De legermanoeuvres - Klompenbeurs - De üersiering van München
78sie Jaargang
Tweede Blad
LEIDSCH DAGBLAD
FEUILLETON
Kameraad Moeder
DE .VERSIERING VAN MÜNCHEN IN VERBAND MET HET BEZOEK VAN MUSSOLINI. DE TREINBOTSING NABIJ ANGOULEME,
Reusachtige gouden adelaars worden nabij het station waarbij de sneltrein BordeauxParijs tegen een anderen trein reed. Acht personen werden gedood
opgesteld. en verscheidene gewond. Het opruimingswerk.
Roman van
CHRISTEL BROEHLDELHAES.
37)
Georg beefde van opwinding. Zijn hand,
die nog steeds in die van Romana rustte,
werd ziekelijk warm en vochtig. Hij had het
kunnen uitschreeuwen: Je hebt gelijk! Het
is onnoemelijk smerig en walgelijk en ik
wil er ook niet meer aan meedoen. Nooit
meer! Maar in plaats daarvan bracht hij
er slechts met moeite uit:
Laat mij tóch m'n eigen weg gaan!
Waarom houden jullie, volwassenen, toch
altijd en eeuwig van die zalvende preeken?
Zijn oogen gloeiden koortsachtig. Jullie
zijn zelf immers geen haar beter!
Dat laatste klonk als een strijdkreet. Ro
mana liet zijn hand plotseling los. Bleek als
een doode leunde ze achterover in haar
stoel; haar oogen leken nu geheel zwart in
het vale gelaat.
Wat zeg je daar. Georg? Met welk
recht slinger ie me zooiets laags in het
gezicht?
Haar zachte stem klonk indrukwekken
der dan wanneer ze het verontwaardigd
zou hebben uitgeschreeuwd. Ik vraag je,
Georg, met welk recht?
Hij sprong op en vluchtte ergens in het
schemerdonker van de spaarzaam verlichte
kamer. Ook Romana stond op, maar zij
ging naar den schakelaar van het elec-
trisch licht, dat zij geheel aandraaide.
Overgoten door het schelle licht stond zij
hoog en smal voor den jongen en zoo im
poneerend was haar verschijning, dat het
hem te moede was of hij voor haar op de
knieën moest vallen.
Kijk me eens aan, Georg! gebood ze
en toen hij gehoorzaamde en haar uit zijn
wijd opengesperde oogen aanstaarde, alsof
ze een vreemde was en hij haar voor het
eerst zag. vervolgde ze: Het leven van
je vader was tot dusver rein en vlekkeloos.
Hij heeft jarenlang een ziekelijk vrouw ge
had, maar hij heeft nooit, als vele andere
mannen, dubieuze genoegens nagejaagd.
Met hart en ziel is hij je moeder trouw ge
bleven. En ik
Even kwam er een pijnlijke trek om
haar mond. Het streed tegen haar gevoel
hier voor dezen jongen haar ziel bloot te
leggen. Ben ik daarvoor eenzaam door
het leven gegaan en heb ik me daarom af
zijdig gehouden van wat de wereld „het
leven" noemt om nu onrechtvaardig te
worden beschuldigd? Laat je dat genoeg
zijn!
Zij maakte aanstalten de kamer te ver
laten, maar een ongearticuleerd geluid
van Georg hield haar terug. Zijn blik
klemde zich wanhopig aan haar vast.
Je moet me begrijpen, stamelde hij,
we hebben altijd één gezin gevormd, wij
Tiebrucks, we behooren bij elkaar. Daarom
grijpt het me zoo aan.
Wat grijpt je aan? Ze begreep hem
niet, kon hem ook niet begrijpen, om dat
ze niet vermoedde wie hem zoo buiten
zichzelf had gebraoht. Ben ik een vreem
de voor jullie?
Ja, ik ben tot de overtuiging geko
men, pas kort geleden, dat je een vreemde
in onze familie bent.
En waarom ben ik naar jouw mee
ning een vreemde?
Maar daarop bleef hij het antwoord
schuldig; in plaats van een repliek vroeg
hij plotseling, zonder eenigen overgang:
Houd je van m'n vader?
Deze vraag kwam zoo onverwacht en
was dusdanig in strijd met haar gewoonte
om haar diepste gevoelens verborgen te
houden, dat ze even van haar stuk werd
gebracht en aarzelde.
Toe mama, geef me daar nu eens ant
woord op, hoorde zij Georg's stem.
Je zult er overheen moeten komen, dacht
zc; voor trots en principes is hier geen
plaats. Misschien twijfelt hij aan je liefde.
Ik houd meer van je vader dan jullie,
kinderen, ooit zult vermogen te begrijpen.
Toen hij bleef zwijgen, zag ze duidelijk,
hoe hij ten prooi was aan de meest tegen
strijdige gedachten. Daarom zei ze nog:
Als je dat niet gelooft, bewijs me dan
het tegendeel! Want dan moet je toch be
wijzen hebben....
