Laatste dag van het zeilseizoen - Herdenking Paul Kruger
LEiDSCH DAGBLAD
Tweede Biad
77ste Jaarpa
FEUILLETON
Door 't wanhopige heen
ENGELSCHE TROEPEN IN PALESTINA. EERSTE WEDSTRIJD DAMES-HOCKEY in dit seizoen. De to
Sohotsche soldaten marcheeren door de straten van Jeruzalem. Het voorbijtrekken van den troep langs Bloemendaal gespeelde wedstrijd tusschen B.D.H.C.—H.O.C.
de Citadel. Aanval van H.C.C.B. D.II,C. won met 10.
Vrij naar het Amerikaansch van
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
31)
Ze herkende haar eigen stem nauwe-
JJlks, zoo vinnig en bruusk als die klonk
ooor haar ondragelijke smart. Pas op,
Mue! dacht ze bij zichzelf. „Voorzichtig!
wat had het voor nut te doen, wat ze haar
plicht meende, als ze zoo hard en vinnig
tegen Andy sprak?"
Maar Ja, hij nam het ook zoo luchtig op,
™nder er schijnbaar lets van te begrijpen,
wat het den ander kosten moest. En plot
seling werd die ander in haar oogen het
■chtolte en Andy, door zijn triomfante-
JijKe houding, de veroveraar.
Andy had haar aandachtig opgenomen,
wat voelde ze eigenlijk voor Alex? Den
vorigen avond, toen ze samen waren gaan
wandelen, had hij in doodsangst gezeten,
"at was nu over. Anne had Alex blijkbaar
zun congé gegeven. En Alex had haar.
;?v, no,odSedwongen aan haar mandie
schenking gedaan.
AiiÏÏ ï?s J}08 200 kwaad niet, vond Andy,
nvoji- j elkaar genomen, had hij toch de
wu?a2 behouden. Hij zou zich van de
tiÜSf r,'e n'et zooveei hebben aange-
hoVt bij niet om Anne gegeven
dat kV maa,r dat deed hij en wel zooveel,
"U er zelf verbaasd over was. Hij was
op den rand van zijn ledikant gaan zitten
en zocht naar zijn pantoffels. Onwillekeu
rig trok hij een leelijk gezichtdie
ellendige pijn toch ook, zoodra hij zich iets
te vlug bewoog!
„Anne
„Ja, Andy?"
„Toe, kom eens hier."
„Ik wou juist naar de badkamer gaan."
„Zal ik dan even naar jou.
„Neen, blijf nu toch stil Jiggen. De dok
ter heeft immers gezegd, dat er dan alleen
kans op genezing is?"
Vol medelijden kwam ze naar hem toe.
Kinderlijk blij greep hij haar zijden och
tendjapon vast, die hij voor haar in New
York gekocht had.
„Zeg. Anne, weet je zelf eigenlijk wel
half, hoe lief je bent? Hoe schattig je er
uit ziet?"
Hij vroeg zich af, waarom hij, waarom
anderen, ook Nathan, zich toch zoo tot
haar voelden aangetrokken.
„Annewil je nu. in werkelijk
heid. mijn vrouw worden?"
Ze schrok bij zijn woorden. Zat ze dan
zóó vast in het net, dat ze door haar eigen
dwaasheid gevlochten had? Alex had zijn
best gedaan, haar er uit te bevrijden! En
ze had geweigerd. En ze had hem bestre
den, omdat ze eigenlijk bang voor zichzelf
was. Was haar plichtsgevoel iets werke
lijks. of was het slechts een gevolg van
haar ziekelijke verbeelding? Was ze door
die trouwplechtigheid, waar ze niets van
zemeend had, nu werkelijk aan Andy ver
bonden? O, als Alex toch maar wat meer
;eduld had beoefend! Maar waarom zou
hij het anders hebben opgenomen, dan zij
het meende, toen ze sprak van haar plicht
om te blijven? Ze had het immers bedoeld
in dien zin, dat ze zich verplicht voelde
hem te blijven verplegen, nu hij ziek
was.niet dat ze hem als zijn vrouw
wilde toebehooren?
„Toe, Anne, zeg ja! Ik heb je zoo
noodig!"
Altijd, wat hij noodig had! Alex had zijn
best gedaan om te doen, wat hij meende
dat zij noodig had!
Heel even glimlachte ze, maar het was
uit zelfbespotting.
„Is het niet genoeg, dat ik hier ben. Zoo
lang je niet beter bent, kan ik toch niet
meer doen, dan je verplegen?"
„Maar later?"
„Ja. wat later?" Alex had gezegd: „Als je
nu niet meegaat, dan kom je nooit!" Was
dat waarof niet? En plotseling voelde
ze een walging voor haar eigen onzekere
gedrag, waardoor ze aan beide mannen
zooveel hartzeer had bezorgd. Ze had nog
beter.
„Mettertijdzei ze, zoo opgeruimd
mogelijk.
Hij hield niet verder aan. Hij kon wach
ten. tot iedere gedachte aan dien ander
uit haar hoofd verdwenen was. Bovendien
was hij zwak en ziek.
Ze had haar woord gegeven, meende hij.
Inwendig, dat begreep hij, had ze zich ge
wonnen gegeven.
