Estafette Amsterdamsche studenten - Geschenken voor het Bruidspaar
77ste iaarpsj LEiDSCH DAGBUD Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
CHINEES CHE MILITAIREN ter bewaking van
den spoorweg van Peüng naar den Groote# Muur,
tegen overvallen van bandieten,
- -
■Hl -
%»*-<•
EEN GEWÉLDIGE LICHTKROON is opgehangen
tusschen de twee groote betonnen scboorsteenen van
de Staatsmijn Maurits.
DE ESTAFETTE VAN AMSTERDAMSCHE STUDENTEN naar het Paleis Kneu
terdijk in den Haag, t«er avertuyengj^g van e,en oorkonde aan het Vorstelijke bruids
paar. De laatste estafettelooper overhandigt de oorkonde aan mej. Ingen, die haar
aan de Prinses aanbood.
DOOR PERSONEEL VAN WIJLEN H.M.
DE KONINGIN-MOEDER zal aan het
Bruidspaar een zilveren braevenblaadje
worden aangeboden.
HET GESCHENK VAN DE HAAGSCHE BURGERIJ - is HET SCHAAKKAMPIOENSCHAP VOOR
door B. en W. van den Haag aangeboden aan het Vorstelijke JONGENS TE LONDEN. Een der deelne-
bruidspaar. De burgemeester, mr. de Monohy en de gemeente-
secretaris mr. Boasson voor het paleis. mers hevI® nadenkend over zijn volgenden zet.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
27)
„Nerveup, niets!" schreeuwde Adela in
een telle woede, waartoe ik haar niet in
staat geacht zou hebben. „Jullie behandelt
mij als een oude vrouw. En het is mijn
huis. En mijn familie. En ik moet het
weten."
„Laat haar wat drinken, Evelyn", zei
Hilary. „Nou nou, Adela
Mij ontging de rest van zijn raad. „Laat
ze wat drinken." Evelyn zou. het volgend
oogenblik, in de deur van de badkamer ver
schijnen, Een zuiver-primltieve angst
maakte zich van mij meester. Zij hadden
gezegd, dat ik een gevaar was. Zij waren
onverzoenlijk. Wat zouden ze met mij doen,
wanneer zij ontdekten, dat ik elk woord,
dat een verpletterend bewijs tegen hen was.
had gehoord!
Mijn gezonde verstand keerde terug, en
ik overwoog, dat zij niets konden doen. En
toch konden zij niet? Bayard dan!
Mijn oogen vlogen, als razend, door het
kleine vertrek heen, en'zagen, dat zelfs een
vloo moeite zou hebben zich lang verborgen
te houden, want de witte porseleinen muren
waren een en al glans, laat staan dan een
vrouw, die niet al te groot was, en met een
gewicht van - nu mijn gewicht doet er
niet toe. Zelfs de douche was van blinkend
glas. En de deur ging al open.
Zij ging enkele centimeters open. Ik kan
niet beschrijven, wat mijn gevoelens wa
ren, terwijl ik er naar keek.
In diezelfde seconden zei Hilary, van uit
de slaapkamer:
„Nee, Evelyn, hier is wat sherry. Dat zal
beter helpen. Hier. Adela, drink wat. Je
moet niet te veel van je hart eisehen."
Evelyn ging weg van de deur; ik kon het
duidelijker voelen dan hooren. En toen de
deur losgelaten werd, viel ze weer zachtjes
en langzaam dicht. Maar mijn hart bonsde
zóó zwaar, dat ik, enkele oogenhiikken, niet
kon hooren, wat zij in de kamer ernaast
zeiden.
heelemaal nerveus en overstuur, en
geen wonder", zei Hilary, toen ik weer bij
kwam. „Wij weten heel goed, dat iemand
van de familie hem gedood heeft. En dat
is geen prettig iets om te weten. Wij heb
ben'geen groote familie. Maar al dat praten
is niet goed. Wij moeten maken, dat we
Dave hier weg krijgen, voordat de zuster
ergens achter komt."
„Wat voor plan heb je met de zuster?"
vroeg Evelyn. „Je voelt je wat beter, is het
niet, Adela?"
„Ik voel me heelemaal niet slecht", zei
Adela bits. „En ik wil niet, dat Dave op
het oogenblik weggaat. Hij is niet goed, en
ik geloof, dat hij vreeseüjk onder den in
druk is van Bayard's dood. Maar de zuster;
ik geloof, dat ik het met haar wel kan
klaar spelen. Jullie begrijpt, als ik haar de
overtuiging kan bijbrengen, dat het de in
breker geweest moet zijn die het. na
tuurlijk was", voegde zij er haastig bij
„dat niemand van de familie hem gedood
heeft, dan zullen wij veilig zijn. Dan geen
lastige getuige, die later opduikt, en tegen
ons is. En ik geloof, dat ik het kan."
„Het zal niet gemakkelijk zijn", zei Hilary
bedachtzaam. „Ik vraag mij af, of Bayard
haar wat verteld heeft voor hij stierf. Den
ken jullie, dat hij het gedaan heeft? Ik
vraag mij af" hij hield even op, en zei
tenslotte „ik vraag mij af, of zij weet,
wie hem doodschoot."
„Ik heb het mij zelf ook afgevraagd", zei
Evelyn. „Het lijkt mij, dat zij kijkt op een
manier, of zij het weet. Jullie waren niet
voorzichtig met wat jullie zeiden, bij het
ontbijt, over het onderzoek."
