\Bruidstoilet der Prinses - Ingebruikneming nieuwe molens in Aarlanderveen
Ifiie Jaargang LEIPSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
8)
JCijk eens, mr. Thatcher", begon ik. „Ik
wn tot de conclusie gekomen, dat u gelijk
hebben met wat u mij gisteren ver-
«We. Vanmorgen vroeg. U zei, weet u wel,
iemand in huis zou trachten u te ver-
®oorden."
..Niet in buis, zuster Keate", viel hij mij
ode rede. „Ik zei: iemand van de familie,
het niet? In leder geval bedoelde ik dat."
.Iemand van de familie dan", verbeterde
..Hoewel ik het niet echt kan gelooven.
.toch ja, als er werkelijk eenige waarheid
steekt, dan kunnen we maatregelen
J'Ben om te verhinderen, dat het weer ge-
«Mt", denk ik.
v kan het voor een uitgemaakte zaak
j "Widen, dat ik niet op mij zelf geschoten
zuster Keate", zei hij droogjes, „Nu,
•Mrom bent u van opinie veranderd? Wat
"Hakte u vannacht aan het schrikken?"
j vertelde het hem, in het kort, weg-
,«<nde mijn ontmoeting met Daye That-
*r 0f in ieder geval, met den man,
ik dacht dat Dave Thatcher was
°mijn angst.
zoo voorgesteld was net alleen maar een
r*k, alsof iemand gewoon op het balcon
Seweest en aan de deurknop gedraaid
I f™. en een slaapkamerdeur dicht gedaan
jr- Hij luisterde ernstig genoeg, maar
•'tok niet bijzonder, voor zoover ik kon
fchan.
„En wat voor maatregelen denkt u te
nemen?" vroeg hij, toen ik klaar was.
„Wel vertel het aan uw familie. Vertel
het aan den dokter. Roep de politie."
„Mijn familie", zei hij spottend. „Maar
zij weten het al. En de dokter weet het.
En er is geen politie in Cdaar is wel een
sheriff. En ik geloof ook een politie-agent,
die het baantje kreeg, toen zijn paarden
stal niet meer ging. De sheriff bouwde zijn
huis met geld, dat hij van Hilary's bank
leende."
„Een detective uit de stad."
Hij lachte er om en gaf niet eens ant
woord.
„Nou", zei ik nogal geprikkeld, „als u er
op staat om een schot te krijgen, dan kan
ik het niet helpen. Maar waarom gaat u
niet weg? Ik kan u op den trein helpen,
en u zal best in staat zijn om vandaag op
te staan, als u dat wilt. De wond is best en
u bent niet bepaald hulpbehoevend."
„Nee", zei hij kortaf. „Nee. Ik kan nu
niet weggaan. Maar begrijp dit goed, zus
ter Keate, het is geen prettig gevoel, te
weten, dat iemand er op uit is op mij te
schieten. Maar ik heb toevallig nog de
overhand. En bedreigingen beteekenen
niet veel. Vergeet u dus dit alles maar, wilt
u? Ik moet wel half de kluts kwijt zijn ge
weest, door het goedje, dat de dokter mij
gaf, om zooveel te praten. Denkt u hier te
blijven?"
„Ik heb nog nooit een patiënt in den
steek gelaten", zei ik met nadruk. „Maar
als er werkelijk gevaar is, vind ik u een
dwaas om te blijven"
„Dit is met beslistheid gesproken",
merkte hij. licht geamuseerd, op.
„Maak u niet ongerust. Ik zal u niet lan
ger noodig hebben dan een dag of twee."
Later herinnerde ik mij, dat ik juist op
tnijn horloge keek, toen ik van zijn bed
wegging. Het was precies tien minuten over
vier. Hij verviel weer in stilzwijgen, en ik
doezelde een beetje, op tijd wakker wor
dende, om hem in een kamerjas en pan
toffels te helpen en den spiegel vast te
houden, terwijl hij zich met één hand
schoor, en zich klaar maakte, om voor het
ontbijt naar beneden te gaan,
„Alles goed en wel", zei hij, toen ik mij
daartegen verzette, omdat ik bang was,
dat de inspanning zijn temperatuur weer
zou doen stijgen, „bij slot van rekening is
mijn schouder gewond. Niet mijn beenen.
En ik denk niet, dat ik met een salto mor-
tale naar beneden ga".
Janice en Adela waren al aan het ont
bijt, toen we in de deur van de statige
eetkamer verschenen, en Adela sprong met
een klein gilletje op.
„Maar, Bayard- Ik verwachtte je nog
niet beneden vanmorgen. Ben je heusch
wel sterk genoeg? Is hij sterk genoeg om
dit te doen. zuster Keate? Florrie, zet een
bord bij voor mijnheer. Kom hier zitten.
Bayard".
En Janice zei, op wat koeler toon:
„Goeien morgen. Bayard. Je herstelt je
heel vlug."
Het was een vreemd ontbijt, met de
twee vrouwen, die overdreven beleefd wa
ren voor Bayard en over den tuin spraken
op de vriendelijkste manier.
„De gladiolen doen het best".
„Het was een goed plan om er leeuwen
bekjes bij te planten. Zal ik Higby zeggen,
dat hy vanmorgen de ligusterhaag knipt?"
„Ja, ja, doe dat".
