Prinses Juliana onthult radiomonument te Eindhoven Een 100-jarige
Ifüt Jaargang IEIPSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het huis der mysteries
OUD-FRANSCH PREMIER IX OXS LAND. - Op PRINSES J ULIANA EN PRIXS BERXHARI» IN EINDHOVEN. - Door H.K.H. JIM MOLLISON EX ZIJN CO-PILOOT - die gisteren gestart
Waalhoven arriveerde de voormalige Fransche mi- Prinses Juliana werd in tegenwoordigheid van haar verloofde in het stadspark te Eind- zijn van het vliegveld Croydon voor een nieuwe record-vlucht
uister Flandin. Jhr. v. d. Bergh v. Heemstede (rechts)
ondervoorzitter van de K.N.V.V.L., begroette Flandin hoven een radio-monument onthuld. Het monument. na^r Kaapstad.
Uit het Engelsch door
H. A. C. S.
JJiw ik tot de generatie behoor, die
"Wning citeer, betrapte ik mij zelf er
ft dat ik aan het denken was „al wat ik
Jjet van een bepaalde ster" en toen zei
-» Adela, een beetje bulten adem:
«Hoe is het met Bayard? Gaat het
beter?"
Bet meisje knikte.
■«dit de verpleegster?"
■Zuster Keate, mijn schoonzuster, me-
wuw Dave Thatcher", zei miss Adela.
■5® ie er wel zeker van dat je Bayard
kunt laten, Janice?"
.volkomen", zei Janice, kort en bondig,
jjjjl.zal zeer gauw beter zijn. Het is niets
kts aan haar, iets, dat niet tastbaar was,
,och Iets zeer bepaalds, zei mij, dat zij
jwven een soort van schok gehad had.
ïï^schijnlijk tengevolge van haar inspan-
sjtMn zich in bedwang te houden, gaf
Sr"! indruk, dat er emoties waren, die
c® ieder geval, wilde onderdrukken. Hoe
"uk zijik begreep opeens, dat het
I. Vis.
«as ook op ditzelfde oogenblik, dat
v?0°t het eerst tot mij doordrong, dat,
Jr*®' op een vroegen zomermorgen, een
Jv»one tijd is om een revolver schoon
Pften.
Belde vrouwen keken mij strak aan, en
juist toen ik mij bewust werd, hoe vreemd
die doordringende onderzoekende blik was,
wisselden zij met elkaar een blik van ver
standhouding.
„Zuster Keate zal goed kunnen helpen",
zei Janice.
„Ja, daar ben ik zeker yan", antwoordde
Adela Thatcher, alsof zl) gerustgesteld was.
Het leek, vond ik, alsof zij, na onderzoek,
hun goedkeuring gaven. En ik zag geen
enkele bijzondere reden om die te geven aan
de verschijning van een slaperige verpleeg
ster, van middelbaren leeftijd, die flinker
en levendiger is dan zij schijnt.
Toen gingen miss Adela's matte blauwe
oogen, langs mij heen, naar een deur, die
verder op de gang uitkwam, en kregen
plotseling iets droevigs.
„Waar is Dave?"
Een lichte sluier kwam over Janice's don
kere oogen, en zij zei op een toon van be
slistheid: „Dat weet ik heusch niet", en
deed de deur naast ons open.
Ik volgde hen, in een groote, luchtige
slaapkamer, met hooge open ramen. Een
slaapkamer met friseh, geplooid sits, met
een zware oude mahonie kast en bed, glim-
menden vloer en ivoorkleurig geschilderd
houtwerk. Op het breede bed lag mijn
patiënt. Bayard Tatcher. Zijn oogen wa
ren dicht, maar hij deed ze open, toen ik
dichterbij kwam, bekeek mij nauwkeurig,
langs zijn arrogante Thatcher-neus, en zei
„verdomme", heel duidelijk, en sloot toen
zijn oogen weer.
Ja, natuurlijk, drie uur in den morgen is
een moeilijk uur; en ik ben, om het zoo
voordeelig mogelijk te zeggen, geen schoon
heid. Toch moet ik erkennen, dat zijn eer
lijkheid mij zeer onaangenaam aandeed.
Janice's adem stokte opeens.
,3ayard, hier is je verpleegster, zuster
Keate."
„Dat weet ik", zei hij, terwijl hij zijn
ingevallen oogen dicht hield; zijn norscne
donkere gezicht en zijn dun-wordende
bruine haar staken scherp af tegen de witte
kussens. Luister, Adela, ik heb geen ver
pleegster noodig. Het is maar een schram.
De dokter kan het eiken dag verbinden.
„Er is hiernaast een slaapkamer, zuster
Keate, als u uw costuum wilt aantrekken",
zei Adela, die zoo vriendelijk mogelijk wat
hij zei negeerde. „Wijs het haar even,
Janice. Dr. Bouligny liet daar een brief
voor u achter, die op tafel ligt. Ik geloof,
dat hij Bayard iets gaf, om hem te laten
slapen
Haar vriendelijke zachte stem hield op,
zonder dat zij een slot aan den zin maakte,
en zij bukte zich, terwijl haar zijden japon
zacht ritselde, om de lakens een beetje te
schikken.
