LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
78ste Jaargang
FEUILLETON
Het Mysterie rondom
Larissa
FELLE BRAND IN EEN CARTONNAGE-FABHIEK TE ROTTERDAM. Voordat
de brandweer het vuur kou bedwingen, was het dak geheel verbrand. Foto tijdens
den brand genomen.
DE FINISH VAN HET 100 METER II YRDLOOPEN TIJDENS DEN ATHLETIEKWEDSTRIJD OOSTENRIJK—NEDERLAN D
IN HET WEENSCHE STADION GEHOUDEN. V.l.n.r. Osendarp (Holland), winnaar, van Beveren (Holland), Berger,-
(Oostenrijk) en Struckl (Oostenrijk).
ROTTERDAM IN HET TEEKEN VAN „VEILIG VERKEER". - Op het Beurs
plein is een „jeugdstad" gebouwd, waar een verkeersagent in den dop het verkeer
regeilt. „Jong geleerd, oud gedaan".
HET SPECIALE „BR1ST0L"-T0ESTEL, waarmede de Engelsche luitenant M. DE JAN PIETERSZ. COEN-FEESTEN TE nOORN. Coen LUITENANT M. J. ADAM, de Engelsche luitenant die
J. Adam, het wereld-hoogte-reoord verbeterde en het bracht op de kaasmarkt, waar hij een kaaskeuring ^et wereld-hoogte-record brak, in zijn speciale uitrusting,
even voor de vlucht gefotografeerd. Zijn helpers sjuiten het
op 16450 meter. bijwoonde. pak luchtdicht af.
r Roman van WERNER SCHEFF.
48)
In een gezellige achterkamer, met echt
boeren meubilair zat naast een sofa een
snikkend meisje van omstreeks achttien
jaren. Dr. Lombach kon haar gezichtje
slechts nu en dan zien, wanneer zij haar
zakdoek liet zakken. Ze scheen ontroost
baar, zelfs nu het verloop zoo gunstig
scheen voor haar verloofde. Maar dat het
een schat van een meisje was, een lieve
blonde Tiroolsche, had dr. Lombach direct
gezien. Hij begroette haar vluchtig en ging
naast de sofa staan, waarop Hans Leitner
lag, een Siegfried in een monteurspakje.
De adem van den jongeman kwam zwaar
en fluitend uit zijn halfgeopende lippen.
Om zijn rechterarm lag een sterk in elkaar
gedra.ide doek. Wat den commissaris op
viel was de smartelijke trek, die op zijn
knap gezicht lag.
Hoe maakt u het, Leitner? vroeg
Lombach.
De jongen zag hem verwonderd aan.
Ik ben van de recherche uit Berlijn, U
zult me kunnen helpen door mij te vertel
len, ,vat er met u gebeurd is.
Met mij? steunde de monteur. Vraagt
u maar liever aan Annie, die moet het toch
weten.
Maar het gaat nu beter dan daar-
»trftks- nle» waar?
Veel beter. Daarstraks wist ik ner
gens meer van af.
Dat is goed. Over een paar uur zal de
arm ook wel minder pijn doen. U heeft een
goede dosis alcohol naar binnen gekregen
en dat is een probaat middel om het hart
op gang te houden, in een geval van ver
giftiging.
Wat voor vergiftiging? vroeg Leitner
niet zonder reden.
Maar dr. Lombach gaf hem hierop geen
antwoord, en wendde zich tot Annie.
Is het ongeval in deze kamer gebeurd?
informeerde hij.
Het meisje begreep, dat zij nu kalm
moest blijven. Mijnheer, alles was zoo
onschuldig mogelijk! Wij zaten bij elkaar
en ik was bezig om de nagels van Hans in
orde te brengen. Ze 2ien er altijd zoo slecht
uit door zijn werk. Vanavond zouden wij
naar het bal van de brandweer gegaan
zijn.
Dat weet ik al, onderbrak Lombach
het meisje, dat door haar tranen bijna niet
spreken kon, maar hoe gebeurde het
ongeluk?
Er was geen ongeluk! Hans zat op de
sofa en ik op een stoel voor hem. Wij had
den veel plezier en verheugden ons op van
avond. Plotseling zei Hans, dat alles voor
zijn oogen begon te draaien. Toen lichtte
hij zijn rechterhand op, bekeek ze aan
dachtig en is opeens zonder geluld in
elkaar gezakt.
Nu, en verder.
Teen begon hij ontzettend te kreunen
en vroeg mij eindelijk om moeder ie halen.
Toen moeder kwam, was Hans al bewuste
loos. Zijn borst ging erg zwaar. Toen her-
iifnerde moeder zich, dat de meubelmaker
hiernaast ziek was en dat de dokter wel bij
hem zou zijn.
Ze is er heen geloopen en kwam onmid
dellijk met Dr. Schindler terug.
Een blik van Lombach trof den dokter,
die hem begreep, en zei: „De rechterarm
was blauw aangeloopen. Het gif was al be
gonnen, verder het lichaam in te dringen.
