Rustdag tijdens de manoeuvres - De nieuwe Indische Landvoogd
77ife Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Door 't wanhopige heen
i—1
DE ZITTING VAN I)EN VOLKENBOND. Een verrassing was
de verschijning van den Negus in Genève, waar hij per vliegtuig
van uifc Londen arriveerde.
't IS VAN DEN KOK IN DE KEUKEN". De inwendinge DE BE8TUURSO VERBRACHT IN NEDEKLANDSCH OOST-INDIE. DE HEVIGE STRIJD 0)1 HET BEZIT VAN HET ALCAZAR.
monsch wordt op den rus.tdag evenzeer De nieuwe Gouverneur-Generaal jhr. Tjarda van Starkenhorgh Stachouwer Nog steeds is het verzet der nationalisten niet gebroken. Soldaten
versterkt. met zijn echtgenoot© in gesprek met den heer en mevrouw de Jonge. van de regeeringstroepen op wacht op de puinhoopen van 't museum
DE LEGEROEFENINGEN IN BRABANT. De rustdag, welke
volgde op de oefeningen der lichte brigade werd besteed voor de
inspectie van kleeding en materiaal, teneinde bij de groote manoeu
vres, welke heden aanvingen, weer goed voor den dag te komen.
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
16)
Als ze van de reis terugkwam, dan zou
haar eerste werk zijn het portret van haar
vader van boven den schoorsteenmantel
weg te laten halen. Waarom was er nooit
ergens een portret van haar moeder In
huis geweest? En opeens herinnerde zij
zich iets, waaraan ze sedert haar kinder
jaren niet meer gedacht had: een oud
schilderij op den zolder, dat met de voor
zijde tegen den muur stond, het portret
van een meisje in een grijsgroene japon,
met grijsgroene oogen, die Anne zelfs als
kind zoo droevig gevonden had. Dat moest
haar moeder zijn geweest kort na haar
trouwen. Ze herinnerde zich zelfs den
naam van den schilder, Barrow.... den
jongen kunstschilder, hun buurman, dien
haar vader nooit had kunnen uitstaan.
Maar ze moest zich nu gaan verkleeden,
om heen te gaan uit haar feestelijk ver
lichte huis en uit het midden van haar
vrienden, om op reis te gaan met dien
vreemden jongen mannaar Afrika!
Fantastisch! Ze voelde het weer zoo sterk
in alles, hoe onwerkelijk het was. Het in
bittere oneenigheid, gesleten leven harer
ouders in dit oude, sombere huisdat
krankzinnige, hatelijke testament! Dwaas
heid was het! Onzinnig!
Wat had Nathan haar vreemd aange
keken! Zijn oogen schitterden zoo eigen
aardig en zijn stem sloeg telkens over, als
of 'hij doodzenuwachtig was. En toch kreeg
hij nu een half millioen en kon in het huis
blijven wonen tot zij terug keerde.
Ze had wel kunnen huilen, toen ze het
verlaten moest. Op eens scheen Afrika en
het geheele avontuur een groote dwaas
heid. Maar je werd nu eenmaal door den
stroom van het leven meegesleurd
Daar was Zeke al, die hen naar Charleston
zou rijden en de vrienden kwamen al naar
de waranda om afscheid te nemen
Zoolang ze nog op de oprijlaan waren,
bleef ze achterom kijken naar de verlichte
ramen van het huis, die langzaam achter
het zware gebladerte verdwenen. En toen
de wagen den hoofdweg opdraaide, leunde
ze met een zucht achterover in de kussens.
„Het is gebeurd!" zei ze met trillende
lippen.
„Welja!" antwoordde de bruigom achte
loos een sigaret opstekend en zoo loom en
vermoeid achterover zinkend, dat Anne op
eens weer medelijden met hem gevoelde
om zijn zwakheid. Hij was niemand anders
dan Alex, dacht ze, volwassen geworden en
door de koortsen uitgeput; een familielid,
dat verzorgd en vergezeld moest worden
op reis.
Anne sliep als een kind zoo rustig in den
trein naar Washington en hield zich daar
na bezig met winkelen, terwijl haar man
voor de passen en verdere papieren zorgde.
Notaris Randall had de zaak door zijn tele
gram werkelijk bespoedigd en een tele
foontje van Nathan in den vroegen mor
gen had alles nog vergemakkelijkt. Want
hij had het nummer en den datum van het
oude paspoort opgegeven. Hij had Far-
quahr namelijk geheimzinnig en met veel
omhaal wijs gemaakt dat hij zoo juist van
een Mexicaan, die nauwelijks lezen en
schrijven kon, de papieren en paspoorten
van den gestorven Alexander had ont
vangen. Hij gaf hem tevens den raad te
zeggen dat hij zijn pas in Mexico kwijt ge
raakt was. Het viel Farquahr nauwelijks
op, dat de stem van Nathan zoo schril door
de telefoon klonk. Die Nathan was eigen
lijk een schoft, dacht hij, maar tegenover
Anne gedroeg hij zich buitengewoon be
zorgd en behoorlijk.
