Het Koninklijk bezoek aan de hoofdstad - Hr. Ms. „Gelderland" verlicht
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
?8sie Jaargang
FEUILLETON
Het Mysterie rondom
Larissa
OP HET BALCON VAN HET PALEIS OP DEN DAM. De Koninklijke familie groet de juichen
de bevolking. Prinses Juliana, Prins Bernhard, H.M. de Koningin en naast hen de heeren Vattier
Kraane en Trip, resp. secretaris en voorzitter van het huldigingscomité.
DE INTOCHT VAN HEP PRINSELIJKE PAAR IN AMSTERDAM.
De luisterrijke stoet trekt over het Damrak, waar duizenden de trottoirs bevolken,
de hoofdstad binnen.
HR. MS. „GELDERLAND", BADEND IN EEN ZEE VAN
LICHT, tergelegenheid van het Koninklijk bezoek
aan de hoofdstad.
.HOLLANDS VLAG, JE BENT MIJN GLORIE."
Uit duizenden kinderkelen schalde tijdens de aubade voor het Paleis op den Dam
frissche zang. Hoe ze hun best deden.
de
GELUKKIGE T IJ l» bK.HOEDER
in den Londenschen
dierentuin.
DE EERSTE DIENST die rev. Jardine in Darlington leidde
na zijn terugkeer van het slot Candé, waar hij het huwelijk van
den hertog en do hertogin van Windsor kerkelijk inzegende.
De toeloop naar de kerk.
Roman- van WERNER SCHEUT.
„Mijnheer de commissaris," stiet zij uit.
Men kon merken, dat déze onverwachte
verschijning van Lombach voor haar een
Itoote opluchting beteekende.
De heefen kwamen eerst in den salon;
jjnks^dddrvan lagen de slaapkamer en de
fedkamer van Larissa. Om' niet door de
fansmu2iek gestoord tej worden had La-
jssa de tweede'verdieping gekozen. Dit
'erlangen naar rust Sad haar zélfs ertoe
"Wogen om' 'tijdelijk sepdi^iat van haar
®an te wonen' waht zijn lcafher was ee'ri
dage lager.
.Manja, is het waar?" vroeg Lombach,
-hen vertelt ons dat mevrouw.
.„Ja, mevrouw is dood!" bracht zij er
Jit! „Ach, mijnheer, sinds ik dat gezien
«eb, kan ik niet meer denken. De dokter
nu binnen voor een onderzoek."
„Wij zullen hem moeten storen", be
goot Lombach zonder zich lang te be-
ttnen.
De slaapkamer van Larissa lag eenigs-
«ns overhoop. Zij was waarschijnlijk laat
«Pgestaan.
De dokter stond over het bed gebogen;
4 had den arm van de doode opgetild en
'-'oopte juist de wijde mouw op.
Toep hij aoljter zich stappen hoorde,
richtte hij zich op en keerde zich om. Hij
was een lange, magere man met een uit
gedroogd gezicht en grijze haren.
„Maar heeren". zei hij gepikeerd. ..Ik
wensch alleen te blijven."
Dr. Lombach steide zich voor, waarop
de toon van den dokter onmiddellijk ver
anderde. „Pardon, commissaris, ik wist
niet dat de politie al zoo gauw hier kon
zijn. Mijn naam is SchindlerDr.
Schindler. Ik ben huisdokter hier. voor-
loopig nog de eenige dokter in Suit."
„U kent zeker Dr. Streubel al?"
„Zeker; maar hoe komt het, dat u al zoo
spoedig hier kunt zijn?"
„Dat was een toeval, doch daarover
later. Voor alles zou ik willen weten, wat
hier eigenlijk gebeurd is."
„Ja, kon ik zelf dat maar weten", ant
woordde de dokter. „Ik ben pas een paar
minuten geleden gekomen. Men heeft mij
van een patiënt in pension „Zugspitz" weg
gehaald; uit het dienstmeisje was niet veel
te halen. Voor zoovèr ik het meisje heb
kunnen begrijpen, is Madame Buradiewa
gedurende het laatste half uur alleen ge
weest. Daarvoor waren de kapper en een
manicure bij haar. Toen moest Manja een
boodschap voor haar doen en toen zij
terugkeerde vond zij de ongelukkige hier
dood op het bed liggen, net zooals u haar
hier nu ziet." De dokter deed een stap ter
zijde en Dr. Lombach trad op het bed toe.
Verslagen keek hij naar het ingevallen
gelaat van de danseres, waarin thans de
verraderlijke rimpels nog meer zichtbaar
waren. Haar oogen waren gesloten, waar
schijnlijk had de dokter ze reeds toege
drukt. Om haar mond lag een pijnlijke
trek. Haar hoofd lag diep naar achteren
gedrukt, zooals meer in een folterenden
doodsstrijd gebeurt. De rechterhand lag
op de borst. De linker, die de dokter zoo
juist losgelaten had, rustte naast het
lichaam.
Lombach boog zich voorover. Hij bekeek
thans het stijve lichaam van de vrouw, van
wie hij als oprecht vriend gehouden had,
met de weetgierige blikken van den crimi
nalist. Dit plotseling einde van Larissa kon
geen toeval zijn. De gedachte aan een na
tuurlijken dood wees hij onmiddellijk van
zich af. Hier was een moord geschied. Hier
hadden de menschen tegen de natuur ge
zondigd, om een medemensch uit den weg
te ruimen.
