Het feest der zotheid in Brabant en Limburg - Redders gehuldigd
lie Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
|He! huis der mysteries
- it i i i
SPELMOMENT UIT DEN WEDSTRIJD H.B.S.—V.U.C. V.U.C. moest
met een 2—1 nederlaag in de H.B.S'ers haar meerderen erkennen. Een aanval
op het doel van H.B.S.
OETELDÓNK VIERT CARNAVAL. Op uitbundige wijze deelt de Brabantsche hoofdstad in de dolle Carnavalspret. Het hoogte-
I punt was weer de pledhtige intocht van Prins Carnaval. De aankomst aan het station. Het gevolg van den Prins bestond uit
berijders van stokpaardjes.
VOOR HET REDDINGSWERK
bij de scheepsramp van de ,,Pe-
trarkis Nomikos" te Schiedam,
werden onderscheidingen uitge
reikt. Gen. v. Munnekreke speldt
de onderscheidingen op.
LAAIT IN BRABANT DE CARNAVALSVREUGDE HOOG OP, OOK IN LIMBURG IS
FEEST. In Maastricht werd de traditioneele optocht gehouden.
Een vroolijk gedeelte uit den stoet.
HET BLOEMENCORSO IN NICE. Aan de Cóte d'Azur volgt het eenc
Carnavalsfeest na het andere. Een snapshot tijdens de bekende ,,Bataille
de fleurs" op de Promenade des Anglais.
HET BESMETTINGSGEVAAR IN
AMERIKA in het overstroomde
gebied. Persfotografen worden
ingeënt.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
159)
Wat, natuurlijk, volkomen waar was. Dit
I ras bij hen zoo onlogisch en hinderlijk: zij
I namen aan wat Emmeline beweerde, wat
IBave vrijpleitte, en tegelijkertijd geloofden
I n vast' 111 111111 h311. dat hU Bayard ver-
IWord had. Zij wenschten dit bewijs, en
wenschten het niet.
®en Thatcher kan niets verkeerds doen,
in J35 111111 standpunt. Zij geloofden, diep
hun hart, dat het een gemeen zaakje
^•cn stopten het weg; langzamerhand
®uden ze weer vriendelijk en met teerheid
wer Dave gaan praten. Op een fijn-slimme
"wuer zou de inbreker, die niet bestond,
I S? k voorschijn worden gehaald. Voor-
j.enkele jaren voorbij waren, zou de fa-
Bav! °Pvatting aanvaard hebben, dat
door een landiooper-inbreker ge-
r™ was, en dat Dave aan een ziekte ge-
sanal! was- 1)6 meeste families houden
jT1 bepaalde verdichtingen vast; dit was
'ne van de Thatchers.
Jli probeert ons af te leiden. Allen" zei
«va "KnaP van je, maar wat denk je
I om ons eens iets te vertellen van
.„Waarheid? Heb jij Bayard niet met den
jj*™ bedreigd? Op denzelfden avond, dat
hem in zijn schouder schoot?"
,J!h jij wandelde zoo prettig, dien avond
bij het boschje. Maakte je een after-din-
nerkuiertje?"
,,'t Doet er niet toe, wat ik deed. Ik
hoorde jou aan Bayard zeggen, dat je hem
vermoorden zou. Je maakte er geen ge
heim van. Je zei het aan de geheele wereld.
Emmeline kon het in de keuken boven alles
uit gehoord hebben, als ze niet doof was."
Ik onderdrukte een neiging, te zeggen,
dat Florrie hen gehoord had, en Evelyn zei,
ontsteld: „Allen, jij dreigde toch niet,
Bayard te dooden! Dat deed je niet!"
„Ja, wel", zei Allen kalm. „Ja, ik dreigde,
hem te dooden. Hij had iets weggenomen
een papier dat van mij was. En ik ben
er niet zeker van, dat ik mijn woord niet
gehouden zou hebben, als niet iemand
anders hem eerder te pakken gekregen
had."
„Ik zag, hoe Adela's bleek-blauwe oogen
naar Allen vlogen, alsof ze dacht: „Wat is
dat? Wat beteekent dat? Is dat iets, dat
ons bedreigt? Hoe zullen we dat ln orde
krijgen?"
„Allen, Allen, je moet zoo niet praten."
Evelyn's bruine gezicht zag er plotseling
mager en scherp van angst uit, en haar
blauwe oogen waren somber en vol vrees,
Zij ging naar haar broer toe en legde haar
hand op zijn arm. „Dat meen Je niet, Allen.
Dat is je opgewonden temperament. Geen
van ons allen hield van Bayard. Dat was
zijn eigen schuld; hij was verachtelijk. En
niemand van ons had niet de een of andere
reden, om hem weg te wenschen. Dat hij
er was, hinderde ons al. Maar je meent het
niet., dat je hem wilde dooden."
Het scheen mij toe. dat zij opnieuw stof
voor conversatie gingen opeen stapelen,
waarvan het einde niet te zien was. Ik zei
droogjes:
„De kwestie is, of wij Emmeline's bewe
ring, dat niemand het huis aan den ach
terkant binnenging, aanvaarden. Doen wij
dat, dan zijn mijnheer Dave en mijnheer
Carick buiten verdenking, hoe zij ook
tegenover Bayard stonden."
Hilary keek mij, niet al te vriende
lijk, aan.
