H.M. de Koningin op De Hofstadbloem- De bollenvelden in bloei
78sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
HET ROODE KENTEEKEN
"Ï1THÖL1EKE*
FEUILLETON
LENTE IN HET BOLLENLAND. De
eerste narcissen staan reecis in vollen bloei
en vragen om geplukt te worden.
H.M. DE KONINGIN BRACHT GISTEREN EEN
BEZOEK aan de Tentoonstelling Hofstad-
bloem" op het tentoonstellingsterrein ,,Houtrust"
te 's-Gravenhage. Een foto van den rondgang.
CATHOLIflBES
DE BELGISCHE PRE3IIER VAN ZEE
LAND, die een groote overwinning be
haalde op Degrelle bij de tusscihentijdscb.9
verkiezingen, verlaat het stembureau.
DRUK WERK OP DE AKKERS IN DE 031 GEVING
VAN ANDIJK. Dag en nacht wordt er met de ma
chines gewerkt. Een van koplampen voorziene machine,
waarmee de grond wordt omgespit.
Z.H. DE 3IAHARADJA VAN RAJKOT arriveer- BEELDHOUWWERK VAN JEANNIOT, - be- DE PIJLERS VAN DE NIEUWE VERKEERSBRUG TE DORDRECHT ZIJN
de, op doorreis naar Londen, per K.L.M.-vliegtuig stemd voor de linkerzijde van het paleis van Mo- BIJNA GEREED.
j,Edelvalk" op Schiphol. De Indische vorst en de derne Kunsten op de wereldtentoonstelling r» ixi i x x- ji
stationschef de heer Thomson. te Parijs. Binnenkort zal aan de ijzerconstructie worden begonnen.
OTTWELL BINNS.
48)
„Maar begon hij, maar werd in de
rede gevallen.
..Ik heb een man gekend, die uit de ge
vangenis van Nieuw-Caledonia ontsnapt is
en Molokai is een achtertuintje, daar bij
vergeleken. Er zijn hoopen mannen, half
bloeden en blanken, die van hier weg geko
men zijn. Sinds ik hier ben, ben ik er meer
dan eens per week bijna toe gekomen om
een van die vervloekte kano's uit de haven
te stelen en maar in het wilde weg In zee
te steken. Maar dat is toch niet de manier.
Ze zouden me direct te pakken hebben en
daarna zouden ze me bliksems goed in de
gaten houden en zou alle kans verkeken
zijn. Maar met dat toffe jacht zal het
even gemakkelijk zijn als een tram te ne
men. Alles wat we noodig hebben is een
sloep, die den eersten den besten donkeren
nacht naar Kalawao vaart om me van de
werf op te pikken en klaar zijn we."
Het kon gedaan worden, dacht Terry.
Daar bestond geen twijfel aan. Er zouden
misschien wel wachten zijn, lepra politie
agenten, die hun lotgenooten bewaakten,
maar die konden ze wel ontwijken of, wan
neer dat niet het geval was, onschadelijk
maken. Het was mogelijk, dat mislukking
en ontdekking zware straffen met zich mee
konden brengen wat wist hij niet, maar
dat moesten ze maar riskeeren. En Babbage
scheen onvermurwbaar. Toen kreeg hij plot
seling een idee.
„Als we.u nu eens een grootere som be
taalden". zei hij vlug. „Laten we zeggen vijf
duizend dollars. Zoudt u het dan niet op
uw eentje klaar kunnen spelen, iemand op
de stoomboot omkoopen of zoo iets".
„En dan in Honolulu weer aan de poli
tie overgeleverd te worden door dezelfden
kerel, die het geld opgestoken had!Geen
denken aan. Zoo oerstom ben ik niet
Als het zaakje wil lukken moet ik een privé
schip hebben waar niemand op rond komt
snuffelen en als jullie werkelijk die inlich
tingen over dat Van Houten jongetje wilt
hebben, zullen jullie voor het schip moeten
zorgen en de duizend dollars of ik
wacht tot er een andere bieder langs
komt
„Een andere bieder?"
Terry Domville schrok en keek den man
onderzoekend aan. Hoe kon hij weten dat
er nog andere bieders waren? Was hij al
met het stel van de „Dusty Miller" in aan
raking geweest? Die zouden ongetwijfeld
gretig op het bod ingaan. Zoover was hij
gekomen, toen Babbage zijn gedachten on
derbrak met een raadselachtige uitlating.
„Je denkt toch niet, dat jullie de eenigen
bent, die in dat mil]ionnairsklnd geïnteres
seerd zijn, wel?"
„Maar wie anders
„O! Daar is altijd zijn vader nog", lachte
de man. „Maurice Charlton Is wel geen
model vader, maar hij zal wel weten, wat
zijn plicht is. als het praatje van het tes
tament van die ouwe Van Houten hem ter
oore komt. En ik denk niet, dat hij op een
reis naar Japan zou kijken. Als ik het wel
heb, zou hij een lijnschip charteren of een
kanonneerboot stelen om het zaakje op te
knappen, als hij die millioenen er mee in
handen kon krijgen".
