Sluiting zitting Staten-Generaal - Internationale roeiwedstrijden
Tweede Blad
78sie Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
FEUILLETON
Kameraad Moeder
NOG EEN FOTO VAN DEN GROOTEN BRAND TE WEENEN. INTERNATIONALE ROEIWEDSTRIJDEN - van den „Holland Beker" en den Am-
De ruïne van de door het vuur volkomen vernielde sterdamschen Roeibond op de Boschbaan te Amsterdam. De jonge vieren bij de finisK.
Rotonde te Weenen. Van voor naar achter: Spaarne le, Amstël 3e,'Nautilus 4e en de Hoop 2e.
DE SM iïl.NG VAN DE ZITTING
VAN DE STATEN-GENERAAL.
Wegens ziekte van minister van
Boeijen werd de plechtigheid ver
richt door minister-president
Colijn. De aankomst van dr. Colijr
bij het Tweede Kamer-gebouw.
DE NIEUWE TUNNEL AAN DEN KRISPIJNSCHEWEG TE DORDRECHT is officieel
voor het verkeer opengesteld. Na de officieele opening wandelen de autoriteiten en genoo-
digden als eersten door de 250 meter lange tunnel.
DE VOETBAL ROLT WEER.
De wedstrijd Haarlem'Blauw-
Wit 30. Het Blauw-Wit-doel in
ernstig gevaar.
SENORITA LIZ AN A (CHILI) won in New York het dames-enkelspel van de Poolsche
Jedrezejowska. Na den strijd was de Chileensche zoo uitgeput, dat zij weggedragen
moest worden.
speelster DE HELVELRIT VAN DE K.N.A.C. door het schoonste gedeelte
van Zuid-Limburg. Een der deelnèmers bij het bestijgen van den
Ketterberg bij Schin op Gëul, een der steilste hellingen
van het parcours.
Roman van
CHRISTEL BROEHLDELHAES.
33)
Romana's ernstige oogen rustten op hem
en schenen in zijn hart te lezen. Woedend
en geërgerd over zichzelf voelde Georg, dat
zij bemerkte, wat er in hem omging. Hij
hoorde Camilla praten; zij richtte zich tot
hem, zooals zij afgesproken hadden. Zij
vilden het gesprek tot eiken prijs op Er-
vin Westphal brengen.
Zeg paps. weet je, dat de jonge West
phal een geweldig advocaat belooft te
zullen worden? begon Camilla. De halve
stad spreekt over hem. Hij schijnt laatst
bij de behandeling van een belangrijke zaak
dingen te hebben ontdekt, waaraan nie
mand had gedacht. Een reuze knappe kop,
wat?
Zoo zoo, ja ja, antwoordde Tiebruok,
die niet eens had gehoord, wat zijn dochter
vertelde en geheel in beslag werd genomen
door een bericht in zijn lijfblad.
Camilla, hield echter vol; zij was nu
eenmaal bezield van den onbedwingbaren
lust haar nieuwe moeder op een of andere
manier te vernederen.
Lala Esch heeft me laatst eens ver
teld, hoe hij in de kringen van zijn collega's
gekarakteriseerd wordt! Z'n handen in zijn
broekzakken, een sigaret in den hoek van
zijn mond, hoort hij eerst zwijgend naar
hetgeen er alzoo beweerd wordt om er dan
ineens met een raak oordeel tusschen in
e vallen. Je zult eens zien wat een drukke
practijk hij nog krijgt.
Over wien heb je het eigenlijk? vroeg
Tiebruck, die het bericht rustig ten einde
had gelezen en nu tot zijn omgeving terug
keerde.
Camilla's oogen fonkelden van nauw be
dwongen agressiviteit.
Over Erwin Westphal. die zich im
mers kort geleden als advocaat heeft ge
vestigd.
O. Tiebruck was alweer afgeleid.
Maar Romana luisterde. Een oogenblik
zwam er een blijde glans in haar oogen.
Zij hoorde graag, dat Erwin zijn best deed
vooruit te komen. Maar waarom keken de
kinderen haar zoo aan? Ze glimlachte af
wezig. Erwin's liefde voor haar had er dan
toch toe bijgedragen, dat hij iets geworden
was. Zij zag nog steeds zijn teleurgesteld
gezicht voor zich en beter dan ooit kon ze
zich nu zijn toestand van toen indenken.
Als ze bedacht, wat het voor haar zou heb
ben beteekend. als Gerold Tiebruck haar
groote liefde niet zou hebben beantwoord
en haar achteloos voorbij was gegaan, dan
kon ze zich voorstellen, wat Erwin West
phal moest hebben gevoeld, toen zij hem
moest afwijzen.
Het ontging den kinderen niet, dat zij
haar oogen even sloot en dat er daarbij
een smartelijke trek om haar mond kwam.
