Mussolini's tocht door Tripoli - Een auto door een étalage-ruit gereden
LEIDSCH DA??f AD
Tweede Blad
HET ROODE KENTEEKEN
78sfe
FEUILLETON
EEN GROOTE VUILNISWAGEN
reed tc Breda, door hot niet oplet
ten van den chauffeur, in de etalage
van een sigarenwinkel.
MUSSOLINI TE TRIPOLI. DE RENBAAN TE AINTREE
Het .Zwaard van dein Islam", dat hij ten geschenke heeft gekregen, bij Liveo-pool bevat de moeilijkste hindernissen. Twee paarden in
in de hand, rijdt Mussolini door de stad. prachtigen sprong bij een der slooten.
DE IOO.OOOSTE PATIËNTE werd gistermorgen onderzocht in het con
sultatiebureau der Vereeniging tot bestrijding der tuberculose te Rotter
dam. De dokter geeft haar een geschenk.
OP DEN TERUGTOCHT VAN D'E GROOTE VOORJAARSMANOEUVRES IN DEN PACIFIC
verzamelden zich schepen van de Engelsche Middellandsche Zee-vloot in de haven van Gibraltar. Overzicht der oorlogsschepen
in de haven.
CLARK GABLE EN CAROLE LOM
BARD, met wie hij binnenkort in
het huwelijk zal treden. Zij zullen een
reis naar Europa maken.
OTTWELL BINNS.
32)
De dichtstbijzijnde Japanner bleef door
hollen. Hem nauwkeurig opnemend zag
Terry een mes, dat hij open in zijn hand
droeg, in de zon glinsteren. Toen herinner
de hij zich, dat er het laatste uur een mes
naar den man in den logger geworpen was
en raadde de bedoeling van den Japanner.
De schooier wilde zóó dichtbij trachten te
komen, dat hij hem het mes in zijn lichaam
kon werpen. Hij lachte grimmig. Een kogel
schiet verder dan een geworpen mes. Hij
wierp snel een blik over zijn schouder om
er zeker van te zijn dat Norma nog aan het
loopen was en hief toen zijn pistool op.
„Halt daar!" riep hij tegen den hollenden
Japanner. De man luisterde niet naar het
bevel, maar rende verder, Terry zette zijn
tanden op elkaar. De bedoelingen van den
kerel waren moorddadig en hij had geen
tijd om sentimenteel te zijn. Hij richtte zijn
pistool op de beenen van den man en ter
wijl hij dat deed, hield de Japanner plotse
ling stil, alsof hij al getroffen was. Het vol
gende oogenblik schoot zijn arm naar ach
teren en het mes vloog schitterend in het
zonlicht door de ruimte die tusschen hen
lag. Op hetzelfde moment knalde Terry's
Pistool.
De messenwerper viel in het zand en een
onderdeel van een seconde later voelde Terry
Domville een brandende pijn opzij van zijn
hals en hoorde iets achter zich neerkomen.
Het mes had hem geraakt, maar gelukkig
niet veel kwaads uitgericht, want behalve
de pijn en het gevoel van lauw bloed dat
langs zijn hals vloeide, mankeerde hem niets
en daar de twee Japanners plotseling tot
stilstand gekomen waren, wachtte hij af,
wat ze zouden doen. Klaarblijkelijk wisten
ze dat zelf niet, want ze riepen wat tegen
elkaar in hun eigen taal en Terry maakte
van de gelegenheid gebruik om om te kij
ken. Hij zag, dat het meisje het duin nader
de. waarachter de logger lag en begon zelf
voorzichtig achteruit te loopen, waarbij hij
de Japanners scherp in 't oog hield. De be
raadslaging tusschen de twee kwam plotse
ling ten einde. Ze zetten het alle drie op
een loopen,.de een in de richting van de
duinen, de ander naar het harde zand bij
de zee.
Hij begreep hun tactiek volkomen. Ze
waren erachter gekomen, dat hij naar den
logger wilde en probeerden hem den weg af
te snijden. Om aan den anderen kant van
het hooge duin te komen, waar de zee ver
der het land in liep, zou hij dichter dan
nu langs den voet van de duinen moeten
gaan en terwijl de man op het strand zijn
volle aandacht in beslag zou nemen, zou
de ander, waarschijnlijk vanuit een schuil
hoek in de duinen tot den aanval over
gaan. Den grond in aanmerking genomen,
liepen die twee met verbazingwekkende
snelheid. De man op het lager gedeelte van
het strand glipte buiten het bereik van zijn
pistool langs hem heen naar den rand van
de zee, terwijl de man op de helling in de
duinen verdween.
