Het Vorstelijke paar in Apeldoorn - Zeilwedstrijden
77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Door 't wanhopige heen
FEUILLETON
DB KONINKLIJKE FAMILIE OP HET LOO.
Het personeel en de pachters van het Loo defileerden langs Prins en Prinses. Benige kinderen brachten het paar
een bloemenhulde.
DE TWEE JAARLIJKSCHE ZEILWEDSTRIJ
DEN TUSSCHEN HOEK VAN HOLLAND EN
ROTTERDAM. De start van de jachten welke
aan den gecombineerden wedstrijd deelnamen
DRÖGiSTES
DE RIJTOER DOOR APELDOORN.Duizenden hadden zich langs den weg geschaard, AMERIKAANSCHE FILMSTER BEZOEKT ONS LAND. Marion PRINS BERNHARD EN PRINSES JULIANA
welken de sfcoet nam. Prins en Prinses tijdens den rit door Davites kwam Zaterdag in Amsterdam aan. Een van haar gasten heeft luisterende naar de toespraak van den bur-
_T ,r gemeester van Apeldoorn, ]hr. dr. C. G. C.
de versierde Hoofdstraat. zich een Volendamsch costuum en een autoped aangeschaft. Quarles van Ufford
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
14)
„Heb je in Charleston nog bekenden ge
zien?"
„Ik ken niemand in heel Charleston," zei
de ander verwonderd. „Ik ben ook zoo'n
tijd weggeweest, voegde hij er nuchter
aan toe.
„Heb je dan aan niemand verteld, wie
je bent?"
„Neen. Waarom zou ik dat gedaan heb
ben?"
Nathan probeerde er verder met een
lachje af te komen.
„De kranten zijn er zoo tuk op, iets over
het testament te weten te komen," zei hij,
„en daarom was ik bang, dat je ze op ons
dak zou gehaald hebben. We laten zoo
weinig mogelijk uit."
„Ik heb heelemaal niets uitgelaten. Maar
Wat wilde je me nu vertellen?"
Klonk er een voetstap op de trap? Na
than keek rond.
„Als je even meegaat, terwijl ik den wijn
haal
Hij voelde het koude zweet uitbreken,
toen hij Alexander voorging naar de eigen
lijke kelderdeur. Ze moesten eerst een don
ker gangetje door en Nathan stak een
kaars aan, om wat licht te hebben.
„Jullie schijnt een heele partij gasten
te hebben," merkte Alexander op.
„Ja, dat is zoo. Het is een heel bijzondere
gelegenheid," zei Nathan, nauwelijks
wetend wat hij zei. „Ik moet een flesch
halen van.
„Ja. dat is de oude kelder!" zei zijn neef,
toen ze voor de zware eiken deur stil hiel
den. Nathan zocht naar zijn sleutels.
„Ais ik den sleutel nu maar bij me
heb
Hij zocht in het halfdonker aan den sleu
telbos, die hij uit zijn zak had gehaald.
Wat een geluk, dat hij bij het verkleeden
zijn sleutelbos bij zich gestoken had!
Alex nam de kaars van hem over. terwijl
hij zat te morrelen om het sleutelgat te
vinden. Daarna nam hij de kaars weer en
duwde de oude deur open. Ze stapten naar
binnen. De oude kelder was donker en
vochtig en rook naar verzuurden wijn en
alcohol. De planken zaten vol spinnewebben
en er lag een dikke laag stof op de fles-
schen. Nathan hield de kaars omhoog en
keek doelloos rond. Zijn eenige bedoeling
was tijd te winnen en Alexander daar te
houden, tot boven alles voorbij wasAls
ze hem nu maar niet kwamen zoeken!
Want als Alex er achter kwam, dan maak
te hij natuurlijk herrie en liep alles mis.
Kon hij hem maar ongemerkt de deur uit
krijgen!
„Wat wou je me nu eigenlijk vertellen?"
herhaalde Alex.
Nathan keerde zich om. In het kaars
licht zag zijn gezicht er sprookjesachtig
vertrokken uit.
„Ik vind het ellendig om het je te zeg
gen," zei hij gejaagd, „maar je moet het
toch weten, voordat je Anne ontmoet.
Ze. ze kan er niet op ingaan. Ze wil je
liever niet ontmoeten."
Hij voelde, dat de ander even nadacht.
„Ze zal me wel moeten ontvangen!" zei
hij koel.
„Maar ze kan je nooit trouwen. Ze heeft
iemand anders lief."
„Jou soms?" vroeg Alex met zijn oude
aanmatiging, waaraan Nathan altijd zoo'n
hekel had gehad.
„Neen, mij niet!" trachtte hij lachend te
zeggen, maar zijn lach klonk bitter. Het
is iemand anders. Iemand met wien ze van
plan is te trouwen."
