Waar Prinses Juliana en Prins Bernhard in Oostenrijk vertoeven
LEflDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
HET ROODE KENTEEKEN
11ste Jaargang
FEUILLETON
GEZICHT VAN KASTEEL MITTERSILL UIT.
Een fraaie foto van het uitzicht uit één der ramen van kasteel Mittersill,
waar Prinses Juliana en Prins Bomhard momenteel verblijf houden.
Op den achtergrond de ,,Hohe Tauern".
DE HERTOG VAN K«NT BEZOEKT ZIJN BROER IN WEENEN.
Draadloos overgebrachte foto van de aankomst van den hertog van Kent
(rechts) te Weenen, waar hij door den hertog van Windsor flinks),
werd begroet.
DOODE POTVISCH, door de be
manning van de sleepboot „Battic" op een
zandplaat te Terneüzen aangetroffen.
EEN DEEL VAN HET PERSONEEL VAN HET PALEIS S0ESTDI4K zal
ingevolge den wensch van het Prinselijke paar niet meer in het Paleis blijven
wonen, doch in de onmiddellijke omgeving. De overbrenging van het huisraad.
EENIGE OOGENBLIKKEN VóóR DEN AANSLAG OP DEN
ONDERKONING VAN ABESSYNIE, na het voorlezen van de
proclamatie, waarbij de geboorte van den Prins van Napels werd
bekend gemaakt. Na 't nemen van deze foto vond de aanslag plaats.
ROERMOND RONDOM IN HET WATER.
tengevolge van den sterken was van de
Maas. De melkboer gaat zijn klanten
bedienen.
1)E OEFENWEDSTRIJD VAN HET VOORLOOPIG NEDER-
LANDSCH ELFTAJj tegen de Engelsche derde klas prof.-
club Crystal Palace" gisteren te Rotterdam gespeeld, en ein
digend in 'n gelijk spel .(32). Moment voor 't Engelsche doel.
OTTWELL BINNS.
10)
Wat had die knaap met de zaak te ma-
frn? Hij was verschillend van zijn bond-
Senooten en zag eruit of hij een welgesteld
®an was. Was hij de hoofdpersoon, boven
Chan en den kapitein van het schip, of
Hdden ze alle drie evenveel te zeggen in
°et schurkachtige complot, dat ze samen
°P touw gezet hadden? Niettegenstaande
d]n welgesteld uiterlijk zag hij er toch uit,
"sot hij tot het roofzuchtige soort behoor-
Die boef van een schipper en Chan van
het gereede mes behoorden tot het soort
duipmoordenaars, dat zich aan iedereen
•erhuurt en was de ander misschien een
W, dat dergelijk soort mannen gebruikt
apachen, bandieten en dieven om ge-
'aarlijlce werkjes op te knappen, waar ze
teil liever niet het risico van loopen? Dat
mogelijk, waarschijnlijk zelfs en wan-
"fer de man niet aan boord van het schip
zou dat een sprekend b'ewijs zijn.
tangen tijd 'lag hij stil terwijl zijn ge-
Jachten m een kringetje de feiten, die hij
«nde, rond gingen en hij tevergeefs een
«utel tot het geheim trachtte te vinden.
zag noodgedwongen in, dat, tenzij hij
JJi gesprek met Norma Charlton kon heb-
en haar ertoe kon brengen hem te ver-
I wawen, hij in het duister moest blijven
rondtasten. In het geheele geval was
«echts een troost en dat was het haastig
fetrabbelde briefje, dat Seabright uit het
water opgevischt had. Als dat er niet was.
zouden het meisje en hij op het oogenblik
in het grootste gevaar verkeeren. Nog was
hun toestand niet geheel veilig, maar de
wetenschap, dat hun tegenwoordigheid op
de „Dusty Miller" bekend was zou hun
tegenstander, er wel voor bewaren tot het
uiterste over te gaan. De dikke schooier,
die het gezag voerde over het schip, had
het vooronder verlaten met een woeste be
dreiging op zijn lippen, maar hij had al
getoond, dat hij de beteekenis van die fles-
schenboodschap in verhouding tot zijn
eigen optreden ten volle begreep.
„Hij weet ook wel, dat hij daardoor in
zijn handelingen beperkt wordt," grinnikte
hij bij zichzelf. „Het zou me niets verwon
deren, als ze hun plannen radicaal ver
anderden."
Hij lag een tijdje te luisteren naar het
gedreun van de golven en te kijken naar
het water, dat tegen het patrijspoortje op
spatte en even daarna voelde hij zich,
ondanks zijn gevaarlijken toestand, sla
perig worden en viel hij in een natuurlijken
slaap. Toen hij bijna twee uur later wakker
werd, was hij zich onmiddellijk van twee
dingen bewust in de eerste plaats, dat
het bonken in zijn hoofd opgehouden had
en hij zich veel beter gevoelde en in de
tweede plaats, dat er iemand bij hem ge
weest moest zijn, want dat er een sterke
lucht van tabak in het vooronder hing, die
hij voor dien tijd niet opgemerkt had. Hij
lag zich af te vragen wie zijn bezoeker ge
weest kon zijn, toen hij de deur hoorde
kraken Zij werd open gedaan en de schlp-
per van de boot verscheen.
„Dus u bent eindelijk wakker geworden."
zei hij norsch, waaruit bleek dat hij de be
zoeker geweest was. „Voelt u zich wat
beter?"
