'77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Door 't wanhopige heen
FEUILLETON
HET ZUIDERHAVENHOOFD IN SCHEVENINGEN WORDT HERSTELD. Door
den storm heeft het hoofd veel te lilden gehad. De werkzaamheden in vollen gang.
Het gat wordt gedicht.
MINISTER COLIJN OPENT ZIEKENHUIS IN BOTTERDAM. Het haven-
ziekenhuis aan de Oosterkade, dat werd verbouwd, is thans gereed. Het wordt
beheerd door de vereeniging Instituut voor tropische geneeskunde Rotterdam
Leiden. Minister Colijn op het dakterras.
H.K.H. PROSES' JULIANA GAF EEN
SOIREE voor de leden van het Nationaal
Crisiscomité in het paleis aan de Kneuterdijk
in de residentie, welke ook door Prins
Bernhard werd bijgewoond.
DE PORTSMOUTH—JOHANNESBURG—RACE DOOR DE LUCHT. Voor deze
luchtrace bestaat groote belangstelling en honderden zijn naar het vliegveld gekomen
om de laatste voorbereidingen gade te slaan.
FINSCHE VIJFMASTER IN AMSTERDAM.
Het zeilschip „Carl Vinnen" ligt gemeerd aan het terrein van de N.V. Havenbedrijf „de Rietlanden", waar het geladen
wordt met een lading van 2400 ton oud. ijzer, bestemd voor Polen.
Vrij naar het Amerlkaansch van
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
21)
Toen ze dien avond samen dansten, zei
ze onomwonden: „Ik hoop, dat je met ons
meegaat. Het zou zoo leuk zijn".
Hij antwoordde stijf, te meer omdat hij
voelde, dat hij zelf graag wilde: „Ik kan me
niet voorstellen, dat Je de aanwezigheid
van een derde op je huwelijksreis bijzonder
zou waardeeren!"
Hij voelde zich bitter gestemd. Ze sloeg
de oogen neer en hij voelde, dat ze ergens
mee inzat. Of was het verbeelding, dat haar
gedachten zich verrieden in dat afgewende
gelaat?
„Oh Afrika!" mompelde zij. „Het zou voor
Andy toch wel prettig zijn een man bij zich
te hebben. Toe, als je het voor elkaar bren
gen kunt, kom dan mee".
De muziek hield op. Ze wandelden langs
het dek ver van de anderen verwijderd.
Alex voelde een bijna onoverkomenlijk
verlangen ronduit tegen haar te praten.
Hij wilde haar zeggen, wie hij was en dat
haar man zich ten oprechte bij haar had
ingedrongen. Hij wilde haar de verzekering
geven, dat hij er van overtuigd was. dat zij
aileen door overrompeling zich had laten
overhalen. Hij wilde haar smeeken hem te
bevrijden van zijn ellendige vermoedens.
Hij kon zich niet voorstellen, dat zij, zoo
als hij haar nu had leeren kennen, mede
plichtige in een moordaanslag zou kunnen
geweest zijn. Maar misschien was ze er niet
van bewust geweest, wat het plan van de
anderen inhield. In geen geval kon hü zich
naar als schuldig voorstellen.
Maar op slot van zaken durfde hij zich
tegen haar toch niet uitspreken, voordat
hij in staat was haar echtgenoot te ont
maskeren. En daarvoor moest hij op zijn
papieren wachten.
Ze stonden tegen de verschansing en uit
de verte bereikte hen de muziek, die weer
begonnen was.
„Zullen we terug dansen?"
Ze vleide zich als een kind tegen hem
aan en toen hij haar arm op zijn schouder
voelde, herinnerde hij zich opeens den dag
dat hij uit Harken House weggerukt was
en hoe toen zijn nichtje Anne was komen
toegesneld, om hem goeden dag te zeg
gen. Haar gezicht was nat van tranen en
haar hartje scheen gebroken van verdriet.
Hij had haar opgetild en geknuffeld, maar
zijn eigen gezicht, dat heel vreemd deed,
tegen haar schoudertje verborgen.
En nu had diezelfde Anne haar arm om
zijn schouder heen geslagen en liet zich in
den dans door hem leidenEen heftig
verlangen steeg in hem op, een ongekend
geluk en wanhoop tegelijkHij sloot
zijn armen vaster om haar heen en drukte
haar aan zijn borst.
Maar even plotseling liet hij haar weer
los en verwijderde zich zonder een woord
te zeggen.
Later op den avond kwam hij al wande
lend over het dek met zijn pet diep in de
oogen getrokken, Ane aan den arm van
haar man tegen. Haar hand rustte op zijn
arm en haar gezicht was naar hem opge
heven in antwoord op wat hij gezegd had.
In Alex scheen iets te bevriezen! Hij knikte
nauwelijks. Ook Anne trachtte zich, al
bonsde haar hart, heel gewoon te houden.
Waarom was hij zoo op eens van haar
v/eggeloopen, zonder om te zien, zonder een
enkel woord om zijn houding te verklaren?
HOOFDSTUK IX.