Zoo dat was mijn entree in het huis
en het huiselijke leven der Thatchers. Een
huis, dat met zijn onbestemde geur, zijn
prettige waardigheid, zijn sfeer van een oud
geslacht, zijn getuigenissen uit een tijdvak,
toen familietraditie in eere werd gehouden,
mij zóó vertrouwd zou worden als de palm
van mijn eigen hand. En een gezin, dat
neen, ik kan niet zeggen, dat het mij ver
trouwd werd: er waren dingen aan de
Thatchers, die ik aanvaardde, maar nooit
begreep maar mijn sterkste belangstel
ling zouden opwekken en blijvend in beslag
nemen. Bij Adela misschien, met haar
waardigheid, haar vasthoudendheid, haar
sterk-moederlijk gevoel jegens haar tweè
broers, Dave en Hilary, en met haar be
slisten wil, om tegenover de wereld, aan de
oppervlakte, voortdurend een uitwendig-
vriendschappelijke verhouding in stand te
houden, bij haar kwam ik het dichtst, met
mijn begrippen. Alleen op het allerlaatste
kende ik Janice goed.
Toen ik naar de kamer van mijn patiënt
terugkeerde, in mijn frissche witte costuum,
dat een ritselend geluid gaf, en met de
gesteven kap, die de grijze streep in mijn
dikke, roodachtige haar verborg, was Janice
weggegaan, en Adela verliet ons spoedig,
nadat zij, bij haar heengaan, een enkel
woord over de voorschriften van den dok
ter had gezegd. Ik wierp een blik op de
kaart, die dr. Bouligny had achtergelaten,
schreef een paar dingen op, voelde den
ls van mijn patiënt, die maar weinig
ven normaal was, en zijn temperatuur,
die nauwelijks acht en dertig was, keek
naar het verband om de wond en ging zoo
gemakkeilijk mogelijk in een leunstoel zit
ten, bij een van de open ramen, geeuwerig
en slap. Hoewel een verpleegster er heele-
maal aan gewend is, op alle uren van den
nacht uit haar slaap wakker gemaakt te
worden, wordt het toch nooit zóó, dat het
prettig is.
Het huis was erg stil, en ik kon de ge
luiden van de vogels, die wakker werden, in
de boomen buiten, heel duidelijk hooren.
Het werd lichter, en dus draaide ik de lamp,
die binnen het bereik van mijn arm stond,
uit. In het rustige halve licht leek het, dat
mijn patiënt sliep, en zijn scherp profiel
zag er somber en havikachtig uit. Zijn ge
zicht was smal en mager, met diep-inge-
zonken oogen, tamelijk sterke kaakbeenen,
een hoog voorhoofd en een dunne mond.
Het was geen vriendelijk of lief gezicht;
zijn oogen stonden een beetje te dicht bij
elkaar, boven dien arrogant-gebogen neus.
Zijn dunne mond zag er, zelfs in den slaap,
cynisch uit. Het was, alles bij elkaar, een
meedoogenloos gelaat. Ik dacht een oogen
blik na, en veranderde de typeering: het
was 't gelaat van een roover.
„Mijn uiterlijk bevalt u niet?"
„Ik dacht niet aan uw uiterlijk", zei ik.
verbaasd. Zijn oogen hadden een bijzondere
geel-grijze kleur, en zagen er licht uit, in
zijn dunne gezicht, en het was een verba
zing voor mij, te ontdekken, dat hij al den
tijd naar mij gekeken had, terwijl ik naar
zijn mond staarde en naar een woord zracht
om hem te typeeren. „U moet weer gaan
slapen."
„Ik heb geen lust om te slapen. De pillen
van den dokter helpen even weinig als al
het andere van hem. Kent u dr. Bouligny?"
„Weinig. Hij heeft een paar gevaJlen in
het ziekenhuis gebracht. De verpleegsters
noemen hem dr. BouIk hield mij in,
maar hij glimlachte weer.
„Dr. Bouillon, natuurlijk. Dat kunnen de
meeste jonge meisjes niet laten. Maar in dit
geval is het erg juist. Hij is ook" hij
Draatte voort op een manier, die niet be
paald vriendelijk was „hij ls ook net een
stuk kaas, een veeren bed, en een That
cher". Zijn onprettige lichte oogen keken
langs mij heen naar de iepen buiten, die
begonnen te glanzen in het opkomende
zonlicht
„Een Thatcher?"
„Een Thatcher. En daarom heilig. Wan
neer een Thatcher geboren wordt, wordt
hem automatisch de sleutel des hemels in
zijn hand gegeven".
„U moest gaan slapen".
„De moeder van onzen dokter was een
Thatcher Verscheidene graden lager dan
de tegenwoordige dragers van den titel,
maar toch een Thatcher. En een That.."
.(Wordt verv
DE AANKOMST VAN PRINSES JULIANA EN PRINS KERN HARD TE EIND-
HOVEN, waar in het stadspark een radiomonument onthuld werd. V.l.n.r.
j Prins Bernhard, Prinses Juliana, jhr. W. G. Röell, secretaris van den Prins en de
burgemeester van Eindhoven.
EEN HONDERDJARIGE. Te Naarden vierde gisteren de ERNSTIG VLIEGONGEVAL IN ENGELAND. Nabij
heer L. v. d. Sluys zijn honderdsten geboortedag. Achterklein- Grantham in Engeland startte een toestel van de oplei-
dijigsschool voor piloten neer De twee inzittenden
kinderen boden hem een bloemstuk aan. kwamen om het leven.
EEN MOMENT UIT DEN WEDSTRIJD V.U.C.—Z.F.C. Da
wedstrijd eindigde in een overwinning voor V.U.C. De gastheeren
ondernemen een aanval, doch de keeper wist doorboring van het
doel te voorkomen.
