sloep der Marine gerestaureerd
Nida Senff leert vliegen
- Koninklijke
HET HELSCH COMPLOT
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
11ste Jaargang
FEUILLETON.
ONTSMETTEN VAN POOT-AARDAPPELEN VOOR HET VOLGENDE JAAR. In de omgeving RINGRIJDERIJ IN ZAANDAM,
van Lamgedijk is men te velde getrokken tegen de steeds tevugkeerende aardappelziekte. Met een georganiseerd door de Zaandamsche harddraverij-vereeniging. Foto, genomen tijdens den kamp.
sublimaat-oplossing worden de poot-aardappelen voor deze gevreesdeziekte immuun gemaakt. Om raak te steken was heel wat behendigheid noodig.
Vrij naar het Engelsch
door ANNIE S. SWAN
571
Hierop barstte de menigte in luide toe-
Juichingen uit. Protesten en scherpe ver
uiten waren tevergeefs. De gelukkige en
opgewonden menschenmassa moest even
'Po gang gaan. Vrouwen en zelfs sterke
™nnen huilden, als zij persoonlijk bij de
opspraak geïnteresseerd waren. Het was
ooi tooneel, dat in de annalen van het
oMe, grijze gerechtshof nog nooit voorge
komen was en degenen, die er getuige van
"Men, zouden het nooit vergeten.
Tenslotte gebood de rechter de voor dat
Ogenblik passende stilte. Het was een zeer
fopaan mensch en hij had gezien dat de
oitoundigheid van de menigte zijn ont
daan vond in de beste en meest bewonde-
«nswaardlge eigenschappen van de
®Mschelijke natuur en dat hij haar, als
«Manig even haar gang moest laten gaan.
Jrust keerde weder en hij wendde zijn
ffap gezicht in de richting van de be
daagden-bank Nooit waren zijn strenge
Biaatstrekken zoo door een gevoel van
"willendheid ^verzacht geweest. Zijn ge
zicht was bijna teeder van diepe ont
roering.
„Beklaagde, sta op."
Ze deed het mechanisch, als iemand, die
weinig wilskracht meer over heeft en haar
smalle, witte handen grepen krampachtig
den voorkant van de bank vast.
„Alice Harman, na gepaste overweging
en beraad, waarbij zij rekening gehouden
heeft met alle getuigenissen, die hier van
dag tot dag gehoord zijn, heeft de jury u
van de gemeene en monsterlijke beschuldi
ging, die door slechte personen tegen uw
onberispelijk karakter ingebracht was, vrij
gesproken. Met die uitspraak zal de geheele
weield het eens zijn, die evenals wij. die er
meer direct mee te maken hadden, gedu
rende de gansche beproeving met u mee
geleefd heeft.
„Voordat gij dit gerechtshol met al zijn
pijnlijke herinneringen verlaat, wil ik eerst
nog de hoop uitspreken, dat het leven u
vergoeding zal brengen voor het lijden, dat
gij hier ondergaan hebt; dat groote en
duurzame vreugden deze pijnlijke herinne
ringen langzamerhand zullen doen ver
flauwen.
Om de een ot andere ondoorgrondelijke
reden Iaat de Voorzienigheid soms toe, dat
een dergelijk mysterieus lijden zijn schep
selen overvalt. Dat Hij, in Wiens handen de
uiteindelijke gerechtigheid berust, u troos
ten mag en al het lijden, dat gij hier on
dergaan hebt, vergoeden."
Hij stapte met uitgestrekte hand op
haar toe.
Maar zij zag het niet. Zijn laatste woor
den, met hun veelzeggende en aandoenlijks
schoonheid, hadden haar ooren niet be
reikt.
Ze viel achterover in haar bank. Onmid
dellijk was de trouwe Christina bij haar en
het kleine gezelschap, dat haar lief had,
omringde haar én droeg haar voorgoed uit
alle nieuwsgierige blikken weg.
Een Engelsch dienstmeisje in een nette,
zwarte jurk en mousseline sohortje, stond
aan de deur van een schilderachtig, klein,
Zwitsersch chalet, dat hoog in de bergen
van de Boven Engadin gelegen was.
Het was een prachtige Junidag. De zon
stond stralend aan een wolkloozen he
mel en deed de besneeuwde bergtoppen
schitteren en liet heele, vredige dal als ge
polijst goud glanzen.
