Leger- en Vlootdag in Rotterdam - Prinses Juliana in Eindhoven
De Chineesche Postzegel
77ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
FEUILLETON.
DB HOLLAN'DIA-ROEIWEDSTRIJDBN OP DEN OUDEN RIJN BIJ ALPHEN.
Hefc nummer acht riemsgiéken voor dame®, dat door ,,Nereus" (op de foto rechts) gewonnen werd
Links ,,de Hoop".
PRINSES JULIANA HOONDE TE EINDHOVEN DE
VERGADERING BIJ VAN HET NED. ROODE KRUIS
H.K.H. inspecteert de Roode Kruiscolonne, welke voor
het Philip's ontspa-nnimgsgebouw stond opgesteld.
LEGER- EN VLOOTDAG IN ROTTERDAM. Ter gelegenheid van. dep gehouden
leger en vlootdag in de Maasstad, had ee n troepen-defilé plaats. Tijdens het voorbij
trekken der Gele Rijders op den Coolsingel.
EEN BATTERIJ 6 VELDS IN STELLING GEBRACHT.
Woudestein hadden als onderdeel van den leger- en vlootdag-
demonstraties plaats.
DE FINSCHE BARK „PAMIR" aan de Engelsche
kust bij het eiland Man, zoo juist van een reis naar
Australië teruggekeerd. In den herfst zal 't schip weder
om tnaar Australië varen.
OM DEN WIG HTM AN TENNISCUP. De wedstrijden worden
gehouden op Wimbledon en gaan tusschen de beste speelsters van
Amerika en Engeland. Op de foto Helen Jacobs (Amerika) in actie.
LUITENANT GRETER OP „TRIXIE" tijdens 't concours hippique, dat onder de
auspiciën van de Gooische landbouw sp ortvereeniging te Bussum
werd gehouden.
Uit het Engelsch
door HERMAN ANTONSEN.
24)
„Kom, Irene, voor den dag ermee. We
weten nu eenmaal alles en alles van je af,"
bromde de Inspecteur, „we weten bijvoor
beeld, dat je een groot aantal zeer kost
bare juweelen van meneer Donald Kirke
In je bezit hebt. Is dat wat?"
Een oogenblik verloor ze haar zelfbe-
heersching en sloeg een snellen blik naar
de deur aan de andere zijde van het
vertrek. Dan beet ze zich op de lippen en
glimlachte flauwtjes.'
„O, het zou je toch niet veel geven, om
ernaar te gaan zoeken in de brandkast
op je slaapkamer, want daar liggen ze
niet meer in," grinnikte de inspecteur, „we
hebben ze vanmiddag, tijdens je afwezig
heid. netjes weggehaald. Zeg op, Irene,
zul je ermee voor den dag komen, of wou
Je graag een paar armbandjes om heb
ben?"
„Armbandjes?" mompelde ze zuurzoet,
..heusch. inspecteur, ik weet niet, waar u
heen wilt. U spreekt zulk onbegrijpelijk
bargoensch. Weet u zoo heel zeker, dat die
Juweelen het eigendom van mijnheer
Kirke zijn?"
„Zeker?vroeg de inspecteur ver
wonderd. „wat wordt dat nu weer voor 'n
spelletje?"
„Als ze zijn eigendom zijn, Inspecteur,
Waarom zinspeelt u dan op een misdrijf?
Js het dan een misdrijf voor een heer,
Juweelen aan een dame ten geschenke te
geven?Ik dacht werkelijk een oogen
blik, dat u bedoelde, dat mijnheer Klrke
ze gestolen had. Groote goedheid!"
Er volgde een oogenblik van dreigende
stilte. Toen zei Ellery: „Welnu Klrke?"
Jo Temple trok haar neusje in de on
mogelijkste rimpels van verbazing. Ze om
knelde Donalds hand steviger.
„DonaldHeb je haardie din
gengegeven?"
Kirke stond onbeweeglijk. Er was op zijn
gebruind gelaat bijna geen kleur meer te
bekennen. Bijna onwillekeurig maakte hij
zijn hand uit die van Jo Temple los en
zonder ook maar een oogenblik naar Irene
te kijken, antwoordde hij: „Ja!"
„Daar dan!" riep miss Llewes opgewon
den, „ziet u nu wel? Allemaal drukte om
niets! Ik reken er nu op, inspecteur, dat
u mij die juweelen onverwijld zult terug
geven. Ik heb zulke afschuwelijke verha
len over de oneerlijkheid der Amerikaan-
sche politie hooren vertellen, dat ik
„Schei uit!" beval de inspecteur kortaf,
„Klrke. wat moet dit betèekenen? Wil je
werkelijk beweren, dat je deze kostbare
juweelen aan haar ten geschenke gegeven
hebt?"
Klrke verloor zijn zelfbeheersching ge
heel. Onder de strakke blikken van Jo
liet hij zich in een stoel neerzinken en be
groef het gelaat in de handen.
„Ja.Neenoch, ik weet niet, hoe
het eigenlijk gegaan is!"
„Niet?" vroeg Irene snel, „arme Donald,
je hebt toch ook zoo'n. kort geheugen. En
zonder meer snelde ze naar haar slaap
kamer en kwam even later terug met een
velletje briefpapier. „Heusch, nspecteur,
ik ben er zeker van, dat Donald niet be
sefte, wat hij daarnet zei. Ik houd er over
het algemeen niet van, om met vertrou
welijke brieven te schermenmaar ik
moet nu wel kiezen of deelen, Is het
niet?Donald, je moest Je heusch
schamen!"
De inspecteur keek haar streng aan en
nam den brief uit haar handen.
„Lieve Irene," las hij hardop, „ik houd
van je en ik weet, dat ik nooit genoeg
kan doen, om jou daarvan te overtuigen.
