Foto van de ramp van de „Hindenburg'' door Merrill meegebracht
LEIDSCH DA6B! AD
Tweede Blad
FEUILLETON
Het Mysterie rondom
Larissa
78ste Jaargang
Roman van WERNER SCHEFF.
5)
..Pardon, dat Ik u even in de rede val,
Professor. Wat deed Baron Hohenberg
ondertusschen?"
..Op hem heb Ik bijna niet gelet. Ik ge-
'oof, dat hij voortging zijn attenties aan de
rognacflesch te wijden; hij was er reeds
roor dien tijd mee bezig."
..Heeft u iets kunnen verstaan van wat
"One Wallon en Dr. Streubel bespraken?"
"In het begin geen woord. Maar iets
scheen de jongedame zeer boos gemaakt
w hebben, want zij verhief haar stem en
tieP- ..U wofdt onbeleefd, mijnheer. Ik
"erbied u, mij op zulk een toon aan te
spreken."
Dr. Lombach glimlachte. „Dat is toch
wet erg." „Laat u mij nu verder vertellen.
Weet u, wat streubel daarop nijdig ant
woordde? Ziet u nu wel. dat kunt u niet
ten en dat is het belangrijkste. Hij wilde
wet luid spreken, maar het ontsnapte hem
"oh zoodanig, dat ik het verstaan kon. Hij
lachte hoonend en antwoordde: „Zoolang
sh Senta leeft, weet ik, wat ik van al dit
„toce hier denken moet."
„An, dat is zeer zeker merkwaardig.
wa'waren zijn woorden?"
..Zoolang als Senta leeft, weet lk, wat ik
Yïri al dit gedoe hier denken moet."
"Sapristi Professor, dat is voor mij zeker
van belang. Doet u mij het genoegen
en vertelt u niemand, dat u mij hierover
gesproken heeft. Wij zullen nu naar bene
den gaan, en daar zal ik wel het een of
ander zeggen, dat Irene Wallon en Dr.
Streubel op een dwaalspoor brengen zal.
Gaat u mee, ik wou graag mijn onderzoek
zoo snel mogelijk beëindigen."
Toen ging hij nonchalant met den pro
fessor de trap af in den wintertuin. „Neen,
professor," zeide hij met een goed gesi
muleerde afwerende beweging, „ik sta er
borg voor, dat het personeel in dit' huis
schoone handen heeft. Hoe kwam u eigen
lijk op zulk een idee. De menschen zijn
veel te gehecht aan madame Buradiewa,
dan dat zij zich voor een misdaad zouden
leenen."
Waarop von Kaaden met merkwaardige
handigheid antwoordde: „Enfin, zelfs
commissarissen hebben zich wel eens
vergist."
m.
Of Dr. Streubel en de jonge dame zich
daardoor lieten misleiden, kon Dr. Lom
bach op dat moment niet vaststellen. In
elk geval vond hij het kleine gezelschap
terug, maar de groepeering was eenigs-
zins anders, want madame Buradiewa on
derhield zich met Irene, terwijl de prins
met baron Hohenberg en Dr. Streubel
sprak over het resultaat van het onderzoek
in zijn slaapkamer.
Zoodra de commissaris weer in den win
tertuin binnengekomen was, verstomden
alle gesprekken en werd hi] weer het ob
ject van aller interesse. Hij gedroeg zich
echter zeer eigenaardig. Hij bleef opeens
wijdbeens staan, wierp zijn hoofd in den
nek en staarde naar het glazen dak van
den wintertuin.
„Madame Larissa," riep hij, „daarboven
staat een van de glazen dakvensters open.
Is dat altijd zoo?" Veertien oogen staar
den omhoog.
„Neen, dat behoorde niet open te zijn,"
verklaarde de vrouw des huizes, „vooral
nu niet in het begin van December. Dat is
de schuld van den tuinman; die zorgt voor
de daken."
„Dat raam heeft vanmiddag beslist niet
opengestaan." liet Prins Peter hooren.
„Dan moet ik straks dien tuinman nog
even spreken," zei Lombach. „Maar dat
is nu niet belangrijk. Heeft een van u allen
mij iets te vertellen, wat haar of hem van
avond opgevallen is? Ik bedoel gedujende
de periode van voor het diner tot aan het
einde van de spiritistische.seance?"
Zijn blik dwaalde van het eene gezicht
naar het andere en bleef eensklaps rusten
op het knappe gezicht van Dr. Streubel.
„Nu, Dr. Streubel," zei de commissaris
vriendelijk en schijnbaar, goed gehumeurd.
„U zat niet ver varr-.madame Larissa.
Heeft u misschien, vlak voordat het licht
weer aanging, op de tafel de een of andere
beweging waargenomen?" „Absoluut niet,"
zei de jonge chemiker, moeite doende zijn
toon even vriendelijk als dien van den com
missaris 'te houden. „Het was stikdonker
en elk van ons had zijn hand tegen die
van zijn buur rusten. Dat had onze lieve
gastvrouw met alle beslistheid van ons
verlangd, omdat zij van de opinie is, dat
anders de fluïde stroom, waardoor de tafel
in beweging komt, niet kan circuleeren."
„Zeer juist. En is deze cirkel constant
gesloten gebleven?"