Het was een eenzaam en prachtig plekje,
ver van het lawaai van de wereld, waar een
menschelijk hart zeker heling kon vinden
in de onvergelijkelijke sohoonlieid van de
natuur.
Het meisje stond langen tijd uit te kij
ken, alsof zij iets verwachtte. Tenslotte
werd haar geduld beloond en zag zij in de
verte de diligence verschijnen, die als een
zwart stipje den berg opgereden kwam.
Ze was heel jong en had een lief vrien
delijk gezicht. Velen, die haar zagen, ver
baasden zich over het grijze haar aan haar
slapen en den bezorgden trek, die bij tijden
op haar gezicht verscheen en een verbor
gen verdriet scheen te verraden.
Christina was nauwlijks hersteld van den
schok en de spanning van dien verschrik-
kelijken winter. Soms kon ze 's nachts
wakker worden en uitroepen, dat zij haar
meesteres niet kon redden. Soms was ze
bang, dat ze haar tevergeefs gered had.
Tot nu toe was Alice Harman nog niet tot
haar normalen toestand teruggekeerd en
betoonde zij weinig belangstelling voor wat
er om haar heen gebeurde. Ze was nu al
vijf weken in Zwitserland onder de hoede
van haar goede vrienden de O'Briens en
het was moeilijk te zeggen, wie van de drie
het meest bezorgd voor haar was.
Christina wachtte dien dag met een spe
ciale bedoeling op de komst van de dili
gence, want ze had op haar eigen houtje
iets heel belangrijks gedaan. Ze had een
brief naar Schotland geschreven, waar ze
zekere dingen in verteld had en ze ver
wachtte het antwoord in den vorm van een
persoon. En ze werd hier niet in teleur
gesteld.
Toen de diligence voor de herberg een
eindje verderop stil hield, holde ze naar
beneden om de passagiers uit te zien stap
pen. Er was er slechts één. een groote,
breedgeschouderde man in een Tweed reis
pak van het bekende Britsche maaksel.
Toen ze hem zag, rolden tranen-van dank
baarheid over de wangen van Christina
Caldwell.
Hij glimlachte, toen hij haar zag en na
derde haar met uitgestoken hand.
„Als ik kon,, zou ik ze zeggen, hoe dank
baar ik je ben, meisje," zei hij eenvoudig.
„Je hebt voor haar heel wat gedaan en nu
voor mij ook weer."
„O, ik heb heelemaal niet aan u gedacht,
mijnheer, alleen maar aan haar!" ant
woordde zij, met die openhartigheid, die
haar dikwijls in moeilijkheden gebracht
had.
„Dat komt op hetzelfde neer dat hoop
ik tenminste. Hoe gaat het nu met haar?"
„Nog zoowat hetzelfde. Ze heeft nergens
belangstelling voor. Er moest iets voor haar
gedaan worden, ziet u. Dat vond Mrs.
O'Brien ook. Maar zij deed niets, zoo dat
ik de eenige was, die nog wat doen kon."
„En een heele goede eenige was je,
meisje," antwoordde hij. „Waar is ze
miss Harman bedoel ik?"
„In het boschje, achter het huis. Er is
daar een bank, waar ze soms uren acther-
een voor zich uit zit te staren zonder een
woord te zeggen. Soms word ik er gek van,
als ik haar zoo zie."
„Ik zal zien, of ik haar aan het praten
kan krijgen. Ze dachten dat het beter voor
haar was, om er eens heelemaal uit te zijn,
ver weg van ons allemaal."
.(Slot volgt).
DE „KONINKLIJKE SLOEP" DER MARINE
is grondig nagezien en gerepareerd en ligt in de haven van den Helder gereed om op
transport naar Amsterdam te worden gesteld.
KID BERG de Engelsche EEN ZEVENMIJLSKLOMP op de jaarlijksche
bokser met zijn vrouw uit klompenbeurs te St. Oedenrode. De inzender verwierf
Amerika terug. met dezen klomp een eersten prijs.
DE KLEINSTE AUTO TER WERELD.
VAN HET WATER. ÜE LUCHT IN. Onze Olympische kampioene
rugslag zwemmen, Nida Senff, heeft bij de Nationale luchtvaartschool
op Schiphol een proefles gehad. Nida kreeg onderricht van
den heer Sluyter, instructeur.
DE WIJNOOGST BEGONNEN
o
