De Europeesche roeikampioenschappen - Felle brand te Amsterdam
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
78sfe Jaargang
FEUILLETON
Kameraad Moeder
DE JAMBOREE 1937 IS TEN EINDE. Een laatste groet van do vertrekkende
Amerikanen. met Hollandsche klompen, anders zouden zij niet in Holland
zijn geweest.
DE NIEUWSTE AMERIKA.VNSCHE TANK DE HEKKEN VAN DE JAMBOREE TE VOGELENZANG, waar kort geleden nog
welke een snelheid van 100 k.m. per uur duizenden door naar binnen stroomden, zijn gesloten, en eenzaam als voorheen ligt
kan bereiken. De bewapening bestaat uit 2
machinegeweren en een klein snelvuurkanon "e^ Sr0°te terrein weer daar
FELLE BRAND IN DE DRUKKERIJ EN MAGAZIJNEN VAN A. J. NUSS
V., IN DE FALCKSTRAAT TE AMSTERDAM. OVERZICHT TIJDENS
HET BLU SS CHI N G SWERK
OOGST IN DE W1ER1NGERMEER. Doordat de maand Juli zeer weinig zonnig" was, begon het maaien der duizenden h.a.
graan later dan gewoonlijk. Nu het eindelijk rijp is geworden, wordt met man en macht gewerkt. Een viertal groote zelfbinders door,
tractors getrokken, aan het werk.
Roman van
CHRISTEL BROEHLDELHAES
J)
Westphal! Aha. TiebruckWat,
afzeggen wegens drukke bezigheden? Dat
accepteer ik niet! Je moet toch ook eens
wat voor je eigen menschen doen, niet al-
f'Jd alleen voor anderen. Kom toch! Wat.
touw? Maar die is toch officieel voorbij.
En hoe je er innerlijk over denkt, gaat
wemand iets aan. Rouw draagt een
tensch niet voor zich uit als een schild,
waarmee men alles excuseert. Daar loop je
Jfch niet mee te koop! Als je geen andere
verontschuldiging hebt.
°P dit oogenblik klonk de krachtige,
®aar door en door bezielende toon van
een muziekinstrument in de hoorschelp
j.an Tiebruck's oor. Het was, alsof iemand
een snaar in zijn ziel had aangeroerd en
nu rilde en golfde het geluid nog na, af
wisselend zwakker en weer luider wordend.
rt Dat is dus afgesproken, hoorde hij
n bejaarden professor in de microfoon
«ggen, je komt dus! We hebben tot nu
r* maar wat geboomd en zijn juist met
net muzikale gedeelte van den avond be
tonnen Je hebt dus niets verzuimd.
bn bij elke kleine pauze in het gesprek,
„aoemhallng voor elk woord, hoorde Tie-
v.» den trillenden, krachtigen klank
,an vreemde snaren.
Wat is dat? vroeg hjj belangstellend.
De ander begreep hem niet direct. Tie
bruck moest zich wat duidelijker uitdruk
ken. O. die muziek? Een harp! Ja, een
zeldzaam instrument geworden, maar bui
tengewoon mooi. Juffrouw Parhoff was er
een virtuoos op. Men verwachtte hem dus.
Hij moest z'n auto en zijn voeten nemen en
komen.
Parhoff?! Dien naam had hij toch al
eens meer gehoord. Maar waar? Tiebruck
kwam niet op het idee aan het milieu van
zijn dagelijkschen werkkring te denken;
hij meende den naam in zijn herinnering
aan andere gasten van vroegere muziek
avonden te moeten zoeken, maar merk
waardigerwijze kon hij hem niet thuis
brengen, ofschoon hij hem stellig bekend
voorkwam. Parhoff! Enfin, hij zou ten
slotte nog vroeg genoeg ervaren, waar hij
die dame meer ontmoet had,
Camilla maakte een eind aan zijn over
peinzingen. Pruilend, zelfs iets gevaar
lijker dan pruilend kionk haar stem. Dom,
kind. Hij was immers al lang niet meer
boos. Met een teeder gebaar nam hij haar
hoofd tusschen zijn handen, zijn slanke
vingers begravend onder het haar over
haar ooren.
Zoo. en nu ben je Pap's verstandige
meisje, ja? Morgenavond blijf ik dan weer
eens bij jullie.
Fijn, vader, riep Georg uit zijn hoek,
ik had je allang iets willen vragen.
Wat dan, mijn jongen?
Ach, over beroepskwesties en zoo
Ik zal je smoking klaar leggen, Paps,
zei Camilla en haastig verliet zij de kamer.
Wij praten morgen wel eens over een
en ander, wendde Tiebruck zich tot zijn
zoon. Wel te rusten, Georg, ga niet te
laat naar bed!
Georg sprong op en vergezelde zijn vader
tot de deur. Tiebruck legde zijn vingers op
den gebogen arm van den jongen; zoo lie
pen ze naast elkaar, ernstig als collega's.
