Installatie adelborsten te den Helder - School voor schipperskinderen geopend
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
77ste Jaargang
FEUILLETON.
Door 't wanhopige heen
BLIJDE GEBEURTENIS IN DEN HAAGSCHEN
DIERENTUIN n.l, de geboorte van een Kidang
hertje. De nieuwe bewoner in handen van den oppas
ser, terwijl de moeder wakend toeziet.
DE GEMOTORISEERDE STRIJDKRACHTEN VAN HETENGELSCHE LEGER OP MANOEUVRE.
Taniks van zwaar kaliber namen aan de oefeningen deel.
Vrij naar het Amerikaausch yan
MARY HASTINGS BRADLEY
door Mr. H. J. P. H.
1)
HOOFDSTUK I.
De oude Alexander Harken lag op ster-
'en. Maai- voordat hij stierf, wilde hij zelf
nog zien, hoe zwaar zijn hand na z'n dood
JP de achtergebleven levenden zou rusten.
lag in zijn groote ovefhemelde ledikant
kussens, die minder griezelig wit waren
dsn hijzelf, met een trek van bitteren spot
°P zijn vermagerde gelaat te luisteren naar
notaris Randall, die langzaam en duidelijk
JJn laatsten wil voorlas. En onder zijn
oorstelige wenkbrauwen staarden zijn
aparte oogen doordringend naar de aan-
jazlgen, om ook zelfs het geringste spoor
'an ontzetting te kunnen ontdekken, waar-
o'er hij in zijn laatste oogenblikken nog
"'1 en inwendig zou kunnen lachen.
Behalve de notaris, die naast het bed bij
Jet licht van een ouderwetsche hanglamp
jat te lezen, was er niemand in de kamer
i aanwezig dan de drie vermoedelijke erfge
namen, Harkens vrouw, zijn dochter en
hjn neef.
Leila Harken, zijn vrouw, zat tegen den
®uur op een stoel, zoodat de stervende
!Jar gelaat slechts van terzijde kon zien.
'e was twintig jaar jonger dan haar man,
®aar haar levenskracht scheen reeds meer
uitgeput dan de zijne. Ze zag er uit als een
geest en alleen haar roode haar wees er op,
dat ze jeugdiger was dan ze toonde. Om
haar dunne lippen lag een bitter spottend
lachje.
Aan het voeteneinde van het bed zatep
Anne, zijn dochter en haar neef Nathan,
vlak naast elkaar en toch schijnbaar mij
len van elkaar verwijderd. Het meisje was
één en twintig, smal en slank gebouwd,
met minder donkerrood haar dan haar
moeder en met oogen, die in tegenstelling
met de grijze van haar moeder en de
zwarte van haar vader helderblauw waren.
Ze zat in spanning op den afloop van de
vreemde vertooning te wachten. Ze had
liever naast haar moeder gezeten met haar
hand in de hare, maar de afgetrokkenheid
van haar moeder verhinderde iedere ge
voelsuiting en zoo bleven haar heldere
oogen strak op den notaris gevestigd.
Nathan was zeven en twintig, al deden
zijn kortgeknipte haren hem jonger schij
nen op het eerste gezicht. Hij had de lenige
gestalte der Harkens en iets van hun uiter
lijk een gebogen neus, smalle lippen en
groote ooren, maar niet nun donkere
oogen. Zijn wangen waren door weken van
spanning ingevallen en vaal. Net als alle
andere aanwezigen wantrouwde hij de be
doelingen van den stervenden man en hij
hield zijn gelaat zoo strak mogelijk, om niet
de minste ontroering of verwondering te
verraden.
En Alexander Harken hield even den
adem in, als om het genot te proeven van
zijn macht, om hen allen in angstige span
ning te houden.
De notaris las langzaam door. Het docu
ment begon met enkele kleine legaten. Hij
las voor, wat aan de trouwe bedienden was
nagelaten, niet veel, maar toch ook niet
te weinig. Dan de door de familie Harken
altijd begunstigde instellingen. En als met
tegenzin begon hij aan de voornaamste be
palingen van het vreemde testament.
„Aan mijn wettige echtgenoote, Leila
Harken, het gebruik van dit huis en oen
jaariijksch inkomen van tweeduizend dol
lar gedurende haar geheele leven.'
Anne voelde haar hart ineenkrimpen van
verontwaardiging. Hij had alles aan moe
der moeten nalaten! Hij had ook haar
eigen deel aan moeder moeten laten! Maar
ze zou wel zorgen, dat het op hetzelfde
neerkwam
Onwillekeurig had de notaris even opge
houden. Maar hij sloeg zijn oogen niet op
en zijn stem klonk steeds meer onpersoon
lijk, naarmate hij doorlas.
Ik geef, vermaak en laat na aan
Alexander Harken, mijn neef, al mijn ver
dere bezittingen, zoowel zakelijke als per
soonlijke, zooals ze zijn op 't oogenbllk van
mijn dood, ter gezamenlijke waarde van
ongeveer een mlilloen dollar, op de volgen
de nadrukkelijke voorwaarde, die moet
vervuld worden vóór de aanvaarding der
nalatenschap, te weten, dat Alexander
Harken binnen een jaar na mijn sterfdag
in het huwelijk zal treden met mijn doch
ter Anne Harken, zoodat ze ook na haar
huwelijk de naam Harken zal blijven
dragen.
