Laag water te Hamburg - Nieuwe Engelsche üliegdienst geopend
77iie Jaargang LEIDSCH DAGBLADTweede BlaJ
FEUILLETON
Het huis der mysteries
LAAG WATER IN DE ELBE TE HAMBURG.
Werd Hamburg het vorigo jaar geteisterd door een overstrooming, thans is tengevolge van den sterken Zuid-Oostenwind
de waterstand van de Elbe zoo laag, dat de schepen op den haast drogen bodem liggen.
GEWELDIGE BELANGSTELLING VOOlt HET HUWELIJK VAN DEN DUKE
OF NORFOLK MET DE 20-JAHIGE LAVINIA STRUTT TE LONDEN. -
Tweeduizend gasten waren bij 'de plechtigheid aanwezig, De groote
belangstelling van het publiek.
CORNER OP HET DOEL VAN HET NOORDROEMEENSCHE ELF-
1 AL, dat in Rotterdam een wedstrijd speelde tegen een Rotter-
damseh elftal op het terrein van Sparta-
DE 16-JARIGE CECILIA COL-
LEDGE oefent te Zuoz in Zwit
serland voor het wereldkampioen
schap op 1 en 2 Maart te Londen.
VLIEGTUIG VOOR DE LIJN SOUTHAMPTON—ZUID-AFRIKA.
Het is een toestel van de Imperial Airways, „Cassiopeia" genaamd. Foto, genomen na de eerste
vlucht van het watervliegtuig.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
50)
„Zeker", zei Hilary. Hij had iets van een
geleerde, die doceerde. „Zeker. Herinner je
ie niet uit den ouden tijd de opwekkings-
tamenkomsten, Adela? Hoe Emmeline be
keerd was? Hoe ze huilde? Hoe ze zong?
J?°e zij. dagen lang, in een trance rond-
hep. Dejlaatste jaren zijn er geen opwek-
ffJOSsainenkomsten geweest: waarschijn
lijk heeft zij ze gemist...
„Hüary". viel Adela hem in de rede, „Je
vent belachelijk. Is het je ernst met je be-
JWmg, dat Emmeline Bayard doodde, om-
eat zc dezen winter niet naar een opwek
kingssamenkomst gaan kon?"
j "keker. Adela. Je hebt geen begrip van
eze dingen. Is wat ik veronderstel niet,
rwf J Dan?"
Bouligny keek langzaam op, en
"bode, tamelijk treurig, met zijn hoofd,
latiozei „ik heb dertig jaren
dan ln.deze streek gedokterd. Ik heb meer
hnik honderd babies de wereld inge-
ni ben' practisch. bij elk sterfbed
schim 'n dez" streek. Ik heb mijn men-
naa1. medicijnen toegediend en geluisterd
Ik ha, 1 kwalen, alsof zij kinderen waren.
»nr ?ull(Iwetsc'J, dat weet ik. Maar dal,
jij praat, dat begrijp ik niet."
'k eens, Dan, je zult toe moeten ge
ven, dat je je Emmelina's hevige liefde voor
opwekkingssamenkomsten herinnert?"
De dokter glimlachte flauwtjes.
„Ja. Niemand kon iets van Emmeline ge
daan krijgen, wanneer er een aan den gang
was. En dan draaide ze overal rond. en be
dreigde ons met de hel, en zei, dat wij alle
maal verloren waren. Herinner je je,
Adela?"
„Het was een heele beproeving", gaf
Adela toe, „maar het heeft hiermee niets
te maken."
„Wacht even, Adela. Het bewijst, dat
Emmeline een erg heftige natuur heeft, is
het niet?"
„Het bewijst, dat zij gek deed", zei Adela.
„Maar ga door."
„Nou, al die gevoeligheid, vermengd met
godsdienst en plicht, heeft jaren lang geen
uitweg gehad. Nou dan, stel je nu voor, dat
Emmeline het in haar hoofd krijgt, dat
Bayard den vrede en de welvaart van onze
familie bedreigt. Haar familie. Niet alleen
de welvaart, maar de familie zelf. Neem nu
aan, dat zij het in haar hoofd krijgt, dat zij
hem uit den weg moet ruimen. Die naturen,
die door godsdienst en overgevoeligheid in
de war gebracht zijn, krijgen krankzinnige
denkbeelden, en
„Je praat, alsof je gelooft, dat Emmeline
krankzinnig is", zei Adela bits. „Jij bent
liet eerder. Hilary Thatcher."
„Misschien >vist ze. dat Dave al op Bayard
geschoten had, en hem gewond had.
Hilary hield zóó plotseling op, dat hij
bijna stikte, en hij keek naar mij.
„Gaat u door", zei ik koeltjes. „Ik weet.
dat Dave het schot loste, dat Bayard's
schouder, een paar dagen geleden, ver
wondde."
