77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
De Chineesche Postzegel
DR. H. COLIJN TIJDENS ZIJN REDE TOT DE PADVINDERS op de Zaterdag j 1. gehou CONFERENTIE VAN DE NEUTRALE STA- DEMONSTRATIES MET PANTSERWAGENS van het pantserregi-
den padvindersdemonstraties op het Malieveld in de residentie, welke demonstratie bedoeld was \JGENLAE. - V.l.n.r de Deensche ment 5 Wüiisdorf te Zehrensdorf. Een pantserwagen rijdt
minister-president Peter Munch, minister de
als propaganda voor de Wereld-Jamboree 1937 Graeff en Madariaga (Spanje). dwars door een muur heen.
DE DRIE MUSKETIERS OP HET G1LDEFEEST TE HUISSEN dat
ter gelegenheid van het 525-jarig bestaan van het St. Gangulphus en het
275-jarig bestaan van het St. Laurentiusgi 1 de werd gehouden.
DE FINALE 100 METER HARDLÖOPEN - tijdens de nationale
atletiekwedstrijden te Amsterdam. V.l.n.r. Osendarp (winnaar)
van Beveren, Boersma. Éaumgarten en Berger.
MAX SCHMELING WEER OP DU1TSCHEN BODEM. Na zijn
overwinning op Louis werd Schmeling bij aankomst op het vliegveld
te Berlijn op enthousiaste wijze door bewonderaars begroet.
IIET THEEHUIS IN HET VONDELPARK TE AMSTERDAM DOOR
HET VUUR VERNIELD. Door onbekende oorzaak brak gister
morgen de brand uit. Wat er van het gebouwtje overbleef.
Uit het Engelsch
door HERMAN ANTONSEN.
87)
„Omdat ik wist, dat ik dan zeker het
allereerste verdacht zou worden," kreunde
Osborne. „Maar als die deur van den
anderen kant gegrendeld zou wezen,
danzoo veronderstelde ikzou-
niemand mij gaan verdenken."
„Dat dacht ik wel," zei Ellery. „Je hebt
het te ingewikkeld gemaakt, man! Ik heb
mezelf gewoonweg in je plaats gesteld en
me afgevraagd, wat ik in jouw omstan
digheden zou gedaan hebbenEn nu
ziet u ook, dames en heeren, hoe onmo
gelijk het voor Osborne geweest is, om een
zoo eenvoudig ding te doen, als het neer
leggen van een das bij den doode. Zijn
eigen kon hij niet gebruiken en hij kon
zich geen andere versohaffen, omdat hij
niet buiten het kantoor gezien mocht
worden door mrs. Shane, al was het maar
voor enkele oogenblikken. Ik veronderstel,
Osborne, dat je het hooggesloten vest van
dien armen man ergens verstopt hebt, in
afwachting, dat je het veilig met de
andere dingen, die je uit zijn zakken ge
haald had, kon verbrandenniet
waar?"
„Ja," zuchtte Osborne bedremmeld.
„U weet allen, dat bij een clerialen
boord een hooggesloten vest gedragen
wordt, zonder das en ik begreep, dat de
moordenaar dat vest meegenomen moest
hebben, omdat anders de heele zaak da
delijk uitgekomen zou zijn. Maar dat be
sefte ik veel te laat, om het nog terug te
kunnen vinden. Er was toen geen gelegen
heid meer, om iedereen nog eens te doen
fouilleerenEnOsborne, vertel ons
nu eens.waarom heb je een volkomen
onschuldig man gedood. Je bent toch
werkelijk geen moordenaarstype. Veel
baat kon je er niet bij hebben, want dien
postzegel moest je immers heel in het ge
heim ergens zien te verkoopen. Maar ook
al had je er vijftigduizend dollar voor..
„OssieOsbornein vredes
naambegon Donald Kirke, snak
kend naar adem. „Ik had nooit kunnen
droomendat jij.
„Ik deed het voor haar," antwoordde
Osborne met een vreemd glimlachje. „Het
was een misrekening van meMaar zij
was de eerste vrouw in mijn heele leven,
die ooit eenige toenadering tot me ge
toond had. Ik ben maar arm. En zij had
eens tegen me gezegd, dat ze nooit zou
trouwen met iemand, die niet in staat
was, haar allerlei gemakkenNu ja,
toen ik de gelegenheid kreegkon ik
er niet tegen op. Maanden geleden had.
hijeen brief aan meneer Kirke uit
China geschreven. Ik maakte dien brief
open, zooals ik met alle zakenbrieven van
meneer deed. Hij schreef daarin over dien
zegel, over het geld, dat, naar hij hoopte,
die zegel voor zijn missie kon opbrengen,
dat hij zelf naar New-York wilde komen
en zoo meer. Ik greep die gelegenheid aan.
Ik schreef hem terug onder den naam
van meneer Kirke. Maar ik vertelde
meneer zelf er geen woord over. En tegen
haar heb ik ook geen woord gezegd! Het
werd een uitvoerige briefwisseling. Daar
uit kwam ik te weten, dat hij geen vrien
den of verwanten in Amerika had, die
naar hem zouden informeeren of zoeken,
als hij spoorloos verdween. Ik schreef
hem, wanneer hij verwacht werd en hoe
hij hier komen moestik gaf hem
allerleiraad! Ik heb nimmer gewe
ten, of beter gezegd, ik heb er geen
oogenblik aan gedacht, dat hij zijn boord
zonder das en achterstevoren zou dra
gen
„Juist... ga maar door!" drong Ellery
bij hem aan.
