Bommen op Sjanghai - Installatie burgemeester van Broek op Langendijk
78ste Jaargang IEIDSIH DAGBLADTweede Blad
Kameraad Moeder
FEUILLETON
BEN PETROLEUM-DEPOT IN SJANGHAI GAAT IN VLAMMEN OP.
Tanks van de American Petroleum Co. in Sjanghai, die door
bommen getroffen zijn, in brand.
DE FEESTELIJKE INTOCHT VAN DEN NIEUWEN BURGEMEESTER VAN BROEK OP LANGENDIJK.
De groote belangstelling bij het Gemeentehuis bij aankomst van den nieuwen
burgemeester, den heeir H. Schelhaas.
HET PRINSELIJKE JACHT „PIET HEIN".
De groote salon van het jacht.
HEr BOMBARDEMENT VAN DE INTERNATIONALE CONCESSIE IN SJANGHAI.
Na de explosie der bommen voor het Cathay-hotel, waarbij zeer vele
dooden vielen. De verwoesting op straat.
HUZAREN UIT AMERSFOORT
tijdens een gevechtsoefening op het groote concours-hippique, dat te
Nijkerk gehouden werd.
Roman van
CHRISTEL BROEHL—DELHAES.
18)
Milla lag niet op bed en evenmin was er
wn spoor van een of ander ongesteldheid bij
Jaar waar te nemen; ze weigerde eenvou
dig Romana Parhoff te begroeten, al deed
Paps daarmee nog zooveel verdriet.
Japsbij de gedachte aan hem kromp
"aar hart ineen. Een onmachtige woede,
Jn echt kinderlijke jalouzie kneep haar
w keel dicht. Ze kwelde zich zelf met alle
Mogelijke waanvoorstellingen, ze bedacht,
n°e Paps nu nog slechts oogen voor zijn
weede vrouw zou hebben, ze zag, hoe hij
™ar kuste, terwijl hij vergat zijn doch-
''r als vroeger over het haar te
™eelen. Paps, die tot dusver hun had toe-
®hoord, was nu van een ander, iemand,
I 'te uit een andere wereld kwam en zich
I ;n niets met hen verbonden voelde. In
JtetsV Ja, toch: door Pap's liefde. Paps
toch van haar, als hij met haar
rouwde en terwille van zijn geluk, moest
althans probeeren aardig togen haar te
ton. Neen, zei wilde niet aardig tegen haar
Nooit, nooit, nooit! Ze had Paps'
telde eenvoudig van hen gestolen. De
?jt"ige strijd tussdhen vrouw en vrouw.
rfer in het graf was vergeten. Moeder
de kinderen gebaard en alle lasten
«tt het huwelijk en de huishouding op
tol genomen. En nu kwam die andere en
zij had slechts te oogsten. Neen, neen en
nogmaals neen, nooit zou ze haar tegemoet
komen. Camilla stopte haar vuisten in den
mond om het niet uit te schreeuwen. Ze
was ongelooflijk opgewonden. Buiten
hoorde ze het portier van de auto dicht
klappen. Vóór ze bij het raam was, had
Paps met die vreemde het huis reeds be
reikt. zoodat ze hen niet zag. Camilla vloog
naar de deur en luisterde aan een kier. De
vreemde vrouw sprak beneden in de hall.
Camilla hoorde de onbekende stem, maar
merkwaardigerwijze voelde zij die niet als
een vreemde klank binnen de harmonie
van het huis. Even ging het haar door het
hoofd, dat het toch wel interessant zou
zijn geweest haar althans even te zien,
maar onmiddellijk verwierp ze die gedach
te: Onzin! En daarop hoorde ze voetstap
pen op de trap. Camilla's hart scheen een
oogenblik stil te staan en begon toen weer
als razend te bonzen. Woede. Koppigheid.
Trots. Verzet. En dan staat Romana Par
hoff op den drempel en zij ziet er precies
zoo uit, als zij er niet zou uitzien, wanneer
Camilla haar zou moeten haten; zij zag er
uit als dat soort vrouwen, wien meisjes als
Camilla een hartstochtelijke vereering en
sympathie kunnen toedragen.
Camilla nam haar op, zooals ze daar
voor haar stond: groot, zeer slank, staal
grijze oogen, een hoog voorhoofd en daar
boven donkerbruin golvend haar. Camilla
herinnerde zich plotseling, dat zij als kind
eens een onderwijzeres had gehad, die veel
op Romana geleek; met die onderwijzeres
had ze geweldig gedweept. Maar met Ro
mana wilde ze niet dweepen, al besefte ze
dan ook onmiddellijk, dat het haar
voortaan moeilijker zou vallen in haar ver
zet te volharden. Romana nam haar Paps.
En Paps was haar toch liever dan de sym
pathiekste vrouw. Klein vrouwtje, een echt
klein vrouwtje, die Camilla. Maar zij gaf
Romana toch een hand en tegen haar wil
gingen de stem en de toon van deze vreem
de juffrouw Parhoff haar toch ter harte.
