Kampioene kogelstooten - Voetbalwedstrijd van politiemannen
78sie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Kameraad Moeder
-
FINALE NATIONALE TENNISKAMPIOENSCHAPPEN op de Festina
banen te Amsterdam. Gemengd dubbelspel. Mej. Bollin Couquerque en
Karsten, die wonnen van mej. Terwindt en van Swol.
INTERNATIONAL]; U III,Eli EK WEI). INTERNATIONALE HONDENTENTOONSTELLING ge- TER GELEGENHEID VAX HET JUBILEUM VAN DEN'ALGEM. NED. POLITIEBOND werd te
STRIJDEN te Amsterdam. Mejuffr. Niesink organiseerd door de Kynologenclub ,,De Baronie" te Breda Amsterdam een voetbalwedstrijd gespeeld tusschen het Ned. Politie-elftal en Engelsche politieman-
bracht het Nederlandsche record kogelstoo- Drie Whippets van mevr. H. K. Bos-Schouten nen Nederland won met 62. De voorzitter van den bond doet den aftrap,
ten van 11.295 meter op 11.53 meter. uit Soheveningen Rechts van hem Lagendaal.
PUSHBALL-DEMONSTRATIE
door de Rottendamsche bereden politie, tijdens het Concours-Hdppique
te Rotterdam.
OP DE WERELDTEN TOONSTELLING TE PARIJS VERLOVING IN DE ZWEM ERE LD. - Nida Senff en Stan Scheffer lezen, ge-
de verkiezing plaats van Miss Paris „Miss zeteI1 midden der bloemen de vele telegrammen, die binnenkwamen tijdens de
Paris (recht6) wordt gelukgewenscht door
Miss Europa 1937. receptie.
Roman van
CHRISTEL BROEHLDELHAES.
21)
Bij hem hadden haar woorden een her
innering gewekt, welke de spanning der
laatste uren tijdelijk uit zijn gedachten
had verbannen. Hij maakte zijn blik los uit
dien van het meisje voor hem en staarde
peinzend over haar heen naar de, op dit
uur vrijwel verlaten straat. Plotseling ver
pootten zich zijn oogen, en ging een schok
hoor hem heen en op zijn gelaat kwam een
bek van zoo stralende blijdschap, dat Lala
zich mechanisch omkeerde en zijn blik
'olgde.
Neemt u me niet kwalijk, juffrouw
tola, zei hij haastig, maar ik moet nu..
De rest slikte hij in. Lala voelde nog, hoe
hij haar vluchtig de hand drukte en daar
na stormde hij, de rozen nog in de hand,
he trap af en een vrouw achterna, die
langzaam, njaar welbewust aan de over
ride van de straat liep. Lala zag hoe hij
haar aansprak, Daarop wendde de vrouw
het hoofd om en Lala zag een zeer knap,
ernstig gelaat, waarop een glimlach van
herkenning trad. Ongeveer tweehonderd
Passen verder stond de klein- Lala en zij
®oest lijdelijk toezien hoe Erwin West-
een vreemde vrouw haar rozen in den
•fe legde, ja, die vrouw zelfs vormelijk
de' bloeden aan te nemen. Lala was
zóó overweldigd door dezen aanblik, dat ze
plotseling, als een kind, haar vuist in den
mond stak, als om te voorkomen, dat ze
het zou uitschreeuwen; toen draaide ze
zich met een ruk om en rende in tegen
overgestelde richting de straat uit.
Erwin Westphal echter had zijn kleine
tennispartner reeds lang vergeten. Hij
stond nu tegenover Romana Parhoff en
zijn oogen glansden van vreugde; heel zijn
stralend gelaat getuigde van jeugd en le
venslust.
Romana, zou je me niet willen feli-
citeeren? Doctor Erwin Westphal staat
voor je en is zoo vrij zich voor te stellen.
Zij zocht naar een passend, hem ver
heugend en toch eenigszins terughoudend
antwoord; zijn vreugde en verwachting
brachten haar toch meer in verwarring dan
zij gedacht had.
Je hebt er dus ernst mee gemaakt, zei
ze, terwijl ze hem haar hand ter geluk-
«ensch toestak. Wat zullen je ouders
blij zijn.
Westphal keek haar aan, alsof deze op
merking hem teleurstelde.
Ik heb woord gehouden, zei hij en hij
verleende dit antwoord een diepere beteeke-
nis Je weet, dat ik voor.jou heb gewerkt.
Waarom kijk je zoo bedenkelijk? Dat moet
je niet doen, Romana. Maar waarom blijven
we hier eigenlijk staan? Ik heb recht op je
gezelschap, nu .ie als een goede ster, ver
weg en onbereikbaar, boven mijn werk hebt
gestaan. Alweer dat bedenkelijke gezicht?
Dat genoegen zul je een ouden vriend toch
wel willen doen. Is het teveel verlangd?
