ïndienststelling van Hr. Ms. kuiser „de Ra -
77sfe Jaargang LEIDSCH DAGBLAD
Door 't wanhopige heen
FEUILLETON
HARDDRAVERIJEN MET HINDERNISSEN TE EDAM. - Terwijl het paard rustig SUIKERBIETEN-CAMPAGNE IN NOORD-BRABANT IN VOLLEN GANG. DE KAMPIOENSHOND op da
wacht, glipt zijn baas gekleed in het wit met hoogen hoed op, Het lossen der bieten uit de zware vrachtauto's bij een fabriek hondententoonstelling te Breda, een
door een auto-band. te Stampersgat. New-Foundlander.
Vrij naar het Amerikaansch van
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
25)
Ze perste haar lippen opeen, om het tril
len er van te bedaren.
„Ik moet tijd tot nadenken hebben,"
mompelde zij voor zich heen.
Haar woorden en nog meer haar onzekere
houding gaven Alex een zwaren slag. Ze
had haar vrijheid In handen en ze wist
niet, wat ze doen zou! Ze had dus nog
geen spijt van haar huwelijk voor den
vorm. Die avonturier had dus toch nog
zekeren invloed op haar.had haar toch
min of meer weten te winnen!
Alex was nog te jong om haar geheel te
begrijpen en hij voelde het als een bittere
afwijzing. En terwijl hij roerloos en zwij
gend bleef zitten, verbrak Farquahr de
stilte door te zeggen: „Kijk eens hier, we
hebben allemaal tijd tot nadenken noodig.
We hoeven vanavond toch nog niets te be
slissen. Waarom zullen we elkaar dan naar
de keel vliegen? Ik heb Nathan niet ge
vraagd zich als een schurk aan te stellen.
Als alles zoo geweest was, als hij het voor
stelde, dan zou ik niets verkeerds gedaan
hebben. Dat moet je niet vergeten....
Laten we dus wachten en eerst een beetje
onze gevoelens tot rust laten komen, voor
dat we iets beslissends doen."
Zijn stem klonk rustig, gematigd en over
tuigend.
„Alles goed en wel," dacht Alex bij zich
zelf. „Jij hebt het meisje en het geld in je
bezitMaar ja, toch is het beter, dat we
niets overhaast doen!"
„We zitten hier In het hartje van Afrika,"
vervolgde Andy op luchtigen toon. „Het
heeft ons een handvol geld en veel tijd
gekost om hier te komen.waarom zou
den we er niet van profiteeren en intus-
schen nadenken over wat ons verder te
doen staat? Laten we al die beslommerin
gen voor een paar dagen uit ons hoofd
zetten en zooveel mogelijk genieten van
onze jachtpartij. Een tijdje op olifanten
jagen zal ons heusch goed doen."
„En jou zou het heel veel goed doen als
een of andere olifant mij plat trapte," zei
Alex met grimmigen humor.
Andy grinikte terug. „Dat geldt voor jou
net zoo goed! Maar dat hoeft nu niet be
paald te gebeuren en zonder dat zouden
we er toch nog wel een aardige ontspan
ning in kunnen vinden."
Ontspanning! Voor Alexander was het
niet anders dan bittere wrangheid. Hij had
tot heden toe al heel wat onaangenaam
heden doorgemaakt, maar niets had hem
zooveel pijn gedaan dan de onzekere hou
ding van Anne. En bovendien, ze was dan
toch maar voor de wet met dien ander ge
trouwd
Anne greep den wapenstilstand gretig als
een uitkomst aan.
„Ja. laten we gewoon met alles doorgaan!
We kunnen niet zoo ineens een beslissing
nemen
Waarom niet, dacht Alexander woedend,
toen ze na nog wat heen en weer gepraat
ieder hun eigen tent opzochten. Hij hoorde
Andy „Hapan kilele!" tegen de dragers
schreeuwen, om een einde te maken aan
hun eindeloos gebabbel en gelach.
Hij hoorde zijn spottend: „Wel te rus
ten!" tegen hemzelf en Anne, toen deze
haar tent binnen ging.
Alex bleef nog buiten en liep naar den
rand van de hoogvlakte, waar hij onrustig
heen en weer bleef drentelen. Hier had hij
nog slechts enkele uren geleden naast Anne
gestaan, toen ze zei, dat die wijde uitge
strektheid haar zulk een gevoel van vrij
heid gaf alsof ze naar vrijheid ver
langde! Had hij haar dan zóó volkomen
misverstaan? Had hij haar vragen om zijn
gezelschap op dien tocht dan zoo verkeerd
begrepen? Had hij zich vergist, toen hij
meende te gevoelen, dat zij zich evenzeer
tot hem als hij tot haar voelde aangetro-
ken?
De lantaarn in Farquahr's tent was uit,
maar in die van Anne brandde nog licht.