Andy had weer een koortsaanval, hoewel
niet heel erg. Het was alleen te zien aan
een vurig kleurtje op zijn kaken, maar
Anne kende nu de verschijnselen, de span
ning en de zenuwachtigheid, de overgroote
prikkelbaarheid, die zich langzaam aan zou
oplossen dn onverschilligheid voor zijn om
geving. Maar hij hield vol, dat hij zich al
weer beter gevoelde en dat hij morgen be
slist mee op de jacht zou gaan. Anne voel
de maar al te goed, dat ze het nooit uit
gehouden zou hebben, als Chadwick niet
meegekomen was. Ze wist, dat hij het feit-
lelijk niet van plan was geweest. Ze had
het den geheelen weg al geweten, toen ze
In een volgende boot van de Kaap afvoe
ren. Ze had alle mogelijke moeite aange
wend om zijn standvastigheid te breken,
dat gaf ze zonder blikken of blozen zich
zelf toe. Ze was ontzettend bang geweest,
dat ze alleen met haar man moest gaan en
in den tijd, dat ze met hem alleen In Kaap
stad was geweest, was die angst nog toe
genomen. Wel was ze de eerste weken met
kennissen, die ze hadden opgedaan tijdens
de zeereis, naar de Victoria Falls ge
weest, maar dat uitstapje van bijna twee
weken had ze vervelend gevonden en voor
den waterval met zijn eindeloos gedonder
en hoogopspattend schuim had ze geen
belangstelling gehad.
Als Alex nu eens niet met hen mee ging
naar het noorden! Hij had zich na dien
eenen avond zoo afzijdig gehoudenZe
bad hem niet anders gesproken dan in
bijzijn van Andy, die niets aan item be
merkt had, maar geen enkele maal had ze
hem alleen gesproken.
Hij was nu op hun boot, maar gedroeg
zich erg op zichzelf en afgemeten. In Mom
basa had hij niet met hen op jacht willen
gaan, onder voorwendsel, dat hij op enkele
papieren moest wachten, die hem waren
nagezonden
„Ik zie jullie later nog wel, had hij bijna
grimmig gezegd.
Het had meer van een bedreiging dan
van een belofte weg en hij had vermeden
Anne aan te kijken.
Ze waren er dus alleen op uitgetrokken.
Over eindelooze vlakten, waar antilopen
binnen de grenzen van het gereserveerde
jachtterrein graasden. Ze zou nooit verge
ten, hoe eenzaam haar die kleine doorn-
boompjes met hun vlakke kruinen hadden
toegeschevenen.
Nairobi dat had in Zuid Carolina zoo
aanlokkelijk geklonken was niet meer
dan een vreemde stad, waar auto's en
rickshaws kriskras dooreen krioelden en
negers de zware vrachtwagens voortduw
den of trokken. Anne, anders zoo belang
stellend in het leven, voelde zich loom en
onverschillig.
Andy hield van de stad. Hij zat graag
in de clubs te kaarten en reed veel per
auto naar de omliggende groote ranches.
Hij vroeg haar hoe ze het vinden zou, daar
ergens een ranch te beginnen, alleen maar
om dat leven eens te probeeren. In zijn
manier van praten deed hij, alsof 't reeds
zeker was, dat ze altijd bjj he® zou blijven
Victoria Nyanza was voor haar niet an
ders dan een blauw meer, waaraan ze kon
zitten droomen. Kampala was een onbe
langrijke stad, waar ze met allerlei lui ken
nis maakte en danste. Eerst in Portal her
vond ze haar levenslust.
Daar immers begonnen de toebereidselen
voor de safari, den tocht naar de binnen
landen. Mc Nab, de handige Schot, door
Andy aangenomen als kampleider, was op
zoek gegaan naar dragers en eindelijk wa
ren ze klaar voor de lang verwachte jacht
partij. Ze borg haar witte japonnen op en
legde khaki kleeding klaar voor den vol
genden morgen, toen ze een wagen hoorde
stoppen voor het kleine, pas gebouwde ho
tel. Alex Chadwick stapte juist uit.
Ze was naar buiten gehold om hem te
verwelkomen en haar gezicht verried haar
stemming meer dan ze eigenlijk wel be
doelde.
„O, kom je toch eindelijk!"
Hij had haar zoo vreemd aangekeken.
Alsof hij plotseling weer ergens bang voor
was geworden. En toen zei hij: „Ik kom
om den avond met jou en je man door te
brengen, voordat jullie op reis gaat".
„Maar je moet met ons meekomen! Andy
zou het zoo'n teleurstelling vinden! En hij
voelt zich niets lekker. Ik had zoo gehoopt
dat je mee ging!"
„Goeie genade!" zei Alex heftig en begon
heftig en driftig zijn koffers af te laden.
Maar toen McNab en Andy terugkwamen
van hun onderhoud met den consul, zei hij
dat hij klaar was om met hen mee te
gaan, als hij zijn deel mocht meebetalen
aan proviand en uitrusting. Andy deed nog
een poging om die geldkwestie van de baan
te schuiven, maar Alex bleef op zijn stand
punt staan, (Wordt vervolgd).