Mijn juweelen vormen mijn kostbaarste
bezit. Is het nu nog geen bewijs genoeg
van mijn oprechtheid, dat ik je de tiara
van de Russische Groothertogin heb ge
geven en de Roode Broche, die aan de
moeder van Christina heeft toebehoord?
En dat al die kostbare stukken, zooveel
jaren met zorg bewaard! Toch wil ik je ze
graag geven, als jij me maar zegt, dat je
mijn vrouw worden wilt! Donald."
Miss Temple stond zichtbaar te beven.
„Welken datum draagt datharte
lijke briefje, inspecteur?" vroeg ze.
„Arm kind!" zei miss Llewes op mede
lijdenden toon, „ik begrijp heel goed, hoe
vreeselijk het voor je is. Maar je kunt met
eigen oogen zien, dat Donald me dat ge
schreven heeft, vóórdat jij hier in de stad
bent gekomen. Toen hij jou ontmoette"..:
Ze haalde haar schouders op met hoog
hartig gebaar, „och, dat gaat nu eenmaal
zoo. Ik neem het je heelemaal niet kwa
lijk, heusch niet. Het beste bewijs is wel,
dat ik Jou en Donald vanavond hier heb
uitgenoodigd, is dat zoo niet?"
„Dat is erg onhandig!" bromde de in
specteur, „als dat een echte brief is van
iemand, die tot over zijn ooren verliefd is,
dan mag ik een aap worden! Het lijkt
veel meer op een opstel uit een brieven
boek! En ik moet de waarheid weten, al
moet ik er jullie voor uitknijpen als een
citroen! Zeg op, Kirke, hoe was die vrouw
in staat, jou dat briefje te laten schrij
ven, zooals zij het je voorzei?"
„Voorzei?" herhaalde miss Llewes met
opgetrokken wenkbrauwen, „maar Donald,
dat wordt toch wel wat al te stom! Toe
vertel het dan toch! Vooruit dan!" riep ze
stampvoetend, „zeg het dan toch!"
De jonge man stond op en keek de
vrouw voor de eerste maal vlak in het ge
zicht. Er scheen een nevel over zijn oogen
te hangen. En hoewel hij haar aankeek,
sprak hij toch tegen den inspecteur. Zijn
stem scheen heel diep uit zijn keel te
komen, toen hij schor zei: „Ik zie niet in.
waarom we deze dwaasheid nog langer
moeten volhouden. Ik zit er nu eenmaal
in en ik moet het dan maar slikken ook.
Ik heb een leugen verteld!"
Ellery zag, dat miss Llewes oogenblik-
kelijk opgelucht keek, maar ze sloeg ter
zelfder tijd haar oogleden neer.
„Ik heb dat briefje geschreven en ik
heb Llewes, of Sewell, als dat eigenlijk
haar naam isdie juweelen gegeven.
Ik wist niets van haar verleden af. Wat
meer is, ik geef er geen steek om. Dit is
een particuliere aangelegenheid en ik zie
niet in, hoe die bij dezebij dit onder
zoek naar dien moord te pas gebracht
moet worden, te minder, omdat die met
mijn persoonlijke zaken totaal niets te
maken heeft!"
„Donald!" vroeg Jo met verstikte stem.
„Heb je haar duswerkelijk.... ten
huwelijk gevraagd?"
Miss Llewes lachte stilletjes om haar
overwinning.
„Kom, lieve, wees nu niet dwaas. Wat
zou dat dan nog? Ik ben toch niet zóó af
schuwelijk, wel? Schuif het maar op een
dwazen inval van hem. Het is nu immers
heelemaal voorbij en jij bent immers met
hem verloofd? Je wilt je toch niet klein
zielig aanstellen, wel?"
„Wat 'n heldhaftigheid!" mompelde El
lery in zichzelf.
„Donald! Geef jedat toe?"
„Ja," antwoordde hij nog steeds schor.
„Ik geef het toe. Hoe lang moet ik deza
marteling in vredesnaam nog langer ver
duren?"
„Jawel, Kirkeen die juweelen?"
vroeg de inspecteur onbewogen.
„Die heb ik haar gegeven!"
Jo kwam bedaard voor miss Llewes
staan en zei:
„Je bent het gemeenste schepsel, dat op
de heele wereld bestaat. Zelfs Donald kon
je in werkelijkheid nietniet liefheb
ben!" En zich omwendend tot den jongen
man, vervolgde ze: „Don, je weet heel
goed, dat ik geen steek geloof van al dien
onzin! Hoe zit het. Don? Wat heeft ze uit
gevoerd, liefste? Kun je het niet tegen mij
vertellen?"
„Je zult me moeten nemen, zooals ik nu
eenmaal ben, Jo!" zei hij met vreemd
zachte stem.
Miss Llewes bleef glimlachend toezien.
„Nu moet ik er toch heusch op aandrin
gen, meneer de inspecteur," zei ze, „dat
u uw bloedhonden terugroep. Ik duld een
dergelijke vervolging niet langer. Als u er
mee doorgaat, dan moet ik me heusch
terugtrekken!"
„Zoo denk jij er over," zei de inspecteur
norsch. „Maar je gaat hier niet vandaan
zonder mijn verlof. Als Je de minste po
ging doet, om het land uit te gaan, dan
laat ik je dadelijk als verdachte gevangen
nemen. En u, meneer Kirke, u zult er nog
eens spijt van hebben, dat u niet geheel
open kaart tegen ons gespeeld hebt. Het
kan me niet schelen, wat die vrouw voor
plannen met u heeft, maar ze schijnt u er
aardig tusschen te hebben. Dat is kwaad
voor 'n jongmensch, als u! Kom, jongens!"
Ellery zuchtte.
.(Wordt vervolgd).
