Ketelgerechtte Tegelen - Cincinnati overstroomd - Hoog water Breda
77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
y)
FEUILLETON
Het huis der mysteries
EEN BUITENGEWOON EVENEMENT IN DE LIMBURGS CUE CARNAVALSVIERING - is het
„KetoHgerecht" te Tegelen, dat eens in de tien jaar plaats vindt. De duivelswagen met de duivels en den
ketel, waarin de boosdoeners gestopt zullen worden.
DE KONINGIN-MOEDER DOOP VAN HET DOCHTERTJE van
van Engeland met de hertogin den hertog en hertogin van Kent. De kin
van Gloucester in een loge in derjuffrouw met de baby, gevolgd door een
't Criterion Theater in Londen nurse, die den kleinen prins Edward draagt.
DOOR EEN DEFECT AAN EEN DUIKER zakte voor de huizen der fami
lies M. en K. te Putte plotseling de grond weg. Een huis stortte gedeeltelijk
in. Met man en macht wordt gewerkt om de huizen te stutten.
EEN LUCHTFOTO VAN DE STAD CINCINNATI.
De geheele stad staat blank. Ben groot deel der huizen staat tot aan het dak
onder water.
HOOG WATER BIJ BREDA. Door het wassen van de Mark en de Aa zijn
groote stukken land overstroomd. Bij al dat wassen wordt ©r toch nog gewas-
schen. Vader is moeder behulpzaam om de wasch aan de lijn te hangen.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
61)
•Je had van het begin af de waarheid
™eten vertellen. Adela", zei dr. Bouligny,
{*1 Hilary klaar was. „Maar ik zie niet,
dit de dingen duidelijker maakt. De
is: Kan Dave, in die vijf minuten, in
™is teruggekomen zijn? en ik kan niet
mi WÜ dl' ooit kunnen bewijzen. Ik
t» ifl dat het 't beste Is de geheele zaak
i 'sten rusten. Laten de menschen den
tin! ^at K "men- Het zal nooit voor een
™y komen. Daar kunnen jullie zeker
van rijn.»
Jfunnen wij dat?" zei Adela.
«r. Bouligny keek, peinzend, naar mij.
„uat geloof ik wel. Adela. 't Is niet waar-
kn i"15, dad er nieuwe aanwijzingen zul-
"J»men. Zuster Keate is de eenige
zii ti"u 'licr- Het is niet waarschijnlijk, dat
Het verder met deze zaak zal inlaten."
hel™, was een uitnoodiging aan mij om te
had <*a' Ik mÜ st't zou houden. Hilary
n. S^hlijk geprobeerd mij om te koopen.
slim gl?y deed een beroep, niet al te
dat 'ii?^ mijn betere natuur. „Het is zeker,
treui| Seen particulier belang heb in deze
aadmtir ,^eschiedenis", zei ik, eenigszins
aan w t k- .Maar als u bewijzen wenscht
die ik enkele nogal vreemde punten,
tin» l?° ,len leiden kunnen tot de ontdek-
van den moordenaar."
„Wat bedoelt u, zuster Keate?" zei Adela.
„Dit bijvoorbeeld: U zei, dat u de safe
open liet, nadat u de juweelen eruit had
genomen, om den indruk te wekken van
een inbraak. De safe was dicht, toen mevr.
Thatcher in de studeerkamer kwam. Wie
deed haar dicht?"
Hilary schraapte zijn keel.
„Ik deed het", zei hij. „Ik deed haar
dicht."
„Waarom?"
„Dat weet ikjiiet precies", zei Hilary. „U
weet, dat ik kwam om Bayard te spreken
over de oude cheque, die hij had. Ik hoopte,
dat wij tot een besluit konden komen. Ik
verwachtte geen prettig onderhoud. U kimt
begrijpen, wat een schok het was te ont
dekken, dat er iemand, vóór mij, geweest
was, die Bayard gedood had. Er waren twee
dingen in mijn hoofd. Ik heb het al dui
delijk gemaakt, maar zuster Keate schijnt
de dingen zwart op wit te willen hebben.
Ik was er zeker van, dat Dave Bayard ge
dood had. Maar ik wist, dat de menschen
denken zouden, dat ik het gedaan had.
Iedereen weet, dat Bayard en ik nooit
vrienden waren. Dat is allemaal duidelijk,
zeker. Zelfs voor de zuster."
„Erg duidelijk, werkelijk", zei ik bits.
„Maar u hebt niet verteld, waarom u de
safe dicht deed."
„Maar ik zeg u al, dat ik niet weet, waar
om", zei hij, op een knorrigen toon. „Ik zag,
dat zij open stond, en stak mijn hand uit,
en deed haar dicht. Ik dacht werkelijk niet
na. bij wat ik deed. En Adela's opvatting
van een inbraak was niet bij mij opge
komen."
„Ik wou, zei Adela. koeltjes, dat jij dien
middag heelemaal met hier was geko
men. Anders
„Anders zou jouw ontwerp geklopt heb
ben" viei Hilary haar in de rede. „Nou, als
dat een troost voor je is, Adela, ik ben het
hartelijk met je eens."
„Maar de telefoon. Ik vermoed, dat u die
opnam en op zijn plaats legde, ook zonder
te weten, wat u deed."
„Ja. dat wil zeggen, ik bedoel neen", zei
Hilary, en hij keek geërgerd. „Ik deed dat
met opzet. Ik dacht", zijn roode gezicht
werd donkerrood „ik dacht, dat Dave
Balard niet eens een kans gegeven had.
