Ernstig spoorweg-ongeluk te Amsterdam - Klompenbeurs te Epe
78 ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
Kameraad Moeder
TE EPE WERD DE 20STE NEDERLANDSCHE KLOMPEN-
BEURS GEHOUDEN. De loco-burgemeester van Epe
wenscht den voorzitter der beurs met dit feit geluk.
DE BELGISCHE KONINGSKINDEREN - vertoeven in
Zweden, waar zij bun grootouders een bezook brengen.
Kroonprins Boudewijn en Prinses Josephine Charlotte in
het poppenhuis, waar vroeger hun moeder speelde.
EEN FOTO VAN DE ITALIAANSCHE MANOEUVRES OP SICILIë, WELKE IN
TEGENWOORDIGHEID VAN MUSSOLINI WERDEN GEHOUDEN.
Artillerie in stelling.
Roman van
0HRI6TEL BROEHLDELHAES
t)
Ja, antwoordde Tiebruck, ik heb de
kinderen en ik houd veel van ze, van hen
?lk afzonderlijk en ik geef mij zelf geheel
'n mijn zorg voor hun toekomst. Maar u
beSrijpt, juffrouw Parhoff, het blijven nu
eenmaal kinderen en zoo ontbreekt de
®eitsch, met wieh men na een vermoeien-
oen dag eens vertrouwelijk kan praten,
«en men zijn zorgen kan toevertrouwen,
°e mensch, die je een vellig plaatsje aan
een haard bereidt. Bij al hun liefde voor
®>J, leven de kinderen hun eigen leven en
cat verwijdert zioh uiteraard steeds ver-
°er van het mijne. Weldra zullen zij zelf
standig hun weg gaan en dan blijf ik al-
achter. En slechts van tijd tot tijd
™Uen zij dan nog eens mijn hand zoeken
w zich herinneren, dat ik het was, die hen
oen levensweg voor het eerst liet be
treden.
Romana schudde het hoofd.
Na alles, wat u mij tot dusver over
kinderen hebt verteld, professor, geloof
dat u de toekomst wat al te donker in
®et De kinderen schijnen zeer aan u ge-
ent Camilla zou u het liefst elk uur
den dag bij zich hebben. Georg toont
voer hetgeen u toekomt en Alf, de
woiïf moet immei's eest nog wat
Camilla is misschien al iets over het
kinderlijke heen, maar het ontbreekt haar
natuurlijk aan de noodige rijpheid om al
mijn handelingen te begrijpen. Dat maakt
me vaak verbitterd en baart me meer zorg
dan ik u zeggen kan. Juist nu ontbreekt
haar een moeder.
Romana handelde volkomen Impulsief
en zonder eenige berekening, toen ze haar
geheele lieve gezicht naar Tiebruck toe
wendde en hem het groote begriD va*
haar moederlijk hart openbaarde. Hij stak
zijn heide handen uit en zij legde de hare
erin. En Tiebruck drukte ze en zijn gan-
sche bestaan was in oproer.
U hebt sterke, dappere handen, juf
frouw Parhoff. Ik zou ze graag wat meer
willen vasthouden. Zoudt u mij dat tweede
geschenk op dezen dag ook willen toe
staan?
Ze dacht een oogenbliik na; daarop zei
ze verheugd ja.
Toen ze Romana's woning naderden,
waarvoor de groote. grijze wagen wachtte
drukte Tiebruck nog eenmaal Romana's
handen, ditmaal echter om afscheid te
nemen.
Ik heb reeds zoo vele jaren tallooze
handen gegrepen, die zich aan mij vast
klemden en op een of andere manier hulp
van mij verwachtten: u bent de eenige,
die mij als een goede kameraad de hand
heeft gegeven. Dat doet goed, juffrouw
Parhoff, ach, dat doet zoo goed.
Hij slaakte een diepen zucht. Zijn smal,
bleek gelaat leek plotseling jonger, leven
diger. het werd donkerder door een ge
zonden blos en zijn oogen hadden een die
pen, warmen glans.
Ik dank u, julfrouw Parhoff. Een
plotselinge ingeving volgend, boog hij zich
over haar hand, welke hij tevoren slechts
kameraadschappelijk had gedrukt, want
zij behoorde niet slechts tot de flinke men-
schen, maar ook tot de knappe vrouwen
Met lichten tred, bijna zwevend, beklom
Romana de trappen van het huis, waarin
haar woning lag. Het liefst zou ze stil voor
zich heen hebben gezongen, maar het
nachtelijk uur weerhield haar daarvan.
Gerold Tiebruckzong nochtans een
stem in haar hart, groote, veel bewon
derde Gerold Tiebruck, jij eenzame
Tiebruck wachtte in zijn wagen tot bo
ven op de tweede étage van het donkere
huis een gedempt licht opvlamde. Daama
zei hij, zijn zeldzame opgewondenheid
slechts met moeite onderdrukkend:
Vooruit maar, Möller!
En het volgende oogenbliik verdween de
wagen gerulschloos in de fiuweelen duis
ternis van den nacht.
