De „Statendam "naast de „de Ruyter"- Bezoek prins Eugen van Zweden
77,le Jaargang
LE1DSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
De Chineesche Postzegel
MISS ELISABETH COWELI, (LINKS) EX MISS JASMINE PRINS EUGEN VAN ZWEDEN VERTOEFT IN DE VISCOUNT ALLENBY f een PIET MOESKOPS op de stad ion ba au te Am-
BMGH reap. 22 en 23 jaar oud die uit 1100 gegadigden zijn uit- RESIDENTIE. - Het bezoek draagt een streng particulier der bekendste -Engolschc sterdam in training als gangmaker. Moeskop,
yerkorcn om als omroepsters voor televasie-uitzendingen in dienst te karakter. De Prms verlaat de Zweedsche legatie. Links
treden van den Engelschen radio-omroep de Zweedsche gezant Z.Exc. Adlercreutz. veldmaa-rschialken. voor den renner Valk.
het grootste en snelste nederlandsche schip in dok bij de werf wilton-feyenoord
te schiedam.
De Oceaanreus van de HollandAïmerika-lijn ligt in het dok voor het ondergaan van eenige kleine reparaties. Daarnaast
ligt Hr. Ms. kruiser ,,de Ruyter", welke na zijn eerste succesvolle proefvaart een nieuw laagje verf krijgt.
EEN REIS OM DE WERELD IN 20 DAGEN. Op Schiphol arri
veerde de Amerikaan dr. Falconer. Hij vertrok van New-York met
het luchtschip Hindenburg'' naar Frankfort, vanwaar hij per Luft-
hansa-toestel naar Amsterdam vloog, om vandaar zijn reis te ver
volgen naar Ned. Indië en Amerika. De wereldreis zal 20 dagen
duren. Dr. Falconer voor de ,,Koetilang".
TIJDENS DE PROEFYART VAN HR. MS.
KRUISER „DE RUYTER" - werden proeven
genomen friet een katapultvliegtuig. Het toestel
wordt weggeschoten.
Uit het Engelsch
door HERMAN ANTONSEN.
1)
HOOFDSTUK I.
Miss Diversey zocht een goed heen-
Muien uit het studeervertrek van den
"Men dr. Kirke, die haar een grommerige
"erwemching achterna bromde.
Buiten de deur bleef ze met gloeiende
staan en drukte haar door veel
TOsschen gerimpelde handen "tegen de ge
weven borst van haar verpleegstersschort.
Iiivt 'n ouc'e mummiebromde ze. „Het
jW wel of hij een menschelijk woorden-
"J^I 'Wat kan mij al zijn geleerdheid
1 *'s hij zich dan zelf wilde aankleeden,
«t hem dan zijn gang maar gaan.
oiih i er 40011 altijd al zoo'n hekel aan
une luj ie verzorgen en aan te kleeden.
zïv 'unrroode kleur liep ze de gang af.
nad echt den loop van een geoefende
«enverpleegster.
celt?, u 22s4e verdieping van het Chan-
eeil e' heerschte volgens reglement
bracht als in een klooster. Die rust
„mut zuster Diversey wat tot bedaren,
tl..verpleegster van een krakenden, ver
net waatlaardigen ouden duivel, die,
door v! verdiende loon, geplaagd werd
fond ronis°he rheumatiek en podagra,
ae slechts in twee dingen eenige
BMding voor dat ellendige werk. Dat
was ten eerste het zeer behoorlijk salaris,
dat de jonge heer Kirke haar betaalde,
omdat ze de zorg voor zijn vader op zich
genomen had en ten tweede het feit, dat
de Kirkes hun woning hadden in een der
voornaamste hotels van New York, mid
den In de stad. Maar met dat al was het
toch een lastig troepje menschen. De oude
heer Kirke was een tyran van het ergste
soort. En dan had je zijn dochter Mar-
cella! Zoo'n vinnig, nuffig nest! Op slot
van zaken, zoo meende zuster Diversey
met haar streng rechtvaardigheidsgevoel,
moest ze innerlijk toch wel degelijker zijn,
anders zou zoo'n knappe, groote man als
meneer Macgowan niet zoo dol op haar
wezen. En Donald Kirke, die was op zijn
manier volmaakt; maar zijn manier stond
zuster Diversey niet aan. Ze vond hem te
opschepperig. Met meneer Osborne was
het iets anders
De harde trekken van zuster Diversey
werden wat zachter en er kwam een meis
jesachtig glimlachje om haar lippen. Het
viel niet te ontkennen, dat ze wel graag
aan meneer Osborne dacht. Op de eerste
plaats was hij een echte heer. En als ver
trouwensman van mijnheer Kirke ver
diende hij een even goed salaris als zijzelf.
Dat maakte het geval voor miss Diver
seynou ja.... nog al aantrekkelijk.
Zuster Diversey bracht haar dwalende
gedachten in het rechte spoor terug. Ze
bevond zich nu voor een deur aan de
overzijde van de gang, waaraan ook de
suite van dr. Kirke lag. Ze draaide aan
den deurknop en vond de deur niet op
slot. Dan zou niemand er hinder van heb
ben, als ze even naar binnen keek. Als er
iemand in die wachtkamer zat, dan be-
teekende dit, dat mijnheer Osborne bezig
was. Was die wachtkamer leeg, dan zou
er.... in de gegeven omstandigheden....
wel niets tegen zijn....
Ze duwde de deur open. De wachtkamer
was, gelukkig, leeg. Recht tegenover haar
bevond zich nog een tweede deur in het
vertrek en die was dicht. Aan de andere
zijdeZe zuchtte en keerde zich om.