In den aanvang van zijn onderzoek ont
dekte hij geen enkel teeken dat op geweld
pleging wees. Geen wond was er te zien,
nergens was bloed of ook maar het gering
ste spoor van een worsteling. Het scheen
of een beroerte Larissa uit het leven gerukt
had. Daarop duidde de typische houding
van de rechterhand op de hartstreek. De
dokter stond naast den criminalist.
„Heeft u al een verklaring in overweging
genomen, Dr. Schindler?" vroeg Lombach.
„Als u mij nog een paar minuten gunt,
dan geloof ik u een zeer interessante mede-
deeling te kunnen doen. Mag ik u er attent
op maken, dat ik Oostenrijker ben en als
militair dokter in Bosnië gewerkt heb?"
„Wat heeft dat met deze affaire te ma
ken, Dr. Schindler?"
Deze haalde even zijn schouders op.
„Wilt u zoo goed zijn met Dr. Streubel
voor een oogenblikje bij een der vensters
te gaan staan, en mogelijk zóó, dat u mij
niet in het licht staat?"
Verwonderd verwijderde Lombach zich
van Larissa's bed. Streubel volgde hem.
en hier in het volle zonlicht, dat de sterf
kamer binnenviel, kwam het opgekropte
gemoed van den jongen man tot uit
barsting.
Lombach luisterde maar hgjf naar hem.
Heimelijk zag hij toe hoe de dokter uit zijn
valies een klein instrument nam en op den
linkerarm van Larissa al zijn aandacht
concentreerde.
XII.
Intusschen bezwoer Dr. Streubel den
commissaris om onmiddellijk Peter Had-
jieff te laten arresteeren. Larissa was
immers .door niemand anders vermoord
geworden. Dit opgewonden jonge mensch
liet zich nu heelemaal gaan en zijn be
schuldigingen kenden geen grenzen meer.
Larissa was vergiftigd geworden. Hadjieff
had dat voor elkaar gespeeld, omdat hij
meende haar groote vermogen nu te
ervenhij had het gedaan vlak voordat hij
naar Parijs zou vertrekken en znu nu in
zijn vlucht ook Irene Wallon in het ver
derf storten.
„Beste Streubel, bedaart u toch."
verzocht Lombach, „u raast maar door
en loopt de gebeurtenissen ver vooruit.
Misschien heeft Larissa zelf niet geweten,
dat ze een hartkwaal had. Dat zou met
het oog op haar vroegere beroep zeer wel
mogelijk zijn. Danseressen doen zeer
zwaar lichamelijk werk waaronder haar
hart vaak te lijden heeft."
Streubel schudde zijn hoofd. „Het kan
mij niet schelen wat de dokter ook zeggen
mag. Hadjieff is de moordenaar!"
„Dus u gelooft, dat hij mij bij mijn aan
komst een briefje geven laat, waarin hij
dat tot op zekere hoogte bekent?"
„Wat heeft dat briefje met Hadjieff te
maken?"
„Maar dr. Streubel! Voorlooplg is dat
stukje papier slechts een vingerwijzing.
Maar wacht even. de dokter zal ons direct
wel vertellen, dat Larissa een natuurlijken
dood gestorven is."
„En ik blijf toch bij mijn bewering", zei
Streubel hardnekkig.
Daarop bleven de mannen zwijgend
wachten, tot de geneesheer zich oprichtte
en hen wenkte naderbij te komen.
„Ziezoo, er is geen twijfel meer moge
lijk", zei de dokter. „Wat mij onmiddellijk
opviel was de eigenaardige verkleuring
van den linkerarm, die blauw, ja nu bijna
zwart is. Dit heeft voor mij maar één ver
klaring voor hetgeen haar dood veroor
zaakt kan hebben!"
„En dat is?"
„Madame Buradiewa is door een slan
genbeet gedood!" antwoordde Dr. Schind
ler zoo rustig en overtuigd, dat elke tegen
werping van Lombach overbodig werd.
De commissaris stond dan ook doodstil
en tv/ij felde niet aan de diagnose van den
geneesheer.
„Ik heb u toch verteld, dat ik jaren in Bos
nië doorgebracht heb en ik zei dit opzet
telijk. Wij hadden in 1909 in de buurt van
Trebinje een garnizoen aan de Montene-
grijnsche grens. De lente was buitenge
woon vochtig geweest en werd gevolgd
door een zeer heeten zomer. Reeds eerder
was daar de zandadder. De vochtigheid en
de warmte hadden de slangen zich op een
catastrofale manier doen vermenigvuldi
gen. Ik heb dien zomer eenige honderden
soldaten en burgers voor een slangenbeet
moeten behandelen. Er waren gevallen bij,
die niet meer gered konden worden, en
daar de patiënten meestal In den arm ge
beten waren, kon ik daarvan een speciale
studie maken. Het is wel een eigenaardig
toeval, dat ik Madame Buradiewa zoo kort
na haar dood kon onderzoeken. Ik ga er
orat op. dat ik expert ben wat betreft slan-
,enbeten. Verder kan ik u ook zeggen, dat
het geen zandadder geweest is maar een
veel grootere en meer vergiftige adder,
waardoor deze vrouw den dood gevonden
heeft."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