Hem had neergeschoten, zonder hem te
waarschuwen, terwijl hij aan het telefo-
neeren was. Dat was een soort van imphis
uit verontwaardiging."
„Zoo is Hilary", zei Evelyn. „Ik bedoel",
voegde zij er haastig bij „ik bedoel, dat hij
erg netjes is. Hij houdt ervan, dat de din
gen op hun plaats zijn."
„Waarom", zei ik, toen plotseling iets in
mijn herinnering terug kwam, „waarom
was u op het balcon? In den regen? Dëli
nacht, vóórdat Balard gedood werd. U moet
het geweest zijn, die in het donker de ka
mer probeerde binnen te komen."
Nauwelijks had ik het gezegd, of ik had
er al spijt van; gezien Hilary's buitenge
wone prikkelbaarheid was het nogal dom
van mijn kaht. Ik moest bij slot van reke
ning nog een nacht doorbrengen in dat
zwijgende, listige huis. Op dat oogenblik
gluurde Pansy, die als een gestreepte bal
onder Adela's stoel zat, op een sluwe ma
nier naar mij en stak haar tong uit haar
bek, alsof ze mij bedreigde. Pansy: wat had
zij gezien, daar in de bibliotheek? vroeg ik
bij mijzelf. Wat had zij gehoord?
„Was Pansy in de kamer, toen u het
laatst met Bayard praatte?" vroeg ik aan
Janice, zonder op Hilary te letten.
„Ja", zei Janice. „Ik moest haar in de
bibliotheek opsluiten, om te verhinderen,
dat zij Dave en Allen zou volgen, wanneer
die wep-eden. En toen ik weer beneden
kwam, en met Bayard praatte, lag zij op de
canapé in de studeerkamer."
Ik wendde mij naar Adela.
„Was Pansy nog op de canapé in de stu
deerkamer. toen u Bayard dood vond?"
„Ja", zei Adela, met iets vaags in haar
stem, terwijl ze naar Hilary keek. „In slaap.
Nu, Hilary, er is geen reden om zóó opge
wonden te zijn."
„Ik wou, dat u bleef bij uw onderwerp,
zuster Keate". zei dr. Bouligny, eenigszins
knorrig. „U hebt Hilary beschuldigd van
iets, de hemel weet waarvan, en nu, in-
plaats van naar hem te luisteren, gaat u
over honden praten. Waarom zei u. dat
Hilary op het balcon was, in den regen?"
„Omdat ik geloof, dat hij er was", ant
woordde ik snel. „Maar ik heb geen reden",
voegde ik erbij „om te beweren, dat hij toen
probeerde mijn patiënt te dooden."
„Toen!" barstte Hilary uit, en dr. Bou
ligny zei: „Legt U uit. wat U bedoelt". Ik
deed het. heel in het kort.
„En ik geloof, dat het mr. Thatcher was",
besloot ik. „Omdat hij ê'en passie schijnt
te hebben, de dingen op orde te brengen.
En wie op het balcon was, had heel zorg
vuldig de dekstoel in elkaar geklapt, om
haar tegen den regen te beschermen. Ik
heb het gevoel, dat een gewone inbreker
dat nooit zou doen."
Hilary had zijn zakdoek uit zijn zak ge
haald en veegde zijn gezicht af. alsof hij
het erg warm had en zich met op zijn
gemak gevoelde.
„Nou ja, ik was er" zei hij. tegen zijn zin.
„Maar ik deed niets; alleen raakte ik in
de rozenstruiken verward, en werden bijna
mijn kleeren stuk gescheurd, om maar
niets van mijn huid te zeggen. Er zijn",
voegde hij er boosaardig aan toe, ,jnil-
lioenen dooms aan die vervloekte rozen."
De grauwe steenharde blik van vastbe
radenheid op Adela's gelaat had plaats ge
maakt voor een eenigszins vreemden blik,
die een mengsel was van ongerustheid,
angst en geprikkeldheid. De geprikkeldheid
had de overhand.
„Heusch, Hilary", zei ze, alsof ze zeggen
wou: wat zullen we nu nog krijgen? „het
komt mij voor, dat jij met opzet geprobeerd
hebt, je zelf verdacht te doen schijnen.
Wat deed je nu eigenlijk op het balcon
van Bayard's kamer? Na middernacht?
Zoo geheimzinnig?"
HOOFDSTUK XX.
Dat. was de moeilijkheid; iedere verkla
ring was eenvoudig en natuurlijk. Ik had
van het begin af gevoeld, dat cfe man op
het balcon de een of andere duistere be
doeling had; ik had mij, dien nacht, ang
stig gevoeld. Maar Hilary antwoordde een
voudig dat hij gehoopt had, de cheque te
vinden en weg te nemen, waarmee Bayard
hem al zoo lang gedreigd had. En toen ik
vroeg naar het onbeschreven papier, zei hij
alleen, dat hij gemeend had, dat het moge
lijk zou zijn, dat hij Bayard voor de gek
houden kon; als Bayard wakker werd, ter
wijl Hilary de kamer doorzocht, zou hij
hem de enveloppe geven in ruil voor de
oude cheque en Bayard trachten te doen
gelooven, dat het een cheque was tot het
bedrag, dat hij wenschte.
Allen luisterde, en het was te zien, dat
hij het met een gevoel van spot deed.
„Meende je heusch, dat je dat zou
lukken" vroeg hij, toen Hilary uitgespro
ken had
(Wordt vervolgd).
