Oceaanvlucht van Dick Merrill - De bouw van het Prinselijke jacta
LEiDiCH DAGBLAD
Tweede
78s(e Jaarpa
FEUILLETON
Het Mysterie rondom
Larissa
DE BOUW VAN HET PRINSELIJKE
JACHT, op <ie werf vau de Vries Lentseh
te Amsterdam, vordert goed. De arbeid op
het voorschip. Het klinken van de wanden.
DICK MERRILL, de Amerikaansche aviateur, die in ruim 21 uur van New York
naar Londen vloog. Hij zal Donderdag terugvliegen met films van de kroningsfees
ten. Merrill bij aankomst op Croydon. Vlak achter hem de tweede piloot Jack Lambrié
DUITSCHE MEISJES TE LONDEN VERWELKOMEN VELDMAARSCHALK
VON BLOMBERG, den Duitschen minister van Oorlog, hoofd van de Duitsche
delegatie bij de kroningsfeesten
17.000 AAN SIERADEN WERD ONT
HEEMD bij een inbraak in het MRin-
genhuis" in de residentie. Het gat in 't pla
fond, waardoor de inbrekers binnenkwamen.
EEN ZELDZAAMHEID IN ARTIS Een tamme kangoeroe. Dank zij de on
vermoeide zorgen van den oppasser is men thans zoo ver, dat het anders zoo
schichtige dier, pinda's uit den mond van den oppasser haalt.
DE BEMANNING VAN HET NAAR CEUT.V OPGEBRACHTE S.S. „JANU" - n
vrijgelaten. Met heb motorschip ,,Baloeran" kwam de bemanning te Rotterdam aaa.
Links kapitein L. de Koning van de „Janu".
Roman van WERNER SCHEFF.
0
Dr. Lombach beet op zijn onderlip. Alsof
"Ij ben indruk van de onderbreking zoo
spoedig mogelijk uit den weg wenschte te
belpen, wendde hij zieh tot de vrouw des
huizes en zei rustig: „Oprecht gespro
et, lieve vriendin, houd ik deze kleine
™>raak, óf voor een toevallig gebeuren,
01 voor een onhandige poging, om
aandacht van meer gewichtige zaken
11 te leiden. Zij, die de onderbreking ge
rangeerd hebben, weten zeer goed, dat
w beiden bevriend zijn. Men wil mij
waarschijnlijk op een valsch spoor bren
gt Daarom hecht ik niet veel beteekenis
aan het feit, dat een vreemde deze kamer
s binnengedrongen. Veel belangrijker acht
'Matgene, wat Manja mij reeds in den
«ta verteld heeft."
«Heeft zij het u dan al verteld?" stiet
danseres uit en In haar oogen lichtte
,'erwarde angst.
«SI sprak van een derde waarschu
wt zei Dr. Lombach, nadat hij zich met
snellen blik ervan overtuigd had, dat
?®®and hem en het echtpaar kon beluis-
.ten. „ven week geleden heeft u mij een
"Wiemen brief getoond, dien wij toen
Se'1»' product van een krankzinnige
ió«a' die 1)rief waarschuwde mij voor het
voor een groot gevaar. Gisteren
™en ontving ik een tweeden brief, die
zonder twijfel door dezelfde hand geschre
ven is. Het schrift is identiek met dat van
den eersten brief."
„Wat was deze nieuwe waarschuwing?"
„Dezelfde mededeeling als van den eer
sten brief. Ik kreeg den raad den brief in
de prullemand te gooien."
„Ik hoop, dat u dat niet gedaan heeft.
Ik begrijp niet. Prins." en de commissaris
wendde zich scherp tot Hadjieff, „waarom
u mij niet onmiddellijk bericht gestuurd
hebt."
„De paar laatste mooie dagen hebben
wij voor een auto-tochtje gebruikt," ant
woordde de aangesprokene, „en daarom
zijn wij er niet toe gekomen, om eerder
met u over het gebeurde te spreken."
„En de derde waarschuwing?"
„Die is inderdaad op een manier in mijn
handen terecht gekomen, waarover te
denken valt," hernam de danseres. „Op
hetzelfde oogenblik namelijk dat Manja
van de galerij riep, dat er inbrekers in
het huis waren, voelde ik plotseling, hoe
een briefje onder mijn vingers; die ik op
het tafelblad had nisten. geschoven werd."
Dr. Lombach schudde zijn hoofd in ver
bazing. „Dus in het donker, vlak voordat
de séance afgebroken werd?"
„Ja, toen het licht opging zag ik het
briefje en stak het bij mij. Later heb ik het
gelezen. Hier is het."
Madame Buradiewa diepte uit de lange
mouw van haar toilet een briefje op, dat
zij aan Dr. Lombach overhandigde. Deze
las het en schudde wederom het hoofd.
Met een onzekere en kriebelige hand wa
ren op een stuk papier de volgende woor
den geschreven: „Pas op. het gevaar is
dichterbij, dan gij vermoedt." „Het is in
derdaad hetzelfde schrift als van den eer
sten brief." meende de commissaris, ter
wijl hij het papier scherp onderzocht.
Daar ziet u weer dat karakteristieke
haaltje bij de „g"; uit duizend schriftproe-
ven zou ik het kunnen herkennen. Ik blijf
bij wat ik een paar dagen geleden gezegd
heb: dit is het schrift van een oude
vrouw. Dat staat vast."
„Maar, waarde Lombach, onder mijn
gasten is toch geen oude vrouw!"
„Dat is waar, Larissa, daaruit volgt, dat
het briefje van te voren klaargemaakt
was
„En u gelooft dus, dat een van de vier
personen, die in aanmerking komen, mij
in de laatste paar seconden van duisternis
het briefje toegestopt heeft?"