Hilary's blik verscherptt zich, en werd
een verdenking, maar hij onderbrak zijn
betoog niet, om een onderzoek in te stellen
naar mijn zegsman. Hij ging door:
„Zij was altijd verknocht aan Dave. Hield
meer van hem dan van de rest van de
familie. Evenals Jij, Adela. Als Emmeline
meende, dat Dave voorbeschikt was om
Bayard te dooden, geloof je dan niet, dat
zij liever zelf den moord wilde plegen dan
het Dave laten doen? Zij wilde veel liever
zichzelf tot martelares maken dan Dave
hem laten dooden. ZijEen andere ge
dachte scheen bij Hilary op te komen. Hij
hield op, overwoog haar, en voegde er pein
zend bij, op een toon, die heel wat ver
schilde van den verwaanden toon, waar
mee hij eerst gesproken had: „Bovendien,
als Emmeline Dave dien middag in huis
zag komen, zou zij eerder willen sterven
dan vertellen, dat hij hier was."
„Nu ben je weer bezig, Hilary, om je
broer van moord te beschuldigen. Dave
die pas dood is je moest tenminste wach
ten.Adela's dikke witte handen hiel
den, stevig, de glanzende blauwe kralen
vast. „Je theorie, dat Higby misschien is
omgekocht, is je eenige waardevolle bij
drage voor ons probleem. Ik geloof, dat
dat heel goed mogelijk is. Hij zal het nooitt
toegeven, maar het is heel goed mogelijk,
dat de dief op die manier het huis is bin
nengekomen. En er was een dief. natuur
lijk; al dat gepraat van Emmeline en Dave
en Hilary is dwaas. Er was een dief. En hij
stal onze juweelen. En hij doodde Bayard."
Ik had genoeg gepraat over den dief
gehoord. Genoeg, en te veel. Ik zei. op een
vermoeiden toon:
„Er was geen dief. Niemand heeft de ju
weelen gestolen. Zij zijn in huis. Verstopt."
HOOFDSTUK XVI.
In de ruime kamer was het volkomen
stil en alle oogen waren op mij gericht.
Ieder keek naar mij, maar niemand sprak.
De stilte werd hoe langer hoe grooter, en
leek wel een dikke massa, welke men kon
aanraken, leek wel een ondoordringbare
deken, die mij dreigde te verstikken.
Toen deze stilte hoe langer hoe intensie
ver werd en langduriger, en ik dien blik
van allen op mij gericht zag, begon ik be
rouw te krijgen van mijn overhaaste woor
den. Wat had ik er, bij slot van rekening,
mee te maken? Waarom was ik niet blij
ven zwijgen, op dit teere punt? Waarom
was ik ooit in dit huis gekomen? En vooral,
waarom was ik, toen ik er was, gebleven?
Waarom had ik mijn biezen niet gepakt,
goedschiks of kwaadschiks? Wat voor een
oogenblik van geestelijke afwijking was
het geweest, toen ik toegestemd had te
blijven?
Zelfs Janice's donkere oogen keken on
vriendelijk; onvriendelijk en angstig. En
Evelyn wierp mij een langdurigen, buiten-
gewoon-kouden en doordringenden blik toe,
voordat haar oogen vragend Adeia aan
keken, die haar blik beantwoordde.
Maar het was Hilary, die losbarstte, die
ten slotte die benauwde stilte verbrak. Zijn
woorden waren er echter niet op berekend
mij op mijn gemak te stellen. Want hij
schreeuwde
„Arresteer die vrouw, voor moord!"
En toen niemand eenige beweging maak
te, herhaalde hij, woedend:
„Arresteer haar. Roep Strove. Zij weet,
waar de juweelen zijn. Zij was er. en nie
mand lette op haar den middag, dat
Bayard gedood werd. gij heeft hem gedood.
Zij nam de juweelen. En nu probeert zij
ons geld af te persen. Zij gelooft, dat zij,
levenslang, een inkomen van ons zal kun
nen krijgen. Arresteer haar.
Op dit oogenblik was dr. Bouligny, met
moeite, overeind gekomen.
„Hilary, houd op, zoo te schreeuwen. Je
bent je zinnen kwijt. Houd op met je
praatjes, dat ze gearresteerd moet worden.
Ten eerste kunnen wij dat niet. En Jim
Strove is hier niet, om het te doen. En ten
tweede", besloot dr. Bouligny, en hij zei
het met een wat vermoeide stem, „zij ver
moordde Bayard niet. Je stelt je idioot
aan."
Hilary, die heelemaal purper werd,
draaide zich naar Allen om.
„Zij is de schuldige. Dat is even duidelijk
als jouw neus. Zij doodde Bayard. Zij
Allen was opgestaan, en had Hilary bij
zijn arm gegrepen. Hij zei iets, ik weet niet
wat, in liet oor van Hilary, die zeer geagi
teerd was. Hilary werd. nogal plotseling,
stil het leek een vuurroode, vulcanische
stilte en men voelde, dat hij ieder oogen
blik kon losbarsten, en Allen draaide zich
naar mij toe.
„Wat bedoelt u, precies, zuster Keate?
Dat is iets buitengewoons, wat u zegt."
„Ik bedoel", zei ik, en ik wenschte, dat
ik mijn tong afgebeten had, lang voor deze
zóó'n verontrustend en onbescheiden iets
had geuit, „ik bedoel, dat de juweelen
nooit gestolen zijn geworden. Zij zijn
boven."
„Waar zijn ze verstopt? Hoe lang weet
u dat al?"
(Wordt vervolgd).