„Dat is toch geen reden voor haar om
mij niet te willen zien?"
„Ze doet het liever niet. Niet, dat jij
haar plan in de war zult brengen, maar ze
haat een scène."
„Ik zal geen scène makenzei de ander
verontwaardigd.
„Zou je nu niet stilletjes naar Char
leston willen teruggaantot ik haar er
op voorbereid heb?"
„Mijn brief heeft dat al gedaan. Ze weet
van mijn komst af. Ik wil haar nu dadelijk
spreken en de zaak met haar afpraten."
De kaars trilde in Nathans hand. Hij
zette haar op een stoffige plank. Zijn stem
klonk ernstig en hij zei met nadruk: „Niet
vanavond, Alex. Niet vanavond! Het kind
was zoo geschrokken van je brief en van
den aandrang, die je op haar uitoefende,
dat ze, toen die brief kwam, hals over
kop
„Nou, wat?"
„Dat ze aanstonds gaat trouwen," gooide
Nathan er wanhopig uit. „Dat is haar ant
woord. Wil je nu rustig heengaan?"
„Aanstonds?"
Er was geen verandering merkbaar op
het gelaat van Alex, al voelde Nathan, dat
het nieuws hem geschokt had. Alex keerde
zich plotseling om.
.Aanstonds? Hoor eens hier, ik zal daar
een stokje voor steken! We kunnen een
of andere schikking treffen, en
„Je blijft, waar je bent!" zei Nathan
venijnig woest. „Hoor eens hier
Hij had zich tusschen Alex en de deur
geplaatst en had deze met een smak dicht
geworpen. Woedend schoof hij den grendel
er op en trachtte den sleutel rond te
draaien. De kaars was tegen den grond ge
vallen.
Maar ook Alex was er vlug bij; als een
panter was hij Nathan achterna gespron
gen en had hem beet gegrepen. Er volgde
een wanhopige worsteling. Nathan kreeg
een geweldigen kaakslag, die hem een
oogenblik versufte. Hij sloeg zijn hand uit
om zich te steunen en die hand kwam
terecht tegen een plank met flesschen. In
dolle razernij greep hij de hals van een
flesch beet, zwaaide die boven zijn hoofd
rond en trof er zijn tegenstander mee op
het hoofd. Er volgde een doffe plof. Alex
kreunde jammerlijk en bleef dan liggen.
De kaars was omgevallen en uitgedoofd.
Nathan stond in het duister naast het ge
vallen lichaam, dat tegen zijn beenen aan
leunde. Hij stak een lucifer aan en zocht
de kaars op. In het vale licht zag hij Alex
met gesloten oogen als dood voor zich
liggen.
Doodelijk geschrokken knielde hij naast
hem neer en betastte het hoofd. Er was
geen bloed te zien, maar het hoofd viel
slap achterover, toen hij het wilde oplich
ten. Zijn bevende hand voelde geen hart
klop meer.
Haastig verliet hij den kelder en sloot de
c'eur achter zich dicht. Een paar passen
verder in de gang moest hij tegen den
muur leunen om niet om te vallen. Hij
beefde van ontzetting en van woede tegen
Alex, die zooiets had uitgelokt. Zijn knieën
knikten en hij kon nauwelijks overeind
blijven.
Boven zijn hoofd verstomde het stem-
mengemompel, dat hij vaag had kunnen
hooren, toen hij met Alex den kelder inge
gaan was. Op de piano klonken enkele ac-
coorden. De Huwelijksmarsch! Iemand be
gon die te spelen
Hij bleef tegen den muur geleund staan
luisteren. Hij kon een vreemde stem gal
mend hooren spreken. Dat was de predi
kant, die aan de trouwplechtigheid begon.
Anne's trouwen!
HOOFDSTUK V.
Minuten verliepen, zonder dat Nathan
zich verroerde. Boven ving het stemmen-
rumoer weer aan, als het gezoem van een
bijenkorf, en plotseling richtte hij zich met
een ruk overeind. Hij liep haastig door het
gangetje naar de oude eetkamer. Wat 'n
geluk, dat niemand hem gevolgd was!
De flesch en de kaars hield hij nog steeds
in zijn handen. Zorgvuldig blies hij de
kaars uit en ging de wenteltrap op. Nie
mand zag hem naar boven komen. Mocht
iemand hem zien, dan kon hij altijd zeg
gen, dat hij juist die flesch was wezen ha
len. Maar blijkbaar had niemand hem ge
mist. Hij veegde het stof der flesch van
zijn vingers af, na de flesch neergezet te
hebben en ging naar de hal Daar stond de
koffer nog steeds. Hij schoof dien onder
een sofa, die in de hal stond. Hij kon altijd
beweren, dat het iets was, dat hij had laten
brengen.
(Wordt vervolgd).