„Maar wij noemden hem niet."
„Ik was er niet bij", zei Adela. „Wat was
het?"
„Heelemaal niets", zei Hilary, met veel
drukte, alsof hij zich verantwoorden moest,
en zich schuldig gevoelde.
„Juist genoeg om haar te doen begrijpen,
dat jij het onderzoek, volgens je eigen zin,
in handen zou nemen. Het grootste kind
zou begrepen hebben, dat je iets probeerde
te verbergen. Jij en dr. Dan. Waar was jij,
vanmorgen, Adela? Ik dacht, dat je nog
sliep, maar toen ik hier, na het ontbijt,
kwam, was je weg. Die arme oude Pansy
keek. alsof zij haar laatsten vriend verlo
ren had."
„Ik was een beetje gaan wandelen", zei
Adela zachtjes. „Ik had behoefte aan wat
frissche lucht. Toen ik wakker was, voelde
ik mij suf. En hoe nu met Dave? Ik vind
het heusch niet goed, dat hij nu weggaat."
„Hij moet weg", zei Hilary. „Hij zal zich
zelf verraden."
„Hilary", zei Adela, heftig. „Je belooft
toch niet, dat Dave Bayard gedood heeft?"
Het was langen tijd stil. Daarna zei Hi
lary, en het scheen hem inspanning te
kosten:
„Nee. Adela. Nee. Maar wij weten alle
maal, dat hij hem den vorigen nacht pro
beerde te dooden. Het was zijn schuld niet,
dat Bayard op zij sprong, en de kogel hem
in den schouder raakte. Dave a>u west ge
schoten hebben en hem dan gedood heb
ben, en op diezelfde plaats, als jij niet tus-
schenbeiden gekomen was. Het was een
geluk, dat jij het hoorde en juist bijtijds
daar was, om Dave's hand vast te pak
ken. Ik geloof, dat Dave gek geweest moet
zijn."
„Maar hij doodde hem niet, in dien
nacht", zei Adela. Terwijl zij sprak, accen
tueerde zij elk woord, langzaam, alsof haar
mond stijf was. „En gisteren, toen Bayard
werkelijk gedood werd, waren Dave en Allen
den geheelen middag samen. Dat hewiist.
dat het Dave niet was, Hilary. Dat bewijst
het. Je mag je eigen broer niet een moor
denaar noemen. ESi ik wil niet, dat hij weg
gestuurd wordt."
Er werd aan de deur geklopt, en zonder
op antwoord te wachten deed iemand haar
open.
„Er zijn middelen", zei Evelyn juist, „de
menschen zijn tot zwijgen gebracht...
toen zij opeens haar woorden afbrak. Ik
kon de plotselinge gespannen stilte in de
kamer ernaast voelen. Toen hoorde ik, dat
iemand zich bewoog, en dat Adela, met een
zekere opluchting in haar stem, zei:
„O, ben je het. Emmeline?" Wat is er?"
„De een of andere meneer van de krant,
uit de st-ad, freule. Zij willen foto's nemen,
en enkele vragen stellen."
„Stuur ze dadelijk weg. Zeg aan hen, dat
ik ze niet kan ontvangen."
„Wacht even, Adela. Je begaat een fout.
We kunnen de mannen van de pers niet
tegen ons hebben", zei Hilary, somber. „Zeg
aan de heeren, Emmeline, dat we ze zullen
ontvangen. Kun je het hebben. Adela'"
„Je hebt volkomen gelijk, Hilary", zei
Adela. „Laat ik mezelf even in den spiegel
bekijken Heb jij poeder noodig. Evelyn?
Je oogen zijn nogal rood. Je moet ze een
beetje nat malse®."
„Haast je wat", zei Hilary, ongeduldig.
„Maar wees vooral voorzichtig met wat je
zegt. Laat mij liever praten."
„Beste Hilary", zei Adela, iets of wat ge
prikkeld. „Ik wil niets liever dan dat. Kom,
Evelyn."
Ik hoorde hen weggaan. Ik hoorde de
wegstervende stemmen, het geluid van de
voetstappen op het tapijt, en het geritsel
van Adela's rok.
Toch duurde het nog een oogenblik voor
ik door een kier van de deur durfde gluren.
De kamer was leeg.
Ik stond op. en kwam pas bij, toen ik
veilig in mijn eigen kamer terug was.
Dus, het was Dave.
Dave.
In Dave's werkkamer was Bayard gedood.
Daar was ik zeker van. Het bloed op het
kleed in de werkkamer, en geen geluid van
het schot ja, ik was er zeker van, dat
Bayard in Dave's werkkamer gedood was.
Dave's revolver met haar twee kogels weg.
Dave zelf zwijgzaam, somber uit zijn hu
meur het was alles verward.
En Dave had de eerste poging gedaan om
Bayard te dooden. Hij zou nog eens ge
schoten hebben, zeiden ze, als Adela hem
niet had tegengehouden. Ik had reeds lang
de overtuiging, dat ik, wanneer ik maar
wist. wie den eersten keer op Bayard ge
schoten had, toén alleen maar zijn schou
der gewond was, dat ik dan zou weten, wie
hem tenslotte vermoord had.
Maar Dave was den geheelen middag met
Allen samen geweest Allen had heftig met
Bayard gekibbeld. Dave had een revolver
genomen, en op Bayard geschoten. Maar
beide mannen hadden een alibi voor het
tijdstip, waarop Bayard tenslotte gedood
was.
(Wordt vervolgd).