Anne boog zich voorover, alsof ze het
niet goed verstaan had. Ze kon het niet
goed verstaan hebben! Alexander Harken!
Die andere neef. het kind van haar vaders
broer, met wien hij veertien jaar geleden
zulk een geweldige ruzie gemaakt had, neef
Alexander, dien ze geen van allen nadien
ooit meer gezien hadden!
Ze begon over haar geheele lichaam te
beven en haar hart bonsde zoo, dat ze
meende dat iedereen het hooren moest. Ze
werd vuurrood en keek zijdelings naar haar
moeder en naar den notaris, die over het
testament gebogen zat. En toen keek ze
in het gelaat van haar vader en opeens
leek het, alsof een zwerm donkere vleer
muizen haar omfladderde. Herinneringen
aan vroeger doemden in haar op. Een enkel
woord, een schampere lach. De afgetrok
kenheid van haar moeder en haar stille
trots. Haar gevoelen als kind reeds, dat er
tusschen haar ouders een afgrond van ver
wijdering en onmin lag. En ze wendde haar
blikken van haar vader af, om ze weer op
haar moeder te richten. En nu boog haar
moeder zich ietwat naar haar toe en er
verscheen een bemoedigende glimlach om
haar lippen. Anne glimlachte moeilijk terug
en naar bulten starend bleef ze luisteren
naar de bekende stem van den ouden no
taris, die blijkbaar met moeite verder las:
„En mochten om eenige reden genoemde
Alexander Harken en mijn dochter Anne
niet binnen een jaar gehuwd zijn, dan zal
al bet bovengenoemde het eigendom wor
den en in bezit overgaan aan mijn neef
Nathan Harken.
Anne voelde de sofa trillen toen Nathan
zich onwillekeurig bewoog. Maar dat was
ook het eenige teeken van ontroering door
den jongeman gegeven. Hij bleef roerloos
en met strak gelaat zitten luisteren naar
de verdere wettelijke formaliteiten, die
volgden.
In hooghartige kaarsachtige houding
bleef Anne zitten luisteren, zonder haar
blik af te wenden van den avondhemel en
de boomen in het maanlicht, die ze door
het openstaande venster zag.
„En mijnheer Harken heeft me opgedra
gen u mee te deelen, dat een afschrift van
dit testapjent reeds verzonden is naar het
laatste adres van Alexander Harken. Hét
testament werd een half jaar geleden ge
maakt, voordat hij ziek werd, toen hij nog
volop in zaken was en er bestaat dus niet
de minste kans om de geldigheid er van
te bestrijden met ook maar het geringste
succes. Bovendien, zooals u vernomen hebt,
zou ingeval van een poging, om het on
geldig verklaard te krijgen, alles meteen
aan den staat vervallen... Ik geloof... ik
geloof, dat dit alles is" eindigde de notaris
op onvasten toon. Hij vouwde zijn papleren
bijeen en vermeed het de aanwezigen ln de
oogen te zien.
Ze waren opgestaan en hun houding was
aarzelend en onzeker. Leila Harken zei,
trachtend zich onverschillig te houden:
„Dank u wel, notaris."
Anne's blauwe oogen schoten vuur, toen
ze die op haar vader richtte en met nau
welijks ingehouden woede zei ze: ,Dat is
een misdadig testament! U weet heel goed,
vader
Haar stem brak en de notaris kwam
haastig tusschenbeide. „De dokter heeft
gezegd, miss Harken, dat iedere onnoodige
opwinding vermeden moet worden."
De lippen van den stervenden man krul
den zich tot een spotlachje.
„Doe niet zoo mal, Randall!" zei hij.
„Laat het kind uitpraten. Alleen mannen
doorstaan een crisis zwijgendnietwaar
Nathan? Bedenk, wat ik eens tegen je ge
zegd hebIeder vrouw vergooit zichzelf
voor geld, ieder man doet er een moord
voor! Bedenk
Hij kuchte en kon niet verder. De ver
pleegster kwam haastig binnen en voelde
zijn pols. Met een blik zond ze de aan
wezigen de kamer uit.
.(Wordt vervolgd).
IIOLLANDSCHE ZWEMSTERS NAAR
KOPENHAGEN. De bekende zwem
sters Jopie Waalberg en Nida Senff zijn
met mevr. do Dood naar do Deensche
hoofdstad afgereisd.
NA DE GESLAAGDE VLUCHT OVER DEN OCEAAN. De Amerika
nen Richman (rechts) en Merrill bij aankomst op het vliegveld. Croydon,
waar zij enthousiast begroet werden.
DE MINISTER VAN ONDERWIJS, KUNSTEN EN WETENSCHAPPEN PROF.
DR. J. R. SLOTEMAKER DE BRUÏNE opende te Born de Oranje-Naesauschool
voor schipperskinderen. De minister in gesprek met enkele schipperskinderen.
PLECHTIGE INSTALLATIE VAN ADELBORSTEN TE DEN HELDER.
Op plechtige wijze werden 45 jongelui die door den minister van Defen
sie' benoemd zijn tot adelborst ter opleiding tot zee-officier, geïnstalleerd.
Foto genomen tijdens de ceremonie.
