De hertog van Cavadonga gehuwd -/ Dameskampioenschap golf
78ste Jaargang LE1DSCH DAGBLAD Tweede BW
BUITEN HAAR KRINGEN
FEUILLETON
Door HERMAN ANTONSEN.
8)
Natuurlijk waxen de kantoren zeker
nu het zomer was om vijf uur gesloten.
Toch belde Terry van uit haar eigen kamer
het kantoor van Conaway en Conaway op
en kwam tot de bevinding, dat Jack er nog
was.
„Ik had je bijna opgegeven", zei hij.
„Ik dacht, dat je liever niet had, dat ik
opbelde", plaagde ze hem.
„Dat had ik ook niet'antwoordde hij,
„Maar er zijn nu eenmaal van die dingen
waar we op hopen, al weten we, dat ze
slecht voor ons zijn. Ga je met me dinee-
ren?"
„Ieder voor zich?" Ze zag bijna, hoe 'n
leelijk gezicht hij trok.
„Ik vroeg je met mij te dineeren", her
haalde hij stroef.
„En ik herhaal, dat ik graag wil, als we
ïedei voor ons zelf
„Terry.... je maakt, dat ik me zoo ba
naal ga voelen!"
„Ik zie niet in, waarom. Ik moet toch wel
graag met je meegaan, is het zoo niet?" zei
ze gedurfd.
„Met een man, die niet eens je diner be
talen kan!" zei hij smalend.
..Als ik iemand noodlg had, om voor mijn
eten te betalen, zou ik er misschien wel een
kunnen vinden", zei ze.
Hij gaf toe, zonder verder tegen te strib
belen.
„Mag ik je komen afhalen?"
„Ik zal je wel ergens ontmoeten."
„Mag ik nog altijd niet weten, waar Je
ergens woont?"
„Nog niet", antwoordde ze.
„Waar ontmoeten we elkaar dan?"
Ze moest tante Martha naar den trein
brengen. Tante Martha stond er altijd op,
minstens een kwartier te voren in haar
coupé te zitten en tien minuten voor het
vertrekuur degenen, die haar wegbrachten,
den wagon uit te sturen, uit angst, dat ze
per ongeluk meegenomen zouden worden
met den trein.
„Om zeven uur. Voor het Centraalsta
tion", zei ze tegen hem.
Ze hoorde hem lachen.
„Dat ls een eigenaardige plaats
„Stel een betere voor", viel ze hem in de
rede.
„Ik weet er geen", gaf hij lachend toe.
Terry bracht haar tante in haar coupé,
wachtte, tot de trein wegreed en begaf zich
dan naar het informatieloket. Ze wilde
niet, dat hij haar met haar tante zou zien.
Tante Martha met haar kamenier en haar
rijke kleedij moest wel de verwondering
van iederen jongen man opwekken. Daar
om had ze wat later afgesproken en moest
een kwartier wachten.
Ze keek rond over het tafereel, dat het
station haar bood. Over het geheel hing,
evenals in Coney Island, een vrij burger
lijke sfeer. De meesten van die menschen
moesten op de dubbeltjes passen. Voor
velen was een treinreis een buitengewoon
avontuur
Hij kwam met veerkrachtigen stap naar
haar toe. Hij droeg weer hetzelfde blauwe
pak en de bruine schoenen van den vofh
gen avond; zijn slappe boord was niet
tegenstaande de hitte, smetteloos en
keurig.
„Wat een zeldzame preciesheid! Zoo
mooi op tijd!" zei hij lachend.
De hand, die hij haar reikte, was koel
en sterk. Ze had een hekel aan warme,
klamme handen.
„Jij toch ook!"
„Waar zullen we gaan eten?"
„Waar je wilt", antwoordde zij.
„Ergens moeten we toch heen. Zullen we
het dan maar deftig doen en op een van de
Avenue's een plekje zoeken?"
„Dat lijkt me verrukkelijk", zei ze. Ze
wandelden naar de Vijfde Avenue en gin
gen het uiterst nette Chain-restaurant
binnen. Daar deden ze hun bestelling en
hij keek haar glimlachend aan.
„Ik had zoo gedacht, dat je me niet meer
zoudt opbellen", zei hij.
„En?"
„Ik ben blij, dat je het wèl gedaan hebt",
zei hij.
„Ik ook", zei ze. „En ben je niet bang,
dat je je diepe genegenheid voor miss Tar-
peton zult kwijtraken?"
Hij schudde het hoofd. „Dat is nou
heelemaal geen gezegde voor jou, Terry."
„Geen gezegde voor mij. Wat weet je
eigenlijk van me af?"
„Genoeg, om te weten, dat je niet den
spot zoudt drijven met iets, wat je vertrou
welijk meegedeeld is. En dat je niet van
zins bent. met mij te flirten."
„Deed ik dat dan?"
„Hoe wou je het anders noemen?"
Zijn onverstoorbaar goede humeur, zijn
zelfbeheersching ontwapenden haar.
„Ik zou het ook precies zoo noemen",
lachte ze. „En jij moet heelemaal niets van
flirten hebben, wel?"
„Niet met jou, Terry."