„Natuurlijk, dr. Lombach, anders zou de
zitting toch gestoord zijn geworden."
„Volgens u zou het dus onmogelijk zijn
geweest, dat iemand zijn plaats verlaten
had?"
Dr. Lombach was niet voor niets een
der beste kenners van de menschelijke
psyche. Want op dat oogenblik wist hij,
dat Dr. Streubel geschrokken was.
„Maar waar wilt u heen, Dr. Lombach!"
weerde de jongeman af. Zijn oogen ontwe
ken die van den commissaris en richtten
zich op een andere persoon, die daarop
begon te beven en zich snel omdraaide.
Die persoon was juffrouw Wallon.
„Baron Hohenberg," wendde Dr. Lom
bach zich nu tot den mageren, bijna
teringachtig uitzienden man, die dezen dag
voor het eerst het huis van madame Bura
diewa betreden had, „heeft u gedurende uw
oponthoud in Amerika ook wel eens gele
genheid gehad een spiritistische séance bij
te wonen?"
„Neen. vandaag heb ik voor het eerst,
zooiets leeren kennen," kwam het van de
dunne lippen van Hohenberg, „in Amerika
had ik belangrijker dingen te doen."
„Was u daar voor uw genoegen?"
„Zeer zeker, mijnheer, ik heb in Canada
gejaagd."
„Dan heeft u zeker een zeer vrij leven
in de wildernis geleefd. U heeft dan waar
schijnlijk ook zelf de tent opgezet, brand
hout gehakt, gekookt?"
„Hoe komt u daar nu ineens op?" lachte
de baron iets gedwongen.
„Dat is echter juist. Ik heb alleen met
twee kameraden maanden lang in de wil
dernis geleefd. O, dat was interessant!"
„Ja, ik benijd u zulk een leventje. Maaf
u heeft er uw handen bijna mee gerui-
neerd, zij zijn zoo ruw als die van een be
roepshouthakker."
Met een snelle beweging lichtte de ba
ron zijn rechterhand op. keek in de hand
palm en sloot ze snel tot een vuist.
„Ja, dat zal u wel opgevallen zijn, toen
wij elkaar begroetten," antwoordde hij op
een njerkwaajcUg gedrukten toon, „al mijn
kennissen hebben er mij mee geplaagd."
„Ach, dat was alleen een van mijn kleine
waarnemingen die mij altijd nieuwsgierige
vragen doen stellen. U moet er dan ook op
voorbereid zijn, baron, dat u in de eerst
volgende dagen ook nog andere inlich
tingen zult moeten geven aan de recher
che. Dat zal de plicht zijn van allen, die
dezen avond in dit gastvrije huis doorge
bracht hebben. Wij kunnen u dat niet
besparen wij moeten trachten het
mysterie op te helderen, waaraan ik voor
mijzelf echter niet veel waarde hecht."
„Aan dezen plicht zal niemand zich wil
len onttrekken," riep de baron bereidwil
lig uit.
„Maar dan moet u wat spoed achter het
onderzoek laten zetten, Dr. Lombach," zei
Larissa, „want er zijn hier niet minder dan
vier personen, die Berlijn reeds in de eerst
komende dagen wenschen te verlaten."
„Ah, dat is iets nieuws!"
„Ja, waarde vriend, mijn man en ik heb
ben in het Hotel Post in Sult-am-Hang
kamers besproken. Wij willen daar Kerst
mis en Nieuwjaar vieren. Dit jaar is er
vroeg veel sneeuw gevallen en u weet,
dat Peter een verwoed skiër is. Naar ik
vanavond gehoord heb, willen juffrouw
Wallon en Dr. Streubel ons daar zoo spoe
dig mogelijk komen opzoeken."
„Ik zal natuurlijk trachten u in uw plan
nen niet te storen," antwoordde Dr. Lom
bach, „net zoo min als juffrouw Wallon en
Dr. Streubel. Overigens twijfel ik er aan,
of wij den inbreker zullen pakken. Naar
alle waarschijnlijkheid heb ik mij vergist,
de man moet van buiten gekomen zijn-
maar langs een weg, dien ik nu nog niet
geheel en al begrijp."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
AFRIKAANSCHE IXBOORLIN G EN-SOLDATEN, die in ONDER GROOTE BELANGSTELLING WERD GISTEREN DE VIJFDE „AGHT BET BEZOEK VAN MINISTER SLINGENBERG AAN
Londen vertoeven in verband met de kroningsplechtigheid, VAN C HA A 31" VERREDEN. DUITSCHLAND. De minister (links) en Ned. gezant
wandelend door de Londensche straten. De profs onderweg. ridder van Rappard bij het verlaten van het station te Berlijn.
DE PRE3IIERS VAN DE DOMINIONS, boden den Engelschen ko
ning adressen van verknochtheid aan. V.l.n.r, mi'. Lyons (Australië),
Baldwin, Koning George, mr. Mackenzie King (Canada) en generaal
Hertzog (Z.-Afrika) op de trappen van Buckingham Palace.
DE ONDERGANG VAN DE „HINDENBURG" TE LAKEHURST. - Foto
yan de ramp, door den Oceaan-vlieger Dick Merrill
naar Engeland overgebracht.
