De Kaagweek begonnen - Omgewaaide boomen te Vaassen
I8sie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
BUITEN HAAR KRINGEN
FEUILLETON
11 KT 31 OKI'MENT dat op het graf van Christoffel
Pulmann, nabij het Paleis Soestdijk op 27 Juli a.s-
onthuld zal worden.
HET BEZOEK VAN HET ENGELSCHE KONINGSPAAR AAN
WALES. In Caernarvon Castle tijdens
een zanghulde.
HE INDISCHE PADVINDERS - be
zochten de kaasmarkt te Alkmaar.
De Edammertjes vielen erg in den
smaak'
JEAN NETTE MACDONALD op de huwe
lijksreis. Gene en Jeannette Raymond getooid
met bloemen bij aankomst in Honolulu.
Door HERMAN ANTONSEN.
11)
„Vind je het mooi?" vroeg ze. „Ik vind
net om te lachen."
..Eerder om van te schrikken," zei hij.
Over drie paneelen strekte zich een groo-
te inktvisch met zijn grijparmen uit en al
was de teekening niet al te zuiver, de kleu
ren trokken fel de aandacht.
„Het is niet voor een kinderkamer,"
lachte ze. „De menschen houden nu een
maal van bizarre dingen. Tenminste, dat
hoop ik. Heelemaal zeker ben ik er nog
niet van."
„Laat me nog eens wat anders van je
zien."
Tegen den muur stonden nog drie half
afgewerkte stukken. Ze liet ze hem zien en
hij bekeek ze aandachtig.
„Heusch, ik denk, dat je echt talent
hebt," zei hij.
Ze kreeg een kleur van genoegen.
„Meen je dat?"
"Dat weet je zelf ook wel. Ik denk, dat
w hewijs ligt in het al of niet ver
koopen. En je verkoopt ze immers, niet
waar?"
a„ïïtbloos<ie ze echt van verlegenheid. Ze
aan dat scherm van Lucille, het
eemge, dat ze verkocht had.
n.';;egenwoordiS verkoopen de meeste ar-
zo°. goed als niets," ontweek ze.
■Maar je hebt toch al verkocht. AJs de
tijden beter worden, zul je wel meer van de
hand kunnen doen.Wat 'n aardig ate
lier heb je hier."
„Ja, ik ben er dol op,"
Hij liep naar het venster en keek naar
buiten. Dan kwam hij naar haar toe.
„Vraag me nu eens, hoe ik die zaak van
Woodwring aan het behandelen ben," zei
hij vroolijk.
„Ik wil er graag alles van weten," ant
woordde ze glimlachend.
„Terry Converseje staat tegenover
een Kapitalist!"
„Hm!" trachtte ze gewichtig te doen.
„Hoorde je dan geen gouden ketting op je
vest te dragen, en moest je dan geen rood
gezicht hebben en een dikken buik, zooals
dat bij een echten'kapitalist past?"
Ze schetste vluchtig een portret van oom
Peter.
„Echt 'n klein meisje uit een plattelands
stadje!" zuchtte hij. „Dat type is uit de
mode. De moderne kapitalist is jong, knap,
heeft grijze oogen en bruin haar, draagt
een fonkelnieuw flanellen pakde uit-
verkoopen in Augustus zijn verrukkelijk,
Terry! Werkelijk, hij lijkt wel wat op mij!"
„Dat wist ik niet," zei ze en haar stem
klonk eerbiedig, maar haar oogen fonkel
den van pret.
„Kijk eens, toen u me voor het eerst
leerde kermen, miss Converse," zei hij
plechtig en hoogdravend, „toen was ik een
onbeteekenende klerk, die vijf en dertig
dollar per week verdiende. Maar vandaag
ziet u voor u een jongmensch, die negentig
dollar per week toucheert en die, als hij
het proces Woodwring wint, compagnon
zal worden op een inkemen van twaalfdui
zend per jaar."
„Ongeloofelijk!" zei ze. Ze veinsde haar
opgetogenheid schitterend. Niemand zou
gezegd hebben, dat zij per week meer in
komen had, dan hij nu per jaar.
„Ik wist wel. dat je verwonderd zou
staan," zei hij. „Zie je, Terry," zei hij, zich
in een gemakkelijken stoel zettend. „Ik
was zoo ongeveer tot de overtuiging geko
men, dat alles in het leven louter geluk
was. Ik bedoeldoordat ik verliefd ben
op Therese Tarpeton, ben ik over heel wat
dingen aan het nadenken geslagen."
.Liefde, zegt men, veroorzaakt verhoogde
verstandsinspanning," zei ze.
„Houd me nu niet voor den gek, Terry,"
zei hij smeekend. „Ik dachtoch, je be
grijpt me wel."
„Toch niet. Je had het daareven over
geluk."
Niemand zou gezegd hebben, dat ze de
grootste moeite had haar verontwaardiging
te betoomen. Hij was immers weer bezig
in haai- tegenwoordigheid over zijn hope-
looze liefde in verband met zijn carrière
een langdradig betoog te houden.