De commissaris haalde de schouders op.
„Ik ben niet alwetend, ik kan slechts
combineeren, maar wacht even Larissa, u
kunt mij een beetje verder helpen. Hier
heb ik een notitieboekje en potlood. Hier..
deze cirkel is de tafel, waaraan u zat, toen
de geest van den gesneuvelden soldaat
opgeroepen werd, en wiens verschijning...
en dat moeten wij niet vergetende
wensch van Dr. Streubel was. Schrijft u
nu op, hoe u met uw gasten om de tafel
zat."
„Zeker, ik zal zoo bescheiden zijn, om
met mezelf te beginnen. Hier zat ik, aan
mijn rechterhand zat mijn man, links van
mij Baron Hohenberg, naast den baron
Dr. Streubel, naast deze juffrouw Wallon,
en tusschen juffrouw Wallon en mijn man
had professor von Kaadeh plaats geno
men."
,Een oogenblik, als 't u blieft," verzocht
de commissaris, toen Larissa deze volg
orde opgeschreven had, „ik moet dat beeld
even in mij opnemen."
Ongeveer twee minuten gingen voorbij,
loen keek Lombach de danseres weer aan.
„Bent u een overtuigd spiritiste. Larissa?"
.Dat weet u wel, Dr. Lombach, daar
hebben wij al te vaak over geredetwist. U
bent niet overtuigd. Ik echter ben met hart
en ziel de zaak toegewijd."
Hij glimlachte. „U waart zeker geheel
verzonken in de aanwezigheid en de mede-
deelingen van dien armen jongeman, wiens
rust op het slagveld van Vlaanderen men
hedenavond gestoord heeft?"
„Ja, Zijn verhaal over het laatste ge
vecht was hartverscheurend," gaf madame
Buradiewa toe, „en de séance heeft erg
lang geduurd, bijna drie kwartier." „Dank
U, nu weet ik genoeg." „Wilt U zoo goed
zijn Pierre te laten roepen."
Na een korte pauze verscheen Pierre,
„Pierre, sluit deze kamer af en zorg er voor,
dat mijnheer vanavond in een van de lo
geerkamers slaapt", beval de commissaris.
„Je staat mij er voor in, dat voorloopig
alles blijft, zooals het is.« Morgen vroeg
komt een beambte van de recherche, die
hier een uurtje werk zal hebben. Daarna
mag je de kamer weer in orde brengen."
Pierre kon er toe komen een buiging van
eenige centimeters te maken, hetgeen
moest beduiden, dat hij de opdracht van
Dr. Lombach aanvaardde.
Door de gang keerde men op over de
galerij terug. Op de galerij vond men Pro
fessor von Kaaden met zijn armen over
de borst gekruist, wachtend op de drie
personen, die veel langer dan een kwartier
weggebleven waren.
Madame Buradiewa sprak hem in het
Russisch aan. Zij scheen hem een standje
te geven, omdat hij niet beneden op hen
was blijven wachten. Hij verweerde zich
met grooté beslistheid. Zijn gezicht zag er
opgewonden uit. Zonder op de verdere
aanmerkingen van zijn vroegere vrouw te
letten, wendde hij zich bruusk van haar af
en sprak tot Dr. Lombach: „Ik zou U
gaarne dringend spreken, Dr Lombach,
maar alstublieft onder vier oogen". „Zeker
Professor, wij beiden zullen hier boven
blijven en Prins Peter zal wei zoo vriende
lijk willen zijn onze vriendin Larissa naar
beneden te begeleiden."
Het ontging den conjmissaris niet, op
welk een aarzelende manier, zoowel d«
prins als madame Buradiewa aan deze uit-
noodiging gevolg gaven.
Beiden schenen het onplezierig te vin
den, dat Dr. Lombach de een of andere
mededeeling van von Kaaden zou ontvan
gen. Des te meer was de commissaris ver
baasd, toen reeds uit de eerste woorden van
den Professor bleek, dat, noch de prins,
noch zijn vrouw in eenig verband stonden
met wat hij had te vertellen.
„Wat ik u te vertellen heb, zou van het
grootste belang voor u kunnen zijn, Dr.
Lombach", begon de Professor, die niet
tegenstaande zijn zestigjarigen leeftijd een
man van nog groote vitaliteit bleek te
zijn. „U was gedurende eenigen tijd niet
beneden en u kunt dus niet weten, wat
zich daar intusschen afgespeeld heeft."
De man was een zeer onsympathiek
iemand. Reeds tweemaal had Dr. Lom
bach hem hier in huis ontmoet, en eiken
keer had hij het gevoel gehad een afschu
welijke pad te hebben gezien, die hij liefst
maar uit den weg bleef. Hij spande zich
echter in, om zoo beleefd mogelijk te zijn.
„Ik zou u zeer dankbaar zijn, Professor,
als u mij wilde vertellen, wat zich onder-
tusschen beneden heeft voorgedaan." „Er
is een opgewonden scène geweest tus
schen Irene Wallon en Dr. Streubel."
„.Hebben de twee jongelui gekibbeld?"
„Daar zag het wel naar uit," vertelde von
Kaaden met een bezorgden blik naar be
neden, alsof hij vermijden wilde, dat men
daar zijn woorden zou kunnen hooren.
Nauwelijks was u weggegaan, of Irene
Wallon en de jonge dokter trokken zich
in een hoekje terug, waar zij eerst zach
tjes, maar tamelijk heftig met elkaar spra
ken."
(Nadrujf verboden), (Wordt vervolgd).
