I«Vertrek kruiser „De Ruyternaar Indië - Schaatswedstrijden te Joure
77sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
A.
HET AFSCHEID VAN DEN MATROOS.
Op een rustig plekje wordt door een der opvarenden van de
,,De Ruyter" afscheid genomen.
OM DE POMP TEGEN DE VORST TE
BEVEILIGEN trekt de boer haar een
warm stroojasje aan.
HET VERTREK
VAN DE MINISTERS Mr. Dr. L. N. DECKERS EN PROFESSOR
Dr. Ir. H. C. J. H. GELISSEN UIT DEN HAAG
voor een studiereis naar Oslo.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
37)
..Zij heeft niet met mij op", zei Florrie,
die nog eenige neiging had zich op een
afstand te houden. „Zij dreigde mij gis
teren nog."
„Dreigde ze?"
„Ja. ze zei, ik zou spijt hebben van wat
ik deed. En daarna kreeg ik die tabletjes,
en was bijna dood."
Ik onderdrukte een glimlach bij de ge
dachte aan de heilzame uitwerking van
Janice's standje. Wat ook Florrie's conclusie
omtrent de veronal mocht zijn. achtte ik
het hoogst onwaarschijnlijk, dat zij ooit nog
tusschen Janice's dingen zou loeren. Toen
kwam een andere gedachte bij mij boven:
„Florrie, denk nu eens na, en geef me
nauwkeurig antwoord. Liet je dat doosje
met tabletten ergens in huis staan, voor je
ervan nam? Legde je het ergens op een
tafel? of ergens anders? Heb je het doosje
met, een oogenblik, ergens laten staan?"
„Nee", zei Florrie, opeens. „Daar ben ik
zeker van, zuster Keate. Ik kreeg het doosje
zan u, en ging regelrecht naar mijn kamer,
fl1. n®m de eerste twee tabletjes voor ik nog
nrCf6 - was- Toen was mijn hoofdpijn
nog niet weg, en nam ik er nog meer."
..Hoeveel nam je er in het geheel?" vroeg
ik, en toen ze het mij zei. rilde ik er van.
„Maar zag je met. dat het geen aspirine
was? Zij zijn veel grooter, dat alleen al."
„Nee", zei ze. Daar ze uit een ziekenhuis
komen, dacht ik, zijn ze een beetje anders
dan gewone aspirine. Ln ziekenhuizen is het
zoo raar. Weet u, wie de menschen zeggen,
dat Bayard vermoord heeft?"
„Nee Je moest nu maar gaan slapen,
Florrie.
„Ik weet het heusch niet. Maar ze zeg
gen. dat Hilary hem vermoordde U moet
het me niet kwalijk nemen, als het niet zoo
is. Hilary en Bayard konden nooit met
elkaar opschieten."
„Florrie, weet je iets af van een Nita
Thatcher? Heb je ooit iemand van de
familie hooren praten over Nita's graf?"
„Nee", zei ze, nadat ze een oogenblik had
nagedacht. „Er is op het kerkhof van de
Thatchers een graf met den naam Nita
Thatcher, maar ik heb er nooit iets over
gehoord. De Thatchers zijn gek op dit kerk
hof". ging ze voort, terwijl ze even peinsde.
„Dave gaat er altijd naar toe. En miss
Adela. En zelfs Bayard ging -:r gewoonlijk
eens in den zooveel tijd neen."
„Was er ooit iets tusschen Nita en
Bayard?"
Florrie trok met haar kleurlooze wenk
brauwen."
„Ik weet het niet, zuster Keate, maar ik
denk van niet. Ik hoorde nooit iets over
haar. En als er iets geweest was", voegde
Florrie er heelemaal niet raadselachtig bij.
dan zou ik bet geweten hebben."
Bijna zei ik „Jij. en iedereen in C."
Drie geheele dagen lang verpleegde ik
Florrie. Zij waren, voor het uitwendige,
rustige dagen, vooral gekarakteriseerd, aan
den kant der Thatchers, door het negeeren
van de kwestie van Bayard's vreeselijken
dood en doordat ze aan de wereld een kalm
gelaat vertoonden. De eenig-zichtbare be
wijzen, dat de dingen niet zoo waren als
zij leken, bestonden hierin, dat Hilary en
Evelyn bleven, in plaats van naar hun eigen
huis terug te keeren, en dat, in plaats van
een ander tweede meisje te nemen, gedu
rende Florrie's ztekte. Janice en Evelyn
haar werk met hun beiden overnamen. Dit
was, daar twijfelde ik niet aan, om te
voorkomen, dat een meisje uit de stad in
huis kwam, die op de hoogte van de inti
miteiten der huishouding zou raken, een
meisje, dat zou praten, dat alle stof voor
praatjes zou verzamelen, voor maar al te
gewillige ooren. Ik wist, dat zij, wat dat
betreft, het klaar gespeeld hadden. Florrie's
ziekte geheim te houden, ofschoon Adela
eens Florrie's moeder ging opzoeken, en ik
veronderstel, dat zij haar ervan vertelde.