Alex zag haar schaduw od het tentlinnen,
roerloos en donker. Ze zat od haar veld
bed. Hij liep naar den ingang van haar
tent. Denkelijk kon Andy hem van uit zijn
tent zien. maar daar gaf hii niet om.
„Anne, kun je niet even nog buiten
komen?" vroeg hii met gedempte stem.
„Ik moet je heel even spreken!"
Ze kwam in een warmen mantel gehuld,
omdat het buiten reeds kil werd. Haar
naar hem opgeheven gezicht leek nog zoo
jong en kinderlijk
Je, Alex, wat is er?"
Hij nam haar mee tot ze een eindje van
de tent af waren,
„Anne, ie bent toch niet onwillig om uit
al dit gedoe vrij te komen?" Bedenk toch.
dat je misleid bent
„Dat Is hij ook", zei ze op bedrukten
toon.
„Groote goedheid!" riep Alex ongeduldig,
woedend om zijn onmacht, en om die
vrouwelijke teerhartigheid. Hii had liefst
willen zeggen: „En ik dan? Ben ik ook niet
bedrogen? Ben ik niet bijna vermoord?"
Maar zijn hooghartige trots verbood hem
een beroep op haar medelijden te doen.
Anne staarde voor zich uit in het nevelig
duister.
„Ik ben eigenlijk niet zooheel erg.
misleid" zei ze kleintjes en wanhopig blij,
dat ze het hem kon laten weten, gooide ze
er uit-: „Het is alleen maar een huwelijk
voor den vorm.... een schijnhuwelijk....
We zouden wachten tot we van onze eigen
gevoelens zeker waren."
Dus ze hield nog niet van hem! Ze be
schouwde hem nog niet werkelijk als haar
echtgenoot!.... Verlicht ademde Alex op
en plotseling greep hii haar bij de schou
ders. trok haar naar zich toe en omhelsde
haar.
„Anne! Anne dan toch!"
Ze verborg haar gelaat tegen zijn schou
der.
„Anne. liefsteje weet. dat ik wel van
ie houddat ik ie altijd al lief gehad
heb. van het eerste oogenblik af. Toe. zeg.
dat üi ook van mij houdt! Zeg. dat ie met
mij mee zult gaan!"
Ze hief haar hoofd op en wendde het
heel even af In het sterrenacht las bij
haar onzekerheid duidelijk genoeg
„O Alex.zei ze bevend. .0 Ale\
ik weet het zelf niet. heusch ik weet
net niet!"
Hij liet haar los. Hij voelde een steek ln
zün hart. Zelf zoo beslist en onafhankelijk.
kon ziin natuur niet zoo gauw het mede
lijden vatten dat in haar leefde en haar
gevoel van verplichting tegenover iemand,
dien zij. a] was het dan ook geheel buiten
haar schuld, krenken zou. Hoe was het
mogelijk dat ze van hem hield en toch niet
met hem mee wilde komen?
Zonder verder iets te zeggen liet hij
haar gaan.
■HOOFDSTUK XI.
Urenlang hadden de drie blanken het
olifantenspoor gevolgd. Bij 't eerste hanen
gekraai. toen het nog duister was en voch
tig van de dauw. was een inboorling het
kamp binnen gekomen met het bericht,
dat olifanten de bananenaanplantingen
van een naburig dorp hadden verwoest en
dat hii hen op hun spoor kon brengen. Zoo
snel ze maar konden hadden de mannen
zich op weg begeven. Mc Nab had de ge
weerdragers bijeen getrommeld, had den
kok gauw koffie laten zetten en er voor
gezorgd, dat geweren en munitie in orde
werden gebracht. Het leek een heel goeden
kans. Alex zei weinig. Andy scheen buiten
gewoon in zijn schik Anne hoorde hen
praten en het leek haar. of de vorige avond
niet meer dan een bange droom was ge
weest. Ze ging niet mee op jacht, maar
vergezelde hen tot aan den rand van het
kamp. om hun goede jacht te wenschen.
En ze bleef met. een brandenden lantaarn
in de hand omhoog <roSnven staan, toen
d? kleine stoet van blanken en 'wa'-ten
haar voorbijtrok langs het glibberige steile
pad
(Wordt vervolgd).
DE ÏNDIENSTSTELLING OP DE WERF WILTON—FETENOORD TE SCHIEDAM.
YAN HR. MS. KRUISER „DE RUl'TER". De plechtigheid vrvncl plaats tegen
woordigheid van H.M. de Koningin. Foto genomen aan boord van den nieuwen kruiser
De Koningin temidden van officieren, onderofficieren "t manschappen
DE KONINGIN WUIFT
VANUIT HAAR
RIJTUIG
bij Haar vertrek uit
Schiedam na de plech
tige ïndienststelling van
den nieuwen kruiser
„deRuyter" de menigte
hartelijk toe.
MR. DR. e. J. H. SCHEPEL f
Oud-raadsheer in den Hoogen Raad
en oud-president van het Hoog-
Militair Gereclitshof.