„Toen ik hem hier in de wachtkamer
gelaten had, ging ik heen, maar kwam
een poosje later terug en vertelde hem,
dat ik er niet eerder aan gedacht had.
maar nu toch meende, dat hij de man uit
China moest zijn, die verwacht werd, en
dat ik alles van den zegel afwist en dat
meneer Kirke gezegd had, dat hij de zaak
wel' met mij kon afhandelen. Toen kwam
hij wat los en vertelde, hoe het op zijn
missiepost bekend was, dat hij met den
zegel naar New-York was, om hem daar te
verkoopen. Als ik hem dus doodde, dat
begreep ik terstond, moest ik zorgen, dat
niemand ooit vermoeden zou, wie hij
eigenlijk was."
„Waarom?" vroeg Ellery.
„Omdat de politie, zoodra ze uitgevischt
had, dat hij tot een Chineesche missie be
hoorde, daar natuurlijk over dien zegel
zou gaan informeerenen dan bij
meneer Kirke ernaar vragen, die er niets
van af zou weten en dan zou ik beschul
digd wordenMisschien, dat ze eenige
brieven van me zouden vinden en mijn
handschrift herkennen in de onderteeke-
ningIk durfde dat niet wagenik
wist, dat ik door de mand zou vallen
En toen kwam het ineens bij me op, alles
achterstevoren te zetten. Maar van dat
koord en die kasten en zoo, dat had ik al
lang te voren overdacht en in orde ge
maakt. Toen alles voorbij was en ik hem
daar had staan, probeerde ik of het
ging maar de eerste keeren lukte het
niet en ik heb het wel vier maal moe
ten overdoenEn dandie das
die kon ik niet krijgen
„En die vrouw...." vroeg Ellery, „was
dat miss Diversey?Als je haar er
niets van verteld 'hebtdan heeft ze er
ook natuurlijk niets mee uit te staan
„Oh!" kreunde miss Diversey en zonk
bewusteloos in elkaar.
Ellerq gaf sergeant Velie een wenk en
deze trad op Osborne toe. Maar met een
afschuwelijke kreet van angst week deze
teruggejaagdniet lettend op zijn
bewegingenAchteruitmet een
sprong
De aanwezigen uitten een gil van ont
zetting. Osborne was in zijn vaart tegen
de vensterbank van het openstaande
raam gestooten. Hij struikelde achter
over, stiet een schreeuw van schrik uit en
voordat iemand hem kon grijpen, was hij
ruggelings .door het raam heen gestort op
het plat, vier verdiepingen lager.
Toen inspecteur Queen en Ellery zich
uit hefc raam bogen, zagen zij den onge
lukkige roerloos liggen, het hoofd akelig
ver achterover geknikt.
In gedrukte stemming verliet het gezel
schap de wachtkamer. Maar Ellery hield
Donald Kirke terug.
„Ik zou je graag even alleen spreken,"
zei hij. „Dat vindt u toch wel goed, miss
Temple?"
Miss Temple liet den arm van haar ver
loofde los, maar Kirke zei beslist: Neen,
QueenZij kan me niet anders dan
geluk brengen. Ik wil voor haar niets ver
borgen houden."
„Heel verstandig van je," antwoordde
Ellery, terwijl hij uit zijn jas, die hij o?er
een stoel had gehangen, een klein pakje
te voorschijn haalde.
„Het is nog niet zoo lang geleden," zei
hij, „dat ik je een verlovingscadeautje ge
geven heb. Mag ik je nu een huwelijks
geschenk geven?"
Kirke slikte een paar maal, keek Ellery
aan. em vroeg met-stokkende stem:
„Somsde brieven van Marcella,
en
„Ja."
„OhQueenik had nooit durven
hopen, dat je die voor me terug zou krij
gen. Ik ben je toch zooveel verschul
digd
„Tut, tutsuste Ellery. „Hoor eens,
ik vind het prachtig van je, dat je zoo
groot vertrouwen In je toekomstige vrouw
stelt, maar ik zou je toch aanraden deze
papieren niet onder de oogen van anderen
te laten komen. Je kunt niet beter doen
dan ze verbrandenZiezoodat is
ook al weer voorbijIk wensch jullie
beiden van harte het allerbeste!"
„U bent doodgewoon een schat, meneer
Queen," zei Jo Temple. „U hebt uzelf in
dit moeilijke geval meer dan royaal ge
dragen en ik zou u dan ook niet met veel
vragen durven lastig vallen. Maar ik zou
toch zoo graag wat meer wetenover
dat mandarijntjeDaar hebt u geen
woord meer van gezegd mijnheer Queen!"
Ellery's gezicht betrok even en hij
schudde het hoofd.
„U weet, hoe ingewikkeld Osborne alles
voor ons gemaakt had. Het is dus te be
grijpen, dat ik overal en overal iets ach
ter zochtEn nu is het misschien toch
wel te begrijpen, miss Temple.... ziet
u?u waart zoo pas uit China geko
menen een mandarijntjeeen
Chineesche vruchten die arme man
had er vlak voor zijn dood een gegeten.
is het dan wonder, dat ik
„Oh!" viel ze hem teleurgesteld in de
rede, „was dat alles? Had het verder niets
te beteekenen?"
„Neen niets anders dan dat die arme
kerel waarschijnlijk dorst had en dank
baar gebruik heeft gemaakt van de hem
aangeboden verfrissching.
(SLOT).