Koppig boog ze haar hoofd. Toen ze op
keek, ontmoette ze den blik van haar vader
en deze was een en ai verontwaardiging
enverdriet. O, wat deed haar dat
pijnMaar zich zoo zonder strijd over
geven? Alf bedelde reeds aan de nieuwe
hand. Als er met hem maar iemarid mee
ging naar den zandbakeen echt kind!
En Georg was een jongen. Op dien hadden
vrouwen een heel andere uitwerking. Maar
zij, Camilla, zou voet bij stuk houden. Zij
doorzag deze juffrouw Parhoff. Haar zou
ze niet vangen, zooais zij de anderen lijm
de. Het was toch alles maar stroop,
Voel je je zoo slecht, Camilla, dat je
niet mee naar beneden kunt gaan? hoorde
zij de vreemde zeggen. En Milla ant
woordde:
Nee, ik kan niet mee.
Romana keek haar even verbaasd aan
aha, had ze dat niet verwacht? en zei
daarop: Kan ik iets voor je doen? Mis
schien wil je wat aspirine of togal,
maarzij hield nog steeds Camilla's
warme, tegenstribbelende meisjeshand
vast, dat kan je vader tenslotte beter
beoordeelen dan ik.
Camilla keek niet op. Hardnekkig ble
ven haar oogen op den grond gericht.
Georg dacht: Nu slaat ze een figuur als
een kind van de bewaarschool, die het een
of ander heeft uitgehaald en dat zal ik
haar morgen eens vertellen ook. Voor Ca
milla echter was bijna het oogenblik aan
gebroken, waarop haar niet veel anders
overbleef dan de wapens neer te leggen.
Toen op het psychologisch ongunstigste
moment, achtte Tiebruck zich geroepen in
te grijpen:
Doet u toch geen moeite, juffrouw
Parhoff; kleine meisjes hebben af en toe
van die buien. Camilla gaat natuurlijk met
ons mee naar beneden. Die kuren zullen
we haar wel afleeren.
Pet was uitermate ontactisch, wat Tie
bruck daar zei, hij had een gunstige gele
genheid om te zwijgen voorbij laten gaan
Camilla beet zich zoo verwoed op de lip
pen, dat Romana, die haar nauwkeurig ga
desloeg, vreesde, dat ze het zou uitschreeu
wen en zich desnoods met handen en voe
ten zou verzetten. Tiebruck was een man
en verlangde strikte gehoorzaamheid.
Romana daarentegen was een vrouw en
haar streven was er op gericht een ver
bitterde ziel, 'n jong, verblind hart zachtjes
en zonder geweld te veroveren. Zij had al
len tijd, maar Tiebruck vernielde door zijn
heerschzucht met één slag, wat zij reeds
gewonnen had. En Camilla, op wie de on
gewone strengheid van haar vader diepen
indruk maakte, dacht in plotseling weer
oplaaiende verbittering: Aha, daar heb
je 't al! Net als Günther zei: Gehoorza
men, netjes opzitten en pootjes geven, an
ders krijg je klappen. En dat deed Paps,
liaar Paps! Terwille van een vreemde
vrouw! Zonder nog een woord te zeggen,
ging ze de kamer uit, star en stijf als een
leden pon. Tiebruck tconoe zijn neerslach
tigheid niet en evenmin liet hij blijken, hoe
diep Camilla's gedrag hem trof. Hij ver
schanste zich achter een masker van aan
geboren hoffelijkheid, dat slechts dan on
doordringbaar hard werd, als Camilla hem
aankeek of wanneer hij zich door haar ge
observeerd waande. Dit kind wilde hem zijn
laatste recht op het leven, op het geluk
eenvoudig ontnemen. Uit egoïstische mo
tieven. Terwijl zij toch eens het ouderlijk
huis zou verlaten om zelf aan de zijde van
een man, dien ze nog liever had dan haar
vaderhet geluk te zoeken. En zou hij
daarmee nu rekening moeten houden? Met
ue gril van een overspannen kind? Hij
keek naar Romana en zag. dat zij er wat
bïeek en vermoeid uitzag. Ze had aan tafel
trouwens maar weinig gegeten. Hij voelde
zich plotseling ten prooi aan een diepe
droefheid. Zijn kind lag hem na aan het
hart, maar hij had ook de vrouw, die door
haar beleedigd werd, hartstochtelijk lief.
Met al zijn krachten zou hij haar weten
te beschermen. Georg gedroeg zich ten
minste behoorlijk. Weliswaar ietwat schuw
en terughoudend, maar toch uiterst beleefd
Natuurlijk en ongedwongen was slechts Alf
Dat kind wist gelukkig nog niets van be
rekening en afwijzing; het ging uitsluitend
op zijn gevoel af en kende slechts harte
lijke toenadering of verzet. In dit geval
ging zijn hartje onbeperkt uit naar Ro
mana, in wie hij slechts een vriendelijk
en hem welgezind medemensch zag. Iets
aantrekkelij kers dan het spel tusschen Alt
en Romana had Tiebruck zelden gezien.
Camilla bemerkte deze heimelijke verruk
king van haar vader en zij ergerde er zich
te meer aan, omdat zij hierin een her
nieuwd bewijs zag van de groote plaats,
welke Romana in Tiebruck's hart innam.
iNaoruk verboden), (Wordt vervolgd).
