooter omzetten stellen ons in
staat het publiek meer waarde voor
zijn geld te geven en wel omdat wij
dan voor lageren prijs kunnen leve
ren en tegelijk meer kwaliteit kun
nen bieden".
Inderdaad: doelmatige reclame voor
een goed product is niets anders dan
een zuinige wijze van verkoopen,
wgardoor de kostprijs van de artike
len kan worden verlaagd. 3399
„EEN STER WORDT GEBOREN".
Wie de namen Fredric March en Janet
Gaynor, hierboven vereenigd leest, weet
onmiddellijk, dat zij optreden in een be
langrijke film Zoo is het ook in „A star
is Gom" (Een ster wordt geboren). De ge-
heimannige bekoring van de filmstad
„Hollywood", het privéleven der aangebe
den en benijde „stars", dat dikwijls zulk
een diepe tragiek bevat, wordt hier uitvoe
rig geschetst. Aan Janet Gaynor is volko
men toevertrouwd de rol van het onbe
kende, ongeoefende maar ambitieuze meis-
!e, dat zich weet op te werken tot een be
roemde „star" en Frederic March kon stel-
Hg den filmster uitbeelden, wiens roem
St«eds meer achteruitgaat. Wanneer ge
'ets weten wilt, van Hollywood's werkelijke
'even en achtergrond, ga dan deze tref
fende, soms humoristische, dan weer ern
stige weergave daarvan, waarin ook Adel-
Pbe Menjou optreedt, zien!
Van gangster tot groot industrieel, van
vluchteling tot dagblad-reporter, van Me-
xicaansch jongeling tot mijnwerker, van
Fransch natuurkundige tot Chineeschen
boer.... het is een maximum van trans
formatiekunst.
Het is het glorieuze pad, dat Paul Muni
volgde, sinds hij naar Hollywood ging, dat
geieid heeft naar zijn grootste karakter-
weergavede uitbeelding van den groo-
ten Franschen schrijver Emile Zola, wiens
invloed op de letterkundige beweging na
1350, ook in ons land, zich in sterke mate
deed gelden.
Deze acteur werd in 1897 als Paul Wei-
senfreund te Dantzig geboren en iinmi-
greerde met zijn ouders op jeugdigen leef
tijd naar Londen, daarna naar Amerika.
Ofschoon Muni de scholen te New York en
Cleveland bezocht, leerde hij het meest
van zijn ouders, met wie hij het land af
reisde; zij waren tooneelspelers van beroep
Reeds vroeg openbaarde zich Muni's talent
voor acteeren, met het gevolg, dat hij als
elfjarige een belangrijke rol kreeg, een rol,
waarin hij een ouden man moest voor
stellen. Muni slaagde daarin zóó uitstekend
dat de kunst van grimeeren zijn „hobby"
werd. Toen Paul zestien jaren was, stierf
zijn vader en moest hij van dat moment
af, zelf in zijn onderhoud voorzien. Hij pro
beerde het in de vaudeville en sloot zich
bij een gezelschap aan. waarmede hij Bos
ton en New-York bezocht. Zijn prestaties
trokken de aandacht van Sam Harris, die
Paul Muni als Emile Zola met zijn
Inspiratie „Nana".
hem een contract aanbood. Op Broadway
werd Muni een sensatie. Hij trad met veel
succes op in „We Americans" en in „Four
Walls". Naar aanleiding van zijn spel in
laatstgenoemd stuk. werd hij in 1929 naar
Holivwood geroepen en maakte hij zijn de
buut bij de film „The Valiant". Daarna
speelde hij nog hoofdrollen in „Seven Fa-
ces" en „Searface" en toen keerde de acteur
naar het tooneel te New York terug. Na
dat hij in „Cousellor at Law" met succes
was opgetreden, plaatsten Warner Bros.
hem onder langdurig contract.
Met zijn eerste film Voor Warner Bros.
„Ik ben een vluchteling" oogstte hij een
geweldig succes. Toen volgde een serie ster
ke karakterollen. Een industrie-magnaat in
„De wereld verandert", een dagblad-repor
ter in „Hi-Nellie", een Mexicaansche half
bloed in „Tusschen twee werelden", een
gespierde Poolsche mijnwerker in „Öe
zwarte hel" (Black Fury), de titelrol in
„Het leven van Louis Pasteur", waarvoor
hij in Maart van dit jaar de hoogste on
derscheiding ontving van de National Aca
demy of Motion Pictures. Arts and Scien
ces, en een Chineeschen boer in „De goede
aarde".
Uren en dagen lang lezen, onderzoeken
en experimenteeren zijn noodig ten einde
zich de wijze van loopen. praten, ja zelfs
van het denken van het karakter, dat hij
uitbeeldt, vólkomen eigen te maken. Voor
de rol Van Zola, las Muni diens klassiek
geworden werken; bestudfeerde hij portret
ten en teekeningen van den schrijver en
bracht hij uren in zijn werkkamer door,
terwijl hij verscheidene soorten make-up
beproefde. Hij leerde de gebaren en de ka
rakteristieke eigenschappen, die zijn uit
beelding zoo realistisch en overtuigend
maken. Zola's loopen met opgetrokken
schouders, zijn wijze van lachen: de ma
nier, waarop hij zijn servet achter zijn
boord vastmaakt, het houden van zijn
handen vlak voor zijn lichaam.
Ten einde de intonatie van elk gezegde
en redevoering te vervolmaken, repeteerde
Muni deze voor een dictaphone en bestu
deerde hij aandachtig de nuances. Vaak
besteedde hij uren aan een enkele regel,
terwijl hij experimenteerde met de into
natie. Luistert eens naar het voorlezen van
Zola's vlammend „Ik beschuldig", luistert
naar de variaties van toon en stem en de
zich een groot effect sorteerende pauzes
van de speech in de rechtszaal, als Zola-
Munl wordt verhoord wegens lastering.
Dit is niet meer een voorlezen van Zola's
uit de ziel gegrepen klacht. Het is Zola
zélf. Zola herleefd, dank zij de uitmun
tende karakterspeler Muni.
„PRINS EN BEDELEN AAP",
Een boeiende film, uit de historie van
Engeland in het Jaar 1547, vervaardigd
naar het bekende boek „Prins en Bedel-
knaap", waarin een bedelknaap bijna op
den troon van Engeland geplaatst wordt
en de zoon van een koning welhaast on
dergaat in een wereld van misdaad, brengt
ons in kennis met de twee Amerikaansche
„wonderkinderen" Billy en Bobby Mauch,
in de rolen van Tom Canty en Prins Ed
ward. Deze door WilUam Keighley schit
terend geregisseerde film, met muziek van
i Erich Wolfgang Korngold, heeft overal
groote belangstelling getrokken, niet al-
.cen door de weelderige montage, maai ook
door het sterke spel der hoofdvertolkers,
waarvan wij willen noemen de voortreffe
lijke acteurs Errol Flynn en Claude Rains,
als Miles Hendon en de graaf van Hers
ford. Hierboven een scène uit deze door
Engeland's beroemden en geestigen auteur
Mark Twain met groote oorspronkelijkheid
geschreven geschiedenis, die deze week ze
ker ook hier veel aandacht zal trekken.