Maar toen klaarde haar gezioht op. Want
op de schrijftafel tusschen de ramen
stond een schaal met versch fruit. Heel
aanlokkelijk. Het was erg aardig van
mijnheer Kirke, om zoo zorgzaam te zijn
voor andere menschen, al waren het ook
maar vreemden voor hem. En die kwamen
er heel wat in dit wachtkamertje met zijn
oud-Engelsche meubelen, boeken, lampen,
kleedjes en snuisterijen.
Ze liep op de schaal toe om een keuze
te doen. Zou ze een van die suikerperen
nemen? Denkelijk uit de kassen. Neen,
daarvoor was het te kort, "^oorj hftt diner.
Een appel danWacht, daar lagen
manderijntjes! Die had ,^e lifiver dan
sinaasappelen, omdat ze zppyeel gemak
kelijker te schillen waren. En ze vond den
smaak ook fijner. r -
Ze schilde het manderijntje en stak de
sappige, zoete vruchtsohijfjes tusschen
haar gave witte tanden. De pitjes ving ze
in haar handpalm op. Toen ze klaar was,
keek ze rond, vond, dat de kamer en de
tafel te netjes er uit zagen om door pit
ten en schillen verontreinigd te worden
en wierp schillen en al doodgemoedereerd
door het venster, dat uitkwam op het
platje, vier verdiepingen lager gelegen.
In het voorbijgaan van den schrijftafel
aarzelde ze even, of ze er nog een nemen
zou. Ei' lagen nog twee dikke sappige man
darijntjes op. Maar ze schudde energiek
het hoofd, verliet de kamer en trok de
deur achter zich dicht.
Ze voelde zich wat opgeknapt en slen
terde den hoek om en de hoofdgang in.
Vlak tegenover de lift zat een zwaar ge
bouwde vrouw op jaren met grijs haar in
een zwarte japon aan een lessenaar. Het
v/as mrs. Shane, die de administratie der
twee en twintigste verdieping bijhield.
Miss Diversey sloot haar oogen, toen ze
voorbij de deur kwam. die. aan haar rech
terhand. toegang gaf tot het kantoor van
mr. Donald Kirke. dat vlak naast de
wachtkamer lag. In dit kantoor zat die
aardige meneer Osborne. Met een zucht
liep ze er voorbij.
„Zoo, mrs. Shane, hoe gaat het vanmid
dag?" vroeg ze vriendelijk aan de gezette
vrouw. „En hoe is het met uw rug?"
Mrs. Shane antwoordde grinnekend:
„Nee maar.... daar hebben we miss Di
versey. Wat zie ik u toch zelden, zuster!
Houdt die oude schavuit daar u zóó druk
aan het werk?"
„Die ellendige vent!" bromde miss Di
versey. „Die is nog erger dan de duivel
zelf, mrs. Shane! Stel u voor, hij heeft
me daarnet nog uit zijn kamer wegge
jaagd!"
Mrs. Shane toonde zich verontwaardigd.
„De compagnon van meneer Kirke is
vandaag uit Europa of ergens anders van
daan teruggekomen.... ik bedoel meneer
Berrie.... en mijnheer Kirke geeft een
dineetje te zijner eere. Eh.... is het
kantoor van meneer Kirke .ik bedoel,
heeft meneer Kirke soms nog
Mrs. Shane keek zuster Diversey wan
trouwend en onderzoekend aan.
„Bedoelt u soms. of meneer Osborne er
alleen is?"
„Dat heb ik niet gevraagd," antwoordde
zuster Diversey blozend.
„Dat weet Ik, lief kind. Maar hij is er.
Al in een uur is er niemand op dat kan
toor geweest."
„Och," meende zuster Diversey zoo ach
teloos mogelijk. „Nu ik toch hier ben, kon
ik wel even bij hem oploopen. Die arme
man zit daar zoo'n heelen dag zonder eens
'n babbeltje te kunnen maken."
„Nou, dat kan ik zoo niet zeggen." zei
mrs. Shane. „Vanmorgen nog; heeft hij
een heel aardige jonge dame bij zich ge
had. denkelijk een schrijfster, die een
boek door meneer Kirke wil uitgegeven
zien. Ze heeft tenminste een heelen tijd
zitten praten
„Nou, wat zou dat? Dat hoort toch zeker
bij zijn werk? Daar kan ik niets op tegen
hebben.... Enfin.... tot ziens dan
maar!"
„Tot ziens," zei mrs. Shane vriendelijk.
Zuster Diversey keerde op haar schre
den terug en naarmate ze de gesloten deur
van Donald Kirke's kantoor naderde, be
gon ze al maar langzamer te loopen. Ein
delijk zette ze alle voorgewende be
schroomdheid van zich af en klopte aari.
James Osborne riep „binnen" en bleef
in zijn werk verdiept zonder op te zien,
toen miss Diversey naar binnen gleed. Hij
zat op een draaistoel voor een lessenaar,
druk bezig met een losbladigen album van
dik papier met kleine vierkante openin
gen, waarin zich zegels van allerlei kleur
bevonden. Hij was een jaar of vijf en
veertig en zag er bleek uit, had grijzend
blond haar, een scherpe neus en rimpel
tjes om zijn kleine oogen. Hij bleef met
gespannen aandacht met zijn zegels bezig,
die hij zorgvuldig met een pincet han
teerde. Miss Diversey kuchte heel even.
Met een ruk draaide Osborne zich om.
(Wordt vervolgd).
