De ontzettende ontploffing in het schoolgebouw te New London
78ste
LEtüStH DA mid
Tweede Blad
HET ROODE KENTEEKEN
FEUILLETON
DE VREESELIJKE ONTPLOFFINGSRAMP TE NEW LONDON IN TEXAS.
Telegrafisch overgebrachte foto van de puinhoopen van het schoolgebouw, dat door de ontploffing van een gasbuis in da
lucht vloog, waardoor honderden kinderen en tientallen onderwijzers werden gedood.
BRONZEN BORSTBEELD VAN DEN NEDERLANDS CHEN NOBELPRIJS.
WINNAAR PROFESSOR DEBIJE. De geleerde poseert voor den beeldhou
wer Tjipke Visser, die in opdracht van het departement van Onderwijs het
borstbeeld zal vervaardigen.
EEN Al TO, DIE OP ANTHRACIET LOOPT, rijdt momenteel door
Amsterdam. De kolenreservoirs bevinden zich op de treeplank. De auto
wordt gestookt door het uit de anthraciet ontwikkelde gas.
HET NEDERLANDSCHE MOTOll-T N KSCH1P IIERISA" HOEDT OP HET IJ KOMPAS-
PROEVEN. Het schip is gebouwd bij de Nederlandsche Scheepsbouwmaatschappij te Amster
dam, in opdracht van de Koninklijke Shell. Op weg naar de kompas-boei.
DE „GRAND NATIONAL" RACK.
De beroemde race werd gewonnen door Royal Mail", bereden door E. Williams. Foto,
genomen aan de finish. Royal Mail" passeert als eetf*sto de eindstreep vóór „Coolen" (Links).
LENTE-MAAND.
Nieuw leven op de boerderij.
DE START VAN DEN 24 L l.RSIMT, georganiseerd door de Amster-
damsche Burgerwacht. Als eerste deelneemster vertrok mej. J. H. B.
Jansen uit den Haag op D.K.W.
OTTWELL BINNS.
SO)
Hij liet zijn brandende stokken in het
water vallen en stond doodstil den nacht
in te staren en te luisteren. Hij hoorde
niets, behalve het geklots van het water
mijlen langs de kust en ofschoon hij ver
in zee lichtende strepen zag, die er op
wezen, dat het een of andere lichaam zich
door het water voortbewoog, had hij geen
hoop meer. Wie ook aan boord was van 't
schip, waarvan de lichten zoo veelbelovend
geleken hadden, hij had wel andere dingen
aan zijn hoofd dan een gestrande man op
de kust. Hij was er vast van overtuigd, dat
daar in het duister een drama zich afge
speeld had. De lichtflitsen, die hij gezien
had waren daar een zeker bewijs van.
Muiterij? Een krankzinnige, die in de be
perkte ruimte van 'n tagger amok maakte?
Moord? Hij wist het niet, maar één ding
stond bij hem vast, dat In het duister
iets vreeselijks was gebeurd. Eenigen tijd
stond hij aan den rand van de zee en tuur
de ingespannen de duisternis in. Hij zag
echter niets meer en tenslotte keerde hij
langzaam naar het vuur terug, waar hij
rijn hersens afpijnigde over het nieuwe
mysterie, totdat de slaap hem overmande.
Den volgenden morgen vertelde hij niet
aan Norma wat hij gezien had. Het meisje
was niet in staat aan eenig ander drama
te denken dan dat, wat hun tocht van dien
dag beloofde t® worden. Haar voeten waren
in heel slechte conditie, haar nek en
armen zaten vol blaren van de zon en het
was duidelijk, dat het loopen niets minder
dan een marteling voor haar zou zijn. Hij
had ontzettend met haar te doen en stelde
voor overdag te rusten en pas op weg te
gaan als de zon onderging. Maar ze wilde
er niet van hooren.
„Nee! Nee!" riep zij uit. „Wat beteekenen
een p^ar blaren wanneer het leven van
een kind op het spel staat? We moeten
verder! We mogen geen tijd verspillen".
Onmiddellijk na het ontbijt gingen zij
op weg en liejtan langs de kust-, terwijl
Terry de zee afzocht, of hij ook ergens een
van de parelloggers kon ontdekken, die
iangs de kust toch veel voor moesten
komen. Maar de zee was blank als een
spiegel en na een tijdje keek hij niet meer
uit en besteedde al zijn aandacht aan
Norma, hielp haar zoo veel hij kon en was
er zich bitter van bewust, dat hij niets
kon doen om haar lijden te verzachten. De
zon wierp haar verschroeiende stralen op
hen neer. Verder op den ochtend werd de
kust als een gloeiende oven en evenals den
vorigen dag schitterde en trilde het land
schap in de verte op de meest eigenaardige
wijze. De meest gewone dingen werden
wonderbaarlijk verwrongen. De duinen,
evenals de heuvels in den Bijbel, dansten
als lammeren en in de trillende lucht
namen de rotsen op de kust de vorm aan
van levende wezens. Torn begonnen zijn
oogen hem in den steek te laten, of zoo
leek het tenminste. Eenmaal meende hij
heel in de verte op den top van een hoog
duin de gestalte van een man te zien, die
in den feilen gloed op en neer scheen te
dansen en te huppelen. Het volgende
oogenblik dook de gestalte vooruit en ver
dween in het niet, terwijl tegelijkertijd
een enorme troep vogels, die volgens hem
vast en zeker echt was, opvloog en een
paar minuten rond bleef cirkelen voor zij
weer neerstreken.
