Wielercriterium op Schevenitigen - Olympische dag in het Stadion
De Chineesche Postzegel
77ite Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON.
Uit het Engeisch
door HERMAN ANTONSEN-.
18)
„O, neen, Donald is op dat punt erg ge-
Moten en houdt zijn schatten zelfs voor
®lj geheim. Je snapt toch wel, dat we in
oberen zin eikaars mededingers zijn? En
jtoidat ik zelf verzamel, heb ik me natuur-
l'Jk nooit in1 zijn geheimen op dat punt
rollen indringen. Nu en dan laat hij of
Osborne me wel eens een bijzonder exem
plaar zien. Maar dezen zegel heb ik nog
Pooit eerder gezien. Zoo'n plaatselijke
Boldzaamheid als dit is...."
Hij zweeg plotseling.,
..Wat is er voor bevreemdends in het
«lt, dat Donald Kirke een zeldzamen
Waatselijken postzegel heeft? Het is
tonners een Chineesche en hij speciali-
zich immers in Chineesche zegels?"
..la, maar je begrijpt het niet goed. Uit
gezonderd de verzamelaars, die zich toe
lagen op het bijeen brengen van zegels
oer Vereenigde Staten, zijn er weinig ver-
ïjtoelaars, die zich speciaal op plaatse-
w zegels toeleggen. De meesten zijn al-
Jen gesteld op zegels, die uitgegeven wor-
?en en in gebruik zijn geweest in een ge-
oeel land, in een rijksgebied. Kirke is net
|'s de rest. Hij verzamelde altijd nationaal
«Kende en in gebruik zijnde postzegels
China in het bijzonder. Ik ben een
'an die gekken, die zich voor de meer on
gewone zegels interesseerenik ver
zamel plaatselijke zegels uit alle mogelijke
landen, zegels van steden of provincies.
Hoe kam Donald er dus toe, den zuiver
plaatselijken zegel in zijn bezit te hebben?
Een zegel van Foochow!"
„Wat ik graag weten wou, hoeveel is
die Foochew-zegel wel waard?" vroeg El-
lery als terloops.
„Waard?" herhaalde Macgowan voor
zich. heen, „die Foochow-zegel heeft me
niet minder dan tien duizend gekost!"
„Wat?Tien duizend dollar?"
„Ja, dat is de prijs, door Varjan ge
vraagd en waaraan hij stokstijf bleef
vasthouden. Ik heb hem een cheque voor
dat bedrag uitgeschreven. Hij is het geld
waard, al moet ik erkennen, dat het eèn
hooge prijs is."
„Dan ben je in elk geval afgezet," mom
pelde Eliery, Zoowe zijn er!"
Ze stegen uit en toen ze hun jas ophin
gen in de vestibule der apartementen van
de familie Kirke, hoorden ze Donalds stem
uit den salon.
„Jolk heb je iets te vertellenje
iets vragen
„Jadat is?" vroeg Jo zachtjes.
„Ik wou je zoo graag zeggen," zei Kirke
snel en gejaagd sprekend, „dat ik je boek
prachtig.schitterend vind, Jo. Stoor je
niet aan Felix. Hij is een nurksche kerel
en erg verbitterd door het leven; en als
hij te veel gedronken heeft, dan is hij
heusch niet verantwoordelijk voor wat hij
zegt. Ik heb je manuscript niet aangeno
men, omdat het.omdat.alleen om
dat jij het geschreven hèbt
„Wel bedankt," zei Jo heel zachtjes.
„Ik bedoel.... het was niet om de
laat ik zeggengewone redenen ln
zoo'n gevalIk wilde je boek graag
hebben
„En mij niet, meneer Kirke?"
Blijkbaar was er iets gebeurd, want het
volgend oogenblik ging hij met gesmoor
de stem voort: „Trek je niets aan van wat
Felix zei. Ook al verkoopen we er geen
duizend exemplaren van, dan blijft het
nog een schitterend mooi boek, Jo! Als.."
„Als er zelfs geen duizend van verkocht
worden, Donald Kirke," zei ze met beheer-
sching, „dan ga ik naar China terug als
een vrouw, die wijzer en treuriger gewor
den is. Ik stel me een verkoop van hon
derdduizend voor!Maar wat wilde u
daareven zeggen?"
Macgowan scheen niet op zijn gemak en
Eliery haalde zijn schouders op. Ze sche
nen beiden onhoorbaar verder te willen
gaan, maar ze hielden zich tegelijkertijd
doodstil, want Kirke zei schor en trillend
van opwinding: „Ik ben van je gaan hou
den! Ik had nooit gedacht aan die moge
lijkheid. Ik had nooit kunnen denken, dat
ooit een vrouw mijn hoofd op hol zou
kunnen maken
„ZelfsIrene Llewes niet?" vroeg ze
koeltjes, maar met trillende stem.
Er volgde een oogenblik stilte en Eliery
en Macgowan keken elkaar aan, kuchten
dan luid en gingen de salon binnen.
Kirke stond daar met gebogen schou
ders. Jo Temple zat in een gedwongen
houding voor zich uit te kijken Ze keken
beiden verwonderd op en Kirke zei vlug:
„Hm! Zoo.jullie daar? Ik wist niet,
dat jullie er waren. Zijn jullie samen ge
komen? Ga zitten, Queen.... toe ga
zitten."
