De Belgische koning in Londen - Kers van Galen
78ste Jaaraang LEID5CH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
dochter van den
rentmeester
jr-—i^—iw
HET OFFICIEELE BEZOEK VAN KONING LEOPOLD AAN LONDEN.
De Belgische koning en de Engelsche koning bij het inspecteeren der
eerewacht aan het Victoria-station te Londen.
HET BEZOEK VAN DEN BELGISCHEN KONING AAN LONDEN
Koning Leopold en Koning George tijdens den rit van Victoria-Station naar
Buckingham Palace.
Naar het Engetsch.
kot Bebru'kte het als een schuilplaats
inj s^hoone, hooggeboren jonge vrouw,
hij zich schaamde over de wijze,
™P hij haar tot de zijne had ge
takt!»
De oude man hield een oogen-
op en zette toen hardop zijn gedach-
«fflg voort. „Dus konden we niet
dan duelleeren. Hij bracht mij
-naar hij meende, doodelijke won-
jBr Toen heb ik hem levenslange wraak
"wen. Die gelofte heb ik mijzelven in
teheim afgelegd, toen ik daar in het
laS te baden.Daarop is zij gestor-
wn een gebroken hart, doordat hij
„.Jf^aarloosde. En zelfs na haar dood
'e hij haar nog niet de plaats, die haar
echtswege toekwam, maar liet haar
J PP P®" kerkhof liggen, niet in het
larn f van de Eynesfords. Hij is
oen iWeer Setrouwd en had kinderen,
iktjinl ouclste zoon geboren was, ben ik
lit! h naar het S1®' van dc vr0UW' die
lattiri en heb gezworen, dat nooit een
"i en j den 'Jtel meer zou dra-
mjÏ, j er dus nooit meer een gravin
Ntora
zou zijn.
Maar je weet dat
M waarom zit je er dan zoo stil en
""Wï bij? Je hebt toch al meer ge
hoord van hetgeen je vader overkomen is?
Waarom zet je dan niet het werk voort, dat
hij begonnen is? Ik heb gewacht, tot de
zoons van mijn vijand volwassen waren. Ik
heb met eigen oogen waargenomen, dat
Glanvil, de oudste, zijn lieveling was. Ik
heb Lord Glanvil neergeschoten in het
bosch van St. Etienne, op dezelfde plek,
waar bijna dertig jaar geleden mijn bloed
het mos had gedrenkt. Wil je my nu wijs
maken, dat zijn vader niet wist, wiens hand
hem getroffen had?"
De jonge Lacour stond op en trad aan
het venster. In zijn blik stond afkeer te
lezen.
„Ik ben een burgerman en daar ben ik
trotsch op. Ik ken geen eerzucht. Ik smeek
u, spreek dus niet langer over die dingen."
„Neen, je begrijpt mij niet. Dat weet ik
ook wel. Je kent geen liefde; anders zou je
den haat ook kennen!"
Terwijl Théophile nog aan het venster
glimlach
„Ik ken geen liefde, zegt u?"
„Neen, hoe zou dat ook kunnen? Maar
al ben je honderdmaal een burgerman,
toch geloof ik niet, dat je licht onder de
bekoring zoudt raken van een keuken
prinses of daarmee gelijkstaande schoon
heid."
„Daar heeft u gelijk in, Vader!"
Hoofdstuk XII.
Lacour keek eens even op in het gelaat
van zijn zoon en ging toen weer in het
pannetje roeren, terwijl hy smaalde:
„Hoe het mogelijk is, dat je je schikken
kunt in die nederige positie, gaat mijn
verrit And te boven!"
„Dan zal ik 't u eens toelichten," zei
Théophile, nu op zyn beurt ook vrij heftig.
„Dan weet u tenminste, dat ik toch ook
vatbaar ben voor een gevoel, zooals het
hart beroert van den hooggeborene. Al
lereerst, ik moest wel een betrekking aan
nemen, omdat u anders omgekomen zoudt
zyn van gebrek en ik u toch onderhouden
moest; maar dat is nu nog een drijfveer,
die ook den gewoonsten burgerman kon be
wogen hebbenMaar waarom ik in die
ondergeschikte betrekking blijf, nu my
missohien ook wel wat beters openstaat?..
Dat is, omdat ik in dienst ben van Miss
Beaufort en ik haar lief heb
De oude man keek met half-ongeloo-
vigen blik in de nu schitterende oogen en
het met een blos getinte gelaat van zijn
zoon.
„Ik weet, dat mijn liefde hopeloos is en
toch kan ik niet ophouden haar lief te
hebben! Voor haar, o, voor haar, zou ik
alles kunnen doen, alles!Om haar één
oogenblik verdriet te besparen, zou ik myn
rechterhand afhakken!" En toen met
bitteren glimlach:
„Maar, Vader, ik zou niet in koelen bloe
de een man kunnen haten, omdat hij toe
vallig Lord Eynesford heet en ik kan hem
niet haten, omdat u my dit gebiedt. Maar
als zy hem haatte. als zij tot mij sprak:
„Die man heeft mij leed aangedaan, straf
hem!" zoowaar als ik hier sta, dan zou
ik niet dralen!"