Op hetzelfde oogenblik begon de geval
len Japanner over het zand naar hem toe
te kruipen. Hij moest voortmaken, want
als dergelijk soort mannen, die zoo goed
met messen om kunnen gaan, tot het
uiterste gedreven worden, staan ze voor
niets, zelfs niet voor een pistool. Hij draai
de zich om en begon te hollen, daarbij
zijn aandacht tusschen de duinen en den
man bij het water verdeelend. Van den
kerel in de duinen zag hij niets, totdat
hij den heuvel naderde waar hij óf over
heen, óf onderlangs moest.
Hij dacht juist, dat hij den man ver
achter zich gelaten had, toen hij hem
plotseling als een konijn tusschen de
boschjes voort zag springen. Alle twee de
Japanners waren nu tusschen hem en den
logger en een blik achterom vertelde hem,
dat de man, dien hij gewond had, weer
overeind gekrabbeld was en moeizaam
aangehinkt kwam. De toestand werd cri-
tiek. Het zag eruit alsof hij er zich door
heen zou moeten schieten en die gedach
te was hem niet aangenaam. Maar het
was er op of er onder en hij besloot met
den man op het strand af te rekenen,
waarvoor hij vastberaden op hem af ging
om hem onder schot te krijgen. De kerel
raadde blijkbaar zijn bedoeling, want hij
manoeuvreerde zoo, dat hij Juist buiten
het bereik van het pistool bleef en Terry
steeds dichter naar den zandheuvel lokte
waar zijn vriend nu verborgen was.
Hij zette zijn tanden op elkaar en ver
minderde vaart. Wanneer de man hem,
zoodra hij den voet van de hooge duinen
bereikt had, zou trachten „op te dringen",
moest hij dichter bij komen en kon hij
misschien met een gelukkig schot van hem
afkomen en zoodoende zijn handen vrij
hebben om met den Japanner op den heu
vel af te rekenen. Maar als die zich eens
niet vertoonde, en vanuit zijn schuilhoek
een mes naar hem wierp of hem plotse
ling besprong
Bij deze weinig prettige gedachte kwam
er plotseling hulp opdagen. Bovenop het
duin, verscheen een man de eigenaar
van den logger zooals Terry tot zijn groote
opluchting zag. De man gaf een schreeuw,
die Terry door het geruisch van de zee
heen bereikte, toen schoot zijn hand om
hoog en kraakte er een sepot. Een seconde
later kwam de tweede Japanner in zicht,
die als een konijn voortsprong. Hij bereikte
het strand en toen vuurde de man op den
top opnieuw, blijkbaar zonder hem te ra
ken, want de Japanner bleef doorhollen.
De kerel bij het water schatte met een be
denkelijk gezicht den afstand tusschen
hem en Terry, sprong toen in zee en be
gon tegen den opkomenden vloed in te
zwemmen. Terry keek een oogenblik naar
het op en neer dansende zwarte hoofd,
hief toen zijn pistool op en liet het weer
zakken. Eigenlijk kon die kleine schooier
daar geen kwaad meer doen. Hij keek naar
de twee anderen. De hinkende man had
zich al omgedraaid en liep weg, terwijl
degene die uit de heuvels te voorschijn
gekomen was ver buiten schot in zigzag
lijnen het strand opliep en zoo hard, als
hij maar kon de beschutting van de dui
nen opzocht.
Terry zag de kust vrij en verspilde geen
tijd. Hij rende langs het strand, liep om
den hoogen voorpost van de duinen heen
en zag den logger pal voor zich liggen. Het
water speelde om den achtersteven en
Norma stond op het hellende dek naar
hem te wuiven. Hij minderde vaart en
haalde diep adem en toen hij den logger
bereikt had, zag hij hoe haar bruine oogen
van opluchting glansden en hoorde den
kreet die uit haar hart opwelde:
„Gelukkig!"
Zijn hart klopte sneller bij de gedachte,
dat zij zich blijkbaar over hem bezorgd
gemaakt had en hij was zich van een ze
kere ontroering bewust, die zijn stem een
beetje deed beven, toen hij glimlachend
antwoordde
„Tot dusverre zijn we veilig en
„O!.... maar je bent gewond!"
Haar oogen waren op zijn hals gericht,
waar, ofschoon hij de wond glad vergeten
had, het bloed nog steeds vloeide.
„O, dat is niets", antwoordde hij luch
tig. „Een van die kerels heeft een mes
naar me gegooid en me net geraakt. Ik
had het al heelemaal vergeten."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