Ik kwam nooit te weten, welke maatrege
len zij nam, om zich de stilzwijgendheid
van die vrouw te verzekeren.
Bijna razend, vatten zij weer die gewone
dagelij ksche routine op, en klampten zich
er aan vast, zooals iemand zich soms aan
een stroohalm vastklampt, om zich te red
den van den verdrinkingsdood.
Gedurende deze dagen zag ik hen meestal
aan de maaltijden allen bij elkaar, en dan
waren ze minzaam, vriendelijk, en in beslag
genomen door huishoudelijke zaken of die
van den tuin of van de stad.
In dezen tijd kon ik het moeilijk laten
te trachten er achter te komen, wat in het
huls voorviel. Eens waagde ik mij in
Bayard's kamer, en vond die keurig in
orde. met neergelaten jaloezieën, en
Bayard's bezittingen want ik keek daar
naar, ik wilde het weten verdwenen, en,
naar ik vermoed, het huis uit. Ik vroeg
mij, ln het voorbijgaan, af, wat er ge
beurd zou zijn met de jenever.
Bayard's naam werd nooit genoemd.
Ieder keer, wanneer Strove in huis kwam.
en. uit kracht van zijn ambt, praatte over
de juweelen en den inbreker, vroeg ik mij
zelf opnieuw af, wat mijn plicht was, met
het oog op deze juweelen en dringender
nog werd deze vraag, met het oog op de
voor mij steeds duidelijker wordende bewij
zen, dat Bayard Thatcher niet vermoord
was door een rondzwervende inbreker,
maar door iemand van zijn eigen familie.
Indien de provinciale autoriteiten het ver
kozen te negeeren, zooals zij deden, tot wie
moest ik mij wenden? En moest ik mij
wel tot iemand wenden? Ik geloof, dat ik
een flauw besef had, dat, als de een of
andere vreemde, op een zeker oogenblik,
tot slachtoffer werd gemaakt, en de zaak
kreeg haar beslag, dat ik dan te voorschijn
zou komen met wat ik wist. Maar in mijn
hart voelde ik, daar ben ik zeker van, dat
het zoover niet zou komen. Dat de dingen
tot een oplossing zouden komen. Want het
gevoel van iets, dat dreigde, was overal:
in de lucht, die wij inademden, en in het
voedsel, dat wij aten, en in onze oogen, die
elkaar ontmoetten en snel een anderen
kant opkeken.
Een climax was op komst. Wij allen wis
ten het Het was in Janice's strakke bleeke
gelaat, wanneer zij door de koele, ge
polijste ruimten van het huis liep, en
Florrie's werk van stof afnemen verrichtte
of in haar tuin werkte, en later frisch en
mooi aan tafel verscheen, klaar om haar
rol te spelen in de tragi-comedie van vor
melijkheden, die eiken avond werd voort
gezet mij ontwijkend en Allen ont
wijkend, met haar donkere sombere oogen,
boven haar rustige lippen.
Het was in Adela's fletse oogen en in
haar stompe witte vingers, wanneer zij on
afgebroken bezig waren met haar lange
turkooizen ketting of met het platte zilver
naast haar bord, en in haar minzame op
merkingen, welke ons zoo dikwijls redden
uit een strik, door de conversatie te voor
schijn gebracht, en welke toch ineens mid
denin konden worden afgebroken, alsof zij
volkomen vergeten was, wat zij bezig was
te zeggen.
Zelfs Emmeline werd zenuwachtiger; zij
draaide voortdurend met haar vingers en
geloofde, dat zij neuralgische pijnen had,
en nu droeg zij bij zich een lucht van
sterke zalf, welke onze gemeenschappelijke
gemoedsrust niet versterkte.
Allen Carick zag er strak en doodmoe
uit, alsof hij slecht geslapen had. En Eve
lyn besloot, dat de jongens nog een tijdje
in het kamp zouden blijven, nadat de ter
mijn voorbij was.
„Het is beter hen nu niet naar huis te
laten komen", zei ze, en later hoorde ik
haar een zorgvuldig-opgesteld telegram
door de telefoon opgeven, dat bestemd
was voor het hoofd der school.
(Wordt vervolgd).
EEN VOORDEEL VAN GESTROOMLIJNDE AUTO'S. De chauffeur van een
vrachtwagen verloor de macht over zijn stuur en reed in volle vaart tegen een
gestroomlijnde auto op, met het bovenstaande gevolg.
TOEN HET NOG NIET DOOIDE.
Te Joure werden de eerste hardrij-wedstrijden op de schaats gehouden. Foto, genomen tijdens
deze snelle races.
Onder groote belangstelling verlaat de kruiser de haven.
HET VERTREK UIT DEN HELDER VAN Hr. Ms. KRUISER ,,DE RUYTER" NAAR
NEDERLANDSCH-INDrE.