Het hooren van de rustige, gewone stem
van Farquahr door de telefoon was een
soort geruststelling voor Nathan. Zijn zenu
wen waren erg geschokt en vreeselijk in
de war. De eerste wraakgierige vreugde
tijdens zijn rit naar huis ondervonden, had
hem totaal verlaten en hij had bijna den
geheelen nacht wakker gelegen en zich
alle mogelijke manieren voorgesteld, waar
op hij in den val kon loopen.
De trein had niet gestopt. Dat wilde zeg
gen, dat de machinist niets gezien had en
dat de wielen recht over het doode lichaam
van Alex waren heengegaan of het opzij
geschoven hadden. Dat laatste was wel het
waarschijnlijkste, omdat niemand eenigen
schok had gevoeld. Maar waarom had men
het dan nergens gevonden? Er stond nog
niets van in de kranten? Maar in geen
geval zou iemand hem er mee in verband
kunnen brengen. Hoe zou dat kunnen?
Niemand had hem dien man naar be
neden zien dragen in de auto. Of mis
schien toch wel? Negers zien alles, wat ze
niet zien mogen! Maar wat zou dat nog?
Niemand zou ooit op de gedachte komen
dat er in den kelder een zoo wilden strijd
was gevoerd. Was het heele geval wel zoo
verschrikkelijk? Toen hij over den eersten
schok heen was, trachtte hij zich wijs
te maken, dat het voor hem toch bijzonder
gelukkig was, dat die Alexander uit den
weg geruimd was. Deed hij maar niet het
beste, nu nimmer eenige moeilijkheid te
maken over de persoonlijkheid van den
valschen Alexander en tevreden te zijn met
zijn half millioen? Toch kostte het hem
moeite zich daarvan te overtuigen. De
booze geest in zijn binnenste liet hem geen
rust, voordat hij Anne totaal uitgezogen
zou hebben. Ze moest gaan beseffen, dat
ze geheel in zijn macht was geraakt!
En zoo deed hij dan ook zijn korte tele
fonische mededeelingen aan Farquahr en
hing den hoorn op met het geruststellende
gevoel, dat de ander zich geen zorg maakte
over de wijze, waarop hij die inlichtingen
verkregen kon hebben.
Andrew Farquahr scheen er zich niet
veel van aan te trekken, dat hij in een
andersmans schoenen stond, diens naam
droeg en getrouwd was met een hem
vreemd meisje, dat een half millioen mee
bracht!
Het braoht Nathan tot de overtuiging,
dat Drew niet gemakkelijk te ontmaskeren
zou zijn. En verondersteld, dat hij werke
lijk van Anne ging houden? En zij van
hem? Dan zouden ze hun huwelijk als echt
en geldig kunnen gaan beschouwen en bij
elkaar blijven, geld of geen geld
Na een verblijf van twee dagen in
Washington namen Farquahr en Anne den
nachttrein naar New-York. Toen de trein
het station binnen reed, schrokken ze in
de volle coupé wakker en haastten zich
naar een hotel, waar ze ieder hun eigen
kamer betrokken.
Den volgenden dag gingen ze op de boot.
Ondanks de volte was Farquahr erin ge
slaagd twee dekhutten te bemachtigen.
'n Dure geschiedenis, mevrouw," grin
nikte hij, „zoo'n huwelijk voor den vorm!
Hier is de sleutel van je hut, zet er het
nummer op.511."
„Vijfhonderd elf, ja Alex."
„Je moet geen Alex tegen me zeggen,"
zei hij met ongewone scherpte, „zeg
Andy!"
„Maar je werd toch altijd Alex ge
noemd?"
„Niet meer na mijn vertrek uit het
Zuiden."
Denkelijk had zijn vader, zoo dacht ze,
toen hij brak met zijn familie, ook alle
oude herinneringen zooveel mogelijk willen
lütwisschen, zelfs de bijnaampjes der kin
deren.
„Andy?" herhaalde ze, „dat komt me zoo
onbekend voor. Kan ik niet beter beginnen
met Alexander te zeggen en dan zoo lang
zamerhand me aan Andy gewennen?"
„Begin met Andy, jonge dame," drong
hij aan. „dan weet ik dadelijk, tegen wien
je het hebt."
„Ik heb nog nooit iemand gekend, die
Andy heette," zei ze, om iets te zeggen,
toen hij zwijgend een sigaret opstak, „die
kleine jongen, met wien we vroeger speel
den, heette Andrew, maar we noemden hem
altijd Drew.Herinner je je hem nog?"
Hij keek haar aan met een heimelijk
spottend glimlachje en zei: „beter dan jij."
„Ja, je was ook ouder. Ik weet niet meer,
dan dat er een kleine jongen was. Ik ge
loof. dat zijn vader gestorven is."
„Ja, die arme drommel viel in de klau
wen van een oude tante en trok er toen
vandoor."
(Wordt vervolgd).