Ze liepen tot elf uur door en toen stond
Terry er op, dat ze zouden rusten. Het
meisje protesteerde heftig en zei, dat als
ze nu ophield ze nooit meer in staat zou
zijn om verder te gaan. Maar Terry was
onvermurwbaar.
„Als we in deze hitte doorgaan, zullen
we geroosterd worden of een zonnesteek
krijgen. Of we later verder gaan of niet,
nu gaan we rusten en daarmee uit".
Er was practisch nergens schaduw.
Maar er was tenminste water bij de hand,
dat van de rotsen druppelde en In een klein
poeltje viel. waar ze bij gingen zitten en
nadat ze gedronken hadden, koelden ze
hun gloeiende voeten erin af. Na een tijdje
viel Norma, door moeheid overmand, in
slaap en Terry maakte van de gelegenheid
gebruik om weg te kruipen en den weg. die
nog voor hen lag te verkennen.
Drie honderd meter verder zag hij een
geweldig hoog duin. waarvan hli een goed
uitzicht zou hebben en hii liep er langs
het strand heen. Aan den voet ervan ge
komen, begon hii te klimmen. Het duin was
met helm begroeid maar desondanks was
het zand los en net toen hij den top bereikt
had. schoot het zand onder zijn voeten weg
en viel hii languit voorover. Hij klemde zich
aan een bosje helm vast om niet weer naar
beneden te rollen en plat voorover liggend,
bemerkte hij tot zijn ontzettenden schrik.
dat hij recht in de verglaasde oogen van
een dooden man staarde.
De man lag op zijn rug, met een been
onder zich en zijn armen uitgestrekt Een
enkele blik op het stille gezicht vertelde
hem, dat de man gewelddadig om het leven
gekomen was. want in het midden van zijn
voorhoofd zat een onmiskenbare kogel-
wond. Een tweede blik overtuigde hem
ervan, dat de man van het Japansche ras
was. Zijn gelaatstrekken lieten geen twijfel
mogelijk en naar zijn kleeren te oordeelen
was het een man van de zee. waarschijnlijk
een duiker oo een van de taggers van de
parelvloot. Dit alles merkte hij op en toen
schoot hem ineens de gestalte van den man
te binnen, die hii in de gloeiende hitte zoo
fantastisch op een hoog duin heen en weer
had zien dansen, de gestalte, die zoo plot
seling verdwenen was. dat hii ervan over
tuigd was geweest, dat het niets dan een
spook was. dat ziin verwarde blik of ver
beelding hem vporgetooverd had. Nu wist
hii echter de Waarheid. Dit was het duin,
waar hij den man gezien had. En ongetwij
feld lag hier degene voor hem. die zoo
vreemdsoortig op en neer gedanst had en
de oorzaak van zijn schijnbare verdwijning
in het niet was die kogel in zijn hersens,
waardoor hii achterover in het stugge helm
gevallen en uit het gezicht verdwenen was
Maar wie h'ad het doodende schot gelost?
Terwijl hij zichzelf, nog naast dien doo
den Japanner liggend, die vraag stelde,
keek Terry voorzichtig om zich heen Vlak
voor zich zag hii niets dan bosjes helm en
ronde zandheuveltjes. Links waren de rot
sen. waar hii het meisje achtergelaten had,
duidelijk zichtbaar, maar rechts werd zijn
uitzicht belemmerd door een hooge bank,
die den top van het duin vormde.
Daar hij vond, dat hij in ieder geval
moest zien, wat er aan dien anderen kant
was, kroop hii tegen den heuvel op. ging
plat in het zand liggen en keek voc'-htig
over den rand. Terwijl hij dat deed. wacht
te hem een tweede verrassing, want achter
het duin was een kleine baai waar een
logger op het strand lag en toen hii naar
beneden keek. zag hij een man ineenge
hurkt in den boeg zitten, die met een
pistool in de hand, scherp de duinen in
het oog hield.
Verbaasd staarde Terry ongezien naar
den man en bedacht, dat hij hier naar alle
waarschijnlijkheid den moordenaar van den
dooden Japanner voor zich had. De man
was een blanke: jong en met dik stroo-
kleurig krulhaar, dat in de zon glansde,
klaarblijkelijk een Engelschman of een
Amerikaan. Toen. terwijl hij nog verwon
derd naar den man op den uitkijk staarde,
schoten hem plotseling de lichten van het
schip, dat hij in den nacht gezien had. te
binnen en de flitsen, die hij van een pistool
afkomstig had denken te zijn. Was die
logger, die hier op het strand gevangen zat.
het schip dat in den nacht voorbijgekomen
was en was de man. die daar bliikbaar ge
heel alleen zat, waakzaam alsof het om
ziin leven ging degene, die de schoten ge
lost had? Dat scheen heel wel mogelijk en
terwijl hij zich afvroeg wat voor drama zich
wel afgespeeld kon hebben, was hli meer
bezorgd voor de dingen, die komen moesten.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