Eliery ging zitten en zette zijn lorgnet
met rechterlijke deftigheid vaster op zijn
op zijn neus. ,Jk heb je een vrij ernstige
vraag te stellen, Kirke!"
Jo stond meteen op. „Jullie zullen zeker
liever alleen praten. Neem me dan niet
kwalijk, dat ik
„Ik geloof, dat u beter doet met te blij
ven, miss Temple," zei Eliery ernstig. Ze
ging zonder een woord te zeggen weer
zitten.
„Wat voor een vraag?" vroeg Kirke, zijn
lippen bevochtigend.
„Wel," zei Eliery duidelijk en helder,
„deze: Heb je een handelaar, Varpan ge
naamd, opdracht gegeven om aan je
vriend Glenn Macgowan een zeldzaam
waardevollen postzegel van Foochow te
verkoopen?"
De stoere jongeman liet zich in een
stoel neervallen en kreunde: „Wat ben ik
toch een zot geweest!"
„Dat antwoord geeft niet veel ophelde
ring," merkte Eliery droogweg op. „Met je
zaken wil ik me niet bemoeien, Kirke.
Maar die Foochow-zegel is toevallig een
misdrukachterstevorenzie je
weer diezelfde aanhoudende onbegrijpe
lijke aanduiding. En dat zijn mijn zaken!"
Eliery was er vast van overtuigd, dat hij
in Donald's oogen een onbeschrijflljken
angst las. Was die misschien slechts voor
gewend?
„Maar ik heb geenbegon Kirke en
hield dan weer op.
„Zie je," zei Eliery langzaam, „Je zult
van twee dingen een verklaring moeten
geven, ouwe jongen. Ten eerste, waarom
je dien Foochow-zegel op dit oogenblik en
nog wel zoo heimelijk verkocht en ten
tweede, waar je dien zegel oorspronkelijk
vandaan hebt!"
Het was stil in den salon, toen Hubbell
er langs kwam en een snellen, nieuws
gierigen blik in het voorbijloopen naar
binnen wierp.
„Ik veronderstel, dat ik er wel mee voor
den dag moet komen," zei Kirke somber
en wanhopig. „Het gaat met ons niet zoo
goed, als je wel zoudt opmaken uit onze
woning hier en uit onze levenswijze. Dat
is ook voor jou van beteekenis, Jo. Ik had
het je misschien moeten vertellenIk
zit geldelijk op het oogenblik wel heel erg
in de knoei."
Miss Temple zei geen woord.
„Oh!" zei Eliery en vervolgde dan meer
opgewekt en vriendelijk: „Och. in den
tegenwoordigen tijd is dat nu juist niet
zulk een ongewoon verschijnsel, Kirke.
Staat de Mandarin Presse soms op sprin
gen?"
„Het staat er slecht voor. Credieten
worden opgezegd, boekhandelaars trekken
zich bij hoopjes als klanten en afnemers
terug antwoordde Donald hoofd
schuddend. „We hebben ontzettende be
dragen uitstaan. Ik verschaf nu al gerui-
men tijd kasgeld aan de zaak, in de hoop
den boel drijvende te houden. Beme is
natuurlijk totaal op. Zoodoende ben ik
genoodzaakt geworden enkele exemplaren
van mijn verzameling te gelde te maken.
En dat is de reden, dat ik er toe kwam,
om dien
Macgowan keerde zich om en zei op
staalharden toon: „Dat begrijp ik alle
maal heel duidelijk, Donald, maar wat ik
niet inzie is, waarom je hem op die slink-
sche manier verkocht hebt, zoodat je me
in de ellendige positie hebt gebracht van
schijnbaarWaarom ben je in vredes
naam niet regelrecht naar me toegeko
men, Donald?"
(Wordt vervolgd).
MINISTER JHR. 0. C. A. VAN LIDTH DE JEUDE
COMPLIMENTEERT ANTHONY FOKKER die in ver
band met zijn zilveren jubileum op Schiphol werd gehul
digd. Fokker in zijn eerste vliegtuig ,,de Spin".
DE OLYMPISCHE DAG IN HET STADION. Zondag werd te Amsterdam de jaar-
lijk6che Olympische dag gehouden. Moment uit de estafette 4 x 100 meter
voor heeren.
„SCHOLLEVAER" VAN W. BRUYNZEEL, WINNAAR IN DEN
WEDSTRIJD RONDE EN PLATBODEM JACHTEN
in de Hollamd-week 1936.
IN HET KADER VAN DE RESIDENTIE WEEK WERDEN IN DE OMGEVING VAN
DE RESIDENTIE ZATERDAG EN ZONDAG WANDELTOCHTEN GEHOUDEN. Er
hadden voor dit wandelfestijn niet minder dan 2300 deelnemers ingeschreven.
Groep deelnemers op marsch.
DE AANKOMST VAN DE BE-
KENDE AMERIKAANSCHE FILM
ACTRICE ANN HARDING IN
ENGELAND. - - Ann Harding met
den kapitein van het schip, dat haar
naar Engeland bracht.
HET GROOTE INTERNATIONALE WIELERCRITERIUM
TE SCHEYENINGEN. Begunstigd door fraai zomer
weer werd Zaterdag op den boulevard deze groote mon
sterwedstrijd gehouden. De renners in den strijd.