De mensehen in Kampala, in Jinja, in
Nairobi, die Anne het binnenland hadden
zien intrekken, als een aardig, maar vrij
lusteloos schepseltje, dat haar dagen ver
droomde, herkenden haar niet, toen ze met
haar gewonden echtgenoot op den terug
weg naar de Oostkust voorbij kwam. Afrika
had Andy een leelijken duw gegeven, meen
den ze. maar het had zijn vrouw tot leven
gewekt. Ze was zoo levendig, zoo vroolijk,
zoo kwiek geworden.
„Maar ook nog al zenuwachtig, als je het
mij vraagt," meende de vrouw van een der
ambtenaren, wie de lusteloosheid van het
meisje was opgevallen.
„Ze slaapt beslist niet goed en niet ge
noeg."
Slapen! Anne vreesde de uren, waarin de
eenzaamheid haar als in een val omsloot,
wanneer het stil was geworden in het kamp
en zij in het donker onder haar muskieten
net, roerloos lag te luisteren naar de ge
luiden, die de hagedissen maakten. Dan
doorleefde ze weer al de dagen, dat Alexan
der Harken deel van hun reisgezelschap
had uitgemaakt. Dan stond ze weer in het
licht der sterren aan de zijde van Alex,
voelde zijn arm beschuttend om haar heen
geslagen en dan klopte haar hart, of het
breken zou.
Was het werkelijk juist geweest, dat ze
Dij Andy gebleven was, omdat ze zooge
naamd met hem was getrouwd? Was het
echt haar plicht? Of was het niet meer
dan ziekelijk medelijden en verkeerd be
grepen zelfverzaking? Of misschien een
soort zelfverheerlijking en eigengerech
tigdheid?
Het werd een martelende onzekerheid en
ze wist dat er nimmer een einde aan ko
men zou. Maar ze wist ook, dat ais ze alles
nog eens mocht over doen.
Het was nimmer haar bedoeling geweest
Alex voorgoed weg te sturen. Ze had zich
nimmer voorgesteld, dat ze ooit meer zon
der hem zou moeten leven. Hij was immers
altijd in haar nabijheid geweest? Op de
boot had hij haar bewaakt. Eiken dag had
ze hem gesproken, met hem gedanst en
pret gemaakt. Alleen op dien tocht naar de
watervallen was ze alleen geweest en ze
had zich zoo bitter eenzaam gevoeld. Maar
in het kamp was hij er weer geweest. En in
de eerste dagen van Andy's ziekte, toen ze
zelfs ieder gesprek met hem vermeden
had, was hij toch in haar nabijheid ge
bleven. En zelfs terwijl ze hem vermeed,
voelde zij zijn tegenwoordigheid toch als
een kracht, die haar sterkte gaf, omdat ze
wist, dat hij over haar waakte en op haar
wachtte. En nu was dat wachten uit. Hij
was heengegaan, zonder zelfs een adres
achter te laten!Hoe kwam ze eigenlijk
op die gedachte! Was ze dan zoo zwak en
weifelachtig, dat ze er nog aan dacht,
of ze Alex terugroepen kon en alle verant
woordelijkheid van zich afschudden?
Alex had het uitgemaakt. Ze kon het niet
in hem laken. Ze begon zijn houding beter
te begrijpen. Ze ging begrijpen, hoe zijn
steeds groeiende liefde voor haar, waar
tegen hij zich niet verzetten kon, hem
totaal belemmerd had in de wraakplan
nen, waarmede hij haar was achterna ge
reisd. Ze dacht er aan, hoe hij nu alleen op
de boot naar huis ging, met de bitterste
gevoelens over zijn mislukking en in zijn
wraak en in zijn liefde. Maar toch vond ze
hem een te groot figuur, om medelijden
mee te hebben. Zelfs niet in zijn wanhoop.
Hij zou haar al wel vergeten zijn, maakte
ze zich wijs. Hij zou wel reeds andere
levensplannen maken. Waarom had hij
anders niets meer van zich laten hooren?
Hij kon haar bereiken! Zij hem niet
En dan, Andy was wettelijk haar man,
Andy, die door haar eigen vader zoo laag
hartig benadeeld was en aan wien de
lamilie nu toch wel iets goed te maken
had. Zelfs de royale manier, waarop hij
nu van het geld der familie leefde, was
geen vergoeding voor de jaren van harde
ontbering, die hij doorgemaakt had ten
gevolge van de berooving van zijn legaat,
dat hem er doorheen geholpen zou hebben.
.(Wordt vervolgd).
DE LAATSTE KAAGDAG,
Afscheid van het zeilseizoen.
DE HERDENKING VAN DEN GEBOORTEDAG VAN PA EL KRUGER. Ten huize van den
Zuidafrikaanscben gezant, dr. H. D. van Broekhuizen, in de residentie werd een receptie gehou
den. Minister Coiijn (rechts) in gesprek met den gezant (links) en den heer A. Kuit, hoofdcom
missaris van den spoorwegraad van de Unie van Zuid-Afriba.
ABESSYNIE ONDER ITALIAANSCH BEWIND. De jeugd in
Addis Abeba defileert. Zij wordt op dezelfde wijze getraind als de
Italiaansche balilla.
DE NA-KAAG TE WARMOND.
Het besluit van het zeilseizoen. De Regenbogen
onderweg.
