De huwelijksreis van Prins en Prinses - De aanvaring van de „Kertosono
fjsie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
INSTORTING TAN HET ACHTERGEDEELTE VAN EEN WONING IN LEEMHOUT. Op
onverklaarbare wijze stortte het achterhuis in. De bewoner werd met zijn driejarig zoontje onder
het puin bedolven, Het kind is aan de bekomen verwondingen overleden.
DE PRINSES VAN PIEMONT. De
Italiaansche Kroonprinses, heeft liet
leven geschonken aan een zoon.
JAMBOREE IN NEW DELHI. Uit alle deelen van BritscK-
Indië waren de padvinders bijeengekomen en werden toegespro
ken door Chief-scout Lord Baden Powell.
DE AANVARING VAN EEN ENGELSCHEN OORLOGSBODEM
MET 1I0LLANDSCH STOOMSCHIP. Voor de Portugeesche
kust kwam het Engelsche oorlogsschip Malaya" in botsing met
de Kertosono". De Malaya" werd ernstig beschadigd.
f
HET PRINSELIJK ECHTPAAR TE BOEDAPEST. Prinses Juliana en
Prins Bernhard bij de bezichtiging van de Fischer bastei", een
historische plek te Boedapest.
EEN FRAAIE KOP VAN EEN ENGEL
SCHE SPRINGER-SPANIEL. Het
dier won den eersten prijs van zijn ras
op de tentoonstelling in Londen.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
H)
Maar daar kun je hier eenigszins over
TOMeelen. Ais je het niet kunt hooren,
y W'i nog op hetzelfde punt als toen wij
tPiZ?jak ,lieten voor wat was- Als WÜ het
eeiiiid zóó duidelijk kunnen hooren, ais ik
jjl'borstel, zullen we verplicht zijn de ge-
iiito zaali opnieuw te overwegen, met het
«agangspunt, dat Dave's wapen niets te
Snn heeft met den moord. Dat het, ten
v,„ i,een inbreker was met een revolver
"-kleiner kaliber dan deze.'"
„cj*at ,zal eveneens een tamelijk late Ujk-
noodig maken, Hilary'", zei dr.
wigny, op een eenigszins gehinderden
..Dat wensch je toch niet?"
een v zu."en dat natuurlijk doen, als er
*1,1 s i" om te bewijzen, dat Dave het
«Ut wm", 2ei Ade]a
roa door, Hilary", zei Allen, droogjes.
Hilar» waren allemaal gespannen, toen
de,,. ,,a,aar de studeerkamer ging, en de
Tnr deed.
horS' terwijl wij zaten af te wachten,
WH ?®n wij het doffe geluid van het schot,
te he,i? n het duidelijk genoeg, om het
ierwiii Maar buiten op het grasveld,
itiachin«cr het lawaai was van de maai-
Dajj Hon het niet gehoord worden,
«et r,«» 'k zeker van. Dus de situatie
onveranderd.
Een hevig geluid van krabben tegen de
studeerkamer-deur werd gehoord. Hilary
deed haar open, en een bruin-witte streep
schoot tusschen zijn beenen door. stoof de
deur uit, en vluchtte door de bibliotheek
naar de hall. Het was Pansy, natuurlijk,
met de ooren tegen zijn kop, de staart
tusschen de beenen.
„Die vervloekte hond!" schreeuwde Hi
lary. „Die heeft me bijna onderste boven
gegooid. Ik zag niet, dat ze op de canapé
lag. Die wordt bijna krankzinnig, wanneer
zij een schot hoort. Hoorden jullie het?"
„Is Pansy nog bang voor schieten?" vroeg
dr. Bouligny. „Ik dacht, dat zij dat afge
leerd zou hebben, nu zij zoo oud geworden
is. Ja, Hilary, wij hoorden het. Maar het
was te dof om op het grasveld gehoord te
kunnen worden. Je hebt heelemaal niets
bewezen. Natuurlijk, als je een onderzoek
van het lijk wilt, nu zoo laat nog maar
ik raad het af."
Ik hoorde niet meer hun oppervlakkige
besprekingen. Ik liep, min of meer ver
doofd, naar de deur. Want ik wist, wie
Bayard Thatcher gedood had.
Adela kwam naar mij toe. Zij begon te
spreken, maar mijn gezicht moet haar
verteld hebben, wat ik wist, want de woor
den bleven in haar keel steken, en zij hoog
voorover om mijn gezicht te zien. Op dit
oogenblik kwam dr. Bouligny naar mij toe.
„Nu, zuster Keate", zei hij, en hij stak
zijn hand uit. „Ik moet u goedendag zeg
gen. Ik zal u niet meer zien, omdat u mor
genochtend weggaat. Maar, als lid van de
familie Thatcher, moet ik u bedanken voor
uw Hij hield op. Hij kon, vermoed ik,
niet zeggen: zwijgzaamheid of belofte. Ter
wijl hij aarzelde, zei Adela „goedennacht
zuster Keate."'
Ik geloof niet, dat ik dr. Bouligny een
hand gaf. Ik mompelde iets, en ontsnapte.
Ik rende de trap op. Ik vloog mijn kamer
in, en deed de deur op slot.
Dien langen nacht zal ik nooit vergeten.
Na een tijdje drong het tot mijn be
wustzijn door, dat de gewone nachtelijke
stilte in het huis was doorgedrongen. Mis
schien kon ik, als ik bezig was, dén schrik
te boven komen, die mij geheel vervulde.
