De eerste voortrekkers op het Jamboree-terrein - Huldiging Raichenbach
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
BUITEN HAAR KRINGEN
78ste Jaargang
FEUILLETON
EEN 'AANTAL ZUIDAFRIKAANSCHE ONDERWIJZERESSEN EN ONDERWIJZERS
bracht een bezoek aan scholen in de Wieringermeer. De welkomstgroet op een der borden
„Welkom oude familiestam in dit nieuwe Oranjeland."
NA AFLOOP VAN DE LAATSTE PARTIJ IN DEN WEDSTRIJD SPRINGER—RAICHENBACH heeft het Haag-
sche uitvoerend comité den wereldkampioen dammen Raichenbach en onzen landgenoot Springer gehuldigd. De
heer Paul Bechet, secretaris van do Fransche legatie hangt Raidhenbach een krans om. Rechts Springer. Naast Rai
chenbach do Haagsche wethouder van Onderwijs prof. v. d. Bilt.
DE INTERNATIONALE TENNISKAMPIOENSCHAPPEN -
te Noordwijk vingen aan. met een rustdag. De dames dach
ten blijkbaar niet aan rusten. Mej. R. Mechel in actie.
DEZE JEUGDIGE V1S-
SCHER UIT CALIFOR-
Nlë ving een visch van
meer dan 40 k.g.
GISTERAVOND HEEFT DE HEER H. VAN BOEIJEN,
in verband met zijn Benoeming tot minister van Binnenlandsche Zaken, afscheid genomen als voorzitter van
den Radioraad in een bijzondere vergadering. Vijfde van rechts zittendminister van Boeijen.
Door HERMAN ANTONSEN.
1)
I.
De blauwe roadster, die door zijn lagen
bouw terstond den argwaan wekte van
eiken verkeersagent, gleed langs den trot
toirband voor het groote huis van rooden
baksteen met de hooge vensters en stopte.
Het meisje achter het stuur keek op het
klokje onder de voorruit. Kwart over
twaalf.
Twee uur en Vijf minuten van Southamp
ton naar New-York, en dat met een om
weg van vijf mijl en slechts één politie
agent. die woedend was geworden om haar
diep blauwe oogen, zwarte haar en guitig
brutaal lachje! Nog zoo kwaad niet, in
aanmerking genomen, dat de gloeiend
heete Augustusdag den weg had bevolkt
met menschen, die meenden, dat de stof
fige buitenwegen koeler waren dan de ver
laten beschaduwde straten van de stad.
Het meisje draaide een handle achter in
den wagen om en de kofferbergplaats viel
open. Ze klom uit den wagen en met voor
haar tengere gestalte onverwachte kracht
haalde ze er een koffer en een toilettaschje
uit te voorschijn. Hoewel die koffer zwaar
was, belette hij haar toch niet rechtop te
loopen bij het oversteken van het trottoir.
Ze zette bei'de koffers voor de stoep neer.
Een oogenblikje aarzelde ze, alvorens de
deur open te sluiten en bekeek met wel
gevallen de bloemen voor de vensters en
het goed verzorgde uiterlijk van het groote
huis. Aan haar rechterhand stroomde op
slechts korten afstand de East River vooï-
bij. Sleepbooten, jachten en oceaanstoo-
mers trokken voorbij en vanuit het raam
van haar slaapkamer op de bovenste ver
dieping kon ze dien elndeloozen stroom van
handelsverkeer overzien. Aan haar linker
hand ratelde één straat verder de electri-
sche hoog boven den grond voorbij en
werden.de huizen slordiger en armoediger,
om weer Iets verder over te gaan in de
luxe-buurt van Park en Vijfde Avenue,
Maar hier heerschten vrede en rust, die
weldadig werkten op de door den rit van
negentig mijlen gespannen zenuwen. Wat
was het toch verstandig geweest, dat weel
derige paleis op de Vijfde Avenue op te
geven voor dit juweeltje op Livingstone
Place! Wat gezellig was het geweest om
het in te richten, te laten opknappen en
meubileeren! Een oogenblik voelde ze zich
kribbig tegenover tante Martha, die er zoo
tegen geweest was, dat ze dit huis kocht en
die in de aanstaande winters wel geregeld
mopperen zou over het lawaai van het
drukke verkeer. Tante Martha was zoo bij
zonder gesteld op wat ze haar comfort
noemde. Het meisje opende de deur en
stapte naar binnen. De ruime hal zag er,
ondanks de hoezen over de meubels, tóch
vriendelijk en .gezellig uit. Ze nam een
kijkje in den ontvangsalon en in de blijde
opgewondenheid over haar bezit, liet ze
haar koffers op den grond vallen en liep
gauw naar de eetkamer. Daar trok ze de
gordijnen open en keek uit over den tuin,
die in de stad iets ongewoons was. Van
daaruit kon ze de groote wolkenkrabbers
bekijken.