Geen wSord over Dave, die weer met
verscheen. Nog minder over Bayard's wond;
hoewel, één keer. toen ik voorover leunde,
om zün broodje te smeren, ving ik een
droevigen blik van Adela op, maar daar
na werd haar gezicht in eens zoo hard als
graniet.
Maar ze zei, en ze maakte op haar
eigenaardige manier, de geaccentueerde
lettergrepen langer, wat een indruk van
geaffecteerdheid gaf, alsof ze zich forceer
de deftig te schynen: „Kan ik iets voor
je doen wat je erg graag zoudt willen,
Bayard? Ik zal Emmeline zeggen, wat ca-
ramelvla voor je te maken. Daar houd je
altijd zooveel van- Florrie, vraag eens aan
Emmelien om hier te komen".
Het was haar eenige concessie met het
oog op zyn invaliditeit.
Oogenschyilyk verliep de huishouding
volgens de gewone routine. Janice in den
tuin; Florrie aan het wryven van 't oude,
roode mahonie, waarvan de bekleeding ver
kleurd was tot zacht-rose beige; Dave, die
onzichtbaar bleef; het knippen van Hig-
by's tuinschaar, waarvan het geluid bin
nendrong door het open raam in de bi
bliotheek, waar mijn patiënt zich had te
ruggetrokken; en de stem van Adela, die
aan het telefoneeren was in haar pret
tige boudoir waar zy bestellingen op
gaf aan den kruidenier en herrie maakte
over een paar flesschen levertraan, die
ontbraken, in de laatste zending voor de
weldadigheidsvereeniging.
De lunch kwam, en ging voorby.
Ik herinner my, dat ik bang was, dat
Janice zich had overwerkt in de drukken
de warmte van den tuin. want er was
geen spikkeltje- kleur in haar gezicht en
haar oogen stonden hol, met kringen er
onder, en de krulletjes aan haar slapen
waren vochtig.
„Ik ga vanmiddag naar de boerdery voor
boter en eieren", zei ze min of meer
toonloos. „Zal ik karnemelk meebrengen,
Adela?"
„O, ja", zei Adela. ,Dat kun je wel doen.
Twee liter. Wanneer ga je?"
„Ongeveer half drie, denk ik. Ik ga even
langs de garage om een band te laten
maken, en het is een goed half uur gaans
naar de boerdery.
„Je zal niet op tyd terug zy'n om my
naar de vergadering van de weldadigheids
vereeniging te brengen?"
„Nee- Maar ik kan je thuisbrengen, als
je dat wilt".
„Ja graag. Je komt langs om vier uur of
half vijf? Je doet beter niet ln den wagen
te wachten, maar binnen te komen. Er ls
niét veel te doen, maar ik kan opgehouden
worden en het is Verschrikkelyk warm na
den regen"
Toen kwam juist Dave de kamer ln.
Want het was Dave, die bleeke, leven-
looze jonge man, die midden in den nacht
op den overloop gestaan had en naar my
had gestaard. Niet dat er de geringste her
innering was aan die ontmoeting, ln zyn
houding, zooals hy, na het voorstellen van
mij door Adela. even tegen my knikte, en
in een stoel zakte.
„Niets, Florrie", zei hy. Niets dan koffie
Zwart, graag."
„Hoofdpyn, Dave?" vroeg myn patiënt
een beetje te bezorgd.
„Tamelijk", zei Dave, op zyn bord loj-
kend. Hij zag er ziek uit, bleek en ver
moeid, met zware oogleden. Terwijl de
twee mannen naar elkaar keken, kwam ik
tot de ontdekking, dat hun gelykenis
hoofdzakelyk zat in dezelfde gelaatskleur
en in den vorm van hun beenderen Dave's
gezicht v/as slapper dan dat van zyn neef,
meer passief, minder hard. Zijn mond was
niet smal en had niet dat roofzuchtige, hij
had iets onzekers en knorrigs.
(Wordt vervolgd).
EEN KIJKJE OP HET ATELIER VAN HET MODEHUIS KiiHNE IN DE
RESIDENTIE waar druk gewerkt wordt aan het maken van het bruids
toilet van de Prinses en de toiletten der bruidsmeisjes.
Het naaien van den sleep.
DE CONSTITUTIONEELE CRISIS IN' ENGELAND. Tusschen den Koning en
den minister-president Baldwin vonden in de laatste dagen herhaaldelijk besprekin
gen plaats. Baldwin op weg voor een onderhoud met Koning Edward.
1)E EERSTE SNEEUW. De residentie kreeg gisteren baar eerste wintersche
kleed in het nieuwe seizoen. Het Buitenbol
in wintertooi.
NA SINT NICOLA ASA VOND.
De tallooze papieren moeten wórden
opgeruimd-
DE OFFICIEELE INGEBRUIKNEMING VAN VIER Z.G. „VERDEKKERDE"
MOLENS IN DEN DROOGGEMAAKTEN POLDER AAN DE WESTZIJDE VAN
AARL ANDER VEEN. De offcieele personen voor den Vijzelmolen (molenaar van
der Bijl), leerde van rechts de burgemeester van Alphen aan den Rijn.
„WIJ WILLEN KONING EDWARD.
NIET BALDWIN". Met deze bor
den werd in Londen gedemonstreerd.