„Ik vond, dat de mannen, die haar leeer-
den kennen. Juist daardoor al gelukkig wa
ren. Omdat ze rijke ouders hadden, kwa
men ze met haar in relatie. Ik begon te
gelooven. dat werken er niet veel aan toe
deed. Geld was het eenige, dat meetelde.
De Conaways hadden hun praktijk ook ge-
erfd. Bijna iedereen, die nog geen dertig
was, en toch iets bezat, had het geërfd. En
nu ben ik gaan inzien, dat een man, die
iets weet aan te pakken en vol te houden,
zelf zijn geluk bewerkt. Ik heb me op dat
proces geworpen, TerryDat is geen
gelukdat is werken
„Ik hoop. dat je gelijk hebt," zei ze.
„Natuurlijk heb ik gelijk. Ik wil er om
verwedden, wat je maar wilt, dat jij binnen
enkele weken. zeg maandenje
schermen zult kunnen verkoopen 1"
„Ik hoor de klanten de trap al op ko
men," lachte ze spottend.
„Je zult ze hooren komen!" zei hij vol
vertrouwen. „Waar zullen we dineeren?"
„Waar je wilt," antwoordde ze.
„Je bent nog nooit in een nachtclub ge
weest, wel?"
Ze hield zich nog net op tijd in. Een
ploeterende jonge artiste, zonder kennissen
in New-York, kon zich een dergelijke weel
de immers niet veroorloven?"
„Neen," zei ze.
„Heb je zin om er eens naar toe te
gaan?"
„Je moet niet zoo verkwistend worden,"
stribbelde ze tegen. „Kapitalisten vergooien
hun geld niet."
„Geld, dat in jouw gezelschap besteed
wordt, is nooit vergooid," zei hij. „Zullen
we naar Claywood gaan? Ik heb zin om te
dansen."
„Ja, dat zou wel leuk zijn."
Ze wilde niet, dat hij een taxi nam en ze
gingen met een bus, stapten bij de Twee
en veertigste straat uit en wandelden ver
der. Claywood was een der nieuwste snuf
jes van Broadway. Een orkest speelde den
laatsten Schlager bij hun binnenkomst.
Een ober nam Redding met een enkelen
blik op, keek dan naar Terry en bracht hen
dan met zachten drang naar een tafeltje.
Het was er stikvol, ondanks het zomer
seizoen. De dansvloer was dicht bezet en
het publiek was zoo gevarieerd, dat Terry
haar oogen uitkeek. Gelukkig was er geen
enkele bekende bij.
De keliner bracht een menu. Terry was in
genomen met Redding's manier van bestel
len, toen ze hem gezegd had, Jat zij 't aan
hem overliet. Ze had een hekel aan man
nen, die niet wisten, wat ze nemen moes
ten en den keliner om raad vroegen. En
wat hij bestelde, was volkomen naar haar
smaak.
„Zullen we dansen?" vroeg hij, toen hij
klaar was met bestellen.
Dansen was in die drukte bijna onmoge
lijk, maar Redding wist haar zoo te lelden,
als ze nog nooit ondervonden had en al
kwamen ze dan ook langzaam vooruit,
geen enkelen keer ondervonden ze eenigen
hinder van de anderen.
Hij bracht haar aan hun tafeltje terug,
vlak voordat het voorgerecht werd opge
diend.
„Ik vind het gewoonweg heerlijk," zei Hij.
„Is dit nu kapitalistenon-tspanning?"
vroeg ze.
„Dit is de manier van dezen kapitalist,"
grinnikte hij. „Wat vind je van het New-
Yorksche nachtleven, Terry?1'
„Geweldig," antwoordde ze.
Ze bleven tot het begin van de tweede
voorstelling.
„Ik heb er nu wel genoeg van," zei hij.
„Hoe denk jij er over, Terry?"
Ze hadden verscheidene malen gedanst
en Terry, die van Long Island was komen
rijden, was echt moe.
„Kapitalisten moeten vroeg opstaan, om
in de vroegte de eerste wormen te kunnen
vangen," zei ze. „Ik heb er ook genoeg
van."
Ditmaal was ze er niet tegen, dat hij een
taxi nam, omdat ze ook nog naar haar
eigen huis terug moest, nadat hij haar aan
het atelier gebracht had. Tijdens den rit
bleef ze zoo ver mogelijk van hem af zit
ten, om hem geen aanleiding te geven tot
te groote hartelijkheid. Maar hij deed er
zelfs geen poging toe. Voor haar atelier
stuurde hij de taxi weg.
(Nadruk verboden), .(Wordt vervolgd).
DE VOORLOOPIGE HERSTELWERKZAAMHEDEN - aan BIJ HET KASTEEL „CAN NENBl KG" BIJ VA ASSEN
de Groote Kerk te Alkmaar. De eerste stutbalk wordt aange- werden door het noodweer van Donderdag in een laan
bracht onder den gebroken steunbeer. 15 boomen tegelijk ontworteld.
DE EERSTE DAG VAN DE KAAGWEEK. Verkeersopstopping. De regenbogen-een-
manswedstrijd. Bij het ronden der boeien, raakten de zeilers in een kluwen.