Ze stapte de keuken in en bewonderde de
handige inrichting. Terugkeerend in de
hal, nam ze haar koffers weer op. liep de
breede trap op en ging de ruime zaal bin
nen. dan de boekerij aan den achterkant
en vervolgens liep ze naar de hoogere ver
diepingen. Haar eigen kamer had groote
ramen, die op de rivier en kleinere, die op
de straat uitzicht gaven. Ze zette haar
koffers op haar ledikant, liet zich in een
leunstoel vallen en keek rond. Haar eigen
huls! Al had ze er nog geen dag door
gebracht, toch voelde ze zich al echt thuis.
De vorige winter was met de inrichting van
het huis voorbijgegaan en den zomer had
ze in Southampton doorgebracht. Maar nu
zat ze in haar eigen huis. Gek, dat ze dit
zoo sterk voelde! Ze had een buiten in
Southampton, dat ze verrukkelijk vond. Ze
had een farmhouse aan het meer bij Palm
Beach. Ze had een kampement in de Adi-
rondacks. Maar die en het groote, nog niet
verkochte huis waren de erfenis van haar
ouders geweest. Dit echter, zoo voelde ze
het tenminste, was heelemaai haar eigen
huis!
Vreemd, dat Carey en zijn vrouw niet.
thuis waren om haar te verwelkomen! Nu
ja. je kon van hulsbewaarders toch ook
niet verwachten, dat ze altijd thuis zouden
zitten, voor het geval hun meesteres on
verwachts kwam binnenvallen? Ze ging
naar haar badkamer en kwam daaruit een
half uur later verfrischt en verkleed te
voorschijn. Haar horloge wees twee uur.
Het radiogram van tante Martha meldde,
dat de Curtonia om half drie zou binnen-
loopen, maar soms hadden die Oceaanboo
ten wel eens geluk bij de quarantaine en
kwamen ze eerder binnen, dan ze verwacht
werden. Ze belde de reederij op.
„Hoe laat komt de Curtonia binnen?"
vroeg ze vriendelijk.
De beambte was. ondanks de hitte, bui
tengewoon vriendelijk en voorkomend.
„U moet u vergissen, dame", zei hij. „de
Curtonia komt niet voor morgen binnen,"
„Morgen?"
„Ja, dame. tegen half elf. Als u mij uw
nummer wilt opgeven, dan zou ik u mor
genochtend wel even kunnen opbellen...."
„O. neen. dank u, ik wil het u liever niet
lastig maken."
Het meisje haalde uit haar taschje het
radiogram, dat ze den vorigen dag gekre
gen had, te voorschijn.
„Therese Tarpeton, Southampton, N.Y.
Arriveer Woensdag 10 Augustus 3 u. n.m.
Tante Martha."
En het wasDinsdag 9 Augustus!
Terry Tarpeton wierp zich op haar bed
neer.
„Geen wonder, dat tante Martha zich be
zorgd over me maakt", mopperde ze tegen
zichzelf. „Geen wonder, dat ze dacht, dat ik
zou vergeten, dat dit huis van mij was!
Terry Tarpeton, je hebt nog niet zooveel
verstand als
Ze zocht tevergeefs naar een woord, dat
genoegzaam haar domheid zou uitdrukken.