„De zuster heeft gelijk", zei hij, eigenlijk
tegen zijn zin. „Wij moeten ons bepalen tot
de vaststaande feiten. En nu is het zaak.
te overwegen, wie in het huis kon komen
en Bayard doodschieten, gedurende dien
korten tijd tusschen het oogenblik, dat Ja
nice hem verliet en Adela hem dood vond.
Kon een inbreker, of een dergelijk iemand,
het huis ongemerkt binnenkomen? Kon
Higby hem in dien tijd dooden? Kon Em
meline het? En ik geloof, dat zij het kon,
en misschien wel deed.
„Hilary", mompelde Adela, op afkeuren
den toon, en Hilary ging door, zonder haar
aan te kijken:
„Of kon Dave of Allen, op dat oogen
blik. ongemerkt naar huis teruggekeerd
zijn? Nee. Allen, ik probeer je niet te be
schuldigen. Maar dit zijn de feiten."
Ik voelde voor het eerst iets van sympa
thie voor Hilary.
„Hoe verder wij gaan, hoe moeilijker het
wordt", zei Evelyn, op een toon van wan
hoop, die voor haar ongewoon was. „Geen
van die vragen kan beantwoord worden.
Het hangt er heelemaal van af. of HigBy
en Emmeline de waarheid vertellen, en ik
weet niet. hoe wij dat bewijzen kunnen.
Waarom laten wij de heele zaak niet rus
ten? Er is geen bewijs te krijgen. Wij heb
ben alles gedaan, wat we konden doen. Als
Dave op de een of andere manier, zonder
dat Emmeline het bemerkte, het huis bin
nenkwam en Bayard doodde, dan verlang
ik, wat mij betreft, het niet te weten." Ver
lang het niet bewezen te hebben."
„Dave doodde Bayard niet, vóór drie
uur", zei Allen beslist. „Hij was tot zoo laat
bij mij. En" hij zocht in zijn zak en
haalde het papier er uit, waarop hij, den
vorigen middag een soort van tabel ge
maakt had „volgens zuster Keate was
het precies drie uur. toen Adela het huis
uitging, nadat zij Bayard dood had gevon
den en haastig gepoogd had, het er uit te
laten zien als een inbraak. Wat Adela ons
verteld heeft, heeft al onze vorige bereke
ningen omver geworpen. Wij zullen alles
opnieuw moeten ordenen, om den tijd.
waarop Bayard gedood werd, te weten te
komen. Florrie ging om half drie uit huis,
Janice misschien tien minuten later. Dus
om 2.40. Adela om drie uur. Hoe laat Adela,
vond jij Bayard dood".
„Dat weet ik niet precies. Maar er zal
minstens een kwartier voor noodig geweest
zijn, om te doen, wat ik had te doen. In
een dringend geval denkt men snel; maar
toch duurt het enkele oogenblikken, vóór
je den eersten schrik te boven komt en een
soort van plan kunt ontwerpen; maar
Janice was minstens vijf of tien minuten
uit huis, vóór ik beneden kwam. En vijf
minuten zijn lang genoeg geweest, om
Bayard te dooden."
„Maar Adela", zei Allen, nu wat vriende
lijker, „begrijp je niet, dat, voor iemand
van de familie, die den weg kent en de
revolver uit Janice's schrijftafel haalt en
Bayard doodschiet en er vandoor gaat, vijf
minuten voldoende zijn, dit niet zoo was
voor een inbreker? En wij weten allen, dat
het Dave's revolver was."
Het was niet noodig, dat ik sympathie
had voor Adela. Zij was Allen de baas. Ze
zei met een kalïne waardigheid en een
ernst, die niet te negeeren was, zóó, dat
ik aan haar verhaal in geen enkel opzicht
twijfelde:
„Mijn beste Allen, ik heb nu precies de
waarheid verteld. Jullie moogt er van ma
ken wat je wilt. Als iemand wenscht te
gelooven, dat ik een moord dëèd, dan mag
hij dit doen. Maar ik zal blij zijn, dat door
mij Dave's naam gezuiverd is; dat ik be
wezen heb, dat hij Bayard niet doodde."
„Je hebt niets bewezen", zei Hilary, op
min of meer wreeden toon. ..Dave is dood.
Kijk me niet zoo aan. Adela. Die tijds
ruimte is te klein. Vijf minuten meer of
minder, dat is niet genoeg. Onze horloges
hebben misschien niet gelijk geloopen. Al
len heeft zich misschien vergist in den tijd,
waarop hij en Dave van elkaar weggingen."
„Hilary, ik weiger om te luisteren. Je
wilt beslist het doen voorkomen, of Dave
eerst Bayard doodde en daarna zichzelf."
„Wacht nu even, Adela. Wat Ik proheer
aan te toonen is: dat dit onderzoek hope
loos is. Wii kunnen niets afdoende bewij
zen. Maar als wij niets vaststellen, zullen
wij, de rest van ons leven, nieuwsgierig
blijven. Elkaar blijven verdenken. En nu
Dave blijkbaar zelfmoord gepleegd heeft,
en wij weten, dat hij eenmaal geprobeerd
heeft Bayard te dooden. waarom
„Maar U bent er heelemaal niet zeker
van, dat hij zelfmoord pleegde", zei ik, moe
van alles en ik wenschte, dat ik nooit die
bedriegelijke. inconsequente, onlogische
Thatchers, met hun trots en zelfzucht en
hun onloochenbaren moed. had ontmoet.
„U weet niet eens zeker, dat ook hij niet
vermoord is. Waar kreeg hij de veronal
vandaan, die de oorzaak van zijn dood
was?" (Wordt vervolgd).