Tiebruck opende de huisdeur en betrad
de hall van zijn woning. Toen hij den scha
kelaar van het electrisch licht had omge
draaid, ontwaarde hij tot zijn schrik rijn
dochter Camilla, die rich in een fauteuil
had genesteld en sliep. Zij had een ge
watteerde kimono om zich heen geslagen,
waaronder ze waarschijnlijk alleen een
pyama droeg. Wat was er gebeurd? Had
hét kind misschien op hem gewacht? Maar
dat zou dan toch, bij alle liefde, die zij
voor haar vader koesterde, voor het eerst
zijn geweest. Of zou haar jalouzie haar
misschien hebben doen vermoeden, wat
hem dezen avond was overkomen? Om
's_ hemels wil, hoe kon hij zich aan derge
lijke dwaze gedachten overgeven? Maar
als er iets bijzonders gebeurd was, zou
Camilla hem toch stellig bij de Westphals
hebben opgebeld. Ergo moest ze dus wel op
hem gewacht hebben.
Tiebruck bukte zich, schoof zijn beide
armen onder den lichten last en tilde
haar op om haar naar haar slaapkamer te
dragen. Op dit oogenblik ontwaakte Ca
milla echter. Met haar slaapdronken
oogen was zij dicht bij die van haar vader,
maar de dwingende invloed van den zoo
plotseling onderbroken slaap verzette zich
nog tegen de traag terugkeerende, schrik
aanjagende herinnering.
Paps Ze wist zich nog steeds niet
geheel te oriënteeren.
Milla, hoe kom je in de hall? vroeg
Tiebruck verwijtend.
Toen was zij plotseling klaar wakker.
Paps, Org is niet op zijn kamer.
Wat zeg je? Dat was een boodschap,
die hem totaal verraste. Je moet je ver
gissen!
Nee, nee, protesteerde ze heftig, Ik
had me al uitgekleed, toen ik nog even
naar het raam ging het was zulk heer
lijk weer buiten en toen zag ik Org
stilletjes door den tuin sluipen en de
straat opgaan. Het volgende oogenblik was
hij verdwenen. Ik vloog naar zijn kamer,
maar die was afgesloten en toen ben lk
over het balcon door zijn open ramen ge
klommen en net als ik dacht: hij was
er niet!
Tiebruck stond een oogenblik star van
schrik. Zijn jongen, zijn flinke, gezonde
jongen liep 's nachts heimelijk uit huis,
wie wist waarheen. Org, dat kind nog, voor
kort zelfs nog een vertrouwelijk kind. Voor
Tiebruck's geestesoog doemden allerlei
schrikbeelden op, maar hij verdrong ze en
trachtte zichzelf gerust te stellen.
Waarom heb je me niet bij de West
phals opgebeld? vroeg hij.
Camilla knipoogde en haalde haar
schouders op. Ja, m'a hemel, je wij toch
ook niet direct klikken, niet? Het kon
immers best zijn, dat Org binnen een
uurtje weer terug was. Waarom zou ik je
daar dan storen en je misschien noodeloos
ongerust maken? In ieder geval echter
wilde ik op Org wachten en daarbij ben ik
zeker in slaap gevallen.
Nou, zie je wel, zei Tiebruck, mis
schien ligt hij dan al lang weer in zijn bed,
heeft hij alleen een brief naar de bus ge
bracht, of zoo iets.
Nee, Paps, dat kan niet. Dan zou hij
me hier gezien en gewekt hebben. Denk je
dat hij mij hier zou hebben laten liggen,
zoodat ik het jou moest vertellen? Daarom
wilde hij natuurlijk ook zoo graag, dat je
vanavond uitging en jij bent er Ingeloo-
pen. Prompt!
Wederom die toon, welke Tiebruck het
voorhoofd deed fronsen en dien hij zich
niet liet welgevallen.
Ik heb je al eens meer gezegd, MiHa,
dat ik mijn doen en laten alleen bepaal.
Ze begon plotseling zenuwachtig te
snikken.
Dat kamt ervan, als je ons zooveel al
leen laat,Iedereen kan hier doen wat
hij wil; niemand kijkt hem op zijn vingers.
Je zou hier gewoon slecht kunnen worden,
als je dat wilde en later zou Jij je er dan
over verwonderen en niets begrijpen. Mis
schien gaat het met Org ook wel zoo en jij
hebt er nog niet eens een flauw vermoe
den van.
Tegen zijn zin en ondanks den ernst
van de situatie moest Tiebruck lachen.
Kind, weet je eigenlijk al wel wat men
..slecht" noemt? En begrijp je dan niet,
dat lk nooit zou kunnen aannemen, dat
mijn kind, miin meisje ooit .slecht" zou
kunnen worden?
(Nadruk veüjoden). (Wordt vervolgd).
BRAM» IN EEN ÜElf WERKPLAATSEN VAN DE SPOORWEGEN TE AMERS
FOORT. Een koelwagen werd totaal verwoest, terwijl ook een groot deel van het
dak verbrandde. De uitgebrande koelwagen.
ma
KAFFER-KRALEN IN HET DRENTSCUE LANDSCHAP* Het zijn stroomijten,
welke in Drente den vorm. hebben van
een negerhut-
SPOORWEGONGELUK OP HET STATION TE AMSTEK-
DAM. Een electrische trein botste, door het weigerei
der remmen, op een stoomtrein. Een foto van de ravapp
