Huwelijk van den Italiaanschen gezant - Fransche ministers in Londen
Tisfe JaargangLEIPSCH DAGBLADTweede Blad
FEUILLETON
De
dochter van
rentmeester
den
I ra blnnenbracht, heb je er toch zeker
I jlan Bedacht, om zijn stoel weer tegen
Naar het Engelsch.
I Un de ers ui de hand trad ze op de
l .el toe, waar de kandelaar stond. Een
ld™ 'raal viel door de half-openstaande
lii p den vloer, maar, terwijl ze bezig
I dtn naa' den kandelaar te zoeken, wer-
I hm v'uBSe voetstappen op de trap ge-
Idm de tochtstraal werd onderbroken
12 te gedaanten van twee mannen, die
I ;i0( nkwanien en de deur achter zich
I it vk goed," zei de een. „Nu kan ik
'totellen, wat de vrouw zegt en hier 7,ul-
rt? niel gestoord worden."
Etti bcouvajau wuiucii.
I ïm van sclirik den adem in. Ze
Jr.zóó ontsteld, dat ze zich gedurende
I ,l ?le ^ogenblikken niet durfde verroeren
I j"*3' M toen te hooren kreeg, was van
I cm ,aarctdat ze begreep, hoe ze ln het
S» x levensgevaar verkeerde, als die
naar tegenwoordigheid gewaar wer-
I letS' eemSe is om snel en raak te tref-
ïiw de man voort. „Toen je zijn
'fto te zetten?"
taf?, maar dat f>af niet veel' want hij
m weer verschoven."
„Dat is leelijk!.... Toch mag er geen
oogenblik gedraald worden, want de vrouw
zegt, dat hij twee gendarmes besteld heeft
om elf uur, precies den tijd, dien wij voor
den aanval hadden afgesproken; dus moe
ten wij het maar een kwartier eerder stel
len. Luister nu nog eens goed naar mijn
instructies, want je bent zoo'n sufferd, dat
je misschien de helft weer vergeten bent!"
„Ga je gang!"
„Het is de kamer vlak boven deze, de
tweede deur aan de rechterhand van het
portaal. Je blijft buiten, nadat je hem ge
zegd hebt, dat ik hem spreken wil en je
mij binnengelaten hebt. Als je hoort, dat
ik hem niet alleen aan kan, maar ook
niét eerder. dan schiet je door de deur.
Let wel, dat ik alle voorzorgen tegen ont
dekking heb genomen. Iedere brief, dien
hij geschreven heeft sinds hij hier kwam,
is vernietigd. Niemand weet, dat hij in
Louvard is. Alles zou dan ook even glad
van stapel loopen, als nu niet die gender-
mes ten tooneele zouden verschijnen en
de oude man."
„De oude man?"
„Ja. die is ineens opgedoken en zou wil
len, dat ik het aan hem overliet! Of zoo'n
gebrekkige, oude zwakkeling nu iets zou
kunnen uitrichten tegen een dergelijken
vijand met de kracht van een paard en
den moed van.een Engelschman
„Wat heb je hem gezegd?"
„Dat als hij zich niet uit zichzelven kalm
houdt, ik hem er dan wel toe dwingen zal.
Laat dat maar aan mij over! Ik heb nog
een wrok te meer tegen hem, nu hij mijn
gezicht bewerkt heeft met dien kogel!"
Ethel verstond hun Fransch uitstekend;
geen woord ging voor haar verloren. Ze
wist, dat in de kamer vlak boven haar een
man was, wiens leven aan een zijden draad
hing, die binnen een half uur vermoord
zou zijn en ze voelde, dat ze hem op de een
of andere manier moest waarschuwen.
Maar de deur was dioht en ze kon die toch
niet bereiken zonder gerucht te maken.
Het gesprek werd weer opgevat.
„Ik heb er iets op bedacht," zei de man,
die buiten de deur de tragedie zou afwach
ten, „om de gendarmes van de wijs te
brengen."
„Wat dan?"
„Wel, zend hun Theresa te gemoet. om
hun te zeggen, dat, je weet wel wié,
zich vergist heeft in den dag; dat hij hen
Zaterdagavond in plaats van Vrijdagavond
noodig heeft."
„Dat is een goed idéé! Ik ga nu dadelijk
naar beneden om het Theresa te zeggen.
Wacht hier op mij."
„Goed."
„Wil je geen licht hebben?"
„Ja, dat zou wel wat gezelliger zijn, hè?"
„Ik zal een lucifer aansteken."
Terwijl Ethel zich op de knieën liet val
len achter de tafel, waande ze zich ver
loren.
De lucifer werd aangestoken, flikkerde
even en ging uit. Een tweede volgde
met hetzelfde resultaat. Zij had zoo even
het gelaat, waarover het licht flikkerde,
waargenomen; het was een smal. donker,
vrij knap gezicht; maar een rood litteeken
liep van het oog over het jukbeen naar
het oor.
