Or/^ beschadigd - Verkoop van zilver van den Negus te Londen
77ste hzmw LEïDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
i
DE GEBEURTENISSEN IN CHINA.
Chineesche infanterie in moderne uitrusting.
DE KERSTMARKT TE LONDEN.
De-drukte bij de kramen in „Petticoat Lane", waar vele
Londenaars zich Kerstgeschenken uitzoeken.
DE TEMMER ALFRED KADEN,
bij een circus te Londen, toont, dathij
niet bang is voor den koning der dieren.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
21)
Wanneer ik alles overdacht, scheen het
mij, dat er vooral drie dingen waren. Ten
eerste was er het probleem, wie van hen,
of zij allen Adela en Hilary en Evelyn
en Emmeline en Janice ja zelfs ook
Higby de waarheid vertelden. Indien zij
de waarheid vertelden, dan had Evelyn
Bayard verlaten, toen hij nog leefde. Em
meline had hem dood gevonden, en alleen
Janice en Emmeline waren binnenshuis
geweest, gedurende die korte tusschenpoos.
Behalve natuurlijk de zeêr problematische
inbreker.
Ten tweedeals zij niet de waarheid ver
telden, was het probleem van den persoon
van den moordenaar beperkt tot den on-
middellijken familiekring, Adela, Hilary,
Evelyn, Janice en Emmeline. En. natuurlijk,
Higby. Niemand anders was in de buurt
geweest.
Tenzij, en dit was mijn derde overweging,
tenzij Higby en Emmeline beiden, met het-
I 'elfde doel, logen, en iemand achter het
I huis was binnengekomen, iemand van wien
I ik niets wist.
I Ik wist, dat Emmeline, Higby en ik, alle
I drie, het gezicht op het geheele huis gehad
I hadden, en dat het niet mogelijk was. dat
I een van ons den een of ander, die binnen-
bvam, niet zou hebben zien komen of
gaan. Veel, scheen mij, hing af van de be
trouwbaarheid van hun getuigenis.
Ik was mij ook voortdurend bewust van
het feit, dat Bayard door een revolverschot
gewond was geworden, slechts ongeveer
een dag voor hij gedood was. Hij had ge
weten, wat die eerste aanval beteekende,
en ik verweet mij, dat ik zoo afkeerig ge
weest was, en zijn bewering niet had willen
gelooven. Toch had ik er bij hem op aan
gedrongen, zichzelf te beveiligen en weg te
gaan. En dienzelfden middag was hij ge
dood.
De familie wist, naar alle waarschijn
lijkheid, wie dat eerste schot had afge
vuurd, dat Bayard in zijn schouder gewond
had. Het was niet waarschijnlijk, dat er
twee menschen waren, die het plan hadden
Bayard Thatcher uit den weg te ruimen.
Als ik kon ontdekken, wie dien eersten
aanslag gedaan had.... Maar zij zouden
het niet vertellen. Geen van de Thatchers
zou het vertellen.
En er waren andere dingen, die voor mij
van groote beteekenis schenen. Waarom
hoorde ik dien rustigen middag geen
geluid van het schot? Waarom waren
Bayard's oogen dicht? Wie had gespro-
beerd dien eersten nacht zijn kamer bin
nen te komen? Waarom zat er bloed op het
verkeerde kleedje?
En was het mogelijk, dat er tenslotte
toch een inbreker was? Zoo niet, wat was
er met de juweelen gebeurd?
Dan was er het probleem van Janice en
de revolver in de eiermand. Janice en haar
aanwezigheid in het huis, alleen met
Bayard, ongeveer tien minuten lang, on
middellijk vóór de ontdekking van zijn
dood: Janice en de geheimzinnige brief.
Had de brief eenig mogelijk verband met
de situatie? Ik moest een weg vinden, om
den brief aan haar terug te bezorgen.
Het schijnt thans ongelooflijk, dat ik, van
het allereerste begin af, den sleutel tot de
puzzle in mijn handen had. En het niet
wist. Hem niet herkende. Het was alles zoo
eenvoudig, zoo verschrikkelijk eenvoudig,
toen ik eenmaal den draad vond, en het
was louter een kwestie van herkenning.
Toen ik eindelijk naar Adela's kamer
terugkeerde, was ik een beetje verbaasd,
haar te vinden, terwijl zij kalm met Janice
zat te praten. Zij was heelemaal in het wit
gekleed, en zag er moe, maar koud en ern
stig uit, met haar gouden lorgnet en haar
witte handschoenen en haar fijne zakdoek
in haar hand. Toen ik haar vroeg, of zij
zich goed voelde, zei ze, zoo koel mogelijk,
ja. en dat het tijd was om naar de lijk
schouwing te gaan.
„Ging Evelyn naar huis?" vroeg zij aan
Janice.
„Even, om .andere-kleeren aan te trek
ken. Zij zal gauw terug zijn."
„U moet u maar klaar maken, zuster
Keate. Allen zal ons allemaal meenemen
in zijn grooten wagen. We zullen Hilary,
vermoed ik, aan de rechtbank treffen. Wij
zijn allemaal nogal bezorgd, hoe wij het
doorstaan zullen, 't Is geen prettig iets."