Ze keek met een zuur gezicht naar de zol
dering. Vanavond was het bal bij de Bli-
nes. Ze had beloofd er te komen, als ze terug
zou zijn. Als tante Martha nu nog in de
stad geweest was en wat had willen uit
rusten van haar zeereis, dan had ze voor
haar fatsoen bij haar kunnen blijven en dat
bal afzeggen. Maar vanmiddag zou ze brid
gen met Janey Lee, Tom Whiteley en Cur
tis Suthers. Dat wilde ze niet graag ver
zuimen. Curtis wasja, ze wist eigenlijk
nog niet precies, wat hij eigenlijk voor
haar was. Die groote, knappe jonge man
had met haar naar New-York willen rij
den, toen hij hoorde, dat de bridgepartij
anders niet kon doorgaan. Maar ze had
allerlei uitvluchten bedacht. Want eigen
lijk was ze bang voor hem. Bang, dat hij
haar er toe zou bewegen haar onafhanke
lijkheid, die ze nog pas een jaar had en die
zich eigenlijk alleen getoond had in het
koopen van een huis tegen den zin van
haar tante, op te geven, terwijl ze die toch
zoo kostbaar vond.
Curt had nog wel geen vormelijk aan
zoek gedaan. Maar dat wachtte slechts op
haar wil. Ze kon hem tot een aanzoek
brengen, wanneer ze maar wilde. Tegen
over anderen zou ze wellicht niet zoo rid
derlijk geweest zijn. Ze had dien winter
drie aanzoeken toegelaten en afgeslagen.
Maar met Curt stond het anders. Curt was
een fijne man en ze wilde hem het ver
driet van een afwijzing besparen. In den
laatsten tijd had ze zich erg enzeker ge
voeld. Ze wist niet, of ze wel dolveel van
Curt hield. Ze wilde haar houding tegen
over hem niet van een bui of een stem
ming laten afhangen.
Ze sprong op. Door haar eigen vergeet
achtigheid zat ze nu in New-York. Een dag
te vroeg en zonder personeel.
Ze keek weer op de klok. Ze kon voor de
thee nog in Southampton terug zijn. Ze
kon per telegram haar komst aan Curt
melden. Maar ze schudde het hoofd. De rit
naar Southampton leek haar toch te stof
fig en te lang. En Curt was opeens niet
meer dan een goede oude vriend voor haar.
Maar wat moest ze nu een heelen dag
alleen in de stad doen. AI haar kennissen
waren immers buiten. Toch, iemand moest
er wél in de stad zijn! Ze bladerde de tele
foongids door. Ze belde verschillende vrien
dinnen op. Tevergeefs. Ze gaf het na nog
enkele pogingen wanhopig op. Maar tegen
lunchtijd kon ze het niet meer uithouden.
Ze trok een andere japon aan, zette een
breedgeranden stroohoed op en ging naar
buiten. Vlak bij huis ontmoette ze Mrs.
Carey.
„O, miss Terry", riep de hulshoudster
verrast, „hoe komt u in vredesnaam
bent u dan heelemaai alleen in huis ge
weest?Pat is vanmorgen naar een
voetbalwedstrijd gegaan en ik ben naar
den kruidenier geweestbent u niet
bang geweest, zoo heelemaai
Terry schudde Mrs. Carey de hand.
„Heelemaai niet. Ik heb lekker een bad
genomen en ga nu lunchen. Ik ga wande
len. Wilt u even opbellen, dat ze mijn auto
hier weghalen. Verder neem ik wel een
taxi. Ik blijf vannacht hier. Ik heb me ver
gist. Ik dacht, dat tante vandaag aan
kwam, maar ze komt pas morgen."
„U zult wel heerlijk slapen in die snoe
zige kamer, miss Terry", zeide^Jiuishoud-
ster. „Ik ga zorgen voor schoon linnen
goed en
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
DE EERSTE VIJFTIG VOORTREKKERS zijn reeds op
het Jamboree-terrein te Vogelenzang aangekomen. Boven:
aardappelen schill en is iets, dat een padvinder net zoo goed
kan als moeder. Onderdo jongens aan den arbeid.