De man sprak onverschillig, maar er was
een veeibeteekenende blik op zijn gezicht,
die Terry ervan overtuigde, dat het niet
Maurice Charlton was, dien hij als moge
lijke bieder op het oog had. Hij keek Sea-
bright aan en zag zijn eigen gedachte in
diens oogen weerspiegeld en toen zei zijn
vriend
„De „Kestrel" zou de reis naar Japan bij
na zoo vlug als een mailboot maken".
Die goeie oude Seabright! Terry wierp
hem een dankbaren blik toe. wel wetend,
dat het jacht te zijner beschikking was en
wendde zich toen weer tot den melaatsche.
„Dat is dan afgesproken", zei hij kort.
„U krijgt duizend dollar en de passage naar
Yokohama voor de Inlichtingen".
„Die Ik u geven zal, als ik in Yokohama
aan wal gezet word".
„Nee", zei Terry. „Als u veilig en wel op
het jacht bent. Eerst gaan we het kind
halen en dan verder naar Japan".
,Nou vooruit dan maar. Dat is dus afge
sproken en een verdomd koopje hebben
jullie heeren eraan".
„Dat hangt er van af, hoe je de zaak be
kijkt. Al het risico is voor ons, weet u. Maar
dat doet niets ter zake. Laten we de boel
nu even precies afspreken. Wanneer zullen
we u komen halen?"
De man gaf ontstellend prompt ant
woord. Schijnbaar zonder eenig beraad
kondigde hij zijn besluit aan.
„Vandaag over een week als het moge
lijk is. Dan is het nieuwe maan. Ik zal op
den uitkijk staan en op de pier op je wach
ten. Mijn hut is er niet meer dan zeshon
derd meter vandaan en ik kan gemakkelijk
bij de haven komen. Ik kan het water dui
delijk zien. Je hoeft alleen maar drie keer
met een licht te zwaaien en dan weet ik
wel, dat je er bent. Laten we zeggen om
één uur na middernacht, als je daar niets
op tegen hebt. Om dien tijd slaapt iedereen
in Kalawao muurvast en zou ik desnoods
met vliegende vaandels en slaande trom
weg kunnen trekkenAfgesproken?"
„Een uur na middernacht. Vandaag over
een week! Dat is de nacht van de twaalf
deWe zullen zonder mankeeren aan de
pier zijn".
„En je brengt het geld met je mee?"
„O ja".
„Dat is dus afgemaakt zonder dat we
elkaar er de hand op geven". Er lag een
grimmige spot in de laatste woorden,
waarvan de beteekenis zijn beiden bezoe
kers niet ontging en toen lachte hij. „Het
was misschien maar beter als we een kijkje
gingen nemen naar de plek waar jullie me
kunnen vinden. Stomme vergissingen kun
nen we niet gebruiken. Zullen wij er samen
even heen loopen?
Ze liepen naar het strand naar een plek,
die met wilde guave-stronken begroeid was
en Babbage wees de plaats aan, waar hij
op ze zou staan wachten en legde uit, wat
ze moesten doen.
„Je laat het jacht buiten en komt met
een bootje door de branding heen. Ik zal
hier staan en niet bang zijn voor een paar
natte voeten". Hij lachte om zijn eigen
grap en ging toen verder. „Wanneer een
van de wachten toevallig langs komt, moe
ten we hem onschadelijk maken, maar dat
is niet waarschijnlijk. Om vergissingen in
het duister te voorkomen, zal ik een licht
in mijn raam laten branden. Van daar
uit hij knikte met zijn hoofd in de
richting van de zee „is dit punt in een lijn
met mijn huis zooals je zelf wel zult zien
als je straks omkijkt. Het eenige, wat je dus
te doen hebt, is te zorgen, dat je met het
licht in een rechte lijn komt te liggen en
dan land je hier. Begrepen?"
„We kunnen ons onmogelijk vergissen",
lachte Terry en voegde er toen bij: „U
schijnt het al allemaal pasklaar te hebben,
kapitein Babbage".
De ander lachte hard. ,Dat zou je ook
hebben, als je hier weken geweest was zoo
als ik. Sinds ik hier in dit pestgat aange
land ben, is er geen dag voorbij gegaan,
zonder dat ik er uren over gedacht heb,
hoe een man met vrienden hier vandaan
zou kunnen komen.
Ik had vroeger vrienden genoeg. Maar
meiaatschheid is iets, waar de meeste men-
schen als de dood voor zijn en als Charl
ton's jongetje en de millioenen van de
ouwe Cornelius er niet geweest waren, zou
ik hier waarschijnlijk hebben moeten ver
rotten. Maar ik ben blijven hopen, dat
de een of andere kameraad aan me zou
denken en het lef zou hebben om me hier
ïandaan te helpen en ik kan je wel ver
tellen, dat ik mijn ontsnapping grondig
overdacht heb, zoodat het niet kan mis
lukken. Snap je?"
„Ja", gaf Terry toe en een poosje lat»r
lieten hij en Seabright den man aan zijn
lot over en liepen naar de haven om hei
schip af te wachten dat hen terug zou
brengen en waarvan de rook al tegen de
blauwe lucht in de richting van Lanai te
zien was. Onderweg zei Seabright kon en
krachtig: „Die kerel is even betrouwbaar
als een rotte stok!"
(Nadruk verboden), (Wordt vervolgd).