Hoe goed herinner ik mij Adela's op-
zettelijk-geaffecteerde stem, waarmee zij
het „geen prettig iets" noemde. Het was
vreemd, dat onderzoek. Vreemd, maar bij
slot van rekening gebeurde er niet veel.
Misschien kon er niet veel gebeuren, met
dr. Bouligny, die de leiding had. Het duur
de alles nauwelijks een half uur.
Het werd gehouden in het oude gerechts
hof. „C. was, zooals ik misschien al heb op
gemerkt, de provinciale zetel De hoofd
straat der stad zag er, toen wij een paar
minuten voor tien, er doorheen reden, uit.
alsof het een marktdag was, zij was vol met
automobielen van de boeren, die naar de
stad gekomen waren, om het nieuwtje te
bepraten, en het onderzoek bij te wonen. Ik
durf te beweren, dat zij het gevoel hadden
een beetje beetgenomen te worden, zóó
snel verliep alles in de propvolle gerechts
zaal. Maar ik betwijfel het,'of deze oude
muren ooit een half uur meemaakten, zóó
boordevol met een geheim drama. Eerst
veel later echter kwam ik achter de ware
beteekenis van deze met zorg gestelde vra
gen, en deze voorzichtige, weloverwogen
antwoorden.
Ik zat, natuurlijk, bij de familie. Opmer
kelijk waren hun beheerschte kalmte, hun
waardige houding; merkwaardig was het,
cp te merken de manier, waarmee zij de
knikjes en blikken en ingehouden groeten
van hun buren en kennissen aannamen. Er
was niets neerbuigends in de manieren der
Thatchers; terzelfdertijd was er iets, dat
zei: „Dit vreeselijk iets is ons overkomen,
dat is waar. Wij geven het openlijk toe.
Maar toch zijn wij Thatchers."
Een analyst zou gezegd hebben, dat hun
houding openbaarde, wat zij vast besloten
hadden verborgen te houden. Maar ik ben
geen analyst, en eerst later ontdekte ik het.
Innerlijk was ik gehinderd over de pas-
klaar-gemaakte manier, waarop dr. Bou
ligny en Hilary, met elkaar, het klaar
speelden, door het onderzoek heen te vlie
gen. Het gebéurde zóó handig en behendig,
dat het mij bijna overtuigde mij heele
maal overtuigd zou hebben, als ik niet ge
weten had, wat ik wist en de jury verliet
niet eens de zaal, om haar beslissing te
nemen, dat Bayard Thatcher den dood
vond door de hand van een onbekend per
soon. Sterker nadruk werd gelegd op het
verlies van de Thatcher-juweelen. waarvan
ieder in de zaal scheen af te weten.
Alleen één keer dreigde iets dat zorg
vuldig opgebouwde maaksel van veronder
stellingen kapot te maken. Dat was, toen
een van de juryleden, een boer met een
verweerd gezicht en listige grijze oogen.
aarzelend vroeg, of het waar was, dat
Bayard Thatcher, juist een dag voor hij
gedood was, een schot in den schouder had
gekregen.
„Deze vraag", zei dr. Bouligny. op een
plechtige wijze, „is niet op haar plaats.
Echter", voegde hij er vlug bij, toen de
boer bleek opnieuw te zullen gaan spreken,
„is het zoo. Het is geen geheim. Hij was een
revolver aan het schoonmaken, en die ging
bij ongeluk af, en wondde hem licht. Ik
was zelf de behandelende medicus. Ik weet
precies, hoe het gebeurde. Het heeft niets
te maken met het geval van den inbreker,
die gisteren op hem schoot. Higby, wij
moeten nu jouw getuigenis hooren."
En Higby's getuigenis legde, onder in
vloed van dr. Bouligny's vragen, den na
druk op het feit, dat de grasmachine er
eene was, die veel lawaai maakte, dat hij
zich op eenigen afstand van het huis had
bevonden, laat op den middag, en dat, toen
hij dien langen middag het grasveld op en
neer ging. er vele oogenblikken geweest
waren, dat hij met zijn rug naar de ramen
van de bibliotheek had gestaan.
„Maar niet lang genoeg voor iemand,
om het grasveld over te steken en het
scherm van een raam af te halen en in het
huis te komen, zonder dat ik hem zag",
mompelde Higby koppig.
Zijn meening was helderder dan het uit
spreken ervan, en dr. Bouligny maakte er
noga', haastig een eind aan, en zond hem
naar zijn plaats teru". En Adela. naast mii.
tipte even met een fijnen kanten zakdoek
egen haar blauwe lippen.
(Wordt vervolgd).
DB DIJKVAL TB KAPELLE.
Overzicht van den beschaicRgden dijk. Een 50-tal arbeiders is begonnen om orde te scheppen in
den chaos van basaltsteenem.
DE ZILVERSCHAT VAN DEN NEGUS
is te Londen verkocht. Tijdens de
verkooping.