Ik herinner mij, dat ik mijn boeltje in
pakte en het toen weer uitpakte, en nog
eens inpakte. Wat was het stil in huis!
Het was kort na middernacht, ofschoon
het veel later leek, dat iets bij de deur mijn
aandacht trok. Het was iets wits. Het be
woog, bijna onprerkbaar. 't Werd al grooter
en grooter. Ten slotte lag er een vierkante
witte envelop. Ik hoorde geen geluid in de
hall. Maar ik wachtte lang, voordat ik mij
bewoog en op die envelop afging, en haar
ten slotte in mijn bevende vingers nam.
Er was geen adres op, en ik haalde het
papier er uit, dat er in zat, en las het.
Las het, in dat stille wachtende huis, dat
zijn geheim zoo goed had bewaard.
„Lieve zuster Keate", begon de brief. Hij
was erg netjes geschreven, in klein, fijn
schrift.
„U weet nu, wie Bayard doodde. Ik wil,
dat u de geheele waarheid weet, zooals ik
haar weet. Ik denk, dat u waarschijnlijk
weifelt, wat u moet doen met hetgeen u
weet, en ik wil, dat u liever alles weet dan
alleen het feit. U zult begrijpen, dat ik
grooten angst heb, wat uw besluit zal zijn,
nadat u dezen brief gelezen hebt. U zult
het wel ongeduldig van mij vinden, denk ik,
ais ik u vraag om mij aan het ontbijt te
vertellen, of u besloten hebt dit vreeselijke
geheim te houden of den moord op Bayard
aan de politie mee te deelen. Dit maakt, dat
u slechts tot morgen den tijd hebt, om te
beslissen, en ik kan niet langer wachten,
om het te weten. Ik ben er zeker van, dat
u begrijpen zult, in wat voor spanning ik
verkeer, en waarom ik dit verzoek doe.
„Laat ik eerst uw twee vragen beant
woorden. Dave bewaarde zijn voorraad ve
ronal in een kleine holte onder den graf
steen van Nita Thatcher's graf; hij deed
dit, omdat het in een huis als hét onze
onmogelijk is, iets lang verborgen te
houden. Als ik het niet ontdekt had, zou
iemand anders het gedaan hebben. Bayard
legde het middel daar, als hij het niet
direct aan Dave gaf. Als ik het vroeger
geweten had, zou ik misschien Dave gered
hebben, maar ik wist er niets van, totdat
Bayard er over sprak, in den nacht, dat
Dave op hem schoot. Ik ging naar het graf,
vroeg in den morgen, na Bayard's dood, in
de hoop iets van dat goedje te kunnen
wegnemen, dat daar misschien nog was. Ik
vertelde u dit niet. toen u er naar vroeg,
omdat het mij de laatste druppel schande
leek, in Dave's ellendige geschiedenis.
En uw andere vraagik zelf deed Bayard's
oogen dicht. Ik moest dat voor hem doen.
Wat u weet van Bayard's dood is de ge
heele waarheid. Wij hebben niets achter
gehouden. Toen Pansy die goede, oude
Pansy, die, als zij het wist, nooit haar
goede vrienden verraden zou hebben
vanavond de studeerkamer uitvloog en ik
uw blik zag, herinnerde ik het mij. Ik wist
toen. dat u precies wist, wat er gebeurde.
Pansy lag op de canapé In Dave's studeer
kamer. Toen zij den knal van het schot
hoorde, werd zij bijna dol van schrik. Ik
deed de deur open, en zij rende naar bui
ten, en u zag haar natuurlijk.
Maar ik moet u vertellen, waarom.
Dave werd even zeker vermoord als
Bayard. Bayard vermoordde hem; demo
raliseerde hem opzettelijk; bracht den
armen zwakken Dave, koelbloedig en met
opzet, tot de fatale gewoonte, die zijn dood
veroorzaakte. Bayard bedreigde alles, wat
mij dierbaar was. Het hielp niet, of wij nog
langer betaalden, om vrede te krijgen. Hij
moest sterven, wilden we Dave redden,
maar toen was het te laat. Er was bij Dave
geen redden aan. Dave nam zelf de laatste
dosis veronal, zooals dr. Bouligny zei. Maar
feitelijk en wezenlijk vermoordde Bayard
hem. Dus heb ik geen medelijden met
Bayard. En ik heb dat ook niet met Bay
ard's moordenares, wier verdere leven dat
zooals uw geoefende oogen wel gezien moe
ten hebben, niet lang meer zal zijn al
leen dienen kan om voor anderen die
familietraditie in stand te houden, welke,
gedurende zoovele generaties der That
chers, zooveel beteekend heeft.
Hoe moeilijk is het voor mij, het open
en eerlijk te zeggen maar toch was mijn
hand erg rustig, toen ik de revolver uit
Janice's schrijftafeltje wegnam, en naar
beneden ging, en haar op Bayard's slechte
hart richtte. Alleen, toen ik den trekker
overgehaald had, en den kogel had afge
schoten verslapte mijn hand en liet ik de
revolver, vallen, en Bayard viel, stervend,
er boven op.
Want ik doodde Bayard. U weet het. U
weet, dat ik de eenige in huis was. met
Bayard, toen Pansy wegvloog, bij den knal
van het schot,
Ik kan niets meer zeggen. Het is niet
voor mij zelf, dat ik u om genade vraag."
De brief was keurig en met zorg onder
teekend: „Adela Thatcher."
(SLOT).