Tot mijn groote verbazing constateerde ik,
dat het een analoog geval was van wat
zich in het Post-Hotel afgespeeld heeft.
Daarna heb ik gehandeld.
Heeft u een wond veroorzaakt door
een beet aan de hand ontdekt?
Neen, dat niet. Maar de rechterhand
die Annie het eerst behandeld had, ver
toont bü de vingertoppen eenige diepe
schrammen, die Leitner zeker bij zijn werk
opgeloopen heeft. De wpnd aan de duim,
die vlak bij den nagelrand ligt, is aan de
randen zoo eigenaardig gekleurd, dat ik
vermoed, dat hier het gif het lichaam bin
nengedrongen is.
Terwijl hij dit zei, hief de dokter de ge
bonden arm van zijn patient omhoog en
toonde den commissaris het wondje aan
den duim.
Dus hier zou de slang hem gebeten
hebben? mompelde de commissaris naden
kend. Maar in dit geval staat het vast,
dat er van een slang geen sprake ge
weest is.
Annie zei ook, dat ze niets gezien
heeft, meende dr. Schindler.
Ik denk er ook niet aan om zulk een
mogelijkheid te overwegen. Daarop stond
dl'. Lombach aarzelend op en achter zijn
voorhoofd schenen zijn gedachten naar
all? richtingen te vliegen. Streubel en de
dokter zwegen, omdat ze wei begrepen, dat
de commissaris in deze seconden alles wat
er in de laatste uren gebeurd was, nog eens
de revue liet passeeren.
Juffrouw Annie, zei bjj plotseling.
U bent de eenige persoon, die helpen kan
aan de oplossing van dit eigenaardige
voorval. Ik moet u verzoeken om u geheel
te concentreeren op wat ik met u te be
spreken heb.
Ach, mijnheer de commissaris, ik zou
u zoo graag willen helpen! verzekerde het
knappe meisje.
Weest u dan zoo goed, om mij de in
strumenten te laten zien, waarmee u de
nagels van uw verloofde behandeld hebt.
Op haar gezicht teekende zich een groote
verlegenheid af. De Instrumenten? vroeg
zij benauwd. Wat hebben die hiermede te
maken?
Misschien heel veel! Waar is uw ma-
nicuurdoosje?
Nu viel haar aarzelen Lomhach op.
Waarom scheen zij een innerlijken strijd te
voeren?
Maar Annie! mengde zich dr. Schind
ler in het gesprek, wat voor bezwaren heb
Je, je zult dr. Lombach toch wel je instru
menten laten zien?
Zij schudde het hoofd. Neen, zei ze
zacht.
Wat beteekent dat nu? vroeg de moe
der, die met stijgende verbazing het gedrag
van haar dochter gadegeslagen had.
Waar is je doos?
Heb je haar al weer opgeborgen? vroeg
de commissaris.
Ze knikte van ja. Die instrumenten
zijn al zoo oud, ze zijn niets meer waard.
In elk geval moet Ik ze zien. Laat mij
nu niet langer wachten kind, je moogt niet
weigeren, de doos moet voor den dag
komen.
Plotseling begon Annie Hochmeyer weer
te huilen. Ik weet niet, waar ik haar ge
stopt heb, ik was zoo i» de war.
Annnie, ik wil, dat je de doos onmid
dellijk haalt, riep haar moeder.
Juist wilde dr. Lombach dit bevel nog
strenger herhalen, toen men het belletje in
den winkel hoorde overgaan.
Frau Hochmeyer wierp een geërgerden
blik over haar schouder en liep naar den
winkel.
Je hebt toch gehoord, wat je moeder
gezegd heeft, drong de commissaris aan.
Je begrijpt toch wel, dat wij met die ver
klaring geen genoegen nemen. Misschien is
die manicuurdoos het belangrijkste, wat
we op dit moment gebruiken kunnen.
HOOFDSTUK XIX.
Plotseling ging achter het groepje, dat
zich om Annie gevormd had de deur naar
den winkel open. Frau Hochmeyer keerde
terug. Maar ze was niet alleen, want een
tweede persoon kwam met haar binnen.
Aller oogen waren op deze laatste, geves
tigd. Het was een meisje, dat eenige jaren
ouder was dan Annie, groot en slank en
voor Suit zeer koket gekleed in een bont
mantel en met een nauwsluitend modern
hoedje op.
Wacht maar Annie! riep Frau Hoch
meyer, hier is Erika, die heeft een appeltje
met je te schillen!
Voorloopig scheen het andere meisje het
niet raadzaam te achten een woord te
uiten. Zij stond in een afwachtende, bijna
loerende houding dicht bij de deur, keek de
mannen aan, liet haar blik naar de sofa
dwalen en schrok heftig.
Annie liep op haar toe. Zij wilde haar
vriendin omhelzen, maar deze deed een
stap achteruit en hief haar hand afwe
rend op
(Nadruk verbodenj. (Wordt vervolgd).