„Ik dacht niet, dat je dat in je had,' zei
de oude man, opstaande.
„Is dat liefde?" vroeg Théophile op ge
broken toon.
„Ja, dat is liefde."
„Nu ik myn zwakheid beleden heb, moet
ik gaan," merkte de jonge man op.
„Je hebt ook je deel aan ons familielot,
arme jongen; je hebt lief, waar dat ge
voelen niet beantwoord wordt." zei de va
der met buitengewone zachtheid in zijn
toon van spreken.
„Ik heb onlangs den zoon van uw vijand
gezien, den tegenwoordigen Lord Eynes
ford," zei Théophile en nam zijn hoed.
„Hè, wat? Waar dan?"
„Hij is twee dagen geleden in Parijs ge
weest."
„Hier?"
„Met de jongedame, die hij van plan is
te trouwen."
„Gaat hij trouwen? Wanneer?"
„Morgen, geloof ik."
Een onderdrukte kreet kwam van de lip
pen van den ouden heer.
„Dus dan zal er weer een gravin Eynes
ford wezen? Ik heb immers gezworen, dat
er nooit meer een zou zijn! Théophile. kun
je mij niet helpen? Je hebt geen energie,
totaal niet! Dat huwelyk moet voorkomen
worden, weet je! Och, had ik toch maar
één dag mijn oude kracht terug!" Hij was
van zyn stoel opgestaan, waggelde halver
wege het vertrek tot waar zyn zoon stond,
en viel toen neer.
Théophile legde de teere gestalte op het
bed en liep toen de portierster.
„Ik moet nu gaan", zei hy haar een vyf-
francstuk biedend, „en ik vertrouw, dal u
wel voor mijn vader zult zorgen. Morgen
kom ik nog eens naar hem kijken".
Hjj ging de donkgre trap af en was blij.
toen hij weer in de betrekkelijk frlssche
buitenlucht was.
Intusschen zat Cora Beaufort alleen ln
het hotel en kon zich Indenken, hoe mooi
het nu moest zijn op Kasteel St. Etienne
met die rijke herfsttinten.
Daar waren zy nu: Lord Eynesford en de
dochter van den rentmeester! Zouden ze
misschien samen het terras op en neerloo-
pen, genietend van al die schoonheid om
zich heen?Neen, ze mocht niet zoo
ziekelyk worden!Ze nam den brief,
dien ze geschreven had en belde.
„Is Théophile al terug?" vroeg ze.
„Ja, mademoiselle.
.Stuur hem dan dadelijk hier".
De bediende verscheen onmiddellijk, stil
en gereserveerd, als hij altijd was. Toch
was Cora zich heel goed bewust van haar
macht over hem.
„Théophile, sluit die deur en kom hier
heel dicht bij mij. dan zal ik je een bewijs
van mijn groot vertrouwen geven".
„Mademoiselle is wel zeer vriendelijk".
„Hoor eens. ik zou graag hebben, dat je
een heel moeilijke, ja zelfs gevaarlijke taak
voor mij ondernam; dat je vanavond nog
op reis ging. Wil je dat doen?"
„Ik wil alles doen, wat mademoiselle van
mij verlangt".
„Zou je vanavond nog kunnen vertrek
ken?"
„Over een half uur, mademoiselle".
„Ik wist wel, dat ik op je rekenen kon".
„Ik zou willen sterven om u te dienen".
Zij keek naar hem op en zei langzaam:
tNadruk verboden). .(Wordt vervolgd).
HET GEI)ENKTEEKEN VAN JOOST VAN
DEN VONDEL aangebracht aan het effec-
tenbeursgeboiiw, in de Warmoesstraat te Am
sterdam, op de plaats van Vondel's woning.
IN VEltBANl) MET ZIJN BENOEMINGtot Koninklijk commissaris der Nederlandsche Padvinders, heeft Z.K.H.
Prins Bernhard het hoofdbestuur der Ned. Padvinders in audiëntie ten paleize Noordeinde ontvangen. Het hoofdbe
stuur voor het paleis Noordeiude. V.l.n.r. ds. Kalkman, kapt. van Rijen, ir. P. Telders, baron van Pallandt v. Eerde,-
mr. R. Hoppener, A. Oosteriee, A- H. van Leeuwen, G. Mante en H. J. Spijkerman.
DE EERSTE VERSCHEPING van Kerstpakketten
vaa het comité Onze Vloot en bestemd voor de beman
ning van Hr. Ms. van Galen te Sjanghai. Bij de douane
ZATERDAG A.S. OPENT DE VEItEKN'IGING ST. LUCAS HAAK NAJAAR8-TENT00N-
STELLING in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Tijdens de
keuring van de schilderijen door de jury.
EEN lIltlTSCHE SOLDAAT in Sjangna
redt een Chineesch kind over de Jessefield-spoor
wegbrug, die gedeeltelijk stukgeschoten is.