Hij keek haar plotseling geïnteresseerd
aan. Bewijzen, ja, die moest en zou hij heb
ben om haar recht in het gezicht zijn be
schuldigingen waar te kunnen maken. Hij
zou naar Erwin Westphal gaan en daar
eens nader informeeren
Romana had eenigen tijd noodig om het
met zichzelf eens te worden over de vraag
of zij haar man deelgenoot zou maken van
haar belevenissen met Georg. maar ten
laatste besloot ze ook deze kwestie alieen
uit te vechten. Tiebruck was overwerkt en
werd geheel in beslag genomen door zijn
werkzaamheden in de kliniek. Het eindelijk
gevonden serum gaf hem veel te doen. Het
beloofde een ware zegen voor de veelge
plaagde menschheid te zullen worden,
wanneer het inderdaad aan de gestelde
verwachtingen beantwoordde, maar Tie-
bruok kon er nog maar steeds niet toe be
sluiten tot proefnemingen op groote schaal
en in het bijzonder op menschen, over te
gaan.
Dr. Alk was te verstandig om te laten
blijken hoezeer hij zich aan Tiebruck's
aarzelen ergerde. Toen hij bemerkte, dat
de noodzakelijke proefnemingen en in de
eerste plaats haar openbaarmaking, langs
den gebruikelijken weg niet zonder meer
te bereiken waren, nam hij zijn toevlucht
tot andere middelen, waarvan wellicht
spoediger eenig resultaat kon worden ver
wacht. En in de eerste plaats dacht hij
daarbij aan Camilla. Tiebruck's dochter.
Zou dit, in den grond naïeve, dwaas ver
liefde meisje echter zooveel invloed op
haar vader hebben, dat zij er hem toe zou
kunnen brengen aan Alk's wensch gevolg
te geven? Tiebruck hing zeer aan zijn doch
ter. maar Alk betwijfelde of hij zich veel
aan haar oordeel gelegen zou la'en liggen
Geheel anders stond het met Tiebruck's
vrouw. Romana was een gewaardeerde as
sistente in de kliniek geweest en haar theo
retische, zoowel als haar practische be
kwaamheden hadden daar vroeger in hooge
mate waardeering gevonden. Wanneer hij
haar vermocht te overtuigen, zou hij zeker
heel wat verder zijn. Edoch het was hem
niet mogelijk deze vrouw te naderen. Tot
dusver was 't Heinz Alk nooit zoo heel moei
lijk gevallen de gunst van een of andere,
door hem uitverkoren vrouw te verwerven,
maar deze jonge mevrouw Tiebruck leek
een niet te veroveren vesting. Alk. moest
om zichzelf lachen. Kom, kom, het was hem
tot dusver steeds gelukt zijn doel te berei
ken, wat dat dan ook geweest was en wan
neer hem dat vroeger misschien wel eens
wat al te gemakkelijk was gelukt, bestond
er nu te meer reden om ook eens een paar
moeilijkheden te overwinnen. De belooning
zou tenslotte slechts des te grooter zijn.
Misschien, dat de muziek hem bij zijn
streven behulpzaam zou kunnen zijn? Hij
zou het voorloopig eens langs dezen weg
probeeren
Over het roode gravel van de tennisbaan
draafden en gleden snelle voeten. Behalve
het schurend geluid van de rubberzolen op
de baan hoorde men slechts het doffe ge-
klik-klak van de ballen op de strak ge
spannen rackets, afgewisseld door het mo
notone tellen van den umpire op den hoo-
gen stoel. Rondom de baan zaten de toe
schouwers in ademlooze spanning, intens
meelevend met dezen interessanten strijd
tusschen Erwin Westphal en een van zijn
jongere rivalen, die hem het vuur na aan
de schenen legde.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
DOEDELZAK-KAPELLEN' bij de Engelsche
luchtvloot.. De doedelzakkapel blijkt dus geen
privilege van do Schotsche regimenten.
De tamboer-majoor in actie.
DE TWINTIGSTE KLOMPENHEl RS TE DOETIN-
CHEH. Een keuze voor hen, die of op grooten
voet willen leven. of liever eksteroogen
willen krijgen.
EEN DAG MOOI HERFST
WEER en te Scheveningen
zaten de café-terrassen weer
vol bezoekers, genietend van
het zonnetje.
DE LAATSTE DAG VAN DE GROOTE LEGERMANOEUVRES. De
blauwe partij moest de roode verder terugdrijven, waarbij blauw over het
Deventer zijkanaal moest trekken. De 15 e.m. houwitsers, het zware ge
schut, opgesteld achter de linies.
HET PRINSELIJKE JACHT „PIET HEIN",
waarmee het Prinselijke Paar naar het manoeuvre-gebied was gegaan,
vaart door de pontonbrug nabij Olst.