Zij spraken verder over Erwin Westphal,
maar' Romana hoorde het niet meer; zij
was £d te zeer verdiept in haar eigen ge
dachten. die zelfstandig hun weg gingen,
Camilla gaf Georg heimelijk een tee-
ken. Zag hij wel, dat haar mededeelingen
op waarheid berustten, dat Lala Esch het
bij het rechte eind had gehad? Zij ston
den van tafel op en eerst later, toen zij
haar oogen opsloeg, bemerkte Romana, dat
zij weg waren. Zij besloot nog eens naar
Georg te gaan kijken voor hij naar bed
ging. Hij had er niet goed uitgezien van
avond
Romana klopte zachtjes Georg kende
dit kloppen reeds en trad binnen. Het
was bijna donker in de kamer; slechts de
kleine, met een groene kap overtrokken
bureaulamp op Georg's werktafel brsmdde.
O, ben ja Eian 't werk. ik wilde Je niet
storen, zei Romana.
Nu pas zag ze, dat Georg uit een anderen
hoek overeind kwam. Hij had onbeweeglijk
aan het geopende raam gezeten en naar
buiten in de duisternis gestaard. Zijn han
den beefden onziohtbaar, toen hij Romana
een stoel toeschoof.
Ze ging zitten en hij zag in de heer-
schende schemering hoe haar groote, grijze
oogen zijn gelaat zoohten; hij boog het
hoofd.
Wel boy, heb jé met problemen te
kampen? begon zij. Ik ken dat van m'n
eigen studietijd. Zoo af en toe heeft een
mensch van die buien, waarin hij het met
zichzelf niet eens kan worden en het ab
soluut onmogelijk is zijn gedachten op z'n
werk te concentreeren. Wat zijn het? Toe
komstplannen? Wat wil je eigenlijk wor
den, Georg?
Ik weet het nog nietSlechts on
willig liet Georg zich tot een gesprek ver
leiden.
Zoo? Heb je daar dan nog nooit eens
met vader over gesproken?
M:.
Nee. Ik ben het zoo nu en dan wel
eens van plan geweest, maar.hij heeft
voor mij geen tijd.
Een dergelijk antwoord en dat op zoo"n
Uxm was bij Georg een zeldzsiamheid. Ro
mana nam hem wat scherper op maar hij
hield het gelaat afgewend.
Hij heeft er stellig nog niet aan ge-
dEicht. Het werk iaat hem bijna geen
oogenblik vrij. Maar ik zal het onthouden;
hij moet eens een paar uurtjes voor zijn
zoon over hebben. Heb je zelf nog geen
bepaalde plannen? Waar voel je je eigen
lijk het meest toe aangetrokken?
Ach, ik weet het werkelijk zelf niet
goed. Er zijn twee dingen, waar ik me bij
zonder voor interesseer: de vliegerij en
de zee.
Er trok even een schaduw over Ro
mana's gezicht.
Moeten het dan juist twee van die
inspannende beroepen zijn? plaagde ze.
Bij beiden kom je er eens uit, zie je
wat van de wereld en heb je afwisseling.
Bij vrijwel alle andere beroepen moet ik
nog zoo lang hierblij ven
Hij schrok zelf van zijn woorden en zij
werden dan ook gevolgd door een wat
pijnlijk zwijgen. Eindelijk zei Romana:
Verlang je er dan zoo naar om van
hier weg te komen? Je houdt toch van je
vader? Je hebt toch je prettig, gezellig
thuis? Haar stem trilde even. We doen
toch allen ons best een goed leven te
leiden.
Georg voelde een prop in zijn keel. Ro
mana's eerlijke oogen staarden hem be
droefd aan. Hij had het kunnen uit
schreeuwen: Hoe graag zou ik een thuis
hebben, een werkelijk thuis, maar wat heb
ik hier? Is niet alles op leugen en bedrog
opgebouwd? Jij zit hier voor me en je
houdt een zalvende preek, niettegenstaan
de er zooveel aan jezelf ontbreekt. Heb je
niet een anderen man getrouwd dan dien,
waarnaar je liefde uitging, alleen om goed
verzorgd te zijn? Waaraam moet ik dan nog
gelooven?
Hij beet zijn tanden op elkaar om niets
van zijn gedachten te laten blijken. Hij was
van Romana gaan houden, spontaan en
geestdriftig, met het vertrouwen en het
instinct van de jeugd. De daEirop gevolgde
teleurstelling was ontzettend. Juist, omdat
Romana hem zoo lief was geworden, ver
achtte hij haar nu des te meer. Günther
had gelijk: vrouwen deugden geen van al
len, ook zij niet. die een vroom en vriende
lijk gezicht hadden: In den grond van
haar hart waren zij allen valsch. Hij over
dacht nog eens. wat Camilla hem verteld
had. Hij zag in zijn verbeelding Erwin
Westphal achter de vrouw van zijn vader
aanloopen, haar de rozen voorhouden en
haar inviteeren voor een autoritje. Ze was
met hem meegegaan. Misschien waren ze
ook wel naar den Karstenburg gereden. De
eene maal ging ze met Tiebruck, den ande
ren keer met Westphal. En wat zou zich
op dien tocht tusschen hen beiden hebben
afgespeeld?
Als door een nevel zag hij, dat Romana
van haar stoel opstond. Ach ja, mama was
immers nog in de kamer. Hopenlijk had
ze hem niets gevraagd. Hij had haar
tegenwoordigheid zoowaar een oogenblik
vergeten. Onwillekeurig beefde hij, toen ze
nu dicht op hem toetrad.
(Nadruk yerbodau). (Wordt vervolgd).