„Een heeleboel, dank u." antwoordde
Terry beleefd. „Het is heel vriendelijk van
u naar mijn toestand te tnformeeren."
„Schei nou maar uit met die beleefd
heidsfratsen," bromde de man. „Dat is niks.
niet noodig."
Terry wachtte en de man dwaalde door
de kleine ruimte, staarde een oogenblik
door het patrijspoortje en liep toen weer
naar de deur. Hij had het onhandig ver
legen air van iemand, die iets bijzonders
op zijn hart heeft, maar niet weet, hoe
ermee voor den dag te komen. Terry, die
hem met inwendig plezier gadesloeg, deed
niet de minste poging om hem te helpen.
Tenslotte gooide de kerel er onver
wachts uit:
„Wij hebben ons met u vergist."
„Dat zou ik ook zeggen," zei Terry op
gewekt.
„U had nooit hier aan boord gebracht
moeten worden."
„Eenstemmig aangenomen."
„Ik heb Miss Charlton gesproken." zei de
man met een plotselingen woordenvloed.
„Het schijnt, dat u niet voor gisteren met
haar kennis gemaakt hebt en dat u op geen
enkele wijze iets met haar zaken te maken
hebt
„Dat is niet waar!" kwam Terry tus-
schenbeide, die tot zijn groote vroolijkheid
wel begreep waar de man heen wilde. „Ik
ben er eerlijk gezegd met de haren bijge
sleept en zit er nu tot aan mijn nek in."
„Dat is heelemaal niet noodig," zei de
man vlug. „Aangezien u bij vergissing aan
boord gebracht bent, is het niet meer dan
billijk, dat u bij de eerste de beste haven
weer aan land gezet wordt."
„Welke is dat?" vroeg Terry.
„Manilla. Vandaar kunt u binnen een
week naar Hong Kong terug en ik zgl den
prijs van uw biljet en de hotel onkosten
betalen."
Terry onderdrukte een sterke neiging om
te lachen en dacht diep na.
„Ik ben in geen jaren in Manilla geweest,
De Philippijnen zijn niet bepaald een
frisch volk, maar een paar dagen zou ik het
er desnoods wel uit kunnen houden, ten
minste eh in een goed hotel." Hij
hield op en vroeg toen onverwachts: „En
Miss Charlton?"
De kapitein van de „Dusty Miller"
maakte een beweging met zijn hand,
fronste zijn voorhoofd en zei toen luid
ruchtig:
„Miss Charlton is een passagier. Met haar
hebben wij ons niet vergist. Zij gaat door
naar Broome, waar ze haar biljet voor ge
nomen heeft."
„Dus die wil waar voor haar geld hebben,
hè?" vroeg Terry. De zeeman deed, alsof hij
deze opmerking niet gehoord had en ging
door zijn plannen te ontvouwen. „We zul
len het u knus en gezellig maken achter.
Het vooronder is geen geschikte plaats
voor menschen zooals u
„Gewezen luitenant-ter-zee van de Brit-
sche Vloot," onderbrak Terry hem, terwijl
hij een bhk door het vooronder liet gaan.
„U hebt gelijk!"
„U kunt in de kajuit eten en vrij over
het schip rondloopen en alles wat u maar
uit den scheepsvoorraad wenscht te hebben,
kunt u voor niets krijgen."
„Zeer vereerd, schipper!"
„Dus dat is dan afgesproken en laat dan
verder alles vergeven en vergeten zijn."
antwoordde de ander, terwijl er in zijn
oogen een blik van opluchting verscheen.
„Neen, zei Terry op een toon, die den
ander op deed springen.
„Wat bedoelt u daar mee?"
„Ik vind Manilla werkelijk geen erg pret
tige plaats om heen te gaan."
De ander dacht even na en zei toen aar
zelend: „Misschien kunnen we het Macas
sar maken!"
Terry Domville schudde bedenkelijk zijn
hoofd. „Een slaperig land waar het altijd
namiddag is? Om met den dichter te spré
ken, schipper. Beschrijft de plaats, ziet u,
maar vergeet melding te maken van de
sprinkhanen en den laatsten keer, dat ik er
was, heb ik geen oog dicht kunnen doen
van hun getsjirp. Ik zou een lijk zijn, voor
dat een van de Hollandsche booten langs
kwam."
„Je bent lastig!" zei de zeeman heftig,
terwijl hij een oogenblik uit zijn verzoenen
de rol viel.
Terry lachte. „Daar heb ik alle reden toe.
Ik hej? u "iet in deze moeilijkheden ge
bracht. En ofschoon u betaalt, ben ik v<m
plan den toon aan te geven, weet u."
„Zeg dan maar op. waar u heen wilt. Er
zijn geen andere havens, die de moeite
waard zijn. Timor ligt niet op de route
„Wat zou u van Hong-Kong denken?"
vroeg Terry onschuldig. „Zou het niet mo
gelijk zijn
„Wie denkt u eigenlijk dat u voor u
heeft? Een volslagen idioot?"
„Nee. nee," antwoordde Terry haastig.
„Dat idee is geen oogenblik bij me opgeko
men. Ik dacht alleen, dat u alles weer goed
wilde maken en dit leek me de beste ma
nier. Maar sinds u het blijkbaar niet met
me eens bent en ik Manilla geen prettige
nlaats vind en Macassar olie niet noodig
heb, zullen we een compromis moeten
sluiten."
(Nadruk verbpdep). (Wordt vervolgd).