Gun me tenminste een uurtje je gezel
schap! Hij herinnerde zich plotseling de
roode rozen, die hij nog steeds in zijn hand
hield. Nu legde hij ze Romana in haar arm
Ze verzette zich ernstig, maar hij keek
haar bijna smeekend aan. Tenslotte moest
zij lachen. Nu ja, het was ook niet te veel
verlangd, als zij een jongeman, dien zij van
haar jeugd af kende en in wiens ouder
lijk- huis ze jarenlang als een dochter had
verkeerd, haar op den dag van zijn pro
motie om haar gezelschap vroeg. Misschien
zou ze hem zelfs bij deze gelegenheid
nu ze weer ongedwongen met elkaar kon
den praten van haar voorgenomen plan
nen op de hoogte kunnen stellen.
Erwin beschouwde haar aarzelend zwij
gen als een toestemming., ,3inds lang was
ze niet zoo aardig tegen hem geweest. Zijn
hoopvolle verwachtingen stegen in een be
angstigend tempo.
Romana, zei hij, is er je iets aan ge
legen in een of ander rookerig café te gaan
zitten? Nee, wat? Laten we de stad ont
vluchten! Ga mee naar mijn huis, dan haal
ik mijn wagen en dan rijden we samen
ergens heen.
Maar dat duurt immers veel te lang,
protesteerde Romana.
Ik behoef slechts een stofjas over m'n
zwarte pak aan te trekken, bezwoer Er
win. In een paar minuten ben ik klaar.
Romana zag wel in, dat ze zijn dringend
verzoek ten slotte niet zou kunnen afslaan;
bovendien was ze te goedig om door een
weigering dezen voor hem zoo gelukkigen
dag te bederven.
Nu, voouit dan maar, besloot ze.
Genoeglijk converseerend legden zij den
korten weg naar het landhuis der West-
phals af. Teneinde de zaak zooveel moge
lijk te bespoedigen, stelde Romana voor
buiten te wachten tot hij den wagen-uit' de
garage zou hebben gereden. Erwin verzette
zich daar echter energiek tegen.
Je bent toch niet de eerste de beste!
Ik zal papa even op de hoogte brengen.
Professor Westphal begroette Romana
met een vragenden blik.
Je laat je weinig zien. den laatsten
tijd, kind, beklaagde hij zich. Is het
Erwin werkelijk gelukt je hierheen te slee
pen? Nu, hoe is het, jongen? Schitterend
gesjeesd?
Schitterend geslaagd! De jonge man
was een en al sprankelende levensvreugde.
Jongen, daarop drinken we gezamen
lijk een goeie flesch.
Met alle respect voor Je beroemde kel
der, papa, moet ik van dat genoegen toch
afzien. Romana schenkt me een uurtje
haar gezelschap en dat komt zoo zelden
voorJe begrijpt het dus wel, nietwaar
papa? Houden jullie elkaar zoolang gezel
schap. dan haal ik even den wagen.
Professor Westphal noodigde Romana
uit in een gemakkelijken tuinstoel onder
den grooten kastanje plaats te nemen.
Hij verloor haar bijna geen moment uit
het oog en lp 'zijn blik lag zooveel smee-
kends, dat het Romana bijna pijn deed.
Ze zocht naar een inleiding tot een of
ander onbelangwekkend, vriendelijk ge
sprek, maar ditmaal liet haar gewone on
gedwongenheid haar in de steek; zij voel
de zich zeldzaam beklemd. De oude heer
echter scheen zich met een zwijgend ver
zoek tot Romana niet tevreden te stellen.
Hij strekte plotseling zijn hand over de
tafel naar haar uit en beroerde even haar
vingers.
Maak het hem niet al te moeilijk,
lieve kind, zei hij met de deur- in huls val
lend, het zal hem zwaar treffen. Zie je
niet, dat hij als een kind zoo blij is?
Romana zette zich onwillekeurig in
postuur, maar Westphal's handdruk dwong
haar tot kalmte.
Je weet, hoe graag m'n vrouw en ik
je als onze dochter zouden hebben begroet.
Je hebt anders besloten. Ik wensch je van
harte geluk, maar het is niet gemakke
lijk.... stiefmoeder te worden....
Romana kneep haar lippen opeen. Als
alle zelfbewuste naturen was ze er van
overtuigd dat alles wel alleen te zullen
klaarspelen. Westphal bemerkte haar
verzet.
Natuurlijk moet je dat met jezelf
uitmaken en ik twijfel er niet aan of jij,
met je levenservaring zult daar wel in sla
gen. Het is een beetje egoïsme, dat mij,
ouden man, zoo doet spreken.
Nu was het de oude hartelijkheid weer,
welke Romana beheerschte. Ze streelde
even de rimpelige hand van den ouden
heer en zei zachtjes:
U hebt het altijd goed met me ge
meend, professor, maar ik weet, dat mijn
besluit goed is geweest en dat ik gelukkig
zal worden.
Dat zou me oprecht plezier doen, lieve
kind, werkelijk, daar zou ik me intens
over verheugen. Tiebruck is een prachtig
karakter en een edel mensch. Alleen de
kinderen.... Maar misschien bezit je ook
voor dergelijke problemen de noodige be
gaafdheid. Hallo, daar komt Erwin al. Doe
Tiebruck de groeten van me Romana!
Dank u, zei Romana. En dan stond
Erwin naast haar.
(Nadruk verboden). .(Wordt vervolgd).