„Zou het heelemaal buiten mijn type
vallen, als ik vraag waarom?" wilde ze
weten. „Op slot van zaken zou ik me toch,
zonder al te ijdel te zijn, wel kunnen ver
beelden, dat een jonge man een beetje
flirten met mij niet onaardig vond."
„Het zou heelemaal niet onprettig zijn,
Terry", gaf hij toe. .Alleenzeg Terry,
ik kan me eigenlijk geen vreemder kennis
making voorstellen, dan de onze. Ik had
r.ooit kunnen denken, dat me zooiets zou
overkomen."
„Omdat we nooit vormelijk aan elkaar
voorgesteld zijn soms?" vroeg ze ondeu
gend.
„Och Terry, wees nou niet dwaas! Het is,
omdat ik je nergens mee heen kan nemen.
Niets voor je doen kan. Ik zou niet graag
flirten met een meisje, als ik niet eens haar
diner kon betalen. Het zou zoogoed
koop zijn. Maarik mag je nu eenmaal
zoo vreeselijk graag lijden, Terry!"
„Dank je Jack", zei ze, „bederf dat ge
zegde nou niet, door eraan toe te voegen,
dat je zoo doodelijk verliefd bent op die
Therese Tarpeton, dat je me niets anders
dan vriendschap kunt aanbieden."
Hij kreeg een kleur en keek verlegen
voor zich.
„Toe, Terry!! Maak nou geen grooter
dwaas van me, dan ik al ben. Dat was een
geheimpje.
„En we zullen het er nooit meer over
hebben", zei ze vlug. „Zullen we naar een
bioscoop gaan, als we gegeten hebben?"
„Heel graag", zei hij. „Zeg, waar ergens
buiten zat je wel?"
„Op Long Island" antwoordde ze. „Op
bezoek."
„Dat lijjet me fijn", vond hij, „met zulk
weer als dit, moest je zooveel je maar kunt
de stad uitgaan. Misschien dat ik morgen
of overmorgen eens naar Southamp
ton ga."
„Heusch?" vroeg ze, trachtend haar stem
gewoon te houden. Hij knikte.
„Ralph Conaway, onze jongste firmant,
heeft daar een cliënt wonen. Hij voert een
bespottelijk octrooiproces tegen de United
Spoke and Wheel Company. Dat is te zeg
gen, iedereen op kantoor vindt het bespot
telijk, behalve ik. Die cliënt, 'n zekere
mijnheer Woodwring, is een belangrijke
klant en ze hebben hem zijn zin gegeven,
om hem niet tegen het hoofd te stooten.
Maar ik heb de stukken allemaal bestu
deerd en wekenlang in de wetten zitten
snuffelen we zijn ook octrooibezorgers
en ik heb tenslotte Ralph Conaway er
van kunnen overtuigen, dat onze cliënt wel
eens gelijk kon hebben. En nu mag ik naar
hem toe, om de zaak met hem te bepra
ten."
„Vind je het erg belangrijk?"
„Of het belangrijk voor me is? Geen van
de Conaway's kan de stukken in orde ma
ken. Ik mag dan de zaak niet zelf op eigen
naam behandelen, maar toch is het heel
belangrijk voor me, Terry. Ik heb vandaag
nog een lang gesprek met Ralph Conaway
gehad."
Ze keek aandachtig naar het vleesch op
haar bord.
„Mischien kon je er wel genoeg mee ver
dienen, om miss Tarpeton te trouwen."
Hij lachte. „Ik zou hoogstens honderd
dollar opslag krijgen. Dat is alles. Maar ik
zou dan tenminste in staat zijn, jou te di
neeren te vragen."
„Mogelijk zie je miss Tarpeton in
Southampton", opperde ze.
Hij boog zich naar haar toe.
(Nadruk verboden). .(Wordt vervolgd).
HET CHINEESCH-J.VP VNSt'HE CONFLICT. Een zwaargewa
pende Chineesche soldaat voor een poort in den muur
rondom Peking.
TWEE „TOTEMPALEN" voor het, Jam
boree-terrein te Vogelenzang, vervaardigd
door een padvinder. De 800 k.g.
wegende palen.
EEN MODERNE 1I0ED met bijzondere
bescherming van. het gezicht tegen de zon,
te Londen getoond.
HET HUWELIJK VAN DEN HERTOG VAN CAVADONGA,
de oudste zoon van ex-koning Alfons, met Senorita Maria
Rogafort Altuzerra Vededo. Bruid en bruidegom.
INTERNATIONAAL - da-
meskampioeiischap golf van
Nederland te Hilversum.
Miss Stroyen aan slag.
DE CELLULAIRE GEVANGENIS in ,,de Hout" te Alkmaar, die
.10 jaar. gesloten is geweest, wordt weer in gebruik genomen, daar in
andere gevangenissen plaats te kort is. De ingang wordt nagezien.
HET STUDENTENJvAM 1' \eyr; ininis.v hristelijke Studen
tenvereniging op de Aschko i.i' i reine» te Niinspet-t Sportappèl. Na
den maaltijd komen de deel '.ster-snp eerste signaal aangesneld