Een half uur later maakte Tiebruck zijn
entrée in den huize Westphal. In de met
smaak ingerichte vertrekken was wederom
een kleine kring van prominente figuren
bijeen. Onder hen bevond zich een jonge
dramaturg, wiens waardevolle werken in
de tooneelwereld grooten opgang maakten
en een beroemde zangeres, die den avond
opluisterde;' er waren bekende mannen,
zoowel uit het geestelijk leven als uit de
flnancieele- en zakenwereld en in het ge
heel had Tiebruck wel bijna dertig men
schen te begroeten. Tot hen behoorde
eveneens Romana Parhoff. Professor West
phal stelde haar voor met de aardige op
merking, dat dit de jonge dame was, die
den beroemden docent met haar muziek
reeds door den draad van de telefoon had
weten te boeien. Romana glimlachte
slechts even, maar deze glimlach wekte
bij Tiebruck direct herinneringen op aan
een voorstelling, welke hij zich als jongen
van de madonna had gemaakt. Van aïïe
vrouwen, die hij hier en daar .in gezel
schap of op festiviteiten had ontmoet,
nam zij een dergelijk compliment het aar
digst op; zij schonk noch hem, noch West
phal een koketten of een schelmsohen blik,
zij glimlachte slechts en beroerde daardoor
in een hart, dat haar tot dusver vreemd
was geweest, den wortel van een verwelkten
bloesem. Tiebruck haastte zich Romana
eenige ophelderingen te geven met betrek
king tot- het kleine voorval, waarop West-
phal's opmerking sloeg. Intusschen werd
deze laatste eiders verlangd een gast
heer heeft nu eenmaal zijn plichten en
Tiebruck en Romana bleven alleen. Hij
leidde het gesprek onmiddellijk in met de
opmerking, dat haar naam hem bekend
voorkwam.
Als ik u daarbij behulpzaam kan zijn,
antwoordde ze, dan wil ik dat graag
doen. Men mag nu eenmaal niet verlan
gen, dat een beroemd man al zijn assis
tenten bij name kent.
Bent u bij mij in de kliniek? vroeg
Tiebruck, oprecht verbaasd. Ik heb u
nooit gezien.
Röntgenassistente van dr. Möldervan!
Ik had zelf medicus willen worden, kin
derarts. Het was helaas onbetaalbaar zoo'n
langdurige studie
Zij aarzelde even, alsof het haar moeite
kostte een pijnlijk moment uit haar her
innering te overwinnen. Daarna vervolgde
zijMaar ik ben zoo ook tevreden.
Kunt u 's avonds naar huis gaan?
vroeg Tiebruck. Wonen uw ouders hier?
Neen, ik ben alleen. Zij zweeg na deze
korte mededeeling. Tiebruck zocht tever
geefs naar een paar woorden van troost,
maar ze vond die zelf reeds en vervolgde:
Zoo heel erg is het niet, ik heb zooveel
liefhebberijen, vóór alles: mijn geliefde
muziek. Minstens twee dagen per week
word ik hier of daar geïnviteerd en ge
woonlijk is het net zoo gezellig en onder
houdend als hier bij de Westphals.
U bent zeker wel zeer bevriend met de
familie?
Mevrouw Westphal was een vriendin
van mijn overleden moeder.
Ik betreur het ten zeerste, dat ik te
laat kwam, keerde Tiebruck op een vorig
thema terug. Ik zou u graag harp heb
ben hooren spelen.
Ik wil graag nog eens spelen, als u
daar prijs op stelt.
Ze zei het zonder een spoor van koket
terie, zoo, alsof ze iets schonk en toch geen
rechten gaf.
Alleen voor mij? Dat is bijzonder
vriendelijk van u, juffrouw Parhoff.
Zij wilde nog iets antwoorden, maar op
dit oogenblik trad een jongmensch op hen
toe met de typische bewegingen van
iemand, die zich overal en onder alle om
standigheden zeker waant van zijn zaak:
Erwin Westphal, de jongste zoon van den
heer des huizes, een nakomertje onder de
kinderen Westphal en daarom reeds van
zijn jeugd af voorgetrokken en verwend.
Hij was ongetwijfeld de best gekleede man
van het gezelschap en gold algemeen als
een aangenaam causeur, een vlotte danser
en een getraind sportbeoefenaar. Erwin
Westphal dus trad op Romana toe, maakte
een lichte buiging, zoowei voor haar als
voor Tiebruck, die hem noodgedwongen
een hand moest geven, en zijn toon was
onweerstaanbaar, toen hij zei:
Het spijt me ontzettend, professor,
juffrouw Parhoff te moeten ontvoeren,
maar ze heeft me al sinds lang een dans
beloofd, wanneer de gelegenheid zich daar
toe zou voordoen. Nu is die gelegenheid er
en voila, hierbij keek hij het tweetal zege
vierend aan, nu eisch ik mijn recht op!
Romana schudde lachend het hoofd en
antwoordde: Die belofte moet ik dan al
heel lang geleden hebben gegeven, want ik
kan me er met den besten wil niets meer
van herinneren.
Ik durf er oo zweren, dat het zoo is,
zei Erwin kwasi-plechtig, ik kan je m'n
notitieboekje laten zien, waarin je belofte
met dag en uur staat opgeteekend.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
DE EUROPEESCHE ROEIKAMPIOEN
SCHAPPEN op de Boschbaa.n te Amster
dam. De achten: v.l.n.r. Duitschland, Dene
marken, Holland, Tsjecho-Slnwakiip