De man streek weer een lucifer aan en
wéér een; maar steeds flikkerden ze even
op en gingen dan weer uit.
„Ze zijn vochtig geworden, want mijn jas
is doorweekt van den regen. Dus moet ik
je even in het donker laten; ik heb geen
tijd te verliezen."
Hij keerde zich om en liet de deur op
een kier staan.
„Nü of nóóit!" dacht Ethel, als ze ten
minste hoopte, het onbekende slachtoffer
in het vertrek daar boven te redden.
Hoofdstuk XVIII.
De man, die in de kamer was gebleven
zat heel stil. Uit het gesprek had Ethel ge
concludeerd, dat hij bediende was in het
logement en dat hij nu medeplichtige was
geworden.
Met moeite stond ze op; haar japon rit
selde. De man bewoog plotseling zijn voet
met een krassend geluid en het koude
zweet brak haar uit. Durfde ze maar ineens
voorbij hem te snellen naar de deur en de
trap op te ijlen naar den onbekenden be
dreigde. voorbij den man, die daar aan
tafel zat en haar natuurlijk met één slag
verpletterd zou hebbenToch moest ze
het probeeren, want reeds werden er stem
men 'Deneden in de hall gehoord.
Geruischloos kroop ze naar de deur, tot
ze er een goeden meter van af was; toen
sprong ze op, glipte door de smalle opening
en bereikte de trap.
De man aan de tafel snelde haar ach
terna en volgde haar: maar iemand anders
had haar ook gezien.
Zijn medeplichtige, een kandelaar in de
hand, was al halverwege de benedentrap.
De kaars liet hij vallen en bij vier treden
tegelijk vloog hij de trap op. Ethel strui
kelde even over haar japon; ze was dade
lijk weer overeind, maar het had haar
achtervolger toch een voorsprong gegeven.
Precies op het oogenblik, dat zij neerviel
voor de deur van dengene, dien zij waar
schuwen wilde, werd haar een revolver
voorgehouden en fluisterde een stem:
„Als je één kik geeft, schiet ik je neer!"
Toch riep zij met inspanning van alle
krachten: „Help!"
De deur werd opengerukt met zulk een
heftigheid, dat zij op den grond viel, waar
door gelukkig de nu afgeschoten kogel
haar over het hoofd vloog en een eind ver
der in den vloer bleef steken.
Op den drempel stond graaf Eynesford.
Hij werd enkel gewaar, dat er een vrouw,
blijkbaar bewusteloos, aan zijn voeten lag
en dat een man haar bijna getroffen had.
Hij sprong te voorschijn, worstelde met
dengene, die het schot gelost had, rukte
hem de revolver uit de hand en wierp die
over de trapleuning. Juist toen richtte
Ethel zich op.
„Pas op!" waarschuwde ze. „Er is er
nog een!"
Verstomd van verbazing keken ze
elkaar aan.
.Ranulf! RanulH Was jij het, dien ze
zochten?"
Terwijl hij den man bij den kraag hield,
mompelde hij:
„Ben jij dat?Wacht een oogen
blik!"
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
BRITSCHE EN JAPANSCHE SOLDATEN. Na de bezetting van Tsjapei door do Japansche
troepen. Britsche soldaten achter prikkeldraad-versperringen aan den Engelschen verdedigings
sector schudden Japansche soldaten de hand.
ONAFHANKELIJKHEIDS FEEST IN ALBANIë.
Inde hoofdstad Tirana vond een parade plaats, welke door den Koning werd bijgewoond.
De Koning tijd ens het défilé.
DOOR DEN COMMANDANT DER KOLONIALE RESERVE TE NIJMEGEN
is op het plein van de Prins Hendrik-kazerne aan zeven ridders in de Militaire Willemsorde de bijHehoorende
diploma's uitgereikt. Tijdens de uitreiking.
EEN DOOK JAPANNERS BEZETTE HET HUWELIJK VAN DEN ITALIAANSCHEN GEZANT IN DEN IIAAG met aartshertogin
SPOORBRUG BIJ 1SJANGÏEI OE waar- Jlargaretha van Oostenrijk op het slot Sonnberg bij Weenen. Het bruidspaar in de kapel op het slot.
over een trein reed, werd door Chineesche
vliegtuigen gebombardeerd. De verwoesting. Links aai-hertog Eugen ion Habsburg.
FRANSCHE MINISTERS IN LONDEN.
Chautemps (links) en Delbos bij 't verlaten van het Fransche
gezantschap op weg naar Downingstreet.
HET HUWELIJK - van
Jackie Coogan met de filin-
actrice Bettv Grable to
Hollywood.
